مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج

[mobina01]

چشمت به شرم و ناز ببندد لب نیاز

شوقت اگر هزار زبان می دهد به من

آری سخن به شیوه ی چشم تو خوش ترست

مستی ببین که سِحر بیان می دهد به من

 

[mobina01]

ساز هم
با نفس گرم تو
آوازی داشت...
بی تو دیگر
سر ساز و دل آوازم نیست...

 

[mobina01]

گفتی اگر دانی مرا
آیی و بستانی مرا

ای هیچگاه ناکجا !
گو کی، کجا بستانمت؟!...

 

[mobina01]

من به عهدی که بدی مقبول
و توانایی دانایی ست
با تو از
خوبی می‌گویم
از تو دانایی می‌جویم

خوب من ! دانایی را بنشان بر تخت
و توانایی را حلقه به گوشش کن

من به عهدی که وفاداری
داستانی ملال آور
و ابلهی نیست دگر افسوس
داشتن جنگ برادرها را باور
آشتی را
به امیدی که خرد فرمان خواهد راند
می‌کنم تلقین

وندر این فتنه بی تدبیر
با چه دلشوره و بیمی نگرانم من
این همه با هم بیگانه
این همه دوری و بیزاری
به کجا آیا خواهیم رسید آخر ؟
و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟
بنششینیم و بیندیشیم...

 

[mobina01]

بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم
ازین چه خوش ترم ای جان که من برای تو میرم

ز دست هجر تو جان می برم به حسرت روزی
که تو ز راه بیایی و من به پای تو میرم

بسوخت مردم بیگانه را به حالت من دل
چنین که پیش دل دیر آشنای تو میرم

ز پا فتادم و در سر هوای روی تو دارم
مرا بکشتی و من دست بر دعای تو میرم

یکی هر آنچه توانی جفا به #سایه ی بی دل
مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم...

 

[mobina01]

سکوت میکنم و حرف می‌زنم با تو
در این مباحثه دیوانه‌تر منم یا تو؟

من و تو پس زده‌ی روزگار امروزیم
تو عشق بی سرو پایی و من سراپا تو

شبیه بوته‌ی خاری اسیر صحرا، من
شبیه قایق دوری غریق دریا، تو

چقدر حادثه با خود کشانده‌ای تا من
چقدر آینه در خود شکسته‌ام تا تو

به چشم من که اگر زنده‌ام بخاطر توست
تمام اهل جهان مرده اند الا تو

 

[mobina01]

چند این شب و خاموشی؟ وقت است که برخیزم
وین آتش خندان را با صبح برانگیزم

ای سایه! سحر خیزان دلواپس خورشیدند
زندان شب یلدا بگشایم و بگریزم

 

[mobina01]

سالها ناگفته ماند این شرح درد

دردمندی خوش نفس سر بر نکرد

عاشقان رفتند ازین صحرا خموش

بر نیامد از دل تنگی خروش

دردها را سر به سر انباشتند

انتظار سی*ن*ه ما داشتند

تا نفس داری دلا فریاد کن

بستگان سی*ن*ه را آزاد کن...

ناله را دم می دهم هر دم از آن

کان نهان در ناله بگشاید زبان

بی لب و دندان آن دانای راز

نشنوی از نی نوای دلنواز

از نوازشهای آن نوش آفرین

می شود این ناله نی دلنشین

دلنشین تر می شود وقتی که او

می نشیند با دلت در گفت و گو

 

[mobina01]

من همان عشقم که در فرهاد بود
او نمی‌دانست و خود را می‌ستود!

"من" همی کنـدم نه تیشه! کوه را
عشـق شیـرین می‌کند انـــدوه را

در رخ لیـــلی نمــــودم خویش را
سوختـم مجنـون خـام اندیش را

می‌ گِرستـم در دلش با درد دوست
او گمان می‌کرد اشک چشم اوست

 

[mobina01]

اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی





گلی نداشت خزان دیده باغ طبع حزینم