در حال ویرایش [حتف شوریده‌وار] اثر «راضیه کیوان نژاد نویسنده انجمن رمان بوک»

[Raaz67]

احمد با گفتن《آخ》 دست روی صورتش گذاشت و کمی به عقب تلو خورد و با صورت درهم شده از درد، سر به زیر انداخت. زری خانم با جیغ و فریاد مجید مجید را سر داد و به سمت پسرش روانه شد. دایی مجید لیوان آب به دست که نیمی از آن را که با سراسیمه آمدنش به حیاط، روی زمین ریخته بود با شنیدن نامش به خود آمد و لیوان را به‌سمت زنش گرفت و با زری خانم هم‌قدم به‌سمتشان دوید و میانشان قرار گرفت. حمید که هنوز آرام نشده بود با سکوت احمد عصبی‌تر شد و با خشم به‌سمتش حمله‌ور شد و غرید:
- دِ چرا لال شدی؟ حرف بزن! وا کن اون دهن وامونده‌ت رو بفهمیم چه خاکی به سرت ریختی!
سر بلند کردن و چشم در چشم پدر شدن همانا و مشت پر شده‌ی حمید برای زدن دیگرش همانا. مجید خودش را بیشتر بینشان کشید و مانع زدن مشت دیگر برادر شد و با گرفتن شانه‌ی برادرش، او را به عقب هدایت کرد.
- داداش داری چیکار می‌کنی؟ الان سکته می‌کنی خدایی نکرده.
حمید چشمان قرمز از خشمش را به برادر دوخت.
- بذار سکته کنم! بذار از دست این بی‌شرف راحت بشم!
و بعد انگشت اشاره‌اش را تهدیدوار جلوی صورتش بالا آورد و تکان داد.
- احمد خدا کنه، خدا کنه که اون چیزی که تو ذهنمه نباشه وگرنه دودمانت رو به باد میدم! وای به حالت اگه بلایی سر ارغوان... .
شرم مانع ادامه حرفش شد. سر به زیر انداخت و با گفتن لا‌اله‌الا‌الله جمله‌اش را خورد. خودش هم نتوانست جمله‌اش را تمام کند و خشمگین از بازیچه شدن ارغوان، آن هم به دست پسرش، خونش جوشید و دوباره به‌سمتش حمله‌ور شد. زری خانم اندام نه چندان درشتش را میان سه تاییشان قرار داد و دستان سفیدش را جلوی پسرش حصار کرد.
- آقا مجید بگیرش! حمید تو رو ارواح خاک بابات نکن! یه غلطی کرده، تو رو خدا اینجوری نکن! الان سکته می‌کنی.
حمید با یادآوری دورهمی‌های دوستانه‌ی احمد و دیر وقت آمدن‌ها و پشتیبانی‌های زری خانم، نگاه خشمگینش را به زنش دوخت و به‌سمت او هم حمله‌ور شد.

 

[Raaz67]

- همش تقصیر توئه! تو این آشغال رو اینجوری تربیت کردی. الان جواب این دختر رو چی بدم؟ باباش رفت. حسن آقای نازنین رفت. همش هم تقصیر این دردونه‌ی آشغالِ تربیت شده‌ی توئه.
یادته گفتم دیر میاد، گفتم جمعه‌ها همش دورهمیه، با کی میره، کجا میره؟
دست به کمر گرفت و با صدای نازک ادای زری خانم را درآورد.
- گفتی پسر و بزرگ شده. ماشالا مرد شده، نمیشه جواب و سوالش کرد. راحتش بذار یکم شیطنت و خوش گذرونی که برای جوون‌ها بد نیست. بفرما! تحویل بگیر! این آقا از مردی فقط تو تنبونی داره و سیبل پشت لب.
مجید با گرفتن شانه‌هایش، او را به‌سمت عقب روانه کرد. حمید《ولم کنی》 گفت و با آزاد کردن شانه‌هایش از دست مجید به‌سمت عقب و حوض قدم برداشت.
کلافه و خشمگین دست به پشت گردنش کشید و زیر لب زمزمه کرد:
- جلو خواهر بی‌حیثتم کردی! روح خواهرم رو تو عذاب گذاشتی. من رو مدیون‌تر از همیشه بهش کردی. گفتم عین گل از دخترت مراقبت می‌کنم. گفتم نمی‌ذارم بعد مرگت آب تو دلش تکون بخوره! اون‌ها پیشکش حتی باباش رو هم ازش گرفتیم. ایراد از منه خاک بر سره! خاک بر سر من با این اولاد کثافت بزرگ‌ کردنم!
چند باری طول و عرض حیاط را با قدم‌های تند و زیر لبی گفتن‌هایش طی کرده بود. عاقبت در رفت و برگشت و طی کردن‌ مسیری که صدبار قدم برداشته بود، نگاهش به ارغوان که با گریه سر به زیر انداخته بود خورد و دلش را آتش زد. به‌سمتش تند‌تند قدم برداشت و در حالی که با گرفتن بازوی ارغوان بی‌جان و بی‌حال او را نشان می‌داد صدایش را برای احمد سر داد.
- ببینش! ببینش و تو چشم‌هاش نگاه کن و بگو ماله قبل بود! ببینش و بگو بهش با باباش چیکار کردی! ببین از اون دختر شاد و سرزنده چی ساختی! ببین توی این هفت روز این بچه‌ چند بار مرد و زنده شد! ببین چقدر داغون شده! ببینش و بگو خوشبختت می‌کنم و آواز دوست داشتن از بچگی رو سر بده و همه‌ی ماها رو خر کن.

 

[Raaz67]

ارغوان طاقت از دست داد و با خشم به سمت احمد حمله‌ور شد. حمید کنار رفت تا این دختر عقده‌اش را باز کند و در خودش نریزد‌. تنها کاری بود که می‌توانست برای خواهرزاده‌اش انجام دهد تا او را از حالت بهت و کم حرفی درآورد. احمد مادرش را کنار زد و میخکوب سر جایش ایستاد. حاضر بود ارغوان بیاید، حتی تف کند در صورتش یا او را بزند و خودش را خالی کند اما حرف بزند و بغ نکند. حالش دست خودش نبود. جلوی احمد ایستاد و چشمان گریان و خشمگینش را در حالی که چانه‌اش می‌لرزید به او دوخت. چهره‌ی پدرش و فکر نبودش مانند خوره به جانش افتاد و آتش خشمش را شعله‌ور کرد. به یکباره دستش را بالا برد و سیلی محکمی در صورتش نواخت و با مشت به سی*ن*ه‌ی او کوبید و زار زد:
- کثافت! کثافت! بابام رو بهم برگردون.
آنقدر مشت بر سی*ن*ه‌ی احمد زد و اشک ریخت که دل همه را خون کرد و اشک را بر گونه‌ی حاضرین هم مهمان کرد. ضعف و غذا نخوردن‌هایش کار دستش داد و عاقبت با بی‌حالی دست‌های مشت شده‌اش نیروی خود را از دست دادند و سستی و لرزی را در پاهایش حس کرد و از روی سی*ن*ه احمد سر خورد و به زمین افتاد. احمد سراسیمه جلویش روی زانو نشست و به قصد بغل کردنش جلوتر رفت. آخرین نیروی تحلیل رفته‌اش را جمع کرد و در صدایش انداخت و فریاد زد:
- به من دست نزن!
با اتمام فریادش، چشمانش از ضعف سیاهی رفت و از پشت به روی زمین با سر ولو شد‌. زری خانم و زهره با صدا زدن نامش سراسیمه به طرفش با چشم گریان دویدند.
***
یوسف ماشین را کنار جدول سر کوچه پارک کرد و از ماشین پیدا شد. کلاه نقاب‌دار سرمه‌ایش را طبق عادت همیشگی‌اش با دو بار برداشتن و بالا و پایین کردن دوباره سر کرد و روی موهای کم پشت و تراشیده‌ی تازه توک زده‌اش گذاشت و وارد کوچه شد. با ورود ماشین ۲۰۶ زهره راه رفته را برگشت و پشت دیوار ایستاد و یواشکی سرک کشید. زهره ماشین را جلوی درب پارک کرد و از ماشین پیاده شد.

 

[Raaz67]

قفل ماشین را زد و زنگ خانه ارغوان را فشرد. دوباره دست روی زنگ گذاشت و با جواب نشنیدن، دست در کیف مشکی دست بلندش که به صورت کج روی بدنش قرار داده بود کرد و گوشی‌اش را برداشت و همزمان با شماره گرفتن تلفن همراه ارغوان، زنگ خانه را هم فشرد. نگرانی و دل آشوبی سراسر وجودش را فراگرفته بود. صبح که حالش را پرسیده بود نگفته بود که قرار است جایی برود. عاقبت طاقت نیاورد و زنگ طبقه‌ی اعظم خانم را زد و منتظر ایستاد؛ وقتی بعد از چند دقیقه منتظر ماندن جوابی نشنید دوباره زنگ خانه ارغوان را با شماره خانه‌اش گرفت. کلافه چند باری همانطور که گوشی به دستش بود طول کوچه را طی کرد و با شنیدن بوق‌های آزاد و جواب ندادن ارغوان و اعظم خانم، سوار ماشین شد و از کوچه گذشت. یوسف با رفتن زهره، نفس آسوده‌ای کشید و از خم کوچه گذشت. وارد کوچه که شد ماشین احمد هم همزمان با او وارد شد. با گفتن《لعنتی》دوباره راه رفته را برگشت و پشت دیوار ایستاد. نگاهش را به ساعت چرم مشکی‌اش دوخت و با دیدن عقربه طلایی‌اش که ساعت هفت شب را نشان می‌داد نگاه از ساعتش گرفت و پشت دیوار با چند بار دید زدن چپ و راستش، چشم‌ به خانه حسن آقا و احمد دوخت. احمد از ماشین پیاده شده بود و سرش را روی درب به حالت خمیده تکیه داده بود. آمده بود با ارغوان حرف بزند‌. آمده بود تا برایش همه چیز را توضیح دهد. آمده بود تا بگوید که هنوز هم دوستش دارد و حاضر است هر مجازاتی را قبول کند، اما ارغوان او را بپذیرد و حلال کند. آمده بود دوباره نجوای عاشقانه‌اش را سر دهد و دل او را نرم کند. نفس عمیقی کشید و سر از روی دستانش که روی درب ماشین تکیه داده بود برداشت. بسم اللهی زیر لب گفت و زنگ خانه را فشرد. با جواب نشنیدن، چند باری زنگ را فشرد و با مشت به درب کوبید و صدایش را سر داد:
- ارغوان در رو باز کن! تو رو خدا در رو باز کن! در رو باز کن، اما تف کن تو صورتم! مشت بزن! اصلاً هر چی دلت خواست بگو. اصلاً یه چاقو بردار و بزن تو قلبم، اما در رو باز کن! به خدا با حرف نزدن و ندیدن من مشکلات و سوتفاهمامون برطرف نمیشه. بذار برات توضیح بدم! اگه... اگه قانع نشدی اون‌وقت هر چی تو گفتی همون کار رو می‌کنم.

 

[Raaz67]

دستی پشت گردنش کشید و کلافه با لگد به درب کوبید و صدا زد:
- ارغوان با توام!
دست بردار نبود، دلش پیش ارغوان گیر بود. او تلاش زیادی کرده بود تا این روزهای آخر، بالاخره ارغوان کمی روی خوش نشان داده بود، حالا دلش نمی‌خواست همان توجهات کوچک را هم از دست داده باشد. با خشم لبش را گزید و دوباره با مشت به درب کوبید که صدایی توجهش را جلب کرد.
- پسرجان اینجا چی می‌خوای؟
صدای آقای افضلی بود که او را مخاطب قرار داده بود. با صورت عرق کرده و قرمز دست از مشت زدن برداشت و به طرف صدا برگشت. دستی در موهای پریشان و ژولیده‌اش کشید و لب زد:
- به خدا فقط می‌خوام باهاش حرف بزنم، کاریش ندارم!
اعظم خانم که ته و توی ماجرا را از زهره شنیده بود و با آن آبروریزی وسط حیاط همه چیز را فهمیده بود ابروهای‌ نازک هشتی مشکی رنگش را درهم کرد و با اخم جلوتر رفت و در حالی که کلید را داخل قفل می‌چرخاند با خشم گفت:
- بهتره بری و دست از سر این دختر برداری! کم مصیبت به جونش ننداختی. آخه توام فامیلی یعنی؟! از قدیم گفتن آدم همیشه از خودی بیشتر ضربه می‌خوره، راست گفتن. صد رحمت به هزارتا غریبه!
با اتمام جمله‌اش رو به شوهرش کرد و کلام احمد را که دهان باز کرده بود حرف بزند با جمله‌اش در هوا بلعید و مجال حرف زدن را از او گرفت.
- افضلی بریم داخل! حوصله ندارم دیگه بیشتر از این با نامرد جماعت حرف بزنم.
آقای افضلی که همیشه حرف، حرف اعظم خانمش بود و دنیای او، بدون کلامی پشت سر همسرش وارد خانه شد و با تکان دادن سرش و گفتن لااله‌الاالله درب را به روی احمد محکم بست و او را به حال خود گذاشت. احمد کلافه به طرف ماشینش برگشت و سوار شد و با دنده عقب گرفتن، گازش را گرفت و به سرعت با صدای جیغ لاستیک از کوچه گذشت. با رفتن احمد، یوسف کلافه کلاهش را برداشت و با بیرون دادن نفس صدادارش به طرف کوچه قدم برداشت که صدای زنگ لایت موبایل کوچک ساده‌اش بلند شد. با دیدن نام شهاب لب به دندان گرفت و کلاهش را روی سر گذاشت.
- سلام آقا.

 

[Raaz67]

شهاب فنجان قهوه‌ی مشکی رنگش را روی میز گرد چوبی کنار آباژور کرمی رنگش قرار داد و روی مبل راحتی نسکافه‌اش نشست و پا روی پای دیگرش انداخت.
- چی شد؟
یوسف با پایش روی زمین ضربه زد.
- آقا نشد؛ یعنی یه چیزی می‌خوام بگم نگران نشین! دو نفر اومدن در خونه، ولی خانم در رو باز نکردن؛ حتی برای دوستشون.
شهاب دستی را که دور فنجانش می‌کشید به یکباره کشید و فنجان قهوه‌ را روی میز ریخت و یک مرتبه از جایش بلند شد.
- چرا زودتر نگفتی؟ برو زنگ رو بزن ببین باز می‌کنه؟
یوسف با تردید جلو رفت و دستی به صورت سبزه‌اش کشید و با شک گفت:
- آقا اگه برداشتن چی بگم؟
شهاب از پله‌های مارپیچ نرده چوبی‌اش گذشت و بعد از طی راهروی کوچک پارکت شده به‌سمت اتاق خوابش، با باز کردن درب چوبی قهوه‌ای سوخته‌اش وارد شد.
- چه می‌دونم! یوسف یه دروغی بگو! برو زنگ رو بزن! من هم دارم میام.
یوسف به‌سمت زنگ، قدم آخر را هم برداشت و با نگاه کردن به چپ و راست، عاقبت با دستی لرزان، زنگ را فشرد و منتظر ماند، اما جوابی نشنید. بدون معطلی و فکر، چشمان مشکی‌اش را به زنگ دوخت و دوباره انگشتش را روی کلیدش فشرد. عقب‌عقب چند قدمی برداشت و نگاهش را به پنجره خانه دوخت و در حالی که دستش را حصار دور گوشی کرده بود آرام جواب داد:
- آقا جواب نمیدن.
شهاب کلافه با بستن پیراهن مشکی‌اش، درب کشویی کمد سفید رنگش را بست و کت اسپرت مشکی‌اش را که از کمد بیرون آورده بود و روی تخت دو نفره سلطنتی با قاب چوبی دور طلایی کنده‌کاری شده انداخته بود برداشت و در حالی که با دست کردن در آستینش، گوشی را به دست دیگرش می‌داد تند‌تند کلمات را ادا کرد.
- یوسف بمون دارم میام! خدا کنه اون که تو ذهنمه نباشه. از کی تا حالا جواب نمیده؟
یوسف کلافه نفسش را بیرون داد.
- آقا شما که رانندگی... .

 

[Raaz67]

شهاب میان کلامش پرید و از پله‌ها به‌سمت سالنش که به آخرین پله راه داشت وارد شد. نگاهش را به روی میز چوبی وسط سالن که دور تا دورش را مبل‌های سلطنتی کرم رنگ چیده بود برای یافتن سوییچش چرخاند.
- یوسف الان وقت این حرف‌ها نیست! بگو از کی تا حالا باز نمی‌کنه؟ دوباره زنگ بزن! صاحب خونه‌ش هست؟
- هست. نبودن، یکم وقت پیش اومدن.
عاقبت سویچ را روی میز پذیرایی یافت. با خم شدنش سوییچ را برداشت و به‌سمت درب دوید. کفش‌های مشکی چرم‌ براقش را از داخل جا کفشی دمه دربش برداشت و با پوشیدنش، دکمه آسانسور را زد و وارد شد. دکمه پارکینگ را فشرد و گفت:
- سعی می‌کنم گازش رو بگیرم و خودم رو برسونم، اما اگه تا یه ربع دیگه نیومدم زنگ صاحب خونه‌ش رو بزن و برو داخل!
عرق پشت لبش را با انگشت اشاره‌اش پاک کرد و با دلواپسی که در صدایش موج میزد نجوا کرد:
- آقا میشه آژانس بگیرین؟
شهاب کلافه دستی لای موهای بالا زده‌اش کشید و تشر زد.
- یوسف گفتم فعلاً بی‌خیال رانندگی من بشو!
چشمی زیر لب زمزمه کرد و با استرس، گردن عرق کرده‌اش را با پشت دست خشک‌ کرد.
- اگه‌... اگه به اون چیزی که من هم فکر می‌کنم و شما هم فکر می‌کنین شده باشه، یه وقت دیر نشده باشه؟!
شهاب با ایستادن آسانسور وارد پارکینگ شد و با زدن قفل باز کن از کنار ستون وسط پارکینگ گذشت و سوار ماشینش که در لاین خط کشی شده‌ی قرمز رنگ شماره چهار بود شد و استارت را زد.
- یوسف معطل نکن! زنگ افضلی رو بزن.
لبش را گزید و دستی به چشمانش کشید.
- بگم کی‌م؟
شهاب از کنار ستون با احتیاط گذشت و با زدن ریموت، درب و با بالا رفتن درب از پارکینگ گذشت و وارد خیابان اصلی شد.
- هر وقت اومد گوشی رو بهش بده! خودم باهاش حرف می‌زنم. فقط عجله کن!
یوسف جلوتر رفت و زنگ آقای افضلی را فشرد و منتظر ماند. خانم افضلی با گفتن 《کیه؟》 حضورش را اعلام کرد. به دقیقه نخورد که اعظم خانم درب را باز کرد و جلویش ظاهر شد.

 

[Raaz67]

چشمان خاکستری رنگش را به او دوخت و از بالای عینک مستطیل شکلش نگاه دقیق‌تری کرد.
- با کی کار داری مادر؟
یوسف کلاه نقاب‌دارش را از سر برداشت و دستی به سرش کشید و گوشی را به طرف اعظم خانم گرفت و لب زد:
- آقا شهاب با شما کار داره.
اعظم خانم با تعجب نگاه حیرانش را به او دوخت و چشم از چشمان مشکی رنگی او گرفت و به موبایل درون دستش که به طرفش دراز شده بود چشم دوخت.
- شهاب کیه؟
یوسف پوست لبش را به دندان گرفت.
- شریک حسن آقا خدا بیامرز؛ فقط زودتر جواب بدین!
شهاب چراغ قرمز را رد کرد و پا روی پدال گاز فشرد و گوشی را بین کتف و گوشش قرار داد و تندتند شروع به حرف زدن کرد.
- الو... الو خانم افضلی من شهابم؛ شریک حسن آقا، یه مشکلی پیش اومده فکر کنم یه اتفاقی برای ارغوان خانم افتاده، میشه تا من برسم شما یه سر بهش بزنین! من تو راهم.
اعظم خانم با شنیدن نام ارغوان، چادر سفید گل قرمزش را به زیر بغل زد و بدون جواب دادن به شهاب بدوبدو به‌سمت واحد حسن آقا قدم برداشت و یوسف به دنبالش. با دست چند باری به درب زد و همزمان پشت سر هم ارغوان را صدا زد‌. دلش شور افتاد و نگاه نگرانش را به یوسف دوخت. موبایل را به او داد و دو دستی به درب خانه با دست شروع به ضربه زدن کرد و نام ارغوان را با صدای بلندتری خواند. یوسف گزارش لحظه به لحظه را به شهاب داد و با گفتن چند دقیقه دیگه می‌رسم شهاب گوشی را قطع کرد و رو به اعظم خانم کرد.
- کلید یدک ندارین؟
اعظم خانم که مغزش انگار از کار افتاده بود لحظه‌ای مات او را نگاه کرد. دستی به پیشانی‌اش که چند خطوط ریز و درشتِ چروک‌های تجربه‌ی زندگی را بر صورتش نقش بسته بودن کشید و لب‌های رنگ پریده‌اش را با دو انگشت جمع کرد و در حالی که به سمت پله‌ها لنگان‌لنگان روانه میشد گفت:
- چرا مادر، انگار مغزم از کار افتاده، الان میرم از افضلی می‌گیرم.

 

[Raaz67]

به‌سمت راه پله رفت و نرده سفید رنگ پله را چنگ زد و با کج کردن سرش به‌طرف بالا، با لرزش و نگرانی که در صدایش موج میزد، صدایش را سر داد:
- افضلی کلید یدک خونه حسن آقا رو زود بیار.
همزمان پا رو پله گذاشت و با گفتن《بهتره خودم برم》روانه واحدش شد. یوسف با رفتن اعظم خانم، دوباره دست به کار شد و شروع به زدن تقه‌های پشت سرهم، به درب کرد. خانم و آقای افضلی لنگان‌لنگان از پله‌ها به پایین سرازیر شدند و با رسیدنشان، اعظم خانم به‌سرعت دست به کار شد و کلید را به داخل انداخت. با باز شدن قفل و کشیدن دستگیره، هر سه یک مرتبه وارد خانه شدند. بوی گاز زودتر از هر کسی به مشام یوسف رسید، یوسف با بهت و نگرانی کلاهش را از سر برداشت و با کف دست به فرق سرش کوبید و زیر لب زمزمه کرد:
- یا امام زمان بوی گاز میاد.
با اتمام جمله‌اش اعظم خانم و آقای افضلی تازه بوی گاز را متوجه شدند و هول و والای بیشتری به دلشان افتاد. اعظم خانم با دیدن جسم بی‌جان ارغوان، سراسیمه به‌سمتش که روی مبل سه نفره در خود مچاله شده بود و قاب عکس سه نفرشان را در آغوشش گرفته بود دوید و با وحشت دستی به صورت عرق کرده‌اش زد و با گفتن《خدا مرگم بده》کنار دخترک رنگ پریده نشست. یوسف دست به‌کار شد و از کنار مبل ارغوان گذشت و با قدم‌های بزرگ و شتابان وارد آشپزخانه شد. چشمش که به اهرم گاز افتاد، دست دراز کرد و با بالا دادن اهرم قرمز رنگ، آن را بست و پنجره کوچک رو به کوچه را که بالای گاز بود باز کرد‌ و از آشپزخانه به سرعت خارج شد. همزمان با خارج شدنش، چشمش به چهره آشفته شهاب که در قاب درب ورودی ایستاده بود افتاد. شهاب کمی جلوتر آمد و با دیدن ارغوان بی‌هوش که اعظم خانم با زدن ضربه‌های کوچک به صورتش سعی در به‌هوش آوردنش داشت وحشت زده و نگران اعظم خانم را با گفتن《برید کنار》کنار زد و پای مبل زانو زد. در آن اوضاع و احوال حواسش به حجب و حیای دخترک بود و دلش نمی‌خواست کسی چشمش به بدن و موی او بیفتد. موهای پریشان و لختش را از زیر بدنش بالا آورد و در زیر کتش پنهان کرد و یقیه لباس مشکی‌اش را کمی پایین کشید و با دست چند ضربه محکم و پشت سر هم به صورت رنگ پریده‌ی او نواخت و نامش را به زبان آورد.
- ارغوان... ارغوان چشم‌هات رو باز کن!

 

[Raaz67]

وقتی جوابی نشنید، هول زده دست زیر بدن او انداخت و او را در آغوش کشید و با قدم‌های تند و سریع به داخل حیاط برد.
اعظم خانم سریع شال مشکی ارغوان را از روی مبل تک نفره برداشت و لنگان‌لنگان خودش را به شهاب رساند و در حالی که نفس‌نفس میزد گفت:
- سر... سرش کن ببریمش بیمارستان!
شهاب دستی به پیشانی عرق کرده‌اش کشید و شال را روی سر ارغوان انداخت و با گفتن《یوسف کجا موندی》از خانه بیرون زد و با گذاشتنش درون ماشین با یوسف و اعظم خانم راهی بیمارستان شدند.
***
فلش بک
نگاهش را به قاب سه نفره‌شان که روی میز چوبی کنار تلویزیون بود دوخت‌. چقدر جای هر دویشان خالی بود. بغض سنگینی در گلویش چنبره بسته بود و راه نفسش را تنگ کرده بود. این خانه بدون پدر و مادرش دیگر خانه نبود، قبرستان سرد و بی‌روحی بود که خاطرات، هر لحظه با حضورشان مانند عزراییل، راه نفسش را می‌گرفتند‌. هر جا را که نگاه می‌کرد جای خالی پدرش را به رخش می‌کشید. تنها شده بود تنهای تنها و همین تنهایی دیوانه‌اش می‌کرد. دیگر هیچ دلخوشی نداشت؛ نه مادرش بود و نه پدری که جای خالی او را هم پر کرده بود و نه حتی شهابی که دلش را به وجودش و عشق پنهانی‌اش خوش کند. دیگر به شوق چه کسی به سرکار برود و از درآمدش ذوق کند که کمک خرجی پدر و خانه شده؟ دیگر به شوق چه کسی ناهار درست کند؟ آن هم دلمه ارغوان پزی که زبان زد بود و به ذوق چه کسی راهی کارگاه شود. نه این زندگی دیگر زندگی نبود؛ هر لحظه و ثانیه‌اش طعم تلخ و گس مرگ را می‌داد. همه آدم‌هایی که تا دو روز پیش برایش احساس تاسف و همدردی کرده بودند هم دیگر کنارش نبودند و بر سر خانه و زندگیشان رفته بودند و روال عادی زندگیشان را پیش گرفته بودند، اما او چه؟ اصلاً مگر دیگر روال عادی برای او وجود داشت؟ احمد تمام روال عادی زندگی روزمره او را با آن ریتم منظمش از بین برده بود. بغض، چانه‌اش را لرزاند و اشک از گوشه‌ی چشمش روانه‌ی گونه‌اش شد. صدای زنگ خانه او را از فکر و خیال بیرون آورد. با حال زار و بدنی بی‌جان از روی مبل دو نفره بلند شد وارد اتاقش شد.