دلنوشته تکمیل شده ● ماتم خنده اثر aryana elhaei ●

[ragazza della notte]

***
بی‌حوصله به او نگاه کردم.
داشت از کارهایم حرف میزد.
وقتی گفت تخیل قوی‌ای داشته‌ام، پوزخند زدم.
فکر می‌کرد من از روی هوا این حرف‌ها را نوشته‌ام.
وقتی گفت برای فردی به سن من این چیزها غیرقابل فهم است خنده‌ام گرفت.
تک خنده‌ای کردم.
وقتی گفت ذهن من بیش از حد باز بوده.
دیگر نتوانستم تحمل کنم.
بلند‌بلند خندیدم.
خنده‌ای که به راحتی نمی‌شد تشخیص داد برای چیست؛
اما هر چه بود
او فکر کرد از شادیست.
بگذار به همین فکر بماند...

 

[ragazza della notte]

***
صدای بوق متمدد دوباره روی اعصابم خط کشید.
چرا به من جواب نمی‌داد؟
مگر من زندگی‌اش نبودم؟
مگر من عزیز کرده‌اش نبودم؟
مگر او نبود که طاقت اشک‌هایم را نداشت؟
پس چرا این‌گونه تنهایم گذاشته؟
با چشمان پر از اشک به آیینه خیره شدم.
لبخند لرزونی زدم و گفتم:
«می‌خواد من رو اذیت کنه مگه نه؟»
ولی جوابی از سوی رفته از چشمانم نگرفتم.
دوباره مغز بی‌رحمم به من نهیب زد؛ که او دیگر نیست.
و چه‌قدر بعد از این حرفش خندیدم.
اما روز بعد... .
سنگ سفید و نام رویش به من دهان کجی می‌کرد.

 

[ragazza della notte]

***
بلند داد زدم:
«همه‌ی شما توی خواب من هستید.»
برای چند لحظه سکوت شد.
بلند‌تر داد زدم:
«این خوشی‌ها واقعی نیست!»
یکی از بین جمعیت جدا شد.
به سمتم آمد.
گفت :
«درست میگی.»
سیلی محکمی به صورتم زد.
با نفس‌نفس روی تخت نیم‌خیز شدم.
به اتاق نگاه کردم.
بقیه دخترها هنوز خواب بودند.
اشک‌هایم آرام جاری شد.
من نمی‌توانم خانواده داشته باشم.
همش خواب بود.
آرام‌آرام در بین اشک خندیدم.
حس عجیب؛ ولی آشنایی بود.

 

[ragazza della notte]

***
به دیوار رو‌‌به‌رویم نگاه کردم.
قهقهه بلندی سر دادم.
خواستم دستانم را تکان بدهم؛
اما با کمال ناباوری نتوانستم.
با ترس نگاهی به دستانم کردم.
نبودند!
بلند جیغ زدم.
حتی یادم نمی‌آمد برای چه می‌خندیدم.
صدای بوقی آمد.
پرستاری وارد اتاق شد.
گفت «ببین من نمی‌دونم چی‌شده؛ ولی شنیدم ولت کرده، رهاش کن»
بلند‌تر جیغ زدم «نه! اون من رو دوست داره! اون فقط مامان منه!»
با تأسف سری تکان داد.
سوزنی در دستم فرو کرد.
درحالی که پلک‌هایم روی هم می‌افتاد گفتم «من هرگز نمی‌بخشمش.»
و بی‌حال خندیدم.

 

[ragazza della notte]

***
به صدای فریاد او گوش دادم.
مگر می‌شد صدای عربده‌های او را نادیده گرفت؟
در بین فریادهایش پریدم.
گفتم «می‌تونی بری؛ ولی یادت باشه کی تو رو به این‌جا رسوند.»
رفت... .
بی‌توجه به منی که همه چیزم را برای او به حراج گذاشته بودم.
بلند به این رسم زمانه خندیدم.
و اشک‌های پنهان در گوشه‌ی چشمانم را پاک کردم.

 

[ragazza della notte]

***
با بهت به او که از من دور می‌شد نگاه کردم.
خنده‌ای از سرِ تعجب سر دادم.
به پارچه‌ی سفیدی که درون دستانم بود نگاه کردم.
مگر من نبودم که او را بال شکسته پیدا کردم؟
مگر من نبودم که او را مداوا کردم؟
مگر من نبودم که به او بال و پر دوباره‌ای دادم؟
پس چرا من را بی‌خداحافظی رها کرد و رفت؟
ولی مشکل من خداحافظی کردن یا نکردن او نبود.
مشکل من این بود که به بودنش عادت کرده بودم.
زمزمه کردم «چرا؟»
خنده‌ای کوتاه سر دادم و با بغض به خانه برگشتم.

 

[ragazza della notte]

***
با حرص و بغض به حرف‌های بی‌سر‌ و‌ ته او گوش می‌دادم.
همه‌اش بر سرم منت می‌گذاشت.
می‌گفت «اگر من نبودم که تو حالا این‌جا نبودی.»
دلم می‌خواست صدایم از حنجره‌ام پر بزند.
به درون گوش‌هایش فرو برود.
کنار مغزش بنشیند.
بگوید «کمی فکر کن!»
بگوید «مگر من نبودم که تو را به این‌جا کشاندم؟»
بگوید «مگر من نبودم که تو را این‌قدر بزرگ کردم؟»
بگوید «حالا بر سرِ من فریاد می‌کنی؟»
بگوید «حالا بر سرِ من منت می‌گذاری؟»
و با بغض بخندد.
آن‌قدر بخندد که او به خودش بیاید.
اما مگر می‌شد؟

 

[ragazza della notte]

***
دلم تنگ صدایت شده.
دلم نادان شده.
می‌خواهد دوباره صدایت را بشنود.
حتی اگر مانند آخرین دیدارمان باشد.
تو ناسزا بگویی،
دل من لبخند بزند.
تو دلِ من را زیر پا بگذاری،
او با خفگی قهقهه بزند.
تو مرا ترک کنی.
و او...
فقط سکوت می‌کند.
حتی صدای تپش‌هایش را نمی‌شود شنید.
انگار لج کرده!
با من، با زندگی، با زمانه.
حتی دیگر به بدبختی‌هایم نمی‌خندد.

 

[ragazza della notte]

***
تا کنون از ناراحتی‌هایم خندیدم.
حال بگذار کمی از شادی‌هایم بخندم.
زمانه... .
اجازه؟

 

[ragazza della notte]

***
کسی از من پرسید.
«من رو ول کن یعنی چی؟»
به سوالش خندیدم.
چون «من رو ول کن.»
برای شادی‌هایم استفاده می‌شود.
شما برای چه استفاده‌اش می‌کنید؟