- یادتون نیست؟ چه عجیب!
کلافه پایش را از روی پای دیگرش پایین انداخت و با سر پنجه روی زمین ضرب گرفت.
- حالا فرقی نمی‌کنه؛ بالأخره شما زن دارین. حالا مگه مهمه کی و کجا شما رو دیده؟
شهاب سکوت کرد. چه می‌گفت؟ بگوید مهم است و چرا مهم است؟ چه داشت که بگوید؟ او نیامده‌بود که از زندگی‌اش اطلاعاتی به آن‌ها بدهد؛ او برای کار دیگری آمده‌بود. پس بی‌خیال جواب دادن شد و دستی بین موهای خرمایی‌اش که چند تار آن به روی پیشانی‌اش سرکشی کرده‌بودند، کشید. زهره که سکوت او را دید، آخرین ضربه را هم به او وارد کرد تا سر از احوالات این مرد در بیاورد.
- همه‌ی امیدش به انگشتر بود که هیچ‌وقت حلقه‌ای توی دستتون ندیده‌بود.
نگاه زیرچشمی‌اش را به شهاب دوخت و دست مشت شده‌‌ی شهاب را دید. نگاه از او گرفت و با لبخندی که به لب‌های رنگ‌پریده‌اش آمده بود، با صاف کردن صدایش ادامه داد:
- پشیمونیش سودی نداشت، چون حسن‌آقای خدابیامرز به این وصلت فامیلی راضی بود و اصرار می‌کرد. ارغوان هم سر آبروی پدرش و بحث پیش کشیدن فامیل و آبرو از طرف پدرش قبول کرد، اما یه‌روز یه دختری پیدا شد که ادعا می‌کرد قبلاً صیغه‌ی احمد بوده و الان هم حامله‌ست. حتی صیغه‌نامه‌ش رو هم با خودش آورده‌بود و اون‌جا قلب حسن‌آقا گرفت و این‌جوری شد.
شهاب ناباور به‌سمت زهره برگشت و نگاهش را به او دوخت. سرش از حرف‌های زهره سوت می‌کشید. فکر می‌کرد حواسش به آن‌ها و زندگیشان هست، اما زهی خیال باطل! چه اتفاقاتی افتاده‌بود و او خبر نداشت. عرق سردی به پیشانی‌اش نشست. این پدر و دختر چرا مصیبتشان تمامی نداشت؟ این از آن سال‌ها که تاوانش را هم او داد، هم این پدر و دختر، و این هم از این یکی مصیبت که باعث مرگ حسن‌آقا و آوارگی و بی‌پناهی دوباره‌ی دخترش شده‌بود. شقیقه‌اش مانند نبض میزد و سردردش عود کرده‌بود. باید می‌رفت. هوای آن‌جا داشت خفه‌اش می‌کرد. حرف‌های زهره برایش سنگینی داشت. باید می‌رفت و با خود خلوت می‌کرد. باید فکری می‌کرد؛ هزاران فکر و مسئولیتشان روی شانه و سرش سنگینی می‌کردند.

با مرگ حسن‌آقا همه‌چیز به‌هم ریخته‌بود. با عاشقی این دختر چه می‌کرد؟ با احمد که زندگی آن‌ها را مانند بمب ترکانده‌بود چه می‌کرد؟ دلش می‌خواست احمد را خفه کند. آخر این چه گندی بود که به زندگی او و این پدر و دختر زده‌بود؟! دلش گرفته‌بود. بی‌هوا از روی نیمکت چوبی سبزرنگ برخاست و قدم به جلو گذاشت.
- دارین میرین؟
در قبال سوال زهره سکوت کرد؛ مغزش یاری نمی‌کرد تا جواب دهد. مغزش تا همین‌‌جا هم حسابی در حقش لطف کرده‌بود که کاری به کارش نداشت. فقط می‌خواست برود. باید با پدرش حرف میزد؛ باید از مصیبت وارد شده و پای به میدان‌ کشیده شده‌اش حرف میزد. او که وقت عاشقی نداشت، داشت؟ سر به زیر انداخت. شانه‌هایش از شدت سنگینی حرف‌های زهره افتاده‌بودند. مگر دردش را می‌توانست مانند این دختر خیلی راحت بازگو کند و بگوید؟ حرف‌های این دختر آن‌چنان برایش سنگینی می‌کرد که وزنش را روی شانه‌هایش هم حس می‌کرد. لبه‌ی کت اسپرت مشکی‌اش را بالا زد و دست در جیب شلوارش کرد، گوشی‌اش را از آن بیرون کشید و پیامی برای یوسف فرستاد:
- بیا دنبالم.
صفحه‌ی گوشی را بست، آن را در جیب شلوارش قرار داد و قدمی دیگر برداشت که صدای زهره به گوشش رسید.
- لطفاً به حرف‌هام فکر کنین! ارغوان به حضور شما احتیاج داره. من حق میدم که احتیاج داشته باشین که فکر کنین. نمیگم ترحم کنین، اما میگم به حرف‌هام فکر کنین! حدأقل تنهاش نذارین.
چیزی نگفت و با صدای آمبولانس، به قدم برداشتنش برای خارج شدن از بیمارستان سرعت بیشتری بخشید. از صدای آمبولانس متنفر بود و شدت سردردش را بیشتر می‌کرد. از کنار نرده‌های سبزی که دور تا دور محوطه بیمارستان را احاطه کرده‌بودند، گذشت و با عبور از درب بزرگی که کنار کانکس نگهبان بود، از بیمارستان خارج شد. در این چند دقیقه آن‌قدر فکرهای جورواجور به مغزش هجوم آورده‌بودند که حس می‌کرد نورون‌های عصبی‌اش، جرقه‌ای را در سرش ایجاد کرده‌اند و درد بدی را به جانش انداخته‌اند. چشمانش را روی هم گذاشت که صدای ترمز کردن ماشینش را جلوی پایش شنید. چشمان قرمز و متورمش را باز کرد و با جلو بردن دست، دست‌گیره را فشرد و روی صندلی عقب نشست.

سرش را به صندلی چرم مشکی‌رنگ اتومبیلش تکیه داد و چشمانش را روی هم گذاشت. یوسف کلاه نقاب‌دارش را روی سر چندباری برداشت و دوباره چفت سرش کرد. از داخل آینه نگاهی به آشفته بودن شهاب کرد؛ دل توی دلش نبود. چند سالی بیشتر با اربابش فاصله سنی نداشت و از بچگی با او هم‌بازی بود، اما بعدها که بزرگ‌تر شد، شد راننده‌ی پدرش و حالا هم چند ماهی به خواست عجیب شهاب، راننده‌ی او. شهاب را آن‌قدر خاکی و مردمی می‌دانست که وقتی تقاضای راننده بودنش را کرد، با بهت و حیرت چندباری «واقعاً؟» را گفته‌بود و جواب آره را شنیده‌بود. وقتی آخر پاپیچ شده‌بود، فضولی‌اش کار دستش داده‌بود و ته‌وتوی ماجرا را درآورده‌بود، خودش از همیشه بیشتر حواسش به او بود. چشمان مشکی درشت و کشیده‌اش را از داخل آینه به او دوخت و لب‌های نازکش که در اثر سیگار کشیدن به کبودی و بنفشی میزد را به حرکت درآورد.
- آقا خوبین؟
شهاب دستی به شقیقه‌اش کشید.
- یه سیگار بده.
دنده را عوض کرد و لبش را گزید.
- آقا، شما که سیگاری نیستین!
حالش بد بود و به دنبال آرامش از دست رفته‌اش بود. کلافه دستی بین موهای خرمایی و لختش کشید.
- گفتم یه سیگار بده!
مردد نگاهش را از داخل آینه به او دوخت و کلاهش را با کلافگی دوباره از سر برداشت.
- آقا براتون خوب نیست. وایسم آب بگیرم؟
شهاب چشمانش را باز کرد و با اخم به او توپید:
- چقدر امروز با من یکی‌به‌دو می‌کنی! میگم یه سیگار کوفتی بده!
یوسف بدون کلامی دست در جیب پیراهن راه‌راه سرمه‌ایَش کرد و پاکت سیگار را به سمت عقب گرفت. شهاب دست جلو برد و با گرفتن پاکت، تقه‌ای به پشتش زد و نخ سیگاری برداشت. پاکت را دوباره به سمتش گرفت و در عوض، فندک سنگی طلایی‌رنگ در دست دراز شده‌ی یوسف را گرفت. سیگار را گوشه‌ی لبش گذاشت و با فشار دادن اهرمش، آن را روشن کرد. با شعله گرفتن کاغذ سفیدش، توتون سیگار شروع به سوختن کرد. تا به حال سیگار نکشیده‌بود و اصلاً بلد نبود، اما پک زدن را با چندبار قلیان کشیدن بلد بود.

با اولین پکی که زد، حجم دود زیادی وارد گلو و ریه‌اش شد، سوختگی و تلخی عجیبی را ته حلقش احساس کرد و به سرفه افتاد و از دود سیگار، اشک درون چشمانش جمع شد. با اهرم، شیشه را پایین کشید و سیگار را در حالی که سرفه می‌کرد به بیرون انداخت و با صدای دورگه و گرفته نالید:
- چی میگن سیگار آرومت می‌کنه؟ این زهرماری رو چه‌جوری می‌کشی؟!
یوسف کلاهش را که جلوی ماشین روی داشبورد انداخته‌بود، روی سر گذاشت و با نیشخند جواب داد:
- فکر کنم از سر عادته که آروممون می‌کنه؛ وگرنه تهش داریم خودمون رو گول می‌زنیم. ما هم مجبوریم به جای مسافرت‌های خارج از کشور و دختربازی و چه و چه، به این زهرماری خانمان‌سوز ارزون، بدنمون رو عادت بدیم تا آروم بشه.
منظور یوسف را فهمیده بود؛ کنایه و دلخوری‌اش از پدر پولدار و ارباب‌زاده‌ای بود که بعد از حامله کردن خاتون، مادر مهربان یوسف ، با یک صیغه‌ی‌ محرمیت خان و رعیتی او را رها کرده‌بود و رفته‌بود و با گرفتن زن فرنگی، پابند دنیای بی‌بندوبار به قول خاتون «آن‌ورِ آبی» شده‌بود. هوای تازه را مانند تشنه‌ای بلعید و به ریه‌هایش فرستاد. سردردش بیشتر شده‌بود و رگه‌های قرمز گوشه‌ی‌ چشمش را قرمزتر کرده‌بود. سرش را به شیشه تکیه داد و هوا را دوباره با نفس عمیق به ریه‌هایش فرستاد که صدای یوسف به گوشش خورد:
- آقا برم خونه؟
از پدرش عصبانی بود و به حتم اگر امروز با او ملاقات داشت و به خانه می‌رفت، دعوای بدی را با هم شروع می‌کردند. کت را از تنش درآورد.
- نه! یه‌کم دور بزن، بعد من رو ببر خونه‌ی خودم.
یوسف می‌دانست که هر وقت شهاب حرف از خانه‌اش می‌زند، حتماً مسئله‌ای بین او و آقاجان پیش آمده که برای اینکه حرمت نگه‌دارد و بحثشان نشود ترجیح می‌دهد به خانه‌اش برود و تنها باشد؛ هر چند می‌دانست که تمنا چقدر انتظارش را می‌کشد، پس با لکنت گفت:
- آقا! آخه... آخه آقاجان و تمناخانم منتظرت... .
می‌دانست یوسف از چه دلواپس است و می‌خواهد چه بگوید، پس میان کلامش پرید:
- بهت گفتم بریم خونه‌م. یه چند روزی هم حواست به منزل حسن‌آقا باشه! خبری شد؛ رفت‌وآمدی و چیزی، بهم بگو!

اخلاق شهاب را می‌دانست؛ او کسی نبود که بخواهد این‌چنین از بالا و دستوری جواب بدهد. می‌دانست الان اوضاع خوبی ندارد و حسابی قاطی کرده‌است، پس چشمی گفت و راهی منزل شهاب شد.
***
مراسم هفت هم تمام شد. تمام همکاران ارغوان بر سر مزار پدرش همراه با اقوام دور و نزدیک حاضر شده‌بودند. آنقدر حالش خراب بود که حواسش نبود چه کسی به او تسلیت می‌گوید و همدردی می‌کند. چشمش فقط یک چیز را می‌دید؛ جای خالی پدرش را.
جای‌جای این خانه، بوی او را می‌داد. همین یک هفته پیش، همین‌جا جلوی درگاه آشپزخانه ایستاده‌بود و چایی می‌خورد و نصیحتش می‌کرد. آخ از آن روزی که باهم به جگرکی رفته‌بودند، چقدر به آن‌ها خوش گذشته‌بود! چهره‌ی احمد جلوی چشمانش رژه می‌رفت، حرف‌ها و قول‌هایش در گوشش مانند اکو می‌پیچید و عصبانیتش را بیشتر می‌کرد و نفرت نداشته‌اش را ریشه‌دار. آخ از احمد و قول‌ها و حرف‌هایش! آخ از احمد با ندانم‌کاری و پنهان‌کاری‌اش. احمد، تو با دل ارغوان بیچاره چه کرده‌بودی که این‌طور نفرت را در دلش جا داده‌بود؟ مادر زهره، بودن آن هم در میان آن جمع فامیلی را جایز ندانست. کیف مشکی‌ چرمش را از کنار پایش که نزدیک پایه‌ی مبل دونفره بود، برداشت و به سمت ارغوان که به آغوش زهره، بی‌حال و گریان، پناه برده‌بود قدم برداشت. دستی به موی مش شده‌ی بالا رفته‌اش کشید و لبه‌ی روسری ساتن مشکی براقش را که تیز شده‌بود، درست کرد. جلوی پای ارغوان روی پنجه‌ی پا نشست و دستان سرد او را که روی پاهایش گذاشته‌بود، در دستان گرم و لاغرش گرفت.
- ارغوان، عزیزم، غم آخرت باشه! من خودم پدرم رو دوسال پیش با این‌که پیر و زمین‌گیر شده‌بود از دست دادم، اما وقتی از دستش دادم دنیا برام تیره‌وتار شد. بمیرم برای دل شکسته‌ت! حیف حسن‌آقا بود به این زودی بره، اما دخترم خدا گل‌چینه. سعی کن قوی باشی! زهره امشب پیشت می‌مونه. من باید برم؛ هستی رو گذاشتم پیش باباش، فردا باید بره مدرسه، وگرنه خودم می‌موندم.

سر از روی شانه‌ی زهره که در آغوشش جا گرفته‌بود، با بی‌حالی برداشت و چشمان بی‌فروغ و قرمز از اشکش را به چشمان خاکستری‌اش دوخت و با صدای گرفته که انگار از ته چاه می‌آمد، لب زد:
- خیلی ممنون! زهره هم خسته‌ست، با خودتون ببریدش، من... .
زهره میان کلامش پرید و نگاهش را به ابروهای قهوه‌ای هشتی مادرش دوخت.
- مامان شما برو، اگه مشکلی پیش اومد زنگت می‌زنم.
و همزمان دست‌های سرد ارغوان را در دست گرفت و سرش را به سمتش کج کرد.
- من خسته نیستم. تازه می‌خوام وقتی همه رفتن، با هم شام بخوریم.
ارغوان «میلی ندارم» گفت و در مبل فرو رفت. مادر زهره با خداحافظی از بقیه، به همراه اعظم‌خانم و آقای افضلی که برای خداحافظی از جایشان بلند شده‌بودند و توصیه‌های لازم برای مراقبت از ارغوان، هرکدام راهی منزلشان شدند. دایی‌مجید که این یک هفته، دندان روی جگرش گذاشته‌بود تا سر از احوالات ارغوان درآورد و علت را جویا شود، چشم از همسرش که دست به کمرش گرفته‌بود گرفت و از روی مبل تک‌نفره بلند شد. دستی به پشت گردنش کشید و از روی میز با برداشتن پارچ آب شیشه‌ای، لیوان آبی برای ارغوان ریخت و جلویش زانو زد و لیوان را به سمتش گرفت.
- ارغوان، یه‌کم از این بخور! گلوت خیلی خشک شده.
بدون حرف و مخالفتی که می‌دانست بی‌فایده است، لیوان را با دستان لاغر و لرزانش گرفت و به لب‌های رنگ‌پریده‌اش نزدیک کرد. دایی‌مجید چشم از دردانه دخترخواهرش گرفت و چشمانش را به‌سمت برادرش که تسبیح به‌دست، سر به زیر انداخته‌بود و روبه‌رویشان نشسته‌بود، انداخت.
- غریبه‌ای داخلمون نیست، زهره‌خانم هم که از هر آشنایی، آشناتره و می‌دونم که از همه‌مون اطلاع بیشتری داره. دایی، ما یه هفته‌ست بی‌خبریم. بدون چون‌وچرا مراسم رو گرفتیم، اما هزارتا سوال بی‌جواب داره خفه‌مون می‌کنه! وقتشه تعریف کنی و بگی چی شده، اون زن کی بود؟ احمد کجاست؟ بابات یهو چه‌ش شد؟!
به آن‌ها از احوالاتی که گذشته.بود و خودش هم هنوز از آن در شوک و ناباوری به سر می‌برد، چه می‌گفت؟

می‌گفت که برادرزاده‌ات با ندانم‌کاریَش گند زد وسط زندگی‌ام؟ می‌گفت که برادرزاده‌ات آتش انداخت به دل پدرم و آبش کرد؟ اصلاً مگر کسی باورش میشد احمد با آن‌ عشق و عاشقی که راه انداخته‌بود، عاقبت این‌گونه تشت رسوایش از بام افتاده‌باشد؟ سر بلند کرد و چشم چرخاند. همه نگاه پرسش‌گرشان را به او دوخته‌بودند. بین گفتن و نگفتن گیر کرده‌بود. نفسش بالا نمی‌آمد. یاد چهره‌ی مظلوم آن زن با آن وضعیتش و چهره‌ی پدر دل‌سوزش که عاقبت آبرویش و ترس از دست دادنش، گریبانش را گرفت‌ افتاد، بغض به گلویش هجوم آورد. کاش چشمانش را می‌بست و وقتی باز می‌کرد، می‌دید همه‌چيز خواب بوده و کابوس رفتن پدرش مثل همیشه با او همراه بوده‌است. چشمانش را بست. مانند دختر بچه‌ای که با فرشته‌ی مهربانی حرف میزد، زیر لب زمزمه کرد:
- چشم باز می‌کنم بابام رو ببینم.
انگار هنوز باورش نشده‌بود که دنیای بچگی‌اش با مرگ پدر و مادرش مرده‌است و فرشته‌ی مهربان دیگر وجود ندارد و دیو سنگ‌دل زندگی، با تبر بالای سرش ایستاده‌است. چشم باز کرد و چشمان قهوه‌ای دایی منتظرش را روی صورت خود میخکوب دید. نگاهش را به لباس مشکی دایی‌مجیدش دوخت؛ آن لباس گواه اتفاق شومی که افتاده‌بود را می‌داد. نه، دیگر فرشته‌ی مهربان، آرزوهایش را با بزرگ‌تر شدنش برآورده نمی‌کرد. اشک بی‌صدا از گوشه‌ی چشمش جوشید و با لرزیدن چانه‌اش به روی گونه افتاد. لب باز کرد و تنها یک جمله گفت و خودش و بقیه را راحت کرد:
- زنه... اون... اون زن‌... صیغه‌ی احمد بود.
دایی‌مجید با اتمام جمله‌‌ی ارغوان، مانند یخ وا رفت. توقع شنیدن هر چیزی را از پسر برادرش داشت الا آن چیز. زانوانش سست شد و با بی‌حالی روی زمین ولو شد. زری‌خانم که در آستانه‌ی چهارچوب درب آشپزخانه ایستاده‌بود، با شنیدن آن جمله، دست به لولای درب گرفت، با دست دیگرش به لپش سیلی زد و «یا جد سادات»ـی زیر لب زمزمه کرد و چشمان نگران و قرمزش را به همسرش که با بهت، «چی؟!» بلندبالایی گفته‌بود و همزمان از روی مبل بلند شده‌بود، انداخت. کسی باورش نمی‌شد. احمد؟! آن احمدی که از عاشقانه‌ها برای همه گفته‌بود، از دوست داشتن‌های ارغوان از بچگی را گفته بود، حالا صاحب زن باشد؟

دایی‌حمید خودش گفته‌بود که زن حامله بوده‌است، پس شک و شبهه‌ای هم وجود نداشت. دلش نمی‌خواست باور کند؛ احمدش اهل هر چه بود، اهل این کارها نبود. کلافه دستی بین موهای فر و حالت‌دارش کشید.
- دایی اشتباه نمی‌کنی؟ از کجا معلوم مال احمد بوده؟! آخه احمد من اهل این حرف‌ها نیست!
انگار حرف دل زنش را زده‌بود. زری‌خانم از سوالی که مانند عسل به دهانش خوش آمده‌بود، کامش شیرین شد، از چهارچوب درب خارج شد و با طی کردن راهروی کوچک به سمت حمیدش تند‌تند قدم برداشت و هاج و واج با لبخند کم‌رنگی لب زد:
- آره... آره، درسته! حمید، تو درست میگی. این وصله‌ها به بچه‌م نمی‌چسبه. نه، احمد اهل این حرف‌ها نیست!
و نگاه دو‌دو زده‌اش را بین حمید و ارغوان به گردش انداخت و با تردید و دودلی پرسید:
- مگه نه ارغوان؟
دستی به چشمان نم‌ناکش کشید و با بغض و صدای لرزانش که هر لحظه گرفته و گرفته‌تر میشد، لب‌های خشک و ترک‌خورده‌اش را به حرکت درآورد:
- نه! برگه‌ی صیغه رو خودم دیدم. زنه حامله بود.
سطل آب سرد روی سر حمید و زری‌خانم خالی شد و لرزی را به اندام زری‌خانم انداخت. دردانه‌پسرش که جایش روی تخم چشمانش یود و روی سرش قسم می‌خورد و برای آینده‌ و زن و زندگی‌اش نقشه‌ها داشت، بدون اجازه‌اش صیغه که کرده‌بود هیچ، تازه صحبت از بچه‌ای بود که از وجود احمد بود! معلوم نبود آن دختر که بود و اصالت خانوادگی‌اش که برایشان از هر چیزی مهم‌تر بود، چه بود و از کجا آمده‌بود. رنگ از رخسارش پرید، با دست روی فرق سرش کوبید و هاج و واج «یا امام حسین!» را زیر لب زمزمه کرد. دایی‌حمید، کلافه و سردرگم لا‌اله‌الا‌اللهی گفت و به سمت درب تندتند قدم برداشت. صورتش از شدت عصبانیت قرمز شده‌بود و خون خونش را می‌خورد. زری‌خانم که حال شوهرش را می‌دانست، بدوبدو‌ راهروی کوچک مابین مبل‌ سه‌نفره را طی کرد و چادر مشکی‌ گل‌برجسته‌اش را زیر بغل گرفت. با برداشتن لیوان آب از آشپزخانه خارج شد و به سمت دایی‌مجید گرفت و با چشمان نگرانش، نگاهش را به او دوخت.
- آقامجید، دستم به دامنت! حمید الان فشارش میره بالا، توروخدا برین آرومش کنین. می‌شناسینش که، لجباز و یه‌دنده‌‌ست؛ قرص فشارش رو نخوره بدبخت میشم.

رو به دخترش که مات‌ومبهوت کنار میز تلویزیون زانو بغل گرفته‌بود، کرد.
- مهتاب، پاشو برو از تو کیف من قرص بابات رو بده به عموت!
مهتاب از جایش با لب‌ولوچه آویزان و غر بلند شد:
- این هم از پسر گلت، مامان‌خانم! سنگ رو یخمون کرد. ارغوان گناهش چی بود؟! خاک تو سرت احمد... !
زری‌خانم دهان باز کرد تا تشر بزند که صدای داد و بی‌داد داخل حیاط، توجهش را جلب کرد. با شنیدن صدای خشمگین و فریاد حمید، «یا امام زمان!» گفت، نگاه حیرانش را به مجید دوخت و بدوبدو به سمت درب دوید. سرش را به‌سمتشان چرخاند و با دلهره لب زد:
- صدای حمیده! آقامجید، بریم تا کار دستمون نداده.
سروصدا آن‌قدر زیاد بود که دلشوره‌ی زری‌خانم و حرفش، دلشوره‌‌ای را هم به جان ارغوان انداخت‌. آخر دوام نیاورد و با حال زارش به کمک زهره از روی مبل بلند شد و با بقیه به‌سمت حیاط روانه شد.‌ حمید به‌سمت احمد که سر به زیر انداخته‌بود، خیز برداشته‌بود و توسط آقای افضلی گرفته شده‌بود. پس آخر احمد پیدایش شده‌بود و این جار و جنجال، از پاقدم او بود. اما با چه رویی آمده‌بود؟ اصلاً آمده‌بود که چه بگوید و چگونه توجیه کند؟! نگاهش را به دایی‌حمیدش که مانند کوره آتش شده‌بود و صورتش هر لحظه از سرخی به کبودی میزد، دوخت.
- پدرسگ، چه غلطی کردی که من رو بی‌آبرو کردی؟!
احمد سر بلند کرد و دستی به زخمی که توسط سیلی پدر روی لبش کاشته شده‌بود، کشید و نگاه شرم‌زده‌اش را به پدرش دوخت.
- بابا به‌قرآن نمی‌خواستم این‌جوری بشه، به‌خدا این موضوع مال قبلِ ارغوا... .
حمید دوباره به‌سمتش خیز برداشت و با سماجت در تلاش برای پیش رفتن و زدن احمد، بالأخره از دست افضلی رها شد و با رسیدن به احمد، لگدی حواله‌ی پایش کرد، یقه‌ی پیراهن مشکی‌ اسپرتش را گرفت، احمد را با تمام زور به عقب هل داد‌ و به دیوار آجری حیاط کوبید و با خشم توپید:
- قرآن به اون کمر وامونده‌ت بزنه که جلوی هوست رو نگرفتی! بی‌شرف فکر کردی کار خوبی کردی که قبل و بعدش رو شرح میدی؟!
وقاحت کلام پسرش او را از خود بی‌خود کرد؛ عاقبت دوام نیاورد و با دست مشت شده‌اش پای چشم پسرش کوبید.