مشاعره یک دوبیتی بگو

[مژگان سلاجقه]

آدمی‌زادست و عشق و دل به هر کاری زدن

آدم‌ست و سیب خوردن آدم‌ست و اشتباه

سوختم دیدم قدیمی‌ها چه زیبا گفته‌اند

«دانه فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه»

 

[مژگان سلاجقه]

عشق بعضی وقت‌ها از درد دوری بهتر است

بی‌قرارم کرده و گفته صبوری بهتر است

توی قرآن خوانده‌ام، یعقوب یادم داده است:

دلبرت وقتی کنارت نیست کوری بهتر است

 

[مژگان سلاجقه]

نامه‌هایم چشم‌هایت را اذیت می‌کند

درد دل کردن برای تو حضوری بهتر است

 

[مژگان سلاجقه]

چای دم کن، خسته‌ام از تلخی نسکافه‌ها

چای با عطر هل و گل‌های قوری بهتر است

من سرم بر شانه‌ات؟ یا تو سرت بر شانه‌ام؟

فکر کن خانم اگر باشم چه جوری بهتر است؟

 

[مژگان سلاجقه]

اصلاً قبول حرف شما، من روانی‌ام

من رعد و برق و زلزله‌ام، ناگهانی‌ام

این بیت‌های تلخِ نفس‌گیرِ شعله‌خیز

داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

 

[مژگان سلاجقه]

رودم، اگر چه بی‌تو به دریا نمی‌رسم

کوهم، اگر چه مردنی و استخوانی‌ام

من کز شکوه روسری‌ات کم نمی‌کنم

من، این من غبار، چرا می‌تکانی‌ام؟

 

[مژگان سلاجقه]

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر که سرشکسته نامهربانی‌ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت گل ابروکمانی‌ام

 

[مژگان سلاجقه]

شاعر شنیدنی است ولی دست روزگار

نگذاشت این که بشنوی‌ام یا بخوانی‌ام

این بیت آخر است، هوا گرم شد؛ بخند

من دوست‌دار بستنی زعفرانی‌ام

 

[مژگان سلاجقه]

گیرم تمام شهر پر از سرمه‌ریزها

خالی شده‌ست مصر دلم از عزیزها

داش آکل و سیاوش و رستم تمام شد

حالا شده‌ست نوبت ابرو تمیز‌ها

 

[مژگان سلاجقه]

دیگر به کوه و تیشه و مجنون نیاز نیست

عشاق قانعند به میخ و پریزها

دستی دراز نیست به عنوان دوستی

جز دست‌های توطئه از زیر میزها