دلنوشته تکمیل شده کلاه‌گیس اثر پریسان خاتون کاربر انجمن رمان بوک

[خاتون]

کد: ۰۰۴
دلنوشته: کلاه‌گیس
اثر: پریسان خاتون
ژانر: عاشقانه، تراژدی


مقدمه:
- باید فراموشم کنی.
- نمی‌تونم!
- باید بتونی.
- دِ لعنتی می‌گم نمی‌تونم می‌فهمی؟
- چرا نمی‌تونی؟!
- تو شدی یه تیکه از وجودم، تو شدی همه‌ی من! مگه میشه فراموشت کنم؟
- وقتی دو روز دیگه، یه تیکه از وجودت زیر خروار خروار خاک پوسید معنی فراموشی رو می‌فهمی.
- وقتی یه تیکه از وجودم بره زیر خاک... سلول به سلول وجودم رو محکوم به تنفس زیرِ همون خاک می‌کنم!

 

[Lord]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب رمان بوک برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتماپیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید.
[ قوانین دلنوشته ]

پس از 20 پست از طریق تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
[ درخواست نقد دلنوشته ]

بعد از ایجاد کردن تاپیک نقد شورا برای دلنوشته‌تان می‌توانید درخواست تگ بدهید.
[ درخواست تگ دلنوشته ]

پس از گذشت بیست پست از دلنوشته می‌توانید برای آن درخواست جلد بدهید.
[ درخواست جلد ]

و انشالله، بعد از پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید.
[ اعلام پایان دلنوشته ]

دلنویسان عزیز هرگونه سوالی دارید می‌توانید در اینجا مطرح کنید.
[ سوال و مشکلات دلنویسان ]

تیم مدیریت تالار ادبیات​

 

[خاتون]

***
صداها به مثال مته‌ای روح و جانم را خراش می‌دهند.
رنگ سبز و حال به هم‌زن دیوارهای سالنِ بیمارستان،
باعثِ به هم پیچیدن دل و روده‌ام می‌شود.
با رسیدن به در سفید رنگ و بی‌روحِ اتاق
دستانم را مشت می‌کنم و چند تقه به در می‌زنم،
که صدای‌اش مجوز ورود صادر می‌کند.

 

[خاتون]

***
دستگیره را بالا و پایین می‌کنم
و در کسری از ثانیه وارد اتاق می‌شوم.
رخ رنگ پریده و بی‌حالش
اخم را مهمان صورتم می‌کند،
البته مهمان که چه عرض کنم!
این گره‌های ناگسستنی چند وقتی‌ست،
که صاحب خانه شده‌اند.

 

[خاتون]

***
جلو می‌روم و سبدِ گلِ رزهای سرخ را
روی میز چرخ‌دار کناری‌اش می‌گذارم.
عاشق گل رز است
و همین تفاهم اول‌مان را آشکار کرد!
مگر می‌شود اولین دیدارمان را،
که جلوی گل‌فروشی بود از یاد ببرم؟!

 

[خاتون]

***
لبخندی بر لبش می‌نشاند و صدایم می‌زند.
نامم که بر زبانش می‌نشیند
انگار روح از تنم پرواز کند
سست و بی‌اراده می‌شوم!
برمی‌گردم تا جانمی نثارش کنم،
که با دیدن حال و وضعش
لبخند روی لبم ماسیده می‌شود.

 

[خاتون]

***
شال‌اش کنار رفته
و جای خالی موهایش
عجیب دهن‌کجی می‌کند!
چشمانم سیاهی می‌روند
و ناممکن نیست، که بر زمین بیافتم،
ولی به محلفه‌ی روی تخت چنگ می‌زنم
و تعادل‌ام را حفظ می‌کنم.

 

[خاتون]

***
چشم می‌دزدم تا نبینم حال و روزِ بانویم را،
که عجیب با گذشته‌هایش فرق دارد!
زیر چشمان‌اش به اندازه‌ی سکه‌‌ای گود افتاده
و رنگ زردی بر صورتش نشسته.
کم‌بود موهایش عجیب حس می‌شود
و چون سوهانی روحم را خراش می‌دهد.

 

[خاتون]

***
تلخ‌خندی کنج لبش به رقص درمی‌آید.
کمپوت را درون ظرف می‌ریزم
و نزدیکش می‌روم.
برای خوردن امتناع می‌کند،
که توجهی نمی‌کنم و درست مثل گذشته‌ها
خودم دست به خوراندن غذا به او می‌شوم.

 

[خاتون]

***
صدایش بندبند وجودم را به رعشه می‌اندازد.
- فردا عمل دارم.
چشم روی هم می‌فشارم و لب به سخن می‌گشایم:
- چیز ترسناکی نیست... .
این‌بار چشمان مشکی‌اش را هدف نگاه‌ نافذم قرار می‌دهم
- تو هم آدم ترسویی نیستی، مگه نه؟!
لب روی هم می‌فشارد
و نگاه‌اش را پرت پنجره‌ی‌ اتاق
و آن حفاظ‌ آهنی‌اش می‌کند.