رها شده ● ژرفا از شیرین حاتمی●

[شَکَت؛]

گاهی هم باید گونه‌ها را با اشک شست،
تا نیازی نباشد به چتری که صاحبش را نمی‌شناسی.
گاهی باید راضی بود.
به همان اشک‌های نیمه شب،
به همان درد و دل‌های پنهان،
به همان روز‌های نیامده.

 

[شَکَت؛]

در این خرابهِ بازار در شهری گم شده‌ام،
که گاه در میان رهگذران هر غریبه‌ای را که می‌بینم، آشنا فرض می‌کنم و چه‌قدر غم‌انگیز است... .
زمانی که غریبه‌ها، تنها آشنایت باشند.

 

[شَکَت؛]

صدای هر کسی را صدای تو تصور می‌کنم.
شاید هنوز هم گمان می‌کنم،
در گوشه‌ای از خاطراتم زنده هستی.
با این‌که خیلی سال است، که حتی عطرت را استشمام نکرده‌ام.

 

[شَکَت؛]

صدای تو،
تنها سکوت غم‌انگیزی‌ست،
که هر شبم را به صبح می‌کشاند
و هر صبحم را روشن می‌کند.
شاید با صدای توست، که سکوتم شکسته می‌شود.

 

[شَکَت؛]

دوری‌ات را چه‌گونه با کلمات بیان کنم.
زمانی که حتی کلمات هم نمی‌توانند،
دوری‌ات را نشان دهند. واژه‌ها گم می‌شوند،
در لابه‌لایه‌ی خاطراتم و من مانند همان بچگی‌هایم به دنبال توپ چهل تکه‌ای می‌دوم، که خیلی سال است گم کرده‌ام!

 

[شَکَت؛]

هیچ چتری نمی‌تواند،
مانع ریزش باران شود.
چترها تنها می‌توانند،
برای‌مان سایبانی در برابر باران بهاری باشند.
شاید هم باران آن‌قدر قدرتمند است، که حتی چتر‌ها هم نمی‌توانند مانعش باشند.

 

[شَکَت؛]

این بهار دیگر بوی باران نمی‌دهد!
بوی بهاری ندارد،
هوای دلچسب ندارد،
شاید همه به خاطر تو است.
امّا این بهار دیگر دلچسب نیست.

 

[شَکَت؛]

نه ابرها دیگر توانایی زاری دارند
و نه درختان توانایی دست به سوی آسمان دراز کردن دارند.
نه آسمان توانایی ایستادن دارد
و دیگر حتی گنجشگ‌ها هم دوست ندارند که آواز سر بدهند.

 

[شَکَت؛]

باز هم هوای روزهای غم‌انگیز به مشامم رسید.
باز هم روزهای درد به سراغم آمد.
باز هم دردهای کهنه بر روی گلویم، درست روی گلویم را خط انداخت
و باز هم بغض هزاران ساله‌ام سر باز کرد.

 

[شَکَت؛]

در سکوت، صدای خش‌خش برگ‌های پاییزی لذّت‌بخش است.
فرا رسیدن پاییزی را خبر می‌دهد،
که خبر از عاشقی دیرینه دارد.
خبر از سردی‌های زمستان می‌دهد.
خبر از بهارهایی که نزدیک است
و در آخر خبر از عاشقانه‌هایی می‌دهد،
که در حسرت دیدار مانده‌اند!