مجموعه اشعار نجمه زارع

[mobina01]

زخم پرواز اگر در غزلِ لال من است
كوله‌باری ز غمِ پنجره بر بال من است

خيره تا دورترين نقطه‌ی آينده شدم
چه كسی ضامن آينده‌ی امسال من است؟

ديده‌ام گاه غريبانه كسی را ببَرند
غافل از اينكه همين حادثه در فال من است

سرنوشتی كه كمين كرده به دامش برسم
مثل يک سايه كه بی‌فاصله دنبال من است

برويد ای همه‌ی هستی من! دور شويد
عاقبت يک وجب از خاک زمين مال من است..

 

[mobina01]

کنون که خواب می‌رود ز چشم‌های غافلم
به صف بایستید ای خیال‌های باطلم

گذشت و رفت هرچه بود و آنچه هست می‌رود
از این عبورِ غیرِ غم نگشته هیچ حاصلم

چقدر یکنواخت شد من و زمین و زندگی
به آسمانِ هیچ ک.س چرا نمی‌رود دلم؟

فراری‌ام از این شبه که چشم واکنم شبی
در این درنگ بنگرم خمیده ماهِ کاملم

کسی مرا کمک کند که نیش‌های عقربه
بدون صبر لحظه لحظه می‌شوند قاتلم

ز بس شکسته توبه را دلم، میان موج ها
شکسته قایقِ دعا، نمی‌برد به ساحلم

پر از دریغ و حسرتم خدای مهربان من
مرا دوباره خلق کن هنوز مانده در گلم

 

[mobina01]

ضعیف و لاغر و زرد و صدای خواب‌آور
کنار بستر من قرص‌های خواب‌آور

لجن گرفتم از این سرگذشت ویروسی
از این تب، این تبِ مالاریای خواب‌آور

منی که منحنی زانوان زاویه‌دار
جدا نمی‌کندم از هوای خواب‌آور

همین تجمع اجساد مومیاییِ شهر
مرا کشانده به این انزوای خواب‌آور

زمین رها شده دورِ مدارِ بی‌دردی
و روزنامه پر از قصه‌های خواب‌آور

هنوز دفتر خمیازه‌های من باز است
بخواب شعر در این ماجرای خواب‌آور

 

[mobina01]

ساده می‌پرسم تو با ترفند پاسخ می‌دهی
گریه‌ام را باز با لبخند پاسخ می‌دهی

تشنه‌ی خون منی چون هر دروغ محض را
می‌خوری بر جان من سوگند پاسخ می‌دهی

پرسش غم را نمی‌پرسم که آن را تا ابد
به دلم بی هیچ چون و چند پاسخ می‌دهی

روی برگرداندن از آداب چشمان تو است
تا به چشمت می‌خورم پیوند پاسخ می‌دهی

...صد سوال از عشق...با موسیقی لب‌های من
زود لب‌های تو می‌رقصند پاسخ می‌دهی

دوست دارم رک بگویی عاشقی اما هنوز
از تو می پرسم تو با لبخند پاسخ می‌دهی

 

[mobina01]

غم که می‌آید در و دیوار، شاعر می‌شود
در تو زندانی‌ترین رفتار، شاعر می‌شود

می‌نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی
خط‌کش و نقاله و پرگار، شاعر می‌شود

تا چه حد این حرف‌ها را می‌توانی حس کنی؟
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می‌شود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر می‌شود

باز می‌پرسی: چه‌طور این‌گونه شاعر شد دلت؟
تو دلت را جای من بگذار! شاعر می‌شود

گرچه می‌دانم نمی‌دانی چه دارم می‌کشم
از تو می‌گوید دلم هر بار شاعر می‌شود

 

[mobina01]

بی تو اندیشیده‌ام کمتر به خیلی چیزها
می‌شوم بی‌اعتنا دیگر به خیلی چیزها

تا چه پیش آید برای من نمی‌دانم هنوز
دوری از تو می‌شود منجر به خیلی چیزها

غیر معمولی است رفتار من و شک کرده است
ـ چند روزی می‌شود ـ مادر به خیلی چیزها

عکس‌هایت، نامه‌هایت، خاطرات کهنه‌ات
می‌زنند اینجا به روحم ضربه خیلی چیزها

هیچ حرفی نیست دارم کم‌کم عادت می‌کنم
من به این افکار زجر آور، به خیلی چیزها

می‌روم هر چند بعد از تو برایم هیچ چیز...
بعد من اما تو راحت‌تر به خیلی چیزها

 

[mobina01]

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد
قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم... نمی دانم چه شد
پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

 

[mobina01]

شکنجه بیشتر از این؟
که پیشِ چشمِ خودت
کسی که سهم تو باشد‌‌ به دیگران برسد
چه می کنی؟
اگر او را که خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه به ناگهان برسد
رها کنی برود از دلت جدا باشد
به آنکه دوست ترش داشته به آن برسد
رها کنی برود و دوتا پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه جهان برسد...!

 

[mobina01]

.

اگرچه زخــم می‌زنی ولی تو را نوشته‌اند
به روی صفحه‌ی دلـم، خطوطِ تازیانه‌ها

خلاصه بر درختِ دل، تـــو باید آشیان کنی
وگـــرنه می‌سپارمش به دست موریانه‌ها...

 

[mobina01]

شبیه قطره بارانی که آهن را نمی فهمد
دلم فرق رفیق و فرق دشمن را نمی فهمد

نگاهی شیشه ای دارم به سنگ مردمک هایت
الفبای دلت معنای «نشکن!» را نمی فهمد

هزاران بار دیگر هم بگویی: «دوستت دارم»
کسی معنای این حرف مبرهن را نمی فهمد

من ابراهیم عشقم، مردم اسماعیل دلهاشان
محبت مانده شمشیری که گردن را نمی فهمد

چراغ چشمهایت را برایم پست کن دیگر
نگاهم فرق شب با روز روشن را نمی فهمد

دلم خون است تا حدی که وقتی از تو می گویم
فقط یک روح سرشارم که این تن را نمی فهمد

برای خویش دنیایی شبیه آرزو دارم
کسی من را نمی فهمد... کسی من را نمی فهمد