مشاعره مشاعره با حرف "الف"

[پایان]

اندر دل بی وفا غم و ماتم باد

آن را که وفا نیست ز عالم کم باد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد

جز غم که هزار آفرین بر غم باد.

 

[amir mohamad]

از عشق اگر کاخ شده قسمت معشوق
ویرانه سرائی است چرا منزل عاشق
دیوانگی و عشق دو همراه قدیمند
هر گز نتوان یافت کسی عاقل عاشق

 

[پایان]

اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد

و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتاب

 

[amir mohamad]

اهسته خواندی در دلم دیوانه ها عاقلترند
دیوانگی کن با دلم دیوانه ها کاملترند

 

[پایان]

ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب

تافته‌ام از غمت، روی ز من بر متاب

 

[Tara Motlagh]

آسمان ابریست
از آفاق چشمانم بپرس
ابر، بارانی ست
از اشک چو بارانم بپرس
تخته دل، در کف امواجِ غم خواهد شکست
نکته را از سی*ن*ه سرشارِ طوفانم بپرس
در همه لوح ضمیرم
هیچ نقشی جز تو نیست
آنچه را میگویم از، آیینه ی جانم بپرس
آتشِ عشقت به خاکستر بدل کرد، آخرم
گر نداری باور
از دنیای ویرانم بپرس
نبودی و نشنیدی
دلم به گریه نشسته
میان خاطره هایت
چه کرده ای، که پس از تو
به هر کجا که تو بودی، غمی نشسته بجایت
کجایِ این شبِ هجران
کجایِ این همه راهی؟
که از دریچه چشمت، نمیرسم به نگاهی
بگو که از غم عشقت
چگونه جان برهانم؟
چگونه این همه غم را به هر طرف بکشانم؟
نه پای رفتن از اینجا
نه طاقتی که بمانم
چگونه دستِ دلم را، به دستِ تو برسانم

 

[پایان]

‌
ای جان و جهان، تو را ز جان می‌طلبم
سرگشته تو را گِرد جهان می‌طلبم
تو در دل من نشسته‌ای فارغ و من
از تو ز جهانیان نشان می‌طلبم
‌

 

[Tara Motlagh]

اے ڪہ هم دردے و هم درمان من
وے ڪہ هم جانے و هم جانان من

دردم از حد رفت درمانے فرست
اے دواے درد بی‌درمان من

تا بڪے سوزد دلم در آتشت
رحمے آخر بر دل من جان من

آتش عشقت سراپایم گرفت
سوخت خشڪ و تر ز خان و مان من

روز اول دین و دل دادم ز دست
تا چو آرد بر سر پایان من

راز خود هر چند پنهان داشتم
فاش ڪرد این دیده‌ے گریان من

یادگار از فیض در عالم بماند
قصه‌ے عشق من و جانان من

 

[amir mohamad]

آمد آن سنگین دل و صد رخنه در جان کرد و رفت
ملک جان را از سپاه غمزه ویران کرد و رفت

آنکه در زلف پریشانش دل ما جمع بود
جمع ما را همچو زلف خود، پریشان کرد و رفت

 

[پایان]

از صبح روزگار گشاد جبین مجو

روی شکفته از دل اندوهگین مجو