دلنوشته تکمیل شده ● ماتم خنده اثر aryana elhaei ●

[ragazza della notte]

***
به صورت معصوم خواهرم نگاه کردم.
او که گناهی نداشت.
چرا باید با او این‌طور رفتار می‌شد؟
او که مهربان بود.
او که همه چیز تمام بود.
پس چرا با او این‌طور رفتار کرد؟
چرا تنهایش گذاشت؟
دستی روی سنگ سیاه رنگ کشیدم.
گل را روی سنگ گذاشتم و گفتم:
«یعنی این‌قدر ارزش داشت که این‌کار را با خودت کردی؟»
بلند شدم و رفتم... .

 

[ragazza della notte]

***
نگاهم به گوشی بود.
چند روز گذشته بود؟
خنده‌ای آروم کردم.
به پیام آخرش نگاه کردم.
البته پیام او نبود.
نوشته بود:
«مخاطب شما را مسدود کرده است.»
بلند خندیدم و به حال خودم اشک ریختم.
تا به حال تجربه کردی؟
خنده و اشک... .
ترکیب جالبی نیست.

 

[ragazza della notte]

***
کمی به متن نگاه کردم.
در ذهنم تحلیلش کردم.
دوباره خواندمش.
«تهدیدم کرد با رفتن... .
بهش گفتم برو من به امثال تو نیازی ندارم، پشتش را کرد و رفت... .
و من با زانو زمین خوردم»
کمی فکر کردم.
نیشخندی زدم و گفتم «از کجا می‌دونستی با من چی‌کار کرد؟»
کمی فکر کردم.
او که مرا نمی‌شناخت.
پس... .
بلند و بی‌‎پایان خندیدم و خندیدم و خندیدم.

 

[ragazza della notte]

***
عروسک‌هایم را جلویم گذاشتم.
ولی بازی به ذهنم نمی‌آمد.
دقت که کردم،
حوصله بازی هم نداشتم.
حس کردم
بازی بچگانه‌است.
به سنم فکر کردم.
هفت سال بیشتر نداشتم.
پس چرا مثل آدم بزرگ‌ها فکر می‌کردم؟

 

[ragazza della notte]

***
یک، دو، سه، چهار... .
بلند گفتم «من اومدم»
به دور و بر نگاه کردم، کسی نبود.
رفتم جایی که همیشه قایم می‌شد.
همان‌جا بود!
آرام‌آرام نزدیکش شدم.
بغلش کردم و گفتم:
- پیدات کردم مامانی.
بلند خدیدم و در هوا چرخاندمش.
بوسه‌ای روی قاب کاشتم.
آن را سر جایش گذاشتم و دوباره به پشت دیوار رفتم.
شروع به شمارش کردم؛
اما قبلش بلندتر از هر دفعه خندیدم.
به قاب روی طاقچه گفتم... .
«مامان خیلی تکراری بازی می‌کنی، من همش پیدات می‌کنم»

 

[ragazza della notte]

***
سرم را بیشتر خم کردم.
صدای پچ‌پچ آن‌ها بلندتر به گوشم رسید.
«نگاش کن لباساش چه‌قدر کثیفه.»
«مقنعه‌اش چه‌قدر چروکه، مگه یه اتو ندارن؟»
و خیلی حرف‌های دیگر... .
به مریم رسیدم.
با من دوست بود.
از من پرسید «چرا جلوی همه اومدی سمتم؟»
چشمانم گرد شد.
نفسم قطع شد،
زبانم بند آمد،
چیزی در دلم صدا داد.
ولی مغزم دستی به شانه‌ی قلبم زد و گفت «برو کنار، از این به بعدش با من!»
و در آن لحظه بود که... .
بلندبلند خندیدم و با تمسخر نگاهش کردم.
حالا این منِ جدید را ببینید.
بلندتر از قبل خندیدم.
نگاه‌ها به روی من تمسخر‌آمیز شد.
و حرف‌هایشان تمسخر‌آمیز‌تر؛
ولی دیگر برای من مهم نبود.

 

[ragazza della notte]

***
نگاهی به پرنده درون دستم کردم.
نمی‌دانم چرا به این شکل بود.
مگر چه‌طور کشته بودنش؟
سرش از تنش جدا بود،
قلب کوچکش را از س*ی*ن*ه شکافته شده‌اش بیرون کشیده بودند،
چند لحظه فکر کردم.
من با این‌که زنده بودم؛
ولی درونم مانند این پرنده زخمی و خشک بود.
به حال خودم و این پرنده نگون‌بخت بلند خندیدم.
و کسی ندانست چرا از دردم می‌خندم.

 

[ragazza della notte]

***
مگر می‌شود؟
مگر داریم؟
مگر الکی است؟
مرا دلبسته کرد و رفت؟
آن هم به همین زودی؟
مگر چند وقت بود با هم بودیم؟
هفت سال؟
تمام عمرم تا به امروز هفت سال بود.
آخر به چه دلیل؟
به عکس سه در چهار مادرم که درون دستانم بود نگاه کردم.
رهایم کرده بود.
به همین سادگی... .

 

[ragazza della notte]

وقتی دیدمش از او پرسیدم.
«چرا رهایم کردی؟»
می‌دانی چه جوابی داد؟
فقط گفت «تو هنوز نمی‌فهمی.»
اما حالا... .
چهارده سال سن دارم.
دوباره از او پرسیدم.
باز هم جواب داد «تو نمی‌فهمی.»
می‌خواهم بدانم.
چه مسئله‌ایست که من با چهارده سال سن نوشتاری نمی‌فهمم؟

 

[ragazza della notte]

***
یکی‌یکی انگشتانم را جمع کردم و شمردم.
یک، دو، ...، نه، ده.
انگشتانم تمام شد.
پس چرا دردهایم تمام نشده؟
خنده‌ام گرفت.
آرام‌آرام خندیدم.
وقتی صدای داد او را شنیدم خنده‌ام به قهقهه تبدیل شد.