آموزشی ۲۵ قانون داستان معمایی

[Tara Motlagh]

۳. گفته شده که «هیچکس محلی به جنازه نمی‌گذارد.» این کار اشتباه محض است. این کار دور انداختن شیئی بسیار باارزش است. به این می‌ماند که بگویی مرگ عمه تو اهمیتش در اندازه مرگ یک نفر دیگر در جایی دیگر در شهر است و اصلا تو این یک نفر دیگر را نمی‌شناسی.

 

[Tara Motlagh]

۴. دیالوگ سرسری کار درستی نیست.

 

[Tara Motlagh]

۵. زنجیره‌ای از معماها منجر به یک رمان معمایی خوب نمی‌شود. معماهای زنجیر‌ ای برای پاورقی خوب است، چون در رمان خیلی راحت می‌شود رفت و فصل بعد را خواند. در رمان چنین کاری با پایان‌های تقلبی در هر فصل منجر به ایجاد تعلیق‌های کاذب می‌شود و کاری آزاردهنده است. این کار برای پاورقی‌های مجلات خوب است.

 

[Tara Motlagh]

۶. ماجرای عشقی تقریباً همیشه به ضرر داستان معمایی است، چون نوعی تعلیق حل می‌کند که ربطی به قهرمان اصلی ندارد و در حل مسئله توسط کارآگاه هم کار خاصی انجام نمی‌دهد. آن نوع ماجرای عشقی مناسب داستان معمایی است که آن را پیچیده‌تر می‌کند. یک کارآگاه خوب هرگز ازدواج نمی‌کند. او با ازداج جدایی خود از دنیا را از دست می‌دهد و این درحالی است که جدایی یکی از دلایل جذابیت کارآگاه است.

 

[Tara Motlagh]

۷. صرف مانورهای متعدد روی ماجرای عشقی در پاورقی‌ها و فیلم، دلیل هنری شدن آنها نمی‌شود. زنان هدف اصلی پاورق‌ ها و فیلم‌ها هستند. پاورقی‌ها به داستان‌های معمایی به چشم هنر نگاه نمی‌کنند. برای آنها هیچ شکل نوشتن هنر نیست.

 

[Tara Motlagh]

۸. قهرمان یک داستان معمایی خود کارآگاه است. همه چیز به شخصیت او بستگی دارد. اگر او شخصیت نداشته باشد، شما چیزی برای نوشتن ندارید. برای همین هم هست که اینقدر داستان‌های معمایی خوب کم هستند. کاملاً طبیعی است.

 

[Tara Motlagh]

۹. مجرم نمی‌تواند کارآگاه باشد. این یک قانون قدیمی است و هر از چندگاه بطور موفق کسی توانسته آن را زیر پا بگذارد. اما جدا از استثناها: کارآگاه طبق سنت و تعریف کسی است که به دنبال حقیقت می‌گردد. نمی‌شود که کارآگاه از همان ابتدا حقیقت را بداند. این تضمین همیشه به خواننده داده می‌شود که کارآگاه به دنبال حقیقت است و مثل او از حقیقت خبر ندارد.

 

[Tara Motlagh]

۱۰. قانون بالا حتی در مورد داستان‌هایی که مجرم راوی آنهاست هم صادق است. برای من همیشه می‌شود راوی اول شخص را متهم کرد به پنهان کردن منطق کارآگاه چون با وجود توضیح تمام محیط پیرامونش می‌تواند چیزهایی را پنهان کند. و حالا یک سوال مهم مطرح می‌شود، تا چه میزان صداقت در داستان در جریان است:

 

[Tara Motlagh]

آیا با صداقت نسبی روبرو هستیم یا صداقت محض؟ به نظر من همیشه زمانی هست که کارآگاه تصمیمش را می‌گیرد اما آن را به خواننده نمی‌گوید. او بخشی از فکر و نتیجه‌گیری خود را برای گره‌گشایی و توضیح نهایی نگه می‌دارد. او حقایق را بیان می‌کند اما واکنش خودش به این حقایق را بیان نمی‌کند.

 

[Tara Motlagh]

آیا این شیوه فریبکاری درست است؟ باید درست باشد وگرنه کارآگاهی که داستان خود را روایت می‌کند نمی‌تواند پیش از رسیدن به گره‌گشایی تکنیکی، مسئله را حل کند. یک بار در زندگی پیش می‌آید، مثل «خواب بزرگ» که کارآگاه هیچ چیز را پنهان نمی‌کند؛ خواننده و کارآگاه با هم به گره‌گشایی می‌رسند.