دلنوشته تکمیل شده ● سِلوان اثر ام کا اچ p.r ●

[ام کا اچ p.r]

با گریه آغاز می‌شویم
با درد می‌خندیم
با ترس می‌لرزیم
با اندوه ادامه می‌دهیم
شاید که باعشق تمام شویم.
کسی چه می‌داند... .
این است زندگی
***

من امیدم را از دست نمی‌دهم
من امید داشتن را از مورچه‌ای آموختم
که ده بار افتاد، ولی ده‌ها هزار بار تلاش کرد
برای رسیدن به هدفش!
***

 

[ام کا اچ p.r]

دل که می‌شکنی حواست باشد
خرده ریزه‌هایش پایت را زخمی نکند.
چون؛ دل‌شکسته جواب‌گو نمی‌شود
دل‌شکن متهم می‌شود!
***

دلم گرفته از آدم‌هایی که ظاهرشان فرشته
ولی باطن‌شان شیطان است!

 

[ام کا اچ p.r]

تمامی دنیا را در جست‌و‌جوی عشق گشته‌ام
از خشکی گرفته تا دریا... .
ولی عشق را نیافتم
مگر در نگاه مادری که؛ به لبخند کودک مریضش می‌خندید!

 

[ام کا اچ p.r]

چندین سال است که تو رفته‌ای
و من هنوز هم چشم به در دارم... .
چون یعقوب بی یوسف نور دل را کم دارم!
بی تو چندی‌ست؛ دست در دست غم دارم.
خبر آورده‌‌اند گرگ‌ها تو را دریده‌‌اند!
ولی مگر گرگ‌ها از رفتنت خبر دارند؟

 

[ام کا اچ p.r]

حالا که خوب می‌اندیشم می‌بینم تو راست می‌گویی! فقط من نیستم، هرکس غمی دارد، گویی همدمی کم دارد. پس چرا منتظر بمانیم کسی از راه برسد و به ما داروی خوبی بفروشد؟ بیا خودمان خوبی را اختراع کنیم مگر ما چه کم‌ داریم؟ پس بیا خوب باشیم، خوبی را بلد باشیم. بیا دست در دست مهربانی بدهیم... .
بیا به ملاقات عشق برویم؛ شنیده‌ام در بیمارستان بستری‌ست!
بیا شاخه گل محبت بخریم، برویم بر سر هر چهار راه به کودکان کار بدهیم. بیا سرپناهی از جنس آرامش برای‌شان بسازیم جایی که؛ دیگر کسی به آنها نگوید فقیر؛ نگوید گدا!
جایی که؛ بوی مهربانی را حس کنند؛ جایی که غذای «عشق» بخورند و لباس‌هایی از جنس انسانیت به تن کنند! بیا باهم چای مهر بنوشیم و عطر گل‌های عطوفت را به دست باد دهیم. بیا با هم سرزمین عشق و دوست داشتن را بنا کنیم! بیا کمی مهربان‌تر باشیم؛ حتی شده با یک لبخند!
یادت باشد من که؛ «ما» بشود دنیا زیبا می‌شود.

 

[ام کا اچ p.r]

حالا که فکر می‌کنم می‌بینم آن‌قدرها هم بد نشد،
فقط یک انسان دیگر به جمع تنهایان عالم اضافه شد!
مگر نه این‌که می‌گویند؛ هرچه بیشتر بهتر؟
***
وقتی که تو نیستی... .
همه مرا دیوانه خطاب می‌کنند.
نمی‌دانند که؛ عشق دیوانگی نیست، خود «جنون» است.

 

[ام کا اچ p.r]

به دیروز که می‌اندیشم فکر می‌کنم چه‌قدر زیبا بود. به امروز که می‌نگرم می‌بینم ساده و بی‌ریا بود امّا امان از فردا، فردایی که معلوم نیست دیو است یا فرشته!
فردایی که دست خطش را بر روی دفتر زندگی‌ام می‌نگارد، شاید غمگین ولی زیبا باشد؛ شاید هم شاد ولی بیهوده! چه‌کسی از فردا خبر دارد؟
غیر از خدایی که نگارنده جهان است.
جهانی که ما حتی گوشه‌ای کوچک از شگفتی‌هایش را هنوز هم ندیده‌ایم بعد از این همه سال؛ بعد از یک عمر زندگی... .
جهانی که نقاشش خداست
نقاشی که بی‌همتاست!
نقاشی‌اش چه‌قدر زیباست.

 

[ام کا اچ p.r]

بادبادک‌های احساس مرا به دست باد دهید؛
شاید که آزاد شوم از بند غم!
****

فکر نکن پایان شب تیره‌ی من
صبحی سفید است.
نه عزیزکم، بخت من تیره‌تر از این است!
***

دلم دیگر شده دفتری کهنه، که برگ‌برگ‌اش از گذر زمان می‌ریزد!
***

 

[ام کا اچ p.r]

خسته‌ام از خنده‌های بی‌اثر، از گریه‌های بی‌ثمر، خسته‌ام از احساس شاعر، خسته از قلب مسافر، از دوری و درد، خسته از دل... .
خسته از کودکی، بزرگسالی، جوانی!
خدایا کاش مرا از این زندگی زود برهانی!
***


خسته از قلب بیمارم
از افکار پریشانم
راستی می‌دانی
چه‌قدر از تو بیزارم؟

 

[ام کا اچ p.r]

چرا دروغ بگویم
من به گناه‌ مبتلایم.
کاش نجاتم دهی... .
ویروس خطرناکی است!
گناهی به وسعت
هوس تماشای چشمان تو!