رها شده ● ژرفا از شیرین حاتمی●

[شَکَت؛]

من در دیار غربت مانده بوده‌ام،
امّا اکنون بیشتر مانده‌ام.
حال این دیار غربت هم برایم عادت شده است.
وای بر آن روزی، که دیار غربت هم عادت شود.
آن روز است، که نفس‌هایت را باید به دست باد بسپاری.

 

[شَکَت؛]

نه نفسی مانده که واژگان را بیان کند
و نه دلی که تاب و تحمل داشته باشد.
هیچ نمانده است، هیچ... !
خیلی سال است که پوچ شده‌ام.
پوچ بودن هم خیلی سخت است.
آرزو می‌کنم که هیچ‌وقت طعم پوچ شدن را نچشید.

 

[شَکَت؛]

این شهر بوی غریبی می‌دهد.
می‌دانی چرا؟
معلوم است که نمی‌دانی.
آخر مگر تو بوی غریبی را هم استشمام می‌کنی.
تو بر روی تمام خیال‌های کودکانه‌ام چشم بسته‌ای.
شاید حق با تو باشد امّا خیال کودکانه‌ام را دوست داشتم.

 

[شَکَت؛]

ماهی قرمز حوض‌ فیروزه‌ای همیشه تنها بود. او در دفتر نقّاشی کودکی‌هایم محبوس شده بود. جایی در میان برگه‌های سفید دفترم تنها مانده و در پیچ و خم حوض نیلگون گم شده بود. افسوس‌هایش دیگر بی‌صدا بود؛ آن‌قدر بی‌صدا، که حوض هم دلتنگی‌اش را نمی‌شنید.

 

[شَکَت؛]

ای باد بهاری،
ای برف زمستانی،
ای برگ پاییزی،
با کدامین پیغام می‌آیی؟
با کدامین آواز می‌آیی؟
من همانند پرنده‌ای که از سرمای زمستان یخ بسته است، ویران شده‌ام. همان‌قدر دلتنگ بهاری که دیر می‌آید، بهار روزهای غریبی‌ام برگرد... .

 

[شَکَت؛]

رفتنی‌ها زود می‌روند امّا تو از تمام رفتنی‌ها هم زودتر رفتی. بی‌خبر، بی‌نام و نشان آن‌قدر زود، که دلم هنوز هم رفتنت را باور ندارد. دلم می‌خواهد بلند فریاد بزنم، که حال من خوب است. روز‌های زیبایم، شادی‌های گذشته‌ام، دگر هیچ‌چیز از آن‌ها نمانده است!
فریادهایی که بغض شده است و سخت گلویم را می‌فشارد.