فایل شده [حتف شوریده‌وار] اثر «راضیه کیوان نژاد نویسنده انجمن رمان بوک»

[Raaz67]

از کنار میز تحریرش گذشت و به‌سمت پنجره رفت و از گوشه‌ی پرده‌ی‌ کرم‌رنگ پنجره‌ی اتاقش، سرک کشید. زهره چند باری زنگ خانه را زد. حتی حوصله‌ی زهره را هم نداشت‌. با صدای ویبره گوشیَش به‌طرف میز پذیرایی که روی آن قرار داشت، قدم برداشت و تماس از دست رفته‌ی زهره را از روی صفحه تماشا کرد. سرش داشت منفجر میشد و چشمانش از شدت درد قرمز شده‌بود. زهره بالأخره دست از زنگ زدن برداشت و او را راحت گذاشت. چقدر تنها شده‌بود، چقدر روحیاتش تغییر کرده‌بود؛ دیگر چیزی نبود که او را خوشحال کند، حتی سروکله زدن و دردودل کردن با زهره. سرگردان بود، انگار کلید اصلی قفل‌های زند‌گیَش را گم کرده‌بود. از کنار مبل سه‌نفره فیلی‌رنگشان گذشت و دوباره وارد اتاقش شد. کشوی میز تحریرش را باز کرد و نامه‌های ناشناس را بیرون کشید؛ حتی از او هم چند وقتی بود خبری نبود. خودش فراموش کرده‌بود نامه بنویسد، اما از او هم گله داشت. نامه‌ها را کنار زد که نگاهش به انگشتر درون دستش افتاد و یاد احمد در خاطرش زنده شد. بغض گلویش را گرفت. همه‌ی این مصیبت‌ها زیر سر احمد بود. اگر به دروغ وارد زندگیَش نشده‌بود، اگر پنهان‌کاری نشده‌بود، اگر و اگر و هزار اگر دیگر، الان پدرش زنده بود و کنارش، الان آن‌قدر تنها نبود که احساس پوچی کند. انگشت شست و اشاره‌اش را دور حلقه‌ی درون انگشتش قرار داد و انگشتر را دور انگشتش چرخاند که صدای زنگ خانه دوباره به صدا درآمد و همزمان، صدای محو «ارغوان» گفتن احمد به گوشش خورد. از روی صندلی‌اش بلند شد و دوباره پرده را کمی کنار زد. احمد پشت درب ایستاده‌بود و با مشت و لگد به جان درب خانه افتاده‌بود. همزمان زنگ لایت موبایلش بلند شد. با قطع زنگ موبایلش، چندین پیام پشت سر هم برایش ارسال شد. به‌سمت گوشی روی میزش قدم برداشت، صفحه را بالا کشید و پیام‌ها را باز کرد؛ از طرف احمد بود. نگاهش را به پیام‌ها دوخت.
- ارغوان تو رو جان من جواب بده! در رو باز کن! باید برات توضیح بدم.

 

[Raaz67]

- حق داری اگه ازم دلخور باشی و نخوای ببینیم، اما قاضی هم یه فرصت توضیح و شرح ماجرا به مجرمش میده. چرا حق رو به من هم نمیدی؟ من اون موقع مجرد بودم و اوج جوونی و خامیم بود، چرا فکر نمی‌کنی یه خوبی داشتم؟ اون هم این بود که شرعی یه کاری رو کردم. ببین پسرهای دیگه، قبل ازدواج چه کارهایی که نمی‌کنن! من نتونستم جلوی خودم رو تو یه لحظه بگیرم، اما تاوانش هم این نیست که بخوای راجع بهم جور دیگه قضاوت کنی. حسن‌آقا اون روز اگه به حرفم گوش داده‌بود، این‌جوری نمی‌شد. من در مورد پدرت تقصیری نداشتم؛ بابات خیلی زود عصبی شد. اون بچه هم خیلی زود باید از بین می‌رفت.
از این همه خودخواهی احمد و حق به جانب بودنش عصبی‌تر شد و با عصبانیت، انگشتر را از انگشتش با خشم و نفرت بیرون کشید و به‌سمت دیوار پرت کرد. صدای زنگ موبایل و زنگ خانه که به گوشش خورد، حالش را بدتر کرد. از اتاقش خارج شد و همزمان دست روی گوش‌هایش گذاشت و روی مبل سه‌نفره‌شان، زانوانش را در سی*ن*ه‌اش فشرد و سرش را روی آن گذاشت و با بغض نالید:
- ولم کنین، ولم کنین! حالم ازتون به‌هم می‌خوره. چرا ولم نمی‌کنین...؟!
آن‌قدر جیغ کشید تا صدای زنگ‌ها قطع شد. دلش می‌خواست بمیرد و از احمدی که تنهایی را برایش درست کرده‌بود، نجات پیدا کند. یک آن مثل همیشه تصمیم لحظه‌ایَش را گرفت و به‌طرف گاز آشپزخانه حمله‌ور شد. شیر گاز را باز کرد و با خارج شدن گاز و استشمام آن، از آشپزخانه خارج و در چهارچوب درب ایستاد و گیج به اطراف نگاه کرد. داشت آخرین نگاهش را به خانه‌شان می‌انداخت و تک‌تک خاطراتش را با خانواده‌اش مرور می‌کرد. آخرین تولد مادرش در همین خانه بود. نگاهش که به قاب عکس سه‌نفره‌شان افتاد، با قدم‌های سست آن را برداشت و در آغوش گرفت، روی مبل سه‌نفره‌شان دراز کشید و با بغض و صدای لرزان زمزمه کرد:
- بابا، من هم دارم میام پیش تو و مامان‌نرگس. اون‌جا کنار هم به آرامش می‌رسیم.

 

[Raaz67]

اگر برای همیشه می‌رفت، شهابش را هم دیگر نمی‌دید. وقتی با احمد بود تازه متوجه عشق و علاقه عمیقش به شهاب شده‌بود. تازه فهمیدهبود که با احمد بودنش، خیانتی است که در حق خود و دلش و او می‌کند. دلش برای شهابش تنگ شد. دلش می‌خواست برای آخرین بار صدای شهاب را بشنود و برای همیشه روح و جسمش با صدای طنین‌اندازش عجین شود و به آرامش برسد. ناخودآگاه دست روی شمارهٔ شهاب که موقعی که پدرش در بیمارستان بستری بود و به او داده‌بود تا اگر کاری پیش آمد به او اطلاع دهد، گذاشت و شماره‌اش را گرفت. بوی گاز کم‌کم به مشامش رسید، نفسی گرفت و بوی گاز را به ریه‌هایش سپرد. با دست، قطره اشکی که از گوشه‌ی چشمش روانه گونه‌اش شده‌بود را پاک کرد. بعد از چند بوق صدای شهاب به گوشش خورد:
- الو سلام ارغوان‌خانم، بهترین؟
چه زیبا نام او را به زبان آورده‌بود، اما دیر شده‌بود. برای پرسیدن حال او از همه‌ وقت دیگر، دیرتر شده‌بود. دوباره نفسی گرفت و حجم گاز بیشتری را به ریه‌اش سپرد، بغضش را با آب دهانش قورت داد و گوش به صدای مهربان و زیبای او سپرد.
- الو ارغوان‌خانم، خوبین؟ ارغوان‌خانم هستین؟!
با هر بار نام او را صدا زدن، حجم بغض نهفته‌اش بزرگ‌تر میشد و همراه بوی گاز، نفس کشیدن را برایش سخت‌تر می‌کرد.
تنها جمله‌ای که بارها دوست داشت به او بگوید اما شرم مانع شده‌بود را به زبان آورد:
- داستان غم‌انگیز برای بقیه اینه که ممکنه چیزی رو از دست بدن که داشته باشنش، اما... اما داستان برای من فرق داره، من تو رو نداشتم و برای نداشتنت، همه‌چیزم رو از دست دادم. خداحافظ... .
با اتمام جمله‌اش، هق‌هقش اوج گرفت و تلفن را قطع کرد. با شنیدن صدای بوق پشت سر هم، شهاب مات و مبهوت «ارغوان، ارغوان» را سر داد. ذهنش آشوب شد، از معنی خداحافظ ارغوان و هق‌هقش دلش آشوب شده‌بود، چیزی به ذهنش نمی‌رسید. چیزی در سرش گواه بد می‌داد، دلش نمی‌خواست به آن فکری که در سرش جولان می‌دهد و به افکار منفی‌اش دامن بزند، اما از بابت حضور یوسف در کنار ارغوان خیالش تا حدودی راحت بود. نفسی گرفت که بوی قهوه‌ی تازه‌اش به مشام رسید. از بوی قهوه‌اش، آرامش از دست رفته‌اش را به دست آورد و ذهنش را جمع‌وجور کرد. با این حال دل به دلشوره‌‌ی پس ذهنش داد و با عجله شماره یوسف را گرفت. با اولین بوق، یوسف جواب داد:
- سلام آقا.

 

[Raaz67]

***
حجم اکسیژنی که از راه شلنگ سبزرنگ از بینی‌اش وارد ریه‌هایش میشد، کم‌کم حالش را جا آورد و با چند سرفه پشت سر هم، اکسیژن تازه را به ریه‌هایش فرستاد و نفس‌های عمیقش را بیشتر کرد. پلک‌هایش سنگین شده‌بودند و انگار وزنه‌ای به آن آویزان کرده‌بودند. لای پلک‌های متورم و قرمزش را به زور باز کرد و با چند بار باز و بسته کردن، تاری ایجاد شده جلوی چشمان قهوه‌ا‌یَش را برطرف کرد و نگاهش را به مردی که پشتش به او بود و رو به پنجره ایستاده‌بود، کرد‌. آن‌قدر شیفته‌ی او بود که حتی از پشت هم او را می‌شناخت. از بودن این مرد و حدس این‌که بعد از آن مکالمه‌ی یک‌طرفه و قطع ناگهانی‌اش، او بالای سرش ظاهر شده، چیزی در دلش قوت گرفت و خون را به گونه‌هایش سرازیر کرد، اما آن‌قدر در رفتنش به پیش پدر و مادرش مصمم بود که شعله‌ی امید زنده شده در دلش را رو به خاموشی برد. ماسک اکسیژن را از روی بینی و دهانش با دست لرزان و بی‌جانش آرام پایین آورد و با صدای گرفته که انگار از ته چاه می‌آمد، لب زد:
- چرا... چرا نذاشتی تموم بشه؟
شهاب، با صدای ارغوان چشم از کودکی که سرش باندپیچی شده‌بود و در آغوش مادر به خواب رفته‌بود، گرفت و چشمان قرمز و بی‌خوابش را به او دوخت و با لبخند به او نزدیک شد. لبه‌ی کتش را بالا داد و دست داخل شلوار اسپرت مشکی‌‌اش کرد.
- این که چرا این کار خطرناک رو کردی و به بقیه فکر نکردی و خودخواهانه رفتار کردی بمونه برای بعد؛ تنها چیزی که الان مهمه، اینه که حالت خوب شده و به‌هوش اومدی و ما رو از نصفه‌جون شدن در آوردی!
شهابش بود که نگران او شده‌بود و از نصفه‌جان شدنش حرف میزد؟ اما مگر شهاب برای همه دل‌رحم و مهربان نبود؟ شوق خوش آمدن از کلامش، به یک‌باره کور شد و بغض جایش را گرفت. هنوز حالش درست جا نیامده‌بود و نفس کم می‌آورد، اما با این حال، بریده‌بریده و با صدای لرزان از بغض جواب داد:
- من... من احتی... احتیاجی به ترحم ندارم!
شهاب دست جلو برد، ماسک را از روی گردن ارغوان بالا برد و روی دهانش فیکس کرد و دست روی بینی‌ خود به نشانه‌ی سکوت گذاشت.

 

[Raaz67]

- هیس! بهتره الان فقط استراحت کنی و از این‌جور فکرها بیای بیرون.
با اتمام جمله‌اش، چشم از چشمان دلربا و جذاب اما بی‌فروغ دختر گرفت و از کنار تخت گذشت. به‌سمت درب سفیدرنگ اتاق قدم برداشت و با گرفتن دست‌گیره‌ی درب، نیم‌رخ به‌سمت او برگشت.
- اعظم‌خانم و آقای افضلی خسته بودن و فرستادمشون خونه که استراحت کنن، وگرنه دیشب این‌جا بودن. امروز هم زنگ زدم زهره‌خانم بیاد پیشت، الانه که برسه. من باید برم جایی، یکی_دو ساعت دیگه دوباره برمی‌گردم. دکتر هم الان میاد بالای سرت.
درب را باز کرد و قدم اول را به‌سمت بیرون برداشت، دوباره مکث کرد و میان لنگه‌‌ی درب ایستاد. سر برگرداند و نیم‌نگاهی به ارغوان که چشمان خمار و قرمزش را به او دوخته‌بود، کرد و گفت:
- در ضمن، ترحمی در کار نبود. فعلاً.
شهاب برایش مهربان شده‌بود و رنگ حرف‌هایش فرق کرده‌بود یا ارغوان دوباره فیل دلش یاد هندوستان کرده‌بود؟
***
یوسف ماشین را جلوی بیمارستان خصوصی که ارغوان در آن‌جا بستری بود، پارک کرد و منتظر، نگاهش را به درب نرده‌ای سبزرنگ بیمارستان دوخت. شهاب را دید که از کنار نگهبانی با رد و بدل کردن کلامی با او گذشت و با زدن عینک دودی درآورده از جیب کتش، نگاهش را به اطراف برای پیدا کردن او در گردش انداخت. ماشین را روشن کرد و با‌ زدن بوق برای ماشین کناری‌اش، جلوی پای شهاب توقف کرد. شهاب درب عقب را باز کرد و سوار شد.
- بریم خونه‌ی آقاجونم!
یوسف از زدن عینک شهاب آن هم این وقت غروب، کمی نگران شد و از داخل آینه‌ی جلوی ماشین، نیم‌نگاهی به او کرد.
- آقا حالتون خوبه؟
شهاب کتش را درآورد، کنارش روی صندلی چرم مشکی ماشین انداخت و سرش را به پشتی صندلی تکیه داد.
- آره.

 

[Raaz67]

یوسف از لحن آرام شهاب جرأت به خرج داد و با عوض کردن دنده، لب زد:
- پس چرا این وقت غروبی عینک زدین؟
شهاب، کلافه عینک آفتابی گردش را از روی بینی برداشت و روی کتش پرت کرد.
- یوسف بیست سوالی راه انداختی؟ این هم از عینک، این‌قدر نگران من نباش! گازش رو بگیر زودتر بریم!
با اتمام جمله‌اش نگاهش را به شیشه‌ی دودی ماشین دوخت و زیر لب زمزمه کرد:
- من بادمجون بمیَم که آفت نداره.
یوسف شنید، پا روی گاز فشرد و «خدا نکنه»ای زیر لب زمزمه کرد. چهارراه را دور زد و وارد خیابان اصلی شد. از خیابان سراشیبی که با بالا رفتنش، نمای قله‌ی کو‌ه‌ کم‌کم پیدا میشد، به‌سرعت گذشت. شیشه را پایین آورد و از خیابان مارپیچی که نسیم خنک را به صورتش نوازش می‌داد و سرسبزی درختان را به نمایش می‌گذاشت، وارد کوچه‌ی سرسبزی که در آن درختان بید و گردو و کاج، تونل زیبایی با برگ‌هایشان درست کرده‌بودند، شد. مقابل خانه‌ی ویلایی که با سنگ‌کاری کرمی‌رنگ نما شده‌بود، ایستاد و ریموت را زد. با باز شدن ‌درب فرفورژه سیاه‌رنگ، ماشین را داخل محوطهٔ ویلایی که دو طرفش با چمن و سنگ، سنگ‌فرش شده‌بود و بوی درخت نارنج و پرتقال، فضای سبزپوش را پر کرده‌بود، پارک کرد. همزمان با پیاده شدنش، شهاب هم با برداشتن کت و عینکش از روی صندلی، از ماشین پیاده شد و بعد از عبور از آب‌نمای دلفین شکل کرمی‌رنگ که آب از آن به‌داخل حوض پایینش سرازیر میشد، با بالا رفتن از سه پله‌ی مشکی‌رنگ، درب چوبیِ سرمه‌ای دسته‌طلایی را کشید. وارد شد و صدای سلام خاتون به گوشش خورد:
- سلام آقا.
از دست پدرش عصبانی بود و توپش حسابی پر. با صدای خاتون، نگاهش را به نگاه مهربان و روسری سپیدش که موهای بافت‌شده‌ی حنابسته‌اش از آن بیرون زده‌بود، دوخت. خاتون دایه‌ی بچگی‌اش بود و بوی مادرش را می‌داد. همین سلام گرم و محبت‌آمیزش، روان و اعصاب به‌هم ریخته‌اش را آرام می‌کرد. گناه این پیرزن چه بود که بدخلقی‌اش را بعد از دو هفته ببیند؟ پس نقاب لبخند به چهره زد و نگاه خسته‌اش را به او دوخت.

 

[Raaz67]

- سلام بر خاتون خودم. چند بار بهت بگم به من نگو آقا!
خاتون جلوتر آمد و چشمان کم‌سوی قهوه‌ای ریزش را به او دوخت. دست چروک شده و سپیدش را جلو برد، کت را از روی مچ شهاب برداشت و با لبخند جواب داد:
- از بس به آقاجانت از قدیم گفتم آقا، دیگه یاد گرفتم مردهای این خونه رو این‌جوری صدا بزنم؛ دست خودم نیست مادر. بعدش هم، مگه توی آقاییت کم دیدم که برازنده‌ت نباشه؟
شهاب لبخندی زد و چال گونه‌اش را به نمایش گذاشت.
- از دست زبون شما خاتون. مادرم همیشه می‌گفت خاتون با همین زبونش حریف آقاجونت میشه؛ می‌گفت هر وقت گیر می‌کردم و آقاجونت حرفم رو نمی‌خوند و حریفش نمی‌شدم، خاتون رو می‌فرستادم جلو.
خاتون با یادآوری طلعت‌خانم، نم اشک جمع شده در چشمش را با گوشه‌ی روسری‌اش گرفت و «خدا بیامرزه»ای زیر لب زمزمه کرد. می‌دانست دل به دل شهاب دهد، می‌نشیند و به‌یاد مادرش ساعت‌ها حرف می‌زند و گریه می‌کند. شهاب را هیچ‌گاه غمگین و گریان ندیده‌بود الا برای مادرش. اشک شهاب را فقط برای طلعت دیده‌بود و بس، حتی برای آقاجان که این چند روز بیمارستان بستری شده‌بود هم دل‌نگرانی و اشکی در چهره‌ و چشمانش ندیده‌بود؛ پس بی‌خیال یادآوری خاطرات شد و در حالی که به‌سمت آشپزخانه که در پشت پله‌های چوبی مارپیچ بود قدم برمی‌داشت، لب زد:
- میرم برات دمنوشت رو بیارم. میری بالا پیش آقاجان؟
شهاب با شنیدن نام آقاجان، خاطرات با مادرش را رها کرد و با اخم در هم کشیدن، کلافه دستی به پشت گردنش کشید و با جلو رفتن، پا روی اولین پله‌ی مارپیچ نرده چوبی که با نوار طلایی مزین شده‌بود، گذاشت.
- آره، برم آشی که برام پخته رو بگم که تهش سوخته و حالا می‌خواد... .
به خود اشاره کرد و ادامه داد:
- یه دستور پخت دیگه‌ای بده.
خاتون سرش را بالا گرفت، به رفتن شهاب از روی پله‌ها چشم دوخت و صدایش را سر داد‌:
- به خدا آقاجان دوستت داره. هر کاری میگه هم برای خودته؛ البته که کم اشتباه نداشته، اما دوباره جروبحث راه ننداز مادر! حال اون هم همچین رو‌به‌راه نیست.

 

[Raaz67]

شهاب از دل مهربان خاتون لبخندی روی لب‌های صدفی‌اش شکل گرفت و با برداشتن دست از روی نرده، به‌سمت سالن بزرگ سمت راستش که اکثراً آقاجان آنجا اتراق می‌کرد، قدم برداشت. از کنار گرامافون شیپوری قدیمی گذشت. رنگ طلایی‌اش با سه پایه‌ی چوبی کنده‌کاری گردویی‌رنگی که زیرش بود، به آن کنج زیبایی خاصی بخشیده‌بود. پشت مبل سلطنتی شیری‌رنگ سه‌نفره ایستاد و نگاهش را به آقاجانش دوخت. آقاجان روی صندلی راک چوبی، در حال تکان خوردن به جلو و عقب بود و با چشم‌های بسته به نوای خوش موسیقی قدیمی گوش می‌داد. نفسش را بیرون داد و سلامی نجوا کرد. آقاجان چشمانش را باز کرد و عینک مطالعه‌ی گردی را که طبق عادت روی پیشانی‌ گذاشته‌بود، برداشت و قاب چشمان ریز میشی‌رنگش کرد. با اخمی که خطوط روی پیشانی‌اش را عمیق‌تر می‌کرد، به شهاب نگاه کرد و لب زد:
- سلام... چرا آشفته‌ای؟
همین سوال برای شهاب کافی بود تا دهان به زور چفت شده‌اش باز شود و طوفان خشمی که به زور مهار کرده‌بود، دوباره از سر گیرد:
- آقاجون، تازه می‌پرسین چرا؟! شما دلیل آشفته بودن من رو نمی‌دونین؟ این آشی بود که شما برام پختین و به خوردم دادین؛ من هم بدون چون‌وچرا مثل همیشه فقط سر کشیدم، اما الان دیگه نه؛ دیگه خسته شدم.
پرویزخان بود دیگر، با وجود اشتباهی که کرده‌بود و خیلی سال بود که از آن منم‌منمش پایین آمده‌بود، اما هنوز هم ابهت و غرورش پابرجا بود. اخمی میان ابروهای جو گندمی نازک و هلالش کشید، تکیه‌اش را از روی صندلی برداشت و تکان خوردن صندلی را متوقف کرد.
- واضح‌تر بگو! تو اهل تیکه انداختن نبودی، چی شده؟ ارغوان خوبه؟
شهاب از پشت مبل، جلوتر آمد و مابین میز چوبی پذیرایی سالن و مبل تک‌نفره ایستاد، کلافه دستی به شقیقه‌اش کشید و ادامه داد:
- گذشته و اشتباه شما قراره تا کی پنهون بمونه و تاوان داشته باشه؟ آینده‌ی من هیچی، اما ارغوان... .
پرویزخان با گذاشتن دست‌هایش روی دسته، از روی صندلی راکش بلند شد و دستش را درون جیب روبدوشامبر سرمه‌ای‌رنگش کرد.

 

[Raaz67]

با اخم غلیظ‌تر، کمی جلوتر آمد و نگاهش را به چشمان قرمز پسرش دوخت.
- اون گذشته تاوانش تا آخر عمرمه، اما فقط برای منه! تو و ارغوان چه ربطی به این قضیه و به‌هم دارین؟
شهاب دکمه‌ی زیر گردن پیراهن اسپرت مشکیَش را باز کرد. احساس خفگی می‌کرد و زبانش خشک شده‌بود.
- بابا، چرا خودتون رو زدین به اون راه؟ حسن‌آقا رفت، مرد و بدبخت شد. این دختری که شما بدبختش کرده‌بودین، حالا بدبخت‌ترش کردین، می‌دونین چرا؟ چون من اون‌قدر بهش نزدیک شدم که عاشقم شده، می‌فهمین؟ از اول هم اون راه‌حل رو ن... .
سردرد امانش را گرفته بود و خطوط دردی که در سرش ایجاد شده‌بود، باعث شد جمله‌اش ناتمام بماند. دست روی سرش گذاشت و دو دستی سرش را گرفت. سالن و پدرش دور سرش می‌چرخیدند و حال بدی را به او داده‌بودند. امروز با آن خستگی و شوک کار ارغوان و حال بدش، وقت حرف زدن با آقاجانش نبود. امروز را باید استراحت می‌کرد، اما اتفاقات پشت سرهم، استراحت و خواب درست و کافی را از او گرفته‌بود. کلافه چنگی به سرش زد و موهای خوش‌حالتش را به‌هم ریخت.
- اون با همتا فقط چند سال تفاوت داره! می‌دونستین امروز خودکشی کرد؟ اگه مادرش بود... اگه شما... .
حالت تهوع به سراغش آمد و گفتن را از او سلب کرد. زبانش قفل شده‌بود، جملاتش را ناقص به زبان می‌آورد و رنگش از سردرد بی‌امانش، رنگ پریده‌تر شده‌بود. دست روی سرش گذاشت و تا به خود بجنبد، سیاهی جلوی چشمانش نشست و از فشار سرگیجه، ضعف بدی را در بدنش احساس کرد و بی‌هوا روی زمین ولو شد. پرویزخان حال پسرش را که دید، به‌سمتش از بین مبل‌ و صندلی رو به پنجره‌ی بزرگ سالنش قدم‌ تند کرد، بالای سر شهابش نشست و صدای پر ابهت و رسایش را سر داد:
- خاتون، یوسف رو صدا بزن! خاتون زود باش، شهابم از دست رفت!

 

[Raaz67]

***
لای پلک‌های سنگینش را باز کرد؛ هنوز هم حالش بعد از دو روز جا نیامده‌بود. تاری دید چشمان عسلی‌اش را با چند بار باز و بسته کردن، برطرف کرد و دستش را به چشمان درشتش کشید. با کشیده شدن لوله‌ی ست سرم، سوزش بدی را در زیر پوستش احساس کرد. چشم چرخاند و نگاهش را از آنژیوکت سبزرنگ گرفت و به خاتون که نشسته، سر روی تخت، کنار پایش به خواب رفته‌بود دوخت. حس مادرانه‌ی خاتون، به یاد مادرش که وقتی سرما می‌خورد مانند بچه‌ها با او رفتار می‌کرد و ساعت‌ها بالای سرش می‌نشست تا عاقبت کنارش خوابش می‌برد، لبخند را بر لبان رنگ‌پریده‌اش نشاند. چشم از خاتون گرفت و صورتش را به‌طرف دیگر اتاق قدیمی‌اش که در زمان زنده بودن مادرش در آن ساکن بود چرخاند. وسایل اتاقش هیچ تغییری نکرده‌بودند؛ حتی بعد از گذشت سال‌ها! هنوز هم دو مبل تک‌نفره‌ی راحتی قرمزش که کنار درب کشویی نزدیک تراس رو به باغشان بود و با مادرش عصرها خلوت می‌کردند و حرف‌های مادر و پسری می‌زدند، وجود داشت، اما تنها جای خالی مادرش به چشم می‌آمد. با حسرت، نگاهش را از مبل‌ها گرفت و چشم به قاب عکس سه‌نفره‌ روی میز چوبی نزدیک کامپیوترش که مادرش روی صندلی با لب خندان نشسته بود و یک‌طرفش همتا و طرف دیگر، بالای سرش، شهاب ایستاده‌بودند، دوخت. نفس بغض‌دارش را بیرون داد که صدای پایین دادن دست‌گیره درب، توجهش را جلب کرد. همتا آرام لای‌ درب را باز کرده‌بود و با چشمان میشی‌اش، سرکی به اتاق کشیده‌بود. چشمان باز شهاب را که دید، برق خوشحالی در چشمانش موج زد و با «سلام» آرام و یواشکی، پاورچین‌پاورچین وارد اتاق شد و روی تخت سلطنتی تک‌نفره چوبی شهاب نشست و لب‌های قلوه‌ایَش را به حرکت درآورد و پچ‌پچ‌گونه لب زد:
- خوبی؟
شهاب با دیدن دردانه‌خواهرش، لبخند نمکی زد و چال گونه‌اش را به نمایش گذاشت. کمی خود را بالا کشید و بالش قرمز مخملی پشتش را بالاتر برد.
- آره عزیزم! تازه اومدی؟
چشمان میشی ریزش را که از پدرش به ارث برده‌بود، به برادر و پشت و پناه بچگی‌اش دوخت. خمیازه‌اش را با دست گذاشتن روی دهان مهار کرد و لب زد: