مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج

[آساهیر]

روزگارا قصد ایمانم مکن
زآنچه می‌گویم پشیمانم مکن

کبریای خوبی از خوبان مگیر
فضلِ محبوبی ز محبوبان مگیر

گم مکن از راه، پیشاهنگ را
دور دار از نامِ مردان، ننگ را

گر بدی گیرد جهان را سربه‌سر
از دلم امیّد خوبی را مبر

چون ترازویم به سنجش آوری
سنگ سودم را منه در داوری

 

[آساهیر]

چه شیرین و چه خوشبوست
کجا خوابگهِ اوست؟
پی آن گل پر نوش
چو پروانه بگردید ….

 

[آساهیر]

زیر سرپنجه‌ی گرگیم و جگرها خون است
ای شبان دل ما ناله‌ی نای تو کجاست؟!

 

[آساهیر]

داغ ماتم هاست بر جانم بسی
در دلم آهسته می گرید کسی …

 

[آساهیر]

تب و تاب غم عشقت دل دریا طلبد
هر تُنک‌حوصله را طاقت این طوفان نیست

 

[آساهیر]

هر نفس عشق می کشد ما را
همچنین عاشقیم تا نفسی‌ست

آستین بر جهان برافشانم
گر به دامان دوست دسترسی‌ست

 

[آساهیر]

شبچراغی چون تو، رشک آفتاب
چون شکستندت چنین خوار و خراب

چون تویی دیگر کجا آید به دست
بشکند دستی که این گوهر شکست

 

[آساهیر]

آنچنان سوخته این خاک بلاکش که دگر
انتظار مددی از کرم باران نیست

رنج دیرینه انسان به مداوا نرسید
علت آنست که بیمار و طبیب انسان نیست

 

[آساهیر]

گلوی مرغ سحر را بریده اند و هنوز
در این شط شفق آواز سرخ او جاریست

 

[آساهیر]

ای که چون خورشید بودی با شکوه
در غروبِ تو چه غمناک است کوه

برگذشتی عمری از بالا و پست
تا چنین پیرانه سر رفتی ز دست