مشاعره مشاعره با حرف "الف"

[ill_mah]

آنڪـه دنیـاے مـرا سـاده و یڪـرنگ ڪشید
در عـوض پـاے مـرا بـا قلـمے لَنگ ڪشید

گفت: از هر دو جهان گشته اے آزاد ولـی
دور تـا دورِ دلـم، دایــره اے تَنـگ ڪـشید

خانـه اے تیـره و نـَم دار، بـرایـم پرداخت
نقشه ے پنجره را، حیف ڪه با سنگ ڪشید

در زمـانے ڪـه همـه ثانیـه ها خونخوارند
دلِ تنهـا شده را یک تنـه در جنـگ ڪشید

دسـتِ تقـدیـر بـه انـدازه ے هر دردِ دلم
در زوایـاے تنـم تیـغِ هـمـاهنـگ ڪشید

تـا جهـان ، گـوش ڪند سازِ بدآهنگِ مـرا
ذوقِ استـاد، در اعمـاقِ دلـم چنـگ ڪشید

‌‌‌‌‌‌‌

 

[Tara Motlagh]

این‌قدَر من آرزو دارم که گر بفشاری‌ام
اشکِ حسرت هم‌چو مغز از استخوانم می‌چکد

 

[نیما نصر]

ای رفته ز بس خیال بیهوده به خواب
و افکنده تو را کار جهان در تک و تاب

در پرده همه جلوه‌ی او هست، افسوس!
تو از پیِ دانه رفته‌ای یا پیِ آب!

 

[پایان]

از دل که برد آرام حسن بتان خدا را

ترسم دهد به غارت رندی صلاح ما را

 

[نیما نصر]

اگر تو برفکنی در میان شهر نقاب
هزار مؤمن مخلص درافکنی به عقاب
که را مجال نظر بر جمال میمونت
بدین صفت که تو دل می‌بری ورای حجاب
درون ما ز تو یک دم نمی‌شود خالی
کنون که شهر گرفتی روا مدار خراب
به موی تافته پای دلم فروبستی
چو موی تافتی ای نیکبخت روی متاب
تو را حکایت ما مختصر به گوش آید
که حال تشنه نمی‌دانی ای گل سیراب
اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد
و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتاب
دعات گفتم و دشنام اگر دهی سهل است
که با شکردهنان خوش بود سؤال و جواب
کجایی ای که تعنت کنی و طعنه زنی
تو بر کناری و ما اوفتاده در غرقاب
اسیر بند بلا را چه جای سرزنش است
گرت معاونتی دست می‌دهد دریاب
اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست
همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب
تو باز دعوی پرهیز می‌کنی سعدی
که دل به ک.س ندهم کُلُّ مُدِّعٍ کَذّاب

 

[Tara Motlagh]

آه از دنیا که جام بی‌بهای عمر را
اندک‌ اندک پر کند اما بریزد ناگهان

 

[نیما نصر]

انسانی که آلزایمر می‌گیرد

قدم زدن را

از یاد نمی‌برد

پس چیزی هست

کسی هست

که هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود

شبیه خورشید فردا

که هر روز مرا پیرتر می‌کند

اما یک‌شب با موهای سفید

دوباره از خود خواهم پرسید:

آیا باز او را خواهم دید؟

 

[leylii]

او می رود و هر قدمش لاله و نسرین
ما سنگ تر از قبل همتنیم که بودیم

 

[Tara Motlagh]

آمد و با خود گمان‌کردم که قصدش ماندن‌است
رفت تا با رفتنش پایان بگیرد داستان

 

[پایان]

از قید عهد بنده تو خود رسته بوده‌ای

عهدی نهفته هم به کسی بسته بوده‌ای