***
زندگی با هیجاناتش می‌شود زندگی
یک بار برای همیشه
یک روز از روزهای خدا
شاید زندگی کنم...
فقط شاید... .

***
صبرم زیاده؟ آره زیاده که تو این بل‌بش‌و و حماقت‌ها، تحمل کردم ولی امروز به دنبال آرامشم.
پس خدا کو اون بنده‌های قویت؟!
دیگه تحملم داره به نقطه جوشش می‌رسه...
من رو از این‌جا ببر. کمی هم به من مزه آرامش رو بچشان... .

***
صبر!
خسته شدم...
آرامش می‌خواهم.
جایی که تنها صدای آواز خواندن بلبلان بیاد و چه‌چه قناری‌ها سکوت را بشکند.
جایی که فقط صدای امواج دریا بیاید و نسیم عاشقانه صورتم را نوازش کند.
آن‌جا که جایم است، روحم است؛
همان‌جا که خوشبختم.
همان‌جا که صدای ضعیفان را نشنوم؛
آرام باشم و زندگی کنم.

***
لیاقت تو تنهایی است
اشتباه از من بود!
دلسوزاندن برای انسان ضعیف
باعث ضعف خود می‌شود
تو رها شدی...
برای همیشه
به لیاقتت رسیدی.

***
به دنبال آرامش کج می‌کنم راه
می‌روم... می‌روم آن‌جا که خداست.
آن‌جا که فقط اوست نه ریا!

***
زیبایی‌ام ستودنی بود همچون ماه شب چهارده! چشم خوردم که این‌گونه شروع و به سختی تمام شد! چه دردها که از کودکی نکشیدم، انگار همین دیروز بود که نه سال داشتم و می‌گفتن سرطان روده دارم! هر چند تا آخر عمرم همراهم آمد! یا سیزده سالگی چه؟ آن‌روزها که عمل پشت عمل می‌کردم و درد می‌کشیدم و باز زنده بودم. نوجوانی و جوانی‌ام به درد گذشت مثل کودکیم.
کاش همه‌ی دردها جسمی بود و روزی خوب میشد. فکر کردم تمام شد. فکر کردم از روی پل بدبختی گذشتم و دارم خوشبختی را می‌چشم. زهی خیال باطل!
آن‌ها مرگ من را می‌خواستند. اوایل چه خوشحال بودم، چقدر ذوق داشتم، چقدر هدف داشتم اما کم‌کم فراموش کردم... همه‌ی رویاهایم را فراموش کردم! دور دنیا را فراموش کردم. خودم را فراموش کردم.
ذره‌ذره آب شدم تا روزش رسید. روزی که به آرزویشان رسیدند. روزی که مرا کشتند و خاک کردند. امشب هم مثل دیشب است، مثل پریشب، مثل هر شب. تنهای تنها. فرقی نمی‌کند زنده باشم یا مرده! همیشه تنها بودم و هستم.
خدایا! ببار و به جای من گریه کن. این خاک سرد و نمناک مأمن من شده است و هر شب دستم را عاجزانه به سوی تو دراز می‌کنم و تو چه سخاوتمندانه دستم را می‌گیری و من را به عالم خودت می‌بری. آن‌جا که همه‌ی رویاها به حقیقت پیوسته است؛ اما چه زود باز می‌گردم. من هنوز به این دشت پر علف در کنار درخت خشک تعلق دارم. با او همزادپنداری می‌کنم. هنوز نبخشیدم.
من آن‌هایی که به روحم زخم زدند و بی‌رحمانه مرا به این خاک سرد سپردند را نبخشیده‌ام.

***
جوش و خروشم خفه شده، نه که بترسم، نه! حرمت نگه می‌دارم به آن‌که نمی‌داند حرمت چیست! به آن‌که هنوز یاد نگرفته که بعدی اَندی سال بد و خوش که گذرانده، بلد باشد نیم جمله‌ای را مثل آدم بگوید.

***
هر چه فکر می‌کنم، به تمام روزهایی که به سادگی باورش کردم. به تمام روزهایی که به سادگی طرفدارش بود، نگو مار در آستین می‌پرواندم.
آن‌که فکر می‌کردم نبود. ریاکار بود. دروغگو بود. خرده شیشه داشت. حیف که دیر فهمیدم!

***
مهم نیست که آن‌ها چه می‌گویند یا چه فکر می‌کنند. می‌خواهم خودخواه باشم. خودخواه شوم کم آسیب نبینم. چرا باید فکر زبان مردم باشم وقتی که آنها اهمیتی به من نمی‌دهند!
پس بگذار بگویم و آزادانه زندگی کنم.