دلنوشته تکمیل شده کلاه‌گیس اثر پریسان خاتون کاربر انجمن رمان بوک

[خاتون]

***
بر خلاف تمام بی‌میلی‌ام،
از صندوقچه دل می‌کنم
و آن را به زندان‌اش باز می‌گردانم.
زندانی که خیلی وقت است،
خاک را به خوردِ خاطرات
و یادگادری‌های بانویم می‌دهد!

 

[خاتون]

***
روی تخت ولو می‌شوم،
پیراهن‌اش را در آغوش می‌کشم
و عطرش را با تمام وجود می‌بلعم.
مدتی‌ست، که عطر دل‌ربایم
بوی رفتن می‌دهد.

 

[خاتون]

***
چشمم گرم خواب و
صدایش نجواگونه زیر گوشم دمیده می‌شود.
صدایش بوی رهایی می‌دهد،
بوی زندگی،
بوی عشق‌!
خیلی وقت است، که این بو را
در حافظه‌ی مشامم به خاطر سپرده‌ام.

 

[خاتون]

***
صبح شده و دلهره چون موریانه‌ای
در تقلای مکیدن جانم است!
لقمه را عجله‌ای قورت می‌دهم
و بی‌درنگ از خانه خارج می‌شوم.
سمت ماشین می‌روم،
که یادم به کلاه‌گیس می‌افتد
و سمت اتاقم عقب‌گرد می‌کنم.

 

[خاتون]

***
برش می‌دارم و بدونِ این‌که
بیشتر معطل کنم،
از خانه بیرون می‌روم.
قبل از این‌که به بیمارستان برسم
مثل روزهای قبل از گل‌فروشی سر چهارراه
دسته گلی می‌خرم و سپس
راه بیمارستان را در پیش می‌گیرم.

 

[خاتون]

***
ماشین را داخل حیاطِ شلوغ و پرهیاهوی بیمارستان
پارک می‌کنم و داخل سالن اصلی می‌روم.
پیچ و خم راه‌روها را رد می‌کنم
و خودم را به اتاق نازبانو می‌رسانم.
به عادت روزهای قبل تقه‌ای بر در می‌کوبم
و به انتظار صدای گوش‌نوازش می‌مانم،
اما دریغ از جوابی!

 

[خاتون]

***
سرنگِ ترس و نگرانی به جانم تزریق می‌شود
و تند و عجله‌ای وارد اتاق می‌شوم،
که با تختِ خالی‌اش مواجه می‌گردم!
به امید نشانه‌ای از او
نگاهی دورتادور اتاقِ سرد و بی‌روح می‌گردانم،
اما بیش‌تر از پیش ناامید می‌شوم.

 

[خاتون]

***
کلاه‌گیس و رزها از دستم رها
و روی زمین ولو می‌شوند،
چشمانم سیاهی می‌روند
و روح از تنم پر می‌کشد.
فکری پلید و بی‌رحم،
دست به آزار روحم می‌برد
و باعث سست شدن پاهایم می‌شود.

 

[خاتون]

***
چشمانم سیاهی می‌روند
و بدنم قصد آوار دارد،
که خود را آویزان دیوارها می‌کنم
و داخل سالن اصلی بیمارستان می‌روم.
خانم پرستار را می‌بینم،
که گوشه‌ای به تماشای حالِ رنجورم ایستاده!

 

[خاتون]

***
پا تند می‌کنم، خود را به او می‌رسانم
و سریع و بدونِ مکث
حال دل‌ربایم را جویا می‌شوم.
با چیزی که می‌گوید،
دگر نایی برای مقاومت نمی‌یابم
و روی زمین می‌شوم.