دلنوشته تکمیل شده ● ماتم خنده اثر aryana elhaei ●

[ragazza della notte]

***
گفته‌اند « سکوت » بهترین جواب است.
اما من این گفته را نقض می‌کنم.
نقض می‌کنم و می‌گویم:
خنده گاهی بهتر از سکوت برای افراد است... زیرا نمی‌فهمد خنده از روی تمسخر است؛ یا چیز دیگری. بنابراین خنده بهترین جواب است.

 

[ragazza della notte]

***
می‌نویسم...
بس نیست.
باز می‌نویسم...
هنوز هم کافی نیست.
دلم خالی نمی‌شود.
بغضم رها نمی‌شود.
اشک‌هایم رها نمی‌شود.
سکوتم شکسته نمی‌شود.
قلبم باز‌سازی نمی‌شود.
حنجره‌ام نرم نمی‌شود.
می‌شود به یک‌باره رها شوم از تمام درد‌ها؟

 

[ragazza della notte]

***
گاه آن‌قدر می‌خندم که دلِ سنگ هم آب می‌شود.
گاه آن‌قدر قهقهه می‌زنم که دلِ او هم آب می‌شود.
گاه آن‌قدر هق‌هق می‌کنم که سنگ هم سخت می‌شود.
گاه آن‌قدر زجه می‌زنم که او هم سنگ می‌شود.
می‌بینی؟ اشک راه به جایی ندارد...
تنها همین خنده‌های تلخ و غمگین‌اند که هرچیزی را نابود می‌کنند...
حتی دلِ او را...

 

[ragazza della notte]

***
در سه‌کنج خانه در خودم جمع می‌شوم.
اشک‌های گرم و مزاحم را پس می‌زنم.
به آیینه رو‌به‌رویم نگاه می‌اندازم.
با خود و خدایم عهد می‌بندم.
« از این به بعد گریه نداریم، هق‌هق نداریم، زجه نداریم، بغض... خب اون رو نمی‌شه کاری کرد ولی بقیه رو نداریم. از این به بعد فقط می‌خندی. این خنده‌ها خیلی بهتر از اون اشک و زجه‌های بی‌فایده هست. حداقل به طرف مقابل می‌فهماند که او مهم نیست... حتی اگر مهم باشد...»

 

[ragazza della notte]

***
چند روز نبودم.
حالا نگاهش کن...
دارد بگو بخند می‌کند.
آن هم نه با من، بلکه با دیگری.
به سمتش می‌روم.
او با گنگی و نا‌آشنایی نگاهم می‌کند.
در گوشم صدای زنگ می‌پیچد و
می‌خندم... .

 

[ragazza della notte]

***
صدای پایی می‌شنوم.
سرم را از روی زانو‌هایم بلند نمی‌کنم.
می‌ترسم او را ببینم...
اما باز توهم باشد.
دستی به روی شانه‌ام می‌نشیند.
با ترس از افکارم خارج می‌شوم و سرم را بلند می‌کنم.
خودش بود...
این دفعه توهم نبود.
تکانی هرچند سخت می‌خورم و رو‌به‌رویش می‌ایستم.
با لبخندی پر از بغض نگاهش می‌کنم.
اما قبل از لبخند او، او محو می‌شود.
من می‌مانم و دلِ شکسته‌ام...
من می‌مانم و لبخند غمگین روی لبم.

 

[ragazza della notte]

***
منتظرم.
مانند همیشه.
لبخند روی لبم کمی خشک‌تر شده.
صندلی‌ای که به رویش نشسته‌ام انگار عضوی از بدنم شده.
به محوطه تاریک رو‌به‌رویم نگاه می‌اندازم.
امروز هم نیامد.
قولش را فراموش کرده.
به دختری که هر روز می‌‌آمد نگاه کردم.
با غم کنارم نشست.
نمی‌دانم چرا هر بار از نیامدن او حرف می‌زد.
می‌گفت « تو آلزایمر گرفتی یادت نمیاد اما اون ولت کرد »
می‌گفت « من که خواهرتم رو یادت نمیاد ولی اون رو چرا »
می‌گفت « وقتی پشت سرش می‌دویدی تصادف کردی »
می‌گفت « سه ماه تو کما بودی »
و منتظر نگاهم می‌کرد.
جواب من به تمام این‌ها فقط لبخند بود و جمله « ببخشید ولی هیچی از این‌هایی که می‌گید به یاد ندارم » بود.
حقیقتش... دلم نمی‌خواست یادم باشه.
حقیقتش... دلم می‌خواست هنوز هم دیوانه خوانده شوم.
ولی مجبور نباشم او را فراموش کنم.

 

[ragazza della notte]

***
سرنوشت چیزِ عجیبی است.
سرشت افراد را به راحتی به یکدیگر گره می‌زند و...
به راحتی جدا می‌کند.
حالا فرق ندارد با اشک باشد، با غم باشد، با خنده باشد، با شوخی باشد، با تولد باشد یا با مرگ باشد.
سرنوشت، سرشت من را با خنده گره زده.
با او با خنده آشنا می‌شوم...
از او با خنده جدا می‌شوم...
حتی در وصیتش به من گفته با خنده بر سرِ مزارش حاضر شوم.
اشک‌هایم می‌ریزد ولی لبخند جزء صورتم شده.
سرنوشت، سرشتمان را به هم گره زده و خیال ندارد از هم بگستراند.

 

[ragazza della notte]

***
به دفترم نگاه می‌کنم.
لبخندی به خاطراتم می‌زنم.
با نگاه به تک‌تک کلمات نوشته شده، خاطراتم مرور می‌شوند.
لبخندم عمق می‌گیرد.
ولی نمی‌دانم چرا حس می‌کنم بغضم عمیق‌تر است...
نمی‌دانم چرا حس می‌کردم لبخندم تلخ است...
نمی‌دانم چرا حس می‌کنم لبخندم کفاف نمی‌داد برای پنهان کردنِ بغضم...
نمی‌دانم چرا...

 

[ragazza della notte]

***
به عکس او نگاهی می‌اندازم.
دیشب در خوابم آمده بود.
با لبخند به من گفت « دیگر غصه نخور »
به خاطر او لبخند می‌زنم.
شاید لبخندهایم واقعی نباشد...
اما لبخندند.
شاید با اشک همراه باشد...
اما لبخند است.
شاید با بغض همراه باشد...
اما لبخند است.