مشاعره یک دوبیتی بگو

[مژگان سلاجقه]

صخره‌ام، صخره که «دلتا» شده از سیلی رود
«دل» که خوب است فقط «تا»ی مرا دفن کنید
تاپر از روسری و سیب شود شهر شما
زیر این خاک غزل‌های مرا دفن کنید

 

[مژگان سلاجقه]

شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد
من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت،نیم دیگرم را باد برد

 

[مژگان سلاجقه]

از غزل‌هایم فقط خاکستری مانده به جا
بیت‌های روشن و شعله‌ورم را باد برد

 

[مژگان سلاجقه]

با همین نیمه همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه عاشق‌ترم را باد برد
بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد بدتر از آن بال و پرم را باد برد

 

[مژگان سلاجقه]

بیا شهریور پیراهنت ییلاق لک‌لک‌ها
صدای جاری گنجشک در خواب مترسک‌ها
بیا ای امن، ای سرسبز، ای انبوه عطرآگین
بیا تا تخم بگذارند در دستانت اردک‌ها

 

[مژگان سلاجقه]

گل از سر وا بکن ده را پریشان می‌کند بویت
و به سمت تو می‌آیند باد و بادبادک‌ها
تو در شعرم شکوه دختری از ایل قاجاری
که می‌رقصد اگر چه روی قلیان و قلک‌ها

 

[مژگان سلاجقه]

تمام شهر دنبال تواند از بلخ تا زابل
سیاوش‌ها و رستم‌ها، فریدون‌ها و بابک‌ها
همین که عکس ماهت می‌چکد توی قنات ده
به دورش مسـ*ـت می‌رقصند ماهی‌ها و جلبک‌ها

 

[مژگان سلاجقه]

کنار رود، دستت توی دستم، شب، خدای من
شکوه خنده‌ای تو، سکوت جیرجیرک‌ها

 

[مژگان سلاجقه]

مرا بی تاب می‌خواهند، مثل کودکی‌هامان
تو مامان، من پدر، فرزندهامان هم عروسک‌ها
تو آن ماهی که معمولاً رخت را قاب می‌گیرند
همیشه شاعرانی مثل من، از پشت عینک‌ها

 

[مژگان سلاجقه]

چوپان شده تا شاعر ذاتی شده باشد
آواره آن ماه دهاتی شده باشد
چوپان شده در جنگل بادام بچرخد
تا مسـ*ـت چهل چشم هراتی شده باشد