در حال تایپ [هَزارو] اثر«عسل کاربر انجمن رمان بوک»

[Me~]

«به نام خداوند روح و قلم»

نام رمان: هَزارو
ژانر: عاشقانه، اجتماعی
نویسنده: عسل
عضو گپ نظارت: (8)S.O.W
خلاصه:
رها، میان دفترچه‌های نسخه و شب‌بیداری‌های بی‌پایان، هنوز امید را از صدای آدین می‌جوید؛ کودکی که جهان را بی‌واژه می‌فهمد.
در اتاقی میان سپیدپوش‌ها، نگاهی آرام به او می‌رسد؛ آرش، مردی که بلد است سکوت را معنا کند.
دل می‌لرزد، اما گذشته، هنوز مشت گره کرده‌است.
پرند هست، بیماری هست و مرزی که نباید شکسته شود.
اما گاهی مرگ، پرده‌ای می‌شود برای زایش دوباره و نگاهی که روزی مانع عشق بود، نجات می‌شود.

 

[-pariya-]

"باسمه تعالی"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
«قوانین تایپ رمان»

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
«پرسش و پاسخ تایپ رمان»

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
«درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.»
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
«درخواست جلد»

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، پس از قرار دادن چهل پارت درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
«درخواست نقد شورا»

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
«درخواست تگ»

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
«اعلام پایان رمان»



با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[Me~]

مقدمه:
هیچ‌ک‍س نفهمید چرا آدین، هیچ‌وقت «مامان» نگفت.
رها اما هر شب صدایش را در خیال شنید و لبخند زد.
در شهری که مادر بودن گناه است اگر کودکت «عادی» نباشد، او جنگید.
تا روزی که نگاه آرش، نه دلسوزی بود، نه ترحم! فقط «عشق» شد.
اما هیچ نگاهی بدون سایه نیست… و سایه‌ی پرند، بلندتر از دیوارِ دلش بود و رها، میان بودن و رفتن، باید دوباره یاد می‌گرفت: چگونه دوست داشتن، جرم نیست.

 

[Me~]

سکوت مثل لایه‌ای نازک و شفاف روی وسایل مطب خوابیده‌بود.
چراغ مطالعه، نور زردی را روی پرونده‌ای خالی ریخته‌بود؛ انگار کسی می‌خواست چیزی بنویسد، اما کلمات عقب کشیده‌بودند. دیوارهای طوسی، قفسه‌ی چوبی پر از کتاب‌های بارها ورق‌خورده و ساعت چرخ‌دنده‌ای که با هر تیک، پاره‌ای از زمان را فرو می‌برد، همه باهم نوعی بی‌صدا حرف می‌زدند.
آرش روی صندلی‌اش لم داده‌بود. لیوان قهوه در دستش بود و بخارش دیگر بالا نمی‌آمد. ذهنش در نقطه‌ای میان یاد و پیش‌بینی گیر کرده‌بود. صدای باران که گاه‌به‌گاه به شیشه‌ی پنجره می‌خورد، تنها جنبنده‌ی بیرون از او بود.
در سکوتی چسبنده، تلفن زنگ خورد. صدایش، آرام و شمرده، اما انگار از جایی دور می‌آمد.
آرش گوشی را برداشت.
– سلام، ثمینم. وقت داری؟
– آره، چیزی شده؟!
صدایی نفس‌گیر، انگار چیزی پشت حنجره‌اش مانده باشد.
– یه مورد دارم... یه بچه‌ی پنج ساله. اسمش آدینه. پسر یه‌دونه‌ایه... .
– خب؟
– اوتیسم داره، تشخیص داده شده. سطح دو اما موضوع اینه که به شدت واکنش‌های شنیداری داره. صداها رو فیلتر نمی‌کنه. مثلاً صدای موتور تو خیابون باعث میشه خودش رو بزنه یا صدای سرفه‌ی یکی ممکنه باعث بشه وحشت کنه.
– هایپراکیوزیس؟
– آره، شدیده. حتی گاهی تو خواب هم با صدا می‌پره.
آرش دست به قلم شد. لبه‌ی برگه‌ای سفید، اسم آدین را نوشت.
– ارتباط کلامی چطور؟
– تقریباً صفر. تا حالا فقط چند واژه‌ی محدود گفته. ولی مشکل اصلی همینه... مادرش میگه، آدین فقط به خودش واکنش نشون می‌ده. حتی اگه بسوزه، جیغ نمی‌زنه. فقط عقب می‌کشه، یا یه جای دیگه بدنش رو می‌گیره. درد رو انگار جا‌به‌جا حس می‌کنه.
آرش سرش را تکیه داد به پشتی صندلی. چشم‌ها را بست.
در ذهنش صحنه‌ای شکل گرفت. کودکی نشسته در گوشه‌ی اتاق، با گوش‌هایی مثل پوست زخم‌شده، و جهانی که مدام خراشش می‌دهد.
– مادرش چی؟ چطوره؟
– رها... تنهاست. شوهرش رفته. حمایت خانوادگی هم داره، ولی نه اونجور که لازمه. با دست خودش خونه رو تبدیل کرده به فضای بی‌صدا. همه‌ی پریزها ایمن‌سازی شده، وسایل پر سر و صدا حذف شده. حتی ساعت دیواریشون ثانیه‌شمار نداره!
– چند وقته تحت درمانه؟
– نبوده. اصلاً درمانی شروع نشده. دکترهای قبلی یا گفتن کاری نمیشه کرد یا گفتن فقط گفتاردرمانی. اما هیچ‌ک‍س واقعاً به مورد گوش نداده.
آرش آرام گفت:
– پس می‌خوای من گوش بدم؟
ثمین نفسش را آهسته بیرون داد.
– می‌خوام تو ببینیشون. فردا می‌تونی؟
– فردا صبح، ساعت نه.
– ممنونم آرش... واقعاً ممنونم.
تماس که تمام شد، آرش گوشی را گذاشت، پرونده‌ی خالی را جلو کشید. دستی به شقیقه‌اش کشید و با خود گفت:
«این‌بار... فقط یه کودک نیست.
این‌بار یه سکوت، از نوعی دیگه‌ست.»
بیرون، باران باریک و بی‌وقفه می‌بارید.
و در دل آرش، سؤالی تازه داشت جوانه می‌زد.

 

[Me~]

***
«رها»
پیش از آن‌که ساعت هفت را اعلام کند، نور سرد صبح خزید روی صورت دیوار و به‌خاطر بخار شیشه، خطی لرزان از خودش بر جا گذاشت. بوی باران شب پیش هنوز در اتاق مانده‌بود. رها از پنج صبح بیدار بود. یا شاید اصلاً نخوابیده‌بود.
موهایش را زیر شال نازکی جمع کرد. بلوز خاکی‌رنگ ساده‌ای تنش بود، و یک جلیقه‌ی کش‌بافت کرم که دکمه‌هایش هر بار انگار به زور بسته می‌شدند. آینه چیزی نگفت، اما چشم‌ها را نگاه که می‌کردی، می‌فهمیدی از شب گذشته خبری نیست؛ نه در پوست، نه در صدا، نه در دل.
آرام در اتاق آدین را باز کرد. پسر روی پهلو خوابیده‌بود، اما نه خوابِ آسوده‌ی کودکانه؛ چشم‌ها باز بودند، زل‌زده به جایی میان دیوار و سقف، به نقطه‌ای نامرئی که همیشه نگاهش آن‌جا گیر می‌کرد.
پتو از رویش کنار رفته‌بود. لباس خانه‌ی ساده‌ای با طرح‌های محو حیوانات پوشیده‌بود، اما رنگ‌ها در نگاهش فرو نمی‌رفتند. دست‌هایش پیچیده‌بودند زیر صورتش، انگار بخواهد خودش را پنهان کند.
– پسرم؟
هیچ جوابی نداد.
رها جلوتر رفت، دست کشید به موهای نازک و کمی به‌هم‌ریخته‌اش. آدین پلک نزد، حتی سر نچرخاند، تنها واکنشش... لرز خفیفی بود که در شانه‌اش دوید.
ـ امروز بریم یه جایی. یه‌جا که شاید بتونه کمکمون کنه، خوبه؟
سکوت،همیشه همین بود. زبانش در دهان نمی‌چرخید. کلمه‌ها برایش چیزی نبودند که بتواند بگوید. فقط گاهی، خیلی گاهی، با صدایی مبهم یا اشاره‌ای گنگ، چیزی را می‌فهماند.
صبحانه را آماده کرد. نان برشته، پنیر و تخم‌مرغ عسلی. آدین روی صندلی نشست، سرش را پایین انداخت و دست‌هایش را از روی ران‌ها برنداشت.
ـ آدین... ببین این رو برات بستم. بخور، گشنه‌میشی توی راه.
لقمه را گرفت، با همان چشم‌های خیره و بدون کلام. اما فقط دو گاز زد. بعد، بی‌هوا ایستاد و رفت به سمت پنجره. پشت پرده، با دست انگشت اشاره‌اش را آرام روی شیشه کشید. قطره‌های شب مانده بودند، و آدین ردشان را مثل نوشتن دنبال کرد.
بیرون رفتن سخت بود. حتی پوشاندن لباس هم سخت بود. جوراب را که پایش کرد، انگار تمام تنش عقب کشید. کاپشن پف‌دارش را با زحمت پوشید. کلاه را سرش نگذاشت، چون بافت دور گوش اذیتش می‌کرد.
ـ بذار فقط شالت رو ببندم، خب؟
لبخند نزد، مخالفت هم نکرد. فقط سرش را کمی پایین آورد.
در کوچه، باد می‌وزید. برگ‌ها روی زمین پخش شده‌بودند. آدین با احتیاط راه می‌رفت، انگار زمین تله‌ای نامرئی باشد. صدای بوق از ته خیابان پیچید و او فوراً خودش را به رها چسباند.
– هیچی نیست عزیزم... فقط یه ماشین رد شد.
دست‌هایش را محکم توی جیب فرو برده‌بود. صورتش را پایین گرفته و نگاهش فراری بود از هر صدایی، هر رنگی، هر نگاهی.
رسیدن به ایستگاه تاکسی شبیه گذر از میدان مین بود. دو بچه‌ی دیگر که از مدرسه می‌گذشتند، وقتی به آدین نگاه کردند و خندیدند، پسر سرش را چرخاند و بعد نفسش تند شد.
– تموم شد مامانی... الان سوار می‌شیم.
در تاکسی، بوی وانیل مانده‌ی آویز آینه آزارش می‌داد. خودش را چسباند به شیشه، چشم‌هایش بسته‌بود. نفس‌های کوتاه و ناپیوسته.
رسیدند به مطب. ساختمانی قدیمی با پله‌هایی که فلز دستگیره‌اش زنگ زده‌بود. تابلوی مطب دکتر آرش سعیدی با فونتی رسمی و سرد روی دیوار نصب شده‌بود.
رها مکث کرد. آدین نگاه نمی‌کرد، اما انگار حس کرده‌بود قرار است وارد جهانی دیگر شوند.
– فقط بریم بالا ببینیم چی می‌گه. هیچی نیست، خب؟
او چیزی نگفت. همان‌طور که همیشه، با چشم‌هایی خاموش، خودش را به دست مادر سپرد.

 

[Me~]

***
(روز قبل)
پنجره‌ی آشپزخانه نیمه‌باز مانده بود و پرده‌ی سفید، با حاشیه‌ای از گل‌های ریز بنفش، در وزش باد مثل پرچمی بی‌صدا تکان می‌خورد. رها با فنجانی در دست، به آن پرده نگاه می‌کرد. چای، نیمه‌گرم شده بود و بخارش دیگر داستانی برای گفتن نداشت. روی میز، دفترچه‌ی کوچکی باز مانده بود با یادداشت‌هایی از اسم‌ها و ساعت‌های ملاقات؛ اما خط‌ها لرزان بود، انگار هرکدام از میان طوفانی عبور کرده باشند.
آدین روی زمین نشسته بود، نزدیک کتابخانه‌ی کوتاه. چند بلوک رنگی را با وسواس خاصی، پشت‌سر‌هم می‌چید و دوباره فرو می‌ریخت. تکرار، مامنش شده بود. صدای برخورد قطعات با سرامیک کف خانه، مثل تپش قلبی بود که نمی‌خواست آرام بگیرد.
رها به صفحه‌ی گوشی‌اش خیره شد. تردید، مثل وزنه‌ای روی شانه‌اش سنگینی می‌کرد. سرانجام دکمه را زد. تماس گرفت.
– ثمین... منم.
صدای آن‌طرف خط، مثل نسیمی در هوای بسته آمد. آرام، اما با اضطراب پنهانی.
– رها؟ حالت خوبه؟ صدات یه‌جوریه... آدین خوبه؟
رها جواب نداد. پلک زد و اجازه داد اشک، پشت پلکِ بسته، فقط یک تهدید باقی بماند.
– رفته بودیم پیش اون دکتره که گفته بودی... دکتر شکوهی.
سکوت پشت گوشی دلش را لرزاند.
– گفت هیچی نمی‌تونه بگه. گفت شاید بهتره فکر کنیم که همین‌قدر که هست، باید قبولش کنیم. گفت... گفت حرف نمی‌زنه، نمی‌فهمه، نمی‌تونه. گفت توقع نداشته باشیم.
کلمه‌ها را یکی‌یکی، با سختی بیرون داد. صدایش نمی‌لرزید، اما پشت آن لحن آرام، خستگی‌ای جا خوش کرده بود که انگار استخوان‌ها را پوسانده باشد.
ثمین آهی کشید. آهی بلند، که انگار خودش هم در مطب آن پزشک نشسته بود و آن جمله‌های سرد را شنیده بود.
– بی‌رحم‌ترین حرفی که یه دکتر می‌تونه بزنه، همینه. اما خب... اونا همه‌چیو از بالا نگاه می‌کنن. آدمو نمی‌بینن، فقط پرونده می‌بینن.
رها لب فنجان را لمس کرد. طعم چای، تلخ‌تر از حد معمول بود. نگاهش از آدین جدا نمی‌شد. پسر، حالا خودش را با پتوی خاکستری پوشانده بود و در خودش جمع شده بود، مثل کودکی در سرمای نیمه‌شب.
– من دیگه نمی‌دونم باید چیکار کنم ثمین. من فقط... فقط می‌خوام بدونم هنوز یه راهی هست یا نه. یکی که نگاه کنه، نه فقط بخونه.
در آن سوی خط، ثمین برای لحظه‌ای سکوت کرد. صدای ورق زدن چیزی آمد، شاید دفترچه‌ای، شاید خاطره‌ای.
– یه نفر هست... یه دکتر. خیلی راحت معرفی‌ش نمی‌کنم. می‌دونی که من چند نفر رو می‌شناسم، ولی این یکی یه‌جور دیگه‌ست. نگاهش فرق داره.
رها تکیه داد به پشتی صندلی چوبی. لبه‌ی آستین شالش را گرفت و میان انگشتان پیچاند.
– کیه؟
– اسمش آرشه. دکتر آرش سعیدی. روان‌درمانگر کودک... ولی بیشتر از یه دکتره. نمی‌دونم چطور توضیح بدم. یه وقتایی، به جای دارو، یه آدم لازمه. یکی که بلد باشه بشنوه. بلد باشه ببینه. اون بلده.
رها چیزی نگفت. تنها به صدای آدین گوش داد که حالا با ناخن روی دیوار می‌کشید، و خش‌خش پیوسته‌ای می‌ساخت.
– اگه بخوای، من وقت می‌گیرم برات. هم برای خودت خوبه، هم آدین... .
– نه، خودم زنگ می‌زنم. یا... نه. اگه تو بگیری بهتره. فقط بپرس می‌تونه ما رو ببینه؟
ثمین با صدایی که انگار دستی بر شانه‌اش گذاشته باشد، گفت:
– حتماً. الان بهش زنگ می‌زنم. یه جوری که نه تو خجالت بکشی، نه اون بی‌خبر باشه. ولی رها... اینو یادت نره، تموم نشده. تو هنوز داریش، و اون هنوز تو رو داره.
رها سرش را پایین انداخت. اشک، این‌بار از پلک گذشت، اما آرام، بی‌گریه، بی‌صدا.
آدین حالا ساکت بود. کنار مبل، با پاهایی تا شده زیر شکمش، نشسته بود و به چیزی در دوردست نگاه می‌کرد. شاید به دیواری که هیچ‌ک.س جز خودش نمی‌دید. شاید به صدایی که فقط خودش می‌شنید.
رها بلند شد، گوشی را روی میز گذاشت، و رفت سمت او. دست گذاشت روی موهایش. موهای خرمایی که انگار هر تارشان آغشته به بی‌پناهی بود.
فردا، صبح، شاید.

 

[Me~]

ساعت هنوز نه نشده بود که رها از تاکسی زرد‌فام پیاده شد. آدین کنار پایش ایستاده بود؛ دست‌هایش را در جیب کاپشن براقش جا داده بود و پشت عینک گرد، چشم‌هایش به خیابان خیره مانده بود. رها شال سفید رنگش را روی شانه‌اش صاف کرد، نگاهی به پلاک انداخت و با نوک انگشت، زنگ را لمس کرد. صدای زن جوانی از آیفون گذشت، آرام و بدون ذوق:
– بفرمایید طبقه دوم.
پله‌ها انگار راه نداشتند، بیشتر بالا می‌کشیدند تا بالا ببرند. آدین بی‌صدا، پا به پایش آمد، گاهی تکیه‌ای کوتاه به دیوار می‌داد، گاهی به صدای خش‌خش کفش‌های خودش واکنش نشان می‌داد.
درِ مطب نیمه‌باز بود. زنی پشت پیشخوان با صورتی که خستگی‌اش در چین‌ابروهای تتو کرده‌اش پنهان نشده بود، سرش را بالا آورد.
– شما وقت داشتید؟
رها لبخند محوی زد.
– برای دکتر آرش... ثمین وقت گرفته بود.
زن با سری تکان‌داده، اشاره‌ای به ردیف صندلی‌های سبز کرد. آدین نشست، پاهایش را تاب داد، بعد بی‌صدا به گوشی کوچکش زل زد؛ صدایی از بازی نمی‌آمد، فقط تصاویر رنگیِ درهم‌ریخته، انگار توی ذهنش می‌رقصیدند.
رها نگاهش کرد. آستین مانتوی سرمه‌ای‌اش را بالا زد، لکه‌ی کوچک سفیدی روی گوشه‌اش جا خوش کرده بود، شاید از آن صبح شلوغ. دست به زانویش زد و پلک بست. دلش می‌خواست چند لحظه چیزی نشنود.
درِ اتاق باز شد. مردی با موهایی که از شقیقه تا شانه، پُر از بی‌خوابی بود، بیرون آمد. پیراهن خاکی‌رنگی بر تن داشت که دکمه‌هایش تا بالا بسته شده بود، اما یکی از آن‌ها کج ایستاده بود، مثل جمله‌ای که ناتمام مانده باشد.
زن منشی با صدای پایین گفت:
– خانم صدرا، بفرمایید.
رها دست آدین را گرفت. بچه نگاهش کرد، بدون مقاومت بلند شد. اتاق ساده بود. قفسه‌ای که کتاب‌های روان‌شناسی تا سقف رفته بودند، میز چوبی که جای لیوان قهوه روی لبه‌اش جا مانده بود، و پنجره‌ای که پرده‌اش نیمه‌کشیده بود و نور، خسته‌تر از آن بود که بدرخشد.
مرد بلند نشد، فقط سری تکان داد.
– بشینید. آدین، درسته؟
رها جواب داد. صدایش مثل آهِ خفه‌ای بین دنده‌ها گیر کرده بود.
– بله. آدینه... پسرمه.
مرد به‌دقت به آدین نگاه کرد.
– خب، ثمین فقط چند نکته گفت. ولی بهتره با جزئیات بشنوم. اول اینکه چند ساله متوجه بیماری شدین؟
رها موهای خرمایی اش را که بخاطر گرمای زیاد اتاق به پیشانی‌اش چسبیده بود را کنار زد و گفت:
_دوسالی میشه!
مرد سرش را چند بار تمام داد که چند تار موی سیاهش بر روی پیشانی اش لغزیدند و گفت:
_میشه جزییات رو بگی!
رها شروع کرد. با تردید، با احتیاط. از ماه‌هایی گفت که بچه فقط نگاه می‌کرد، از روزهایی که حرف نزد، از گریه‌هایی که دلیل نداشت، و شب‌هایی که حتی سایه‌اش را هم نمی‌شناخت. مرد فقط گوش داد، گاهی سری تکان می‌داد، گاهی چیزی روی کاغذ می‌نوشت.
وقتی حرف‌های رها تمام شد، مدتی سکوت شد. مرد نگاه از کاغذ برداشت.
– آدین احتمالاً روی طیف اوتیسمه. رفتارهاش، عدم واکنش به اسمش، تاخیر در گفتار و تعامل اجتماعی... این‌ها می‌تونه تاییدش کنه. البته تشخیص دقیق، زمان می‌بره.
رها پلک نزد. نگاهش به آدین بود که حالا انگشتش را روی دسته‌ی صندلی چرم می‌کشید و هیچ‌چیز نمی‌گفت.
– خیلی‌ها گفتن نمی‌شه کاری کرد... !
مرد صدایش را کمی صاف کرد.
– اون "خیلی‌ها"، روان‌درمانگر بودن یا فقط شاهد بودن؟
رها لب گاز گرفت.
– بعضیاشون پزشک متخصص بودن... .
– من قول نمی‌دم. ولی می‌گم می‌ارزه برای یه "امکان" بجنگیم.
کمی مکث کرد، بعد آهسته:
– جلسه بعدی، کامل تست می‌گیرم. بعدش طرح درمانی مشخص می‌شه.
رها بلند شد. نگاه آخر را به آدین انداخت.
پسرک بی‌هیچ‌کلامی، خودش را به دامن مادر چسباند.
مرد گفت:
– و خانم صدرا... بعضی بچه‌ها دیر جواب می‌دن. ولی بالاخره، جواب می‌دن.

 

[Me~]

کفش‌های خیس، صدای خفه‌ای روی موزاییک‌های ترک‌خورده می‌نداختند. رها، بی‌آنکه نگاهی به پشت سر بیندازد، شال گردن بافتنی خاکستری‌اش را تا زیر چانه بالا کشید. نسیمی سرد، گوشه‌های خیابان را قلقلک می‌داد و رد خودش را روی صورتش جا می‌گذاشت؛ سرد، کشدار، آشنا.
آدین کمی عقب‌تر، آرام قدم می‌زد. دست‌ها را در جیب‌های کاپشن کرم‌رنگش پنهان کرده بود، کاپشنی که زیپش تا زیر گردن کشیده شده و لبه‌ی آستین‌هایش جویده بود از بس که میان دندان‌های کوچک و بی‌حوصله‌اش گیر افتاده بودند. از میان موهای خرمایی‌اش چند تار، با باد بالا آمده و چسبیده بودند به پلک نیمه‌افتاده‌اش.
رها نگاهی دزدکی انداخت. نه از سر دل‌نگرانی، بیشتر انگار می‌خواست مطمئن شود هنوز کنار اوست. کودک، بی‌هیچ ادعایی، پیاده‌رو را با پاهای کوچکش می‌سنجید، بی‌صدا، بی‌اشاره‌ای به جهان.
«روی طیف اوتیسمه.»
جمله‌ای که دکتر میان سکوت مطب انداخت، حالا مثل سنگریزه در کف کفشش قل‌قل می‌کرد.
«جواب قطعی نداریم، اما علائم اولیه دیده می‌شن. دیر واکنش دادن، بی‌کلامی، قطع ارتباط چشمی... .»
قدم‌های رها به دیوار آجری‌ای رسیدند که یادگارِ سال‌ها تبلیغ و کنده‌کاری بود. دستی به کناره‌ی مانتوی قرمزاش کشید، جایی که پرزها از فرط تکرار تماس، خوابیده‌بودند. شانه‌اش را به آجرها سپرد.
چشمانش را بست. نه برای آسایش، که برای بستن راه به صدایی که از دورترین اتاق ذهنش بالا می‌آمد. صدای فرهاد بود، آرام، مطمئن، بی‌دغدغه.
«بذار بهزیستی، رها. اونجا بهتر می‌تونن رسیدگی کنن. ما که بلد نیستیم.»
این حرف فرهاد را که شنیده بود، با او دعوای بدی کرد به گونه‌ای که به طلاق منجر شد و حال داشت فکر می‌کرد شاید فرهاد درست گفته است.
لب‌هایش لرزید. نه از سرما، که از آن وزنِ خاکستریِ قضاوت.
فرهاد سال‌ها پیش رفته بود، اما حرفش مانده‌بود، مثل میخی که تا ته در گوشت بکوبند.
چشم گشود. آدین چند قدم جلوتر ایستاده‌بود، با کلاه افتاده بر شانه و نگاهی که انگار به چیزی دوردست دوخته شده‌بود. شاید به پنجره‌ای، شاید به هیچ.
رها از دیوار جدا شد. بارانی که در آستانه بود، هنوز نچکیده‌بود، اما سنگینی‌اش در هوا محسوس بود.
«شاید من دارم اشتباه می‌کنم... .»
این جمله نه اولین بار بود، نه آخرین، اما حالا طعمی دیگر داشت؛ طعم آمیخته‌ای از پشیمانی، وحشت، و امیدی که ته‌نشین نشده بود.
در پیچ کوچه، صدای خفیفِ چرخِ یک دوچرخه پیر پیچید. رها با دستانی که میان آستین‌ها گم شده‌بودند، دست آدین را گرفت. کوچک بود، بی‌پاسخ.
اما هنوز گرم بود. و آن گرما، گرچه اندک، می‌توانست چراغی شود در خانه‌ای که مدت‌هاست کور مانده.

 

[Me~]

در را آرام هُل داد. صدای لولای کهنه، خفیف و کش‌دار، مثل آهِ خانه‌ای پیر در سکوت پیچید. بوی نان برشته‌شده و چای مانده، لایه‌لایه در هوا نشسته‌بود، انگار هنوز بخار صبحگاهی از دیوارها رخت نبسته‌بود. نواری از نور کمرنگ، از پنجره‌ی کوچک آشپزخانه تا لبه‌ی فرش راهرو خزیده‌بود، رنگی بین زرد پریده و خاک.
چفت کیف را باز کرد. کلیدها را روی جاکلیدی انداخت، صدای برخوردشان با ظرف مسی بالای جا کفشی، رها را کمی از درون لرزاند. مانتوی قرمز تیره‌اش را، همان که درز آستینش کمی در رفته گ‌بود و وقت راه رفتن، پایین‌تنۀ خیسش به پشت ساق‌ها می‌چسبید، از تن کند. هنوز گرمای تنِ باران‌زده در تار و پود پارچه مانده‌بود.
آدین با گام‌هایی بی‌صدا از کنارش گذشت. بدون نگاه، بدون کلام. پاچه‌ی شلوارش تا زانو خیس بود و رد کفش‌های خاکستری‌اش تا وسط هال کشیده شده‌بود. چیزی در دست نداشت، چیزی هم نگفت. فقط به اتاقِ همیشگی‌اش رفت و در را آرام بست.
رها یک لحظه ایستاد. یک دست روی دکمه‌ی مانتو، دست دیگر روی قفسه‌ی کوچک کنج دیوار. سایه‌ی خودش را در شیشه‌ی بالای اجاق دید. موهای نمدار، پاشیده روی صورت، و نگاه... نگاهی که انگار هنوز بین صندلیِ مطب و صدای آرش گیر کرده‌بود.
به سمت آشپزخانه رفت تا با چای خوردن خودش را آرام کند. چای‌ساز گوشه‌ی کانتر را روشن کرد و پشت میز نهارخوری که سال‌ها بود رنگ نهار خوردن روی آن را ندیده بود، نشست. رنگ قهوه‌ای میز را با هزار سرکوفت از سوی مادر فرهاد قبول کرده بود اما حالا دیگر کسی نبود تا برای این میزهای کوچک هم سرزنشش کند.
صدای قل‌قل ریزِ چای‌ساز، از ته آشپزخانه بلند شد. لیوان لبه‌پری را برداشت. همان که همیشه چای ظهرهایش را در آن می‌خورد. دستش را کمی لرزاند، صدای برخورد قاشق به دیواره‌ی لیوان، بلندتر از حد معمول در فضا طنین انداخت. نشست روی صندلی فلزی کنار پنجره. نور عصر، خفه و پس‌زده، از شیشه‌های بخارگرفته عبور می‌کرد.
«روی طیف اوتیسمه... .»
همین‌قدر. نه بیشتر. دکتر گفته بود. آرام. با لحنی که نه ترحم داشت، نه هشدار. فقط بیان یک واقعیت بود، بدون خش، بدون لحن.
اما همین‌ یک جمله، مثل میخی شده بود در دیوار فکرهای رها.
از آن به بعد، صدای آرش دیگر وضوح نداشت. انگار همه‌چیز بعد از آن جمله، در مه غلیظی حل شده بود. رها فقط سر تکان داده بود. شاید برای تأیید، شاید برای فرار. یادش نمی‌آمد حتی چطور از صندلی بلند شده‌بود یا چطور دست آدین را گرفته تا بیرون بیایند تا به مطب بروند. فقط یادش مانده بود صدای زنگ مطب، شبیه به زنگ در خانه‌های قدیمی بود.
دست‌هایش دور لیوان چفت شده‌بودند. گرمای چای، پوست یخ‌زده‌اش را قلقلک می‌داد. صدای آرش با تأملی دوباره در ذهنش جان گرفت:
«جلسه‌ی بعدی بیاریدش... شاید بشه کمک کرد.»
قول نبود. امید هم نه. فقط یک در نیمه‌باز. یک «شاید» کوتاه.
رها انگار چیزی میان ترس و تمنا را مزه می‌کرد.
نگاهش از روی لیوان گذشت و رفت تا قاب عکس سه‌نفره روی قفسه. تصویرش با روسری سرمه‌ای و لبخندی ناتمام. فرهاد، با نگاهش از قاب بیرون زده، و آدین... که توی آغوشش بود، با پیراهن سفید ساده‌ای و موهایی که همیشه تا روی پیشانی‌اش می‌آمد. همان وقت‌ها که هنوز فکر می‌کرد دیرحرف‌زدن فقط دیرحرف‌زدن است، نه نشانه.
صدای فرهاد، انگار از تهِ گذشته برخاست:
_بهزیستی، رها. این‌جوری نمی‌شه. خودت می‌سوزی، بچه‌م می‌سوزه.
پایش را جمع کرد زیر صندلی. دست دیگرش رفت سمت قفسه‌ی بالای سر. پتوی طوسی‌رنگِ قدیمی را بیرون کشید. همان که بوی شامپو‌بچه گرفته بود. نگاهش دوباره رفت سمت اتاق آدین.
در نیمه‌باز، سایه‌ی کودک روی زمین پهن شده بود. حرکات تکراری دست‌هایش، بازیِ بی‌صدا با تکه‌ای اسباب‌بازی نرم، مثل اجرای خاموش یک نمایش بی‌تماشاچی بود.
رها، همان‌جا کنار پنجره، به چیزی فکر می‌کرد که نه به کلمه می‌آمد، نه به اشک. شاید یک جور پشیمانی بی‌اسم، یا شاید... شروعِ یک دل‌دلِ تازه.

 

[Me~]

صدای زنگ تلفن، آرام و مکرر، در میان سکوت خانه پیچید. پنجره بخار گرفته بود و نور بیرون، درهم و تار، مثل چشم‌های کسی که خواب نیمه‌کاره دیده باشد. رها با پشت دست بخار شیشه را گرفت و خطی لرزان روی آن کشید. زنگ دوم. پاهای لختش را از روی قالیچه‌ی نازک جمع کرد و بالاخره گوشی را از روی میز کنار مبل بلند کرد.
– الو؟
– رها؟... چرا بالاخره جواب دادی؟
صدا، صدای ثمین بود. نگران، بی‌قرار، اما گرم؛ از همان جنس گرمایی که وقتی هوا سرد است،یک شالِ نخی هم دلت را آرام می‌کند.
رها روی مبل راحتی نشست، زانوهایش را بغل گرفت. صدای چوبِ کف زمین، زیر وزنش ناله کرد.
– رفتی بالاخره؟
ثمین پرسید.
– آره.
مکثی افتاد. بعد ثمین آهسته گفت:
– چی گفت؟ تشخیصش چی بود؟ باز هم حرف های تکراری؟
رها کمی چشم بست، انگار بخواهد صدای دکتر را دوباره بشنود، یا از نو سانت به سانت مسیر حرف‌هایش را قدم بزند.
– گفت روی طیفه. اوتیسم.
صدای ثمین آرام شد. نه به خاطر شوک، که به‌خاطر اندوهی که می‌دانست در آن جمله خوابیده.
– یعنی نمی‌تونه حرف بزنه... نه الان، نه شاید هیچ‌وقت دیگه ثمین... !
ثمین نفسش را رها کرد. صدایی شبیه خراشیدن ناخن روی دیوار.
– رها، عزیزم... !
– می‌فهمی چی شد؟ همه‌ی اون وقتایی که فکر می‌کردم قهر کرده... همه‌ش بی‌دلیل نبود. فقط بلد نبود بگه. بلد نبود ازم بخواد بفهممش.
سکوت شد.
رها به کوسن نخ‌نما گوشه‌ی مبل خیره شد. دست برد و یکی از ریشه‌های بیرون‌زده‌اش را پیچاند دور انگشت.
– فرهاد گفت بسپرمش به بهزیستی. گفت این زندگی نیست. گفت من از پسِ یه بچه‌ی این‌شکلی برنمیام. منم ساکت موندم. ساکت موندم تا رفت.
– نه که اون راحت رفت، نه که تو راحت موندی... .
ثمین آرام گفت.
رها لبخند تلخی زد. لبخندی که تنها یک گوشه از لبش را بالا آورد.
– بعضی وقتا فکر می‌کنم نکنه نگه‌داشتنش ظلم بود؟ نه به خودم. به خودش. نکنه من فقط از ترس تنها موندن، بهش چسبیدم... .
ثمین صدایش را پایین آورد. همان‌طور که گاهی برای آرام کردن بچه‌ها پایین می‌آورد:
– رها... هیچ مادری برای موندن نمی‌جنگه، مگر اینکه عاشق باشه. ترس، اون‌قدر قوی نیست که این‌همه سال دوام بیاره.
رها پلک بست. از لای مژه‌هایش قطره‌ای سر خورد، افتاد روی پیراهن آبی‌رنگ خانگی‌اش. با پشت آستینش، رد خیس را پاک کرد.
– دلم نمی‌خواد بسپرمش. نمی‌خوام بگم خسته‌م. اما گاهی انگار خودم رو پشت یه حصارِ بلند انداختم، و آدین اون ور حصاره، داره با چشم‌هایی که هیچی نمی‌گن، نگاهم می‌کنه.
از آن‌طرف خط، صدای ثمین پایین‌تر شد، غمگین‌تر، اما محکم:
– تو تنها نیستی، رها. شاید راهش سخت باشه، شاید از این به بعد هم آسون نشه، ولی... یه‌جایی توی همه‌ این تاریکی، یه کورسوی نجات هست.
رها صدای خرخر ریز آدین را از اتاق شنید. شاید داشت در خواب چیزی می‌دید. شاید فقط نفس می‌کشید.
– گاهی فقط می‌خوام بدونم اون خوشِ... حتی اگه باهام نباشه.
– اون خوشِ، چون تو کناری. و اگه قرار باشه یه روز، یه تغییر اتفاق بیفته، فقط با بودن تو اتفاق می‌افته.
رها سرش را تکیه داد به دیوار. گوشه‌ی چشمش هنوز نم داشت، اما ته دلش انگار چیزی روشن شد. نه امید، نه شادی. فقط یک نفسِ سبک‌تر از همیشه.
– باشه... فقط همینو بدون که اگه یه روز بری، دیگه نمی‌تونم نفس بکشم، ثمین.
– من جایی نمی‌رم، دختر. ما تا ته‌ش با همیم.