مجموعه اشعار ⁦سجاد سامانی⁦←⁠_⁠←⁩

[mobina01]

‌
بهشت چشم تو رویای چشم‌های من است
مرا رها کن از آتش بهشت جای من است

تویی ‌که دل به رقیبم سپرده‌ای، تبریک!
که روز جشن تو و مجلس عزای من است

مباد غصۀ تنهاییِ مرا بخوری
غمِ نبود تو چون سایه پابه‌پای من است

به غیر دوستی از من ندیده دشمن نیز
عجب که دشمنیِ دوستان، جزای من است

گذشت، خندۀ دیروزِ من به کار جهان
زمانِ خندۀ دنیا به گریه‌های من است ...

 

[mobina01]

حتی مرا به نام، صدا هم نمی کند
دردا که فکر حال مرا هم نمی کند
‌
بیمار چشم اویم و آن سنگدل مرا
درمان که بگذریم، دعا هم نمی کند!
‌
منت گذاشت بر من و عهدی دوباره بست
منت گذاشت، گرچه وفا هم نمی کند...
‌
غم مثل کودکی ست که آغوش عشق را
محکم گرفته است و رها هم نمی کند
‌
زاهد خیال طعنه رها کن، که مرد عشق
گر طاعتی نکرده ریا هم نمی کند!

 

[mobina01]

به گریه گفتمش ای ماه، رو میپوش از من


به خنده گفت که رویم هنوز وا نشده‌ست...

 

[mobina01]

در آن دنیا برای دیدنت شاید مجالی شد
همانا مرگ، پایان سرور آمیز دلتنگی ست

 

[mobina01]

خوش آن‌زمان که به عشق و غزل به سر می‌شد
تمام خستگی عمرمان به در می‌شد

خوش آن‌زمان که برای گلایه وقت نبود
هزار شکوه به یک بوسه مختصر می‌شد

 

[mobina01]

آرزویم بود و با خلقی بیانش کرده‌ام
وای بر من! آرزوی دیگرانش کرده‌ام

نیمه جانم کرد، اما تیر آخر را نزد
شکر می گویم که قدری مهربانش کرده‌ام

دوستان این روزها از هم گریزانند و من
دشمنی دارم که در دل میهمانش کرده‌ام

سالیانی رفت و از دردم کسی آگاه نیست
بس که با لبخند مصنوعی نهانش کرده‌ام

امتحان عاشقان دوری ست، اما قلب من
طاقت دوری ندارد، امتحانش کرده‌ام...

 

[mobina01]

مستی که در شهرِ خبرچینان تو را بوسید
امروز آسوده‌‌ست، فردا داستان دارد

عشقی که پنهان بود، در دنیا زبانزد شد
هر قصه‌‌گویی دیگر از ما داستان دارد …

 

[mobina01]

گفت در چشمان من غرق تماشایی چقدر
گفتم آری، خود نمی‌دانی که زیبایی چقدر!
‌
در میان دوستداران تا غریبم دید گفت:
دوره‌گرد آشنا! دور و بر مایی چقدر!
‌
ای دل عاشق که پای انتظارش سوختی
هیچکس در انتظارت نیست، تنهایی چقدر
‌
عاشقی از داغ غیرت مرد و با خونش نوشت
دل نمی‌بندی ولی محبوب دلهایی چقدر
‌
آتش دوری مرا سوزاند، ای روز وصال
بیش از این طاقت ندارم، دیر می‌آیی چقدر

 

[mobina01]

این شب تاریک، این چشم سیاهش را نگاه!
در شب دل بردن از مردم، نگاهش را نگاه!

گیسوانش جنگجویانِ شب و مژگان او
نیزه‌دارانند، غوغای سپاهش را نگاه !

نیمه‌شب دل می‌ربود از من که چشمش بسته شد
پلک خسته، این رفیق نیمه‌راهش را نگاه!

آسمان دریای خون شد، ابر زیر گریه زد
حالِ دورافتادگان از روی ماهش را نگاه!

با رقیبان گفت : "آه، از دوریش ناراحتم"
چشمک رندانۀ او بعدِ آهش را نگاه

 

[mobina01]

تو خوب مطلقی و طاقت قیاسم نیست
قیاس شیوۀ جان خداشناسم نیست

به هرچه می‌نگرم جلوۀ وجود خداست
قسم که غیر خدا هیچ در لباسم نیست

بگو به رکعت چندم رسیده‌است نماز؟
که با خیال تو مشغولم و حواسم نیست

چنین که مذهب عشّاق را شناخته‌ام
شراب می‌خورم و از کسی هراسم نیست

من از محبت دنیا دل آنچنان کندم
که هرچه ناز کند شوق التماسم نیس