اشعار درحال تایپ {نیم صدا} اثر • هاوژین فتحی کاربر انجمن رمان بوک•

[هاوژین فتحی]

هر شب به ماه می‌گویم، دلی که بی‌قرار است،
رازِ نهفته‌ی عشقی، که در سکوت جار است.

ماه از نگاه خاموش، فقط به من لبخند زد،
گفت: این جنون شیرین، امانتی زِ یار است.

 

[هاوژین فتحی]

گیرم مرا به حِیله شکستی، چه شود؟
روزی به شکستِ خود بر‌می‌خوری، به جد.
من سوختم و خاک شدم در عطشِ عشق،
اما تو… در غرورت خواهی مُرد، مُجَدّد.

 

[هاوژین فتحی]

می‌دانست که من هنوز دلتنگِ اویم،
که در هر واژه، زخمی از رنگِ اویم.
من از عشق نوشتم به لهجه‌ی روستایم،
و او… به سادگیِ صدایم می‌خندید.

 

[هاوژین فتحی]

در سکوتِ کوچه، خاطره‌ای بی‌صدا افتاد،
چون برگِ پژمرده که از شاخه جدا افتاد.
سایه‌ها نشستند بر دلِ سنگینِ شب،
و مهتاب گریست از دوریِ بی‌وفا افتاد.

 

[هاوژین فتحی]

هر شب رازم را به گوش ماه می‌سپارم،
بی‌آنکه بداند ستاره‌ها هم همرازند.
دل چون دفترِ بی‌خط، از حرف‌های پنهان پر،
به پیشگاه خدا، سکوت را نذر می‌دارد.

 

[هاوژین فتحی]

در میدانِ خیال، من سرداری گم‌گشته‌ام،
با کمانِ نگاه، به سوی غم‌ها تیر می‌افکنم.
سایه‌ها در نبرد با جانم فریاد می‌زنند،
اما قلبم پرچمِ عشق را در سکوت برافراشته است.

 

[هاوژین فتحی]

در گذرِ سکوت، حقیقت گم می‌شود،
چون نوری که در مه خاموش می‌شود.
هر پرسشی زاده‌ی شب است و بی‌پاسخ،
و هر پاسخ، خود آغازِ سوالِ تازه‌ایست.

 

[هاوژین فتحی]

در نفسِ بی‌زمان، خونِ ستاره‌ها خشکید،
چون خاطره‌ای که از قابِ خواب افتاد و شکست.
سکوت، در شیارِ نفس‌ها پیچید،
و درد، نغمه‌ای شد در آغوشِ شبِ شکست.

 

[هاوژین فتحی]

در سکوتِ بی‌پایان، ستاره‌ها گریستند،
چون خاطره‌ای که در شبِ بی‌صدای جان نشست.
باد، زخمی از جنسِ راز را پیچید،
و درد، شکوفه‌ای شد در باغِ شبِ شکست.

 

[هاوژین فتحی]

گفتم: «خدا، دلِ من در این شبِ بی‌صدا خسته است،»
سکوتت، چون مهِ سنگینِ گم‌شدن، در جانم نشسته است.

گفتم: «من در این راهِ پر هیاهو، میان سایه‌ها گم شده‌ام،»
گفتی: «گم‌شدن، تولدیست که در سکوت رخ می‌دهد.»

گفتم: «اگر تو نباشی، پناهِ این شب سرد کجاست؟»
جواب دادی: «پناه، در خودِ زخم‌هاست که آرام گرفته است.»

گفتم: «پس چرا صدایت گاه از دور محو می‌شود؟»
گفتی: «صدای من، در خلوتِ شکسته‌ی تو رساتر است.»

گفتم: «خدا، این دلِ خسته چه کند با بی‌قراری؟»
گفتی: «بمان… حتی اگر راهت به تارِ بی‌پایان
افتاده است.»