فایل شده ● برای مرگم اثر morvarid_story_ ●

[_Morvarid_story]

****
نونو جان بیا امشب به دردی که دلم را می‌سوزاند گوش کن.
من زاده‌ی قهر خداوندم؛ که هر بار به آتشی غریب و بی‌محابا می‌سوزم و می‌میرم و دوباره پیکرم را از زیر خاکستر مرگ بیرون می‌‌کشم.
من زاده‌ی عطش‌ام؛ زاده‌ی هرگز سیراب نشدن... .
فاصله‌ای بین من و من افتاده که با هیچ حرفی پُر نخواهد شد... .
نونو جان این گسیختگی‌ها درد من هستند اما این گسستن‌هاست که مرگ من می‌شوند... .

 

[_Morvarid_story]

****
امروز تلخ‌ترین هجمه‌ها را به گوش شنیدم و به جان خریدم.
آه ای خدای عادلِ مطلق! پاسخی به خوبی‌هایم ندادی که هیچ! به جایش دردی که می‌رفت تا جای خود را به مرگ، این عروس فریب‌کاری که در لحظه‌های گنگ بودنم، رقص‌کنان به دور جسم بی‌تابم می‌چرخد را به من دادی!
که نامردمان، طعنه‌های خود را چون شمشیری بر‌‌ّان بر پیکر دردمندم بکوبند!
نمی‌دانم شاید حقّ این منی که دلم برای شکستن از شیشه‌ هم‌ نازک‌تر شده همین بوده باشد... .
شاید هم من آن‌چنان غرق در خود شدم که عدالتت را فراموش کرده‌ام، شايد... .

 

[_Morvarid_story]

نونو جان دیشب خواب عجیبی دیدم، خواب دیدم سوار بر ابری سفید دور جسمم که روی تخت خوابیده بود می‌چرخیدم. چه پست بودم، چقدر کوچک و نحیف!
از آن‌جا که بیرون آمدم، حسی در سرم چرخید که این ابر مرا که خسته‌ام از همه چیز و همه کَس می‌برد به سمت ابدیت. حس کردم که سوار بر گُرده‌ی مرگم که دیوانه‌وار به سمت آسمانی سیاه در افت و خیز بود. در آن لحظه‌ نفسی راحت کشيدم که فرار می‌کنم از دست این زنده بودنِ بدون زندگی.
اما یک لحظه صدای گریه‌ی مادرم را شنیدم و از خواب بیدار شدم!
نونو جان، فهمیدم دلیل این نمردن‌ها مادری است که مرا به پای خود بسته، الهی برایت بمیرم مادر... .

 

[_Morvarid_story]

این‌جا برای هیچ می‌میرند... .
همچون برگ‌های خزان زده‌ی پاییزی به زمین می‌ریزند و هیچ می‌شوند، انگار که از روز اول نبوده‌اند.
من به چشم دیدم نفسی که با هزار امید و آرزو به کالبد سی*ن*ه‌ای فرو رفت و دیگر برنگشت، و این چه زجر جان‌ کاهی‌ست که باید تا هر وقت که این‌ها بخواهند، شاهد دَمی باشم که بازدم ندارد... .
می‌گویند برای زنده بودن هزاران دلیل لازم است؛ اما برای مرگ تنها یک دلیل کافی‌ست.
خداوندا من هزاران دلیل برای مُردن دارم... .

 

[_Morvarid_story]

دانه‌های ریز برف را از پشت این پنجره‌ی خالی نگاه می‌کنم و خوب می‌دانم که دیگر هیچ چیز شبیه قبل نخواهد شد... .
از بودن که خسته باشی رقص مرگ را بیشتر از هر چیزی دوست خواهی داشت... .
مرگ مرا درهم نشکسته؛ باشد، شما درست می‌گویید!
اما این تن پُر درد را به آغوش این زمستان سرد بسپارید؛ تا تمام لحظه‌های بی‌معنای بودنم را گریه کنم... .
با هیچ چسبی این قلب شکسته درمان نمی‌شود... .

 

[_Morvarid_story]

آه ای مرگ تلخ و غمگین عزیز!
این همه برایت نوشتم؛ امّا نیامدی... .
این عاشقانه‌های دردناک ما باید که دیگر تمام شوند.
باید فراموش کنم که، تو چندین‌ بار عاشقانه مرا بوسیدی؛
و بعد‌ از آن بی‌رحمانه تنهایم گذاشتی.
باید از یاد پر از دلتنگی‌ام ببرم که با وجود سرد تو خو گرفته بودم؛ تو اما رفتی و دست‌های لرزانم را خالی گذاشتی... .
این نوشته‌ها بعد از رفتنت بی‌معناست... .
مرگ دلبرم خدانگهدار... .


پایان
۱۷ بهمن ۱۴۰۲