مشاعره مشاعره با حرف " خ "

[ill_mah]

خاک این باغ به خوناب جگر آغشته ست
برگ گل آینه روی خزان است اینجا

 

[نیما نصر]

خلاصه بهاری دیگر
بی حضور تو
از راه می رسد
و آن چه که زیبا نیست زندگی نیست
روزگار است
خود را به دریا ها و صحرا ها کشاندم

با یاد او در هر قدم اشکی فشاندم

در دشت های دور و نا پیدا دویدم

او را ندیدم !

با ماه گفتم : ماه من کو ؟

رنگش پرید و زیر لب گفت :

بر بام و روزن های عالم سر کشیدم

شب تا سحر سر تا سر دنیا دویدم

در لا بلای برگ جنگل ها خزیدم

با جست و جو ها خستگی ها شبروی ها

او را ندیدم

از رعد پرسیدم ز نامت

فریاد او در گنبد افلاک پیچید

چون مادران داغدیده ناله سر کرد

با ابر گفتم قصه ات را

روی زمین را در غمت از گریه تر کرد

ای یاد تو در خاطر من جاودانه

ای بی تو من همسایه اشک شبانه

وقتی تو رفتی ...

اندوه شوق زندگی را از دلم برد

وقتی تو رفتی ...

برگ درختان زرد شد خورشید افسرد

وقتی تو رفتی ...

مرگ ... خندید

در جمع ما انگیزه های زیستن مرد ...

 

[ill_mah]

خوش آن ک.س کاو رهایی یابد از خویش
نسیم آشنایی یابد از خویش

 

[~swampflower~]

خوشا آن درد که درمانش تو باشی
خوشا آن دل که دلدارش تو باشی

 

[ill_mah]

خودبین مباش تا به حیات ابد رسی
آیینه سد به راه سکندر کشیده است

 

[~swampflower~]

خودرا به ساحل و دل را به دریا زدم
خودرا با ناله های در گلو به ناکجا آباد دلها زدم
خلاصه ای رفیق ، ای غریبه ی آشنا
خود را با این همه شکستگی در آغوش گرفتمو به صحرا زدم
فی البداهه دلارام*☆♡

 

[Tara Motlagh]

خنده‌ای كو كه به دل انگیزم؟
قطره‌ای كو كه به دریا ریزم؟
صخره‌ای كو كه بدان آویزم؟
مثل این است كه شب نمناك است

 

[نیما نصر]

خوشتر از جان خود چه باشد جان فدای خاک تو
خوبتر از ماه چه بود ماه در تو ناپدید

 

[رستاخیز]

خوشا آن دل که به هوای تو سر به بیابان می زند
خوشا آن وقت که این دل سنگ تو به سی*نه می زند
خوشا آن وقت که با تو همراه و یاور می شوم
خوشا آن ره که عابرش تو باشی از شادی نعره ی مستانه زند

 

[ill_mah]

خود رنجم و خود صلح کنم، عادتم این است
یک روز تحمل نکنم، طاقتم این است!