رها شده ● ژرفا از شیرین حاتمی●

[شَکَت؛]

می‌دانی علت کوچ پرستو‌ها چیست؟
فراق است!
پرستوها از فراق یار کوچ می‌کنند.
به هر دیاری می‌روند.
هر جایی ساکن می‌شوند.
به هر چیزی چنگ می‌زنند،
امّا فراق یار آن‌قدر دشوار است،
که نمی‌توانند در یک‌جا ساکن شوند.

 

[شَکَت؛]

نه لیلی بوده‌ام که درد مجنون را احساس کنم
و نه شیرین بوده‌ام که فرهاد برایم کوه کنی کند.
من خودم بوده‌ام.
شاید برای همین است، که گذر هیچ فرهاد و هیچ مجنونی را ندیده‌ام.

 

[شَکَت؛]

شاید باید نگران زخم‌های تازه نباشیم.
شاید باید نگران زخم‌های کهنه هم نباشیم.
چرا که که نور، درست از محل همین زخم‌ها و همین شکاف‌ها وارد قلب‌مان می‌شود.

 

[شَکَت؛]

دلم هوای همان فنجان‌های چای را کرده است.
همان‌ها که صبح‌ها دم می‌کردی
و عطرش در تمام خانه می‌پیچید.
دلم هوای همان دست‌هایت را کرده است،
که چروک‌هایش هم برایم زیبا بود.
دلم باز هم هوای، فنجانِ چایِ داغِ صبحت را کرده است.

 

[شَکَت؛]

شاید باید از انسان‌های بد نترسید.
شاید باید از انسان‌هایی ترسید، که ادعای خوبی می‌کنند.
آن‌ها ترسناک هستند.
ترسناک‌تر از ترسناک چه می‌شود؟
همان که تو گمان می‌کنی.
آری، همان می‌شود.

 

[شَکَت؛]

من نه در پیچ و تاب موهایت گم گشته‌ام
و نه در چشمان تیره‌ات غرق شده‌ام.
من تنها در مژگانت گم گشته‌ام.
همان جایی، که حتی زمان هم نتوانست تو را از یادم ببرد.

 

[شَکَت؛]

گفته بودم یادم تو را فراموش،
امّا افسوس که یادم تو را فراموش نخواهد کرد
و نبودت را با تک‌تک واژه‌ها خواهد خواند.
آن‌قدر بلند، که حتی یادهای دیگر هم فراموشت نکنند.

 

[شَکَت؛]

بابونه... !
تنها نامی است که می‌توانم برایت بگذارم.
همان‌قدر پاک، همان‌قدر زلال، همان‌قدر آرام و سکوتِ معصومیت، همه با هم تو هستی.
پس تو بابونه‌ای هستی، که در پیچ و تاب روزگار گم کرده‌ام.

 

[شَکَت؛]

نه زمان می‌تواند مرا به عقب برگرداند،
نه ماشین‌های زمان می‌توانند.
زمانی که روحم نمی‌خواهد،
هیچ‌چیز نمی‌تواند مرا به عقب برگرداند.
هیچ‌چیز نمی‌تواند... !

 

[شَکَت؛]

دلم عجیب هوایی شده است.
هوای آن روزها... عجیب دلم را به درد آورده است.
دلم هوای آن روزها را می‌خواهد. همان ثانیه‌ها امّا افسوس که آن ثانیه‌ها باز نمی‌گردند یا شاید آن‌قدر دیر باز گردند که با خاکسترم خداحافظی کنند.