مشاعره مشاعره با "ک"

[-پریزاد-]

کسی کز عشق خالی شد، فرسوده است گرش صد جان بود بی عشق مرده است

نظامی

 

[-پریزاد-]

کسی را دل مگر از سنگ باشد که بگذارد کسی دلتنگ باشد

صابر همدانی

 

[-پریزاد-]

کردم سفر از کوی تو شاید روی از یاد فریاد که جز یاد توام همسفری نیست

عبرت نائینی

 

[-پریزاد-]

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست چرا به دانه ی انسانیت این گمان باشد

مولوی

 

[Tara Motlagh]

کسی به «کشتی در گل نشسته» چشم ندارد
همیشه «شیشه‌ی عمر قطار»، مقصد سنگ است!

 

[نیما نصر]

کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود

و انسان با نخستین درد.

در من زندانی ستمگری بود

که به آواز زنجیرش خو نمی کرد-

من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.

 

[پایان]

کودک اشک من شود خاک‌نشین ز ناز تو
خاک‌نشین چرا کنی کودک نازدیده را

چهره به زر کشیده‌ام بهر تو زر خریده‌ام
خواجه! به هیچ‌ک.س مده بنده زر خریده را

گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی
کی ز نظر نهان کنم اشک به ره چکیده را

بانوی مصر اگر کند صورت عشق را نهان
یوسف خسته چون کند پیرهن دریده را

 

[Tara Motlagh]

کجا دیدی دل آشفته ای را
که عاشق باشد و سامان بگیرد

 

[نیما نصر]

کسی نیست،
بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت
میان دو دیدار قسمت کنیم.
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم.
بیا زودتر چیزها را ببینیم.
ببین، عقربک‌های فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می‌کنند.
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی‌ام.
بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را.

 

[نیما نصر]

کهکشانها کو زمینم؟
زمین کو وطنم؟
وطن کو خانه ام؟
خانه کو مادرم؟
مادر کو کبوترانه ام؟
معنای این همه سکوت چیست؟
من گم شده ام در تو یا تو گم شدی در من ای زمان؟
کاش هرگز آن روز از درخت انجیر پائین نیامده بودم!
کاش!