مجموعه اشعار مهدی فرجی

[mobina01]

نه هر که لعنت شیطان کند مسلمان است
هم‌او که خون به‌دلِ خلق کرده شیطان است

بگو در آینه‌ای واقعی نگاه کند
که این حقیقتِ تکفیر کردنی آن است

بریده از تو خدا، نکبتی که می‌بینی
بهای بستن یک تارِ مو به ایمان است

بنای خانهٔ گردون بنازم از همت
که شاه، رهگذری بود و شیخ، مهمان است

درخت‌ها همه از دارها بلندترند
درخت، ماحصلِ دفن کردنِ دان است

مسیل تنگ نکن، ناسزا به آب مگو
سزای «سنگ به جو پرت کرده» طغیان است

گشاده‌ام درِ ایهام اگر نه تهمتِ کفر
در آستینِ گشادِ قبا فراوان است...

 

[mobina01]

خواندم دروغ از چشم‌های راستگویت
وقتی که برگشتی نیاوردم به رویت

یک روز و یک‌شب دست کم‌ در خانه‌ام ماند
آه از تو حتی با وفا تر بود بویت

در خاطراتت سخت غرقم کرد هر شب
یک یادگار ساده قدر تار مویت

 

[mobina01]

چقدر مانده به وقتی که مال هم بشویم؟
درست از آب درآیند احتمالاتم

تو محشری به خدا، من بهشت گمشده ام
تو اتفاق می افتی، من از محالاتم

چقدر ساکتی و من چقدر حرف زدم
دوباره گیج شدی حتماً از سؤالاتم

دلم گرفته اگر زنگ می زنم گاهی
مرا ببخش که اینقدر بی مبالاتم

 

[mobina01]

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی...

 

[mobina01]

اين و آن هيچ مهم نيست چه فكری بكنند
غم نداريم‌، بزرگ است خدای خودمان‌

بگذاريم كه با فلسفه‌شان خوش باشند
خودمان آينه هستيم برای خودمان

 

[mobina01]

دامی‌ست که باید بکشاند به گناهم
سیبی که تو انداخته باشی سرِ راهم

«ما از تو به‌غیر از تو نداریم تمنا»
من لال شوم از تو به‌غیر از تو بخواهم

با عقل چه خوبی که نکردم سرِ یک عشق
از چاله درآوردم و انداخت به چاهم

یک عمر تو رفتی و من از راه رسیدم
خورشید سفر کرد و نفهمید که ماهم

ای ابر نکن! برکه‌ی دل‌مُرده‌یی آن زیر
دل بسته به پیدا شدن گاه‌به‌گاهم

 

[mobina01]

من خواستم که خواب و خيال خودم شوی
رويا شوی، اميد محال خودم شوی

لرزيد دستهايم و سرگيجه‌ام گرفت
آوردمت دليل زوال خودم شوی

يا در دلم شناور و يا بر تنم روان
ماهی و ماه حوض زلال خودم شوی

هر روز بيشتر به تو نزديک می‌شوم
چيزی نمانده است که مال خودم شوی

حالا تو چشمهای منی، ابر شو ببار
تا قطره قطره گريه به حال خودم شوی

عاشق نمی‌شوی؛ سر اين شرط بسته‌ام
نه... حاضرم ببازم و مال خودم شوس

 

[mobina01]

زندان تاریک تو راه چاره‌ای دارد؟
پس من چطوری آمدم‌!؟ بايد دری باشد

عیبی ندارد هرچه می‌خواهی ببارانم
بگذار اين پايان گريه آوری باشد

 

[mobina01]

چشم وا کردم و ديدم خبر از رويا نيست
هيچکس اين‌همه اندازه‌ی من تنها نيست

بی‌تو اين خانه چه سلول بزرگی شده‌است
که دگر روشنی از پنجره‌اش پيدا نيست

مرگ، آن قسمت دوری که به ما نزديک است
عشق، اين فرصت نزديک که دور از ما نيست

چشم در چشم من انداخته‌ای، می‌دانی
چهره‌ای مثل تو در آينه‌ها زيبا نيست

هيچ ديوانه‌ای آنقدر که من هستم نيست
چون که اينگونه شبيه تو کسی شيدا نيست

مردمِ سر به‌ هوا را چه به روشن‌بينی!؟
ماه را روی زمين ديده‌ام؛ آن بالا نيست...

 

[mobina01]

آغوش تو دنياى آن بيگانه خواهد شد
با دست شومش گيسوانت شانه خواهد شد

با من شكوهى داشتى با او نخواهى داشت
قصرى كه جاى جغد شد ويرانه خواهد شد

افسانه ى خوشبختى ات گمنام خواهد ماند
گمنامىِ بدبختى ام افسانه خواهد شد.

پنهان شدى تا مثل از ما بهتران... آرى
كرمى كه خود را گم كند پروانه خواهد شد

هرشب كه مى پيچد به اندام تو همخوابت
از بوى من در بسترش ديوانه خواهد شد