مجموعه اشعار محتشم کاشانی

[mobina01]

نه آسان دیدنِ رویت،
نه ممکن دوری از کویت

ندانم چون کنم،
در وادیِ حیرت گرفتارم ....

 

[mobina01]

ای سنگ‌دل ز پرسشِ روزِ جزا بترس
خونِ منِ غریب مریز، از خدا بترس!

هر دم به سی*ن*ه راه مده کینهٔ مرا
وز آهِ سی*ن*ه‌سوزِ من مبتلا بترس

بر بی‌دلان ز سخت دلی‌ها مکش عنان
از سنگ° خود نه‌ای تو، ز تیرِ دعا بترس

بی‌ترس و باکِ من! به خطا ترکِ ک.س مکن
زان ناوکِ خطا که ندارد خطا بترس

دی با رقیب یافت مرا آشنا و گفت:
ای محتشم ازین سگِ ناآشنا بترس!

 

[mobina01]

دل از دست نگارینی به زور آورده ام بیرون

ز تُـرکان سخن ساعد نگاری کرده ام پیدا

 

[mobina01]

دل از دست نگارینی به زور آورده ام بیرون

ز تُـرکان سخن ساعد نگاری کرده ام پیدا

 

[mobina01]

ربوده است خوابم مهی کز خیالش
به جز چشم شب زنده داری ندارم

 

[mobina01]

زان پیش که هجر تو برد آرامم
آمد به وداع تو دل خود کامم

فریاد که بیشتز ز هنگام فراق
دل سوخت ازین وداع بی‌هنگامم

 

[mobina01]

این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد
وز میل به ذیل باد می‌آویزد

ماناست به اشگ محتشم کز تف دل
می‌جوشد و از درون برون میریزد

 

[mobina01]

کنون که خنجر بیداد یار خونریز است
کجاست مرد که بازار امتحان تیز است

دلم ز وعدهٔ شیرین لبی است در پرواز
که یاد کوه‌کنش به ز وصل پرویز است

ز من چه سرزده‌ای سرو نوش لب که دگر
سرت گران و حدیثت کنایه آمیز است

منه فزونم ازین بار جور بر خاطر
که پیک آه گران خاطر سبک خیز است

کشاکش رگ جانم شب دراز فراق
ز سر گرانی آن طره دلاویز است

به این گمان که شوم قابل ترحم تو
خوشم که تیغ جهانی به خون من تیز است

چو محتشم سخن زا قامتت کند بشنو
که گاه گاه سخنهای او بانگین است

 

[mobina01]

اگر می‌بینمت با غیر غیرت می‌کشد زارم
وگر چشم از تو می‌بندم به مردن می‌رسد کارم

تو خود آن نیستی کز بهر همچون من سیه بختی
نمائی ترک اغیار وز یک رنگی شوی یارم

مرا هم نیست آن بی‌غیرتی شاید تو هم دانی
که چون بینم تو را با دیگران نادیده انگارم

نه آسان دیدن رویت نه ممکن دوری از کویت
ندانم چون کنم در وادی حیرت گرفتارم

به هر حال آن چنان بهتر که از درد فراق تو
به مردن گر شوم نزدیک خود را دورتر دارم

توئی آب حیات و من خراب افتاده بیماری
که با لب تشنگی هست احتراز از آب ناچارم

مکن بهر علاجم شربت وصل خود آماده
که من بر بستر هجران ز سعی خویش بیمارم

به قهر خاص اگر خونریزیم خوش‌تر که هر ساعت
به لطف عام‌سازی سرخ‌رو در سلک اغیارم

از آن مه محتشم غیرت مرا محروم کرد آخر
چو سازم آه از طبع غیور خود گرفتارم

 

[mobina01]

منم آن گدا که باشد سر کوی او پناهم
لقبم شه گدایان که گدای پادشاهم

شده راست کار بختم ز فلک که کرده مایل
به سجود سربلندی ز بتان کج کلاهم

لب خواهشم مجنبان که تمام آرزویم
به تو در طمع نیفتم ز تو هم تو را نخواهم

فلک از برای جورم همه عمر داشت زنده
چه شد ارتو نیز داری قدری دگر نگاهم

به غضب نگاه کردی و دگر نگه نکردی
نگهی دگر خدا را که خراب آن نگاهم

ز سیاست تو گشتم به گناه اگرچه قایل
به طریق مجرمانم نکشی که بی‌گناهم

شه محتشم کش من چو کمان رنجشم را
به ستیزه سخت کردی حذر از خدنگ آهم