مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج

[mobina01]

نشسته ام به در نگاه می کنم

دریچه آه می کشد

تو از کدام راه می رسی؟

خیال دیدنت چه دلپذیر بود

جوانی ام درین امید پیر شد

نیامدی و دیر شد…

 

[mobina01]

به خوابی دیدمش غمگین نشسته

گرفته در بغل چنگی گسسته

من این چنگ حزین را می شناسم

دریغا عشق من ، عشق شکسته

 

[mobina01]

شکفتی چون گل و پژمرده ای از من

خزانم دیدی و آزردی از من

به آوردی و گرنه با چنین ناز

اگر دل داشتم می بردی از من

 

[mobina01]

سر زلف تو کو ؟ مشک ترم کو ؟

لب نوشت ، شراب و شکرم کو ؟

کجا شد ناز اندامت ؟ کجا شد ؟

دریغا ، شاخه ی نیلوفرم کو ؟

 

[mobina01]

دل می ستاند
از من و جان می دهد به من
آرام جان و کام جهان می دهد به من

دیدار تو
طلیعه ی صبح سعادت است
تا کی ز مهر طالع آن می دهد به من

 

[mobina01]

ای میهن!
ای پیر،بالندهٔ افتاده، آزاد زمینگیر
خون می‌چکد اینجا هنوز از زخم دیرین تبرها

ای میهن!
در اینجا سی*ن*ه‌ٔ من چون تو زخمی است
در اینجا
دمادم
دارکوبی بر درخت پیر می‌‌کوبد
دمادم…

 

[mobina01]

تابحال ، از عسل ِ چشم کسی مَست شدی ؟
تا بحال ، عاشق ِ دیـوانـه‌ی سرمست شدی ؟

من همان عاشق ِ دیوانه‌ی سرمست ِ توأم
تـو بـه اندازه‌ی من پای کسی هـرز شدی؟

وقتی از خلسه‌ی آغوش ِ تـو بر می‌گردم!
تـو هم آشفته‌ی آن بوسه‌ی بی مرز شدی؟

من که از دوری تـو تـار ِ دلم می‌لـرزد
تو هم اندازه‌ی من این همه دلتنگ شدی ؟

هوس ِ خواستنت ، مثل ِعسل شیرین است!!
تو بگو ، عاشق ِ این قلب ِ پُر از درد شدی ؟؟!!

 

[mobina01]

از هم گریختیم
وآن نازنین پیاله‌ی دلخواه را -دریغ-
بر خاک ریختیم

جان من و تو، تشنه‌ی پیوندِ مهر بود
دردا که جان تشنه‌ی خود را گداختیم
بس دردناک بود جدایی میان ما
از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم...

 

[mobina01]

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هوا گرفته ی عشق از پی هوس نرود

به بوی زلف تو دم می زنم در این شب تار
وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود

چنان به داغ غمت خو گرفته مرغ دلم
که یاد باغ بهشتش در این قفس نرود

نثار آه سحر می کنم سرشک نیاز
که دامن تو ام ای گل ز دسترس نرود

دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق
کزین چراغ تو دودی به چشم ک.س مرود

فغان بلبل طبعم به گلشن تو خوش است
که کار دلبری گل ز خار و خس نرود

دلی که نغمه ی ناقوس معبد تو شنید
چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر
که هر که پیش تو ره یافت بازپس نرود

 

[mobina01]

سر به سودایی نیاوردم فرود
گرچه دستِ آرزو کوته نبود

آن قَدر از خواهشِ دل سوختم
تا چنین بی خواهشی آموختم...