مشاعره یک دوبیتی بگو

[مژگان سلاجقه]

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست
دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست
می نوش و گلی بچین که تا درنگری
گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

 

[مژگان سلاجقه]

عمری‌ست مرا تیره و کاری‌ست نه راست
محنت همه افزوده و راحت کم و کاست
شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست
ما را ز ک.س دگر نمی‌باید خواست

 

[مژگان سلاجقه]

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت
با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت
پیش آر قدح که باده نوشان صبوح
آسوده ز مسجدند و فارغ ز کنشت

 

[مژگان سلاجقه]

گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است
ور بر تن تو عمر لباسی چست است
در خیمه تن که سایبانی‌ست ترا
هان تکیه مکن که چارمیخش سست است

 

[مژگان سلاجقه]

گویند کسان بهشت با حور خوش است
من می‌گویم که آب انگور خوش است
این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار
کاواز دهل شنیدن از دور خوش است

 

[مژگان سلاجقه]

گویند مرا که دوزخی باشد مسـ*ـت
قولی‌ست خلاف دل در آن نتوان بست
گر عاشق و می‌خواره بدوزخ باشند
فردا بینی بهشت همچون کف دست

 

[مژگان سلاجقه]

من هیچ ندانم که مرا آن‌که سرشت
از اهل بهشت کرد یا دوزخ زشت
جامی و بتی و بربطی بر لب کشت
این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت

 

[مژگان سلاجقه]

می خوردن و شاد بودن آیین من‌ست
فارغ بودن ز کفر و دین دین من‌ست
گفتم به عروس دهر کابین تو چیست؟
گفتا دل خرم تو کابین من‌ است

 

[مژگان سلاجقه]

می لعل مذابست و صراحی کان است
جسم است پیاله و شرابش جان است
آن جام بلورین که ز می خندان است
اشکی است که خون دل درو پنهان است

 

[مژگان سلاجقه]

اول رخ خود به ما نبایست نمود
تا آتش ما جای دگر گردد دود
اکنون که نمودی و ربودی دل ما
ناچار ترا دلبر ما باید بود