دستم سمت ظرف سالاد سزار آن سمت میز نمی‌رسید، برای برداشتنش، بیشتر خم شدم و ادامه دادم:
- من الان کم مونده از ترس بمیرم همش تقصیر توئه... .
ظرف سالاد را سمتم هل داد و با نگاهی چپکی پشت حرفم را گرفت:
- می‌ترسی و از وقتی اومدی یه راست داری می‌لمبونی اون تو؟ زیادی فاز میای... .
لقمه‌‌ام را با زهر بلعیدم و دستم دراز نشده سمت ظرف سالاد عقب کشیده شد، حرفش ذره‌ای ناراحتم نکرد، عادت داشتیم بر سر و هیکل هم بکوبیم، به رسم رفاقت یا هر چیز دیگری... اما به دل نمی‌گرفتیم، اما حالا انگار واقعاً غذا مزه‌ی قبل را نداشت... .
خندید و جفت دست‌هایش را روی میز گذاشت و سمتم خم شد، صدایش رگه‌هایی از خنده داشت اما دیگر دوستش نداشتم:
- الان مثلاً حرفم بهت برخورد؟
ظرف سالاد را سمتش هل دادم و به صندلی تکیه دادم، حتی صندلی‌های میز غذاخوری‌ هم راحت بود، نرم بود... پول بود دیگر، زندگی را عسل می‌کرد!
یاسر: بی‌جنبه بازی در نیار نیاز!
بی‌جنبه بودم؟ نمی‌دانم، شاید هم بودم و خودم خبر نداشتم، خندیدم و با انگشت به خودم اشاره کردم، خود احمقم:
- حرفت بهم برنخورد داداش، فقط تا اونجای مغزم رو سوزوند، ان‌قدر که دیگه میلم به غذا نکشه... .
دست‌هایم را به هم مالیدم و با همان لبخند عریض افزودم:
- از آشپزتون از طرف من تشکر کن و بگو عالی می‌نوازی... سری بعد که اومدم واسم دلمه درست کنه.
پشیمانی از نگاه قهوه‌ایش خواندنی بود، لب‌هایش تکان خورد و کلافه دستی به موهای تارزانی‌اش که حالا بدون کش دورش رها بود کشید:
- کلافه بودم یه چیزی پروندم، منظوری نداشتم. ذهنم درگیره نیاز... .
حین پوشیدن سویشرتم که روی صندلی کناری گذاشته‌بودمش شانه بالا انداختم:
- بی‌خیال، به صهبا گفتم واسم لازانیا بپزه، الان خدا دید اون بنده خدا منتظره حرفتو واسطه کرد و کوبید به کمرم که جا واسه لازانیا داشته باشم... آها، عصری قراره بریم عکاسی، نمیشه واسه تحویل بار برم بندر، یکی دیگه رو جای من بفرست... .
قبل از این‌که قدمی بردارم صدایش در سالن پیچید و نگاهم روی طرح طلایی پرده‌های سرخ خشکید:
- شغل اصلی تو عکاسی نیست، واسه تحویل بار خودت باید باشی!
لب فشردم تا چیز نامربوطی از دهانم خارج نشود، دیشب برایش اشک‌ها ریخته‌بودم و حالا دلم می‌خواست خفه‌اش کنم، بدون این‌که برگردم و به خودم زحمت نگاه کردن به چهره‌ی خسته‌اش را بدهم غریدم:
- من با اون شرکت کوفتی قرار داد دارم و واسه عکاسی باید باشم.
صدای برخورد کفش‌هایش روی کاشی‌های سیاه و سفید شطرنجی سالن باعث شد چهره‌ام در هم برود و با غضب سمتش برگردم و انگشتم سمتش نشانه برود:
- من نمیام یاسر! قرار دارم، می‌فهمی؟
جفت دست‌هایش را در جیب شلوار پارچه‌ای کرم رنگ فرو برده‌بود و با گردنی کج شده سرتا پایم را رصد کرد، نه این‌که نگاهش آزارم بدهد اما این‌گونه نگاهش را دوست نداشتم، برایم تلخ بود، حرف هم داشت و نیش حرف‌هایش مرا می‌شکست!
یاسر: برای کاری که واسه من من می‌کنی پول می‌گیری، مزد می‌گیری... واسه گوش کردن به حرفم پول می‌گیری، میگم برو باید بری، میگم بمیر باید بمیری، چون پول می‌گیری نیاز... مزد می‌گیری... جایگاهت رو یادت نره، نمی‌خوام هر بار بهت یادآور شم که تو کی هستی، که فقط یه مزدوری و حق نداری سر حرفی که می‌زنم حرف بیاری... می‌دونی که چه‌قدر واسم مهمی، پس حرف گوش کن تا دلت نشکنه!
دل من مگر مهم بود که شکستنش مهم باشد؟
دروغ می‌‌گفت، او فقط بلد بود مرا فریب دهد و با حرف‌های پوشالی‌اس خامم کند، وگرنه که حواسش پی شکستن صدای دلم می‌رفت... .
لحظه‌ای سرم را بلند کردم و نگاهم پی لوستر بالای سرم رفت، شدت نورش چشمم را سوزاند و نگاهم لحظه‌ای جمع شد، نم‌زده شد، نگاهش کردم و قدمی به عقب برداشتم:
- خیلی‌خب بابا فهمیدم، کم مونده قورتم بدی... واسه دق دادن اون مرتیکه سیا سوخته هم که شده به سوله نمیرم، راضی شدی؟
غرش کلافه‌اش کلافه‌ام نکرد، سمت در حرکت کردم و بی‌توجه به اویی که از سر ندامت یا کلافگی مدام اسمم را صدا می‌کرد از سالن خارج شدم و بی‌توجه به نگاه چپکی پادو‌اش، لگدی به اولین مبلی که رسیدم پراندم و با دلی پر، از ویلایش بیرون زدم.

***
التماس نگاهش باعث می‌شود دستم روی شلوار اسلش مشکی بیشتر مشت شود، من شاهد بغض نگاهش هستم، از تک‌تک حرکات دخترک بیست و سه ساله احساس است که می‌بارد، دستش را گرفت و باز پس زده شد، دل‌گیری‌ من مهم نیست اما دوز نفرتم چند درجه بالاتر می‌‌زند... .
- بی‌خیال داش چنگیز، قربونت برم فرنگیس... .
پلک بستم و به دیوار شیشه‌ای پشت سرم تکیه کردم، چنگیز فرنگیسم اثر گذار است، با حرص خوردنم صهبا دست از حماقت برمی‌داشت؟
نیاز درونم تشر زد که در تصمیم‌های احمقانه‌ی اطرافیانم دخیل نیستم، با این وجود می‌بایست آرام می‌بودم، اما نبودم.
صدای مردک بلند شد که به عربی چیزهایی بلغور می‌کرد، برعکس ذات پلید و منزجر کننده‌اش صدای دلفریب و بمی داشت، حتماً صهبا عاشق صدایش شده‌است وگرنه که پوست تیره و لب‌های باریکش در کنار بینی ترمیم شده‌‌اش چندان هم جذابیت نداشت، با یادآوری چهره‌‌ی نسبتاً خشنش پوزخندی کنج لبم نشست که با بلند شدن صدای ناله‌ی ریز صهبا نیامده پر کشید... .
وحشت‌زده سمتش چرخیدم، بی‌حال روی زانو خمیده و‌ دستش بالای سرش مشت شده‌بود، انگار که نفسش به سختی بالا می‌آمد. مقابل پایش زانو زدم:
- چی‌شدی تو؟
با دیدن لب‌های کبود و‌خونی‌اش جا خوردم، اشکش چکید، با تنفر صدای دادم بلند شد و او فقط گریه کرد... .
- لعنت به تو که ان‌قدر گاوی، لعنت بهت... هرچی سرت میاد حقته، از خودت می‌خوری بدبخت!
هرچه بیرون می‌آمد شدت گریه‌اش را بیشتر می‌کرد، آشفته‌تر از او من بودم، نمی‌دانم چرا.
مردک سوار بر بنزش رفته‌بود و تا دهانم کف نکرد دست از فحش و نفرینش برنداشتم، البته صهبا هم از کلامم بی‌نصیب نماند.
برای جاستین پیامک زدم که به بندر می‌روم، گفتم یاسر برای تحویل گرفتن بارش که حتی نمی‌دانستم چیست فرستادتم و یاسر تأکید کرده‌بود کسی نباید بفهمد... .
نیمی از مسیر صهبا را همراهی کردم و سپس خودم را با تاکسی به بندر رساندم، یاسر گفته‌بود من فقط یک مزدورم که باید از کارفرمایم اطاعت کنم، گوش‌زد کرده‌بود که فکر اضافی به ذهن شلوغم راه ندهم، که در مسیر ما، جایی برای احساس نیست که کنار بدبختی‌هایمان بنشانیمش... .
شب شده‌بود و من چند «مزدور» دیگر در انتظار رسیدن لانجی با آرم ایکس در بندر می‌چرخیدیم... .

- تا لومون ندی خیالت آروم نمیشه نه؟ د بتمرگ یه جا!
با شنیدن صدای خشن عارفِ اسلحه به دست اخمی میان ابروهایم جا خوش کرد، اگر اسلحه‌ی بزرگش نبود می‌توانستم راحت و آن‌طور که دلم می‌خواهد جوابش را بدهم، یاسر را نمی‌فهمیدم، مگر نه این‌که من هم یکی از فدایی‌هایش بودم پس چرا همچون سه نفر دیگر همراهم اسلحه نداشتم؟
بی‌حوصله مانند خودشان پشت کانکس آهنی پناه گرفتم و پاهایم را دراز کردم، با کلافگی نگاهی به ساعت گوشی‌ام که حدود یازده شب را نشان می‌داد انداختم و غر زدم:
- این لعنتی اگه قرار بود برسه که تا الان رسیده‌بود، الان دقیقاً هشت ساعته تو این ماهی‌دونی علافیم!
عارف: غر نزن!
دستم روی شکمم مالش رفت و سرم را به کانکس تکیه دادم که نور نورافکن بالای سرم، چشمم را زد و باعث بستن پلک‌هایم شد:
- شکم خالی این چیزها رو نمی‌فهمه، رئیست نهار رو کوفت‌مون کرد، شام هم که قرار بود خونه باشم، چی جواب این طفل معصوم رو بدم؟
عارف: ساکت نیاز!
بدون توجه به لحن جدی و انگشتی که روی بینی‌اش به نشانه‌ی سکوت گذاشته بود غر زدم:
- خدایی تو گشنته‌ت نیست؟ بابا... .
بلافاصله دستش روی دهانم نشست و اشاره‌ کرد ساکت شوم، نگاه گرد شده‌ام روی چشم‌های جدی و تیره‌اش در گردش بود که با شنیدن صدای قدم‌‌هایی فهمیدم موضوع از چه قرار است. دستش را برداشت و به دو نفر دیگر اشاره کرد اسلحه‌هایشان را حاضر کنند. دو نفر آرام و بدون سر و صدا پشت کانکس کناری پناه گرفتند و عارف با اشاره به منی که هیچ اسلحه‌ای نداشتم از پشت کانکس بیرون زد... .
صدای قدم‌ها نزدیک‌تر شد و تا بخواهم بجنبم و راهی برای فرار پیدا کنم صدای شلیک گلوله‌ای و پشت بندش صدای فرد عرب زبان بلند شد، وحشت‌زده نگاهم را در اطراف چرخواندم، جز چند بالابر و کانکس بزرگ آهنی چیزی نبود و حفاظ‌هایی که باعث می‌شد کسی نتواند به کشتی‌ و لانج و قایق‌های آب به راحتی دسترسی پیدا کند.
صدای داد عارف میان صدای گلوله‌ها می‌آمد که از من می‌خواست جعبه‌ها را بردارم، نمی‌دانستم جعبه‌ای که می‌گوید چیست، ترس حاکم بر احساسم اخطار می‌داد پنهان شوم، برای حفظ جانی که مرا تا این‌جای دنیا کشانده‌بود، اما... .
با تنی لرزان به آن سمت کانکس سرک کشیدم و با دیدن فردی غرق در خون و چند نفری که درحال پیش‌روی سمت عارفی که پشت بالابر پناه گرفته‌بود بودند چشم‌هایم گشاد شد، میان تاریکی نصف و نیمه‌ی بندر و کانکس و بالابرها و جعبه‌های بزرگ فلزی دید چندانی نداشتم اما دیدم که عارف سنگر گرفته تنهاست، باید برایش کاری می‌کردم، معتقد بودم جدا از خلاف‌ها و همکاری‌هایش با دلال‌ها و چند نفری که با تیر زخمی و حتی به قتل رسانده‌بود، آدم شریفی است.
به سختی خودم را از حفاظ بالا کشاندم و پاهایم را محکم دو طرف حفاظی که به لطف کانکسی که پشتش پناه گرفته‌بودم به آن سمت دید نداشت چفت کردم، خوب شنا بلد نبودم، ذره‌ای لغزش ممکن بود در هر صورت جانم را به باد دهد، اگر درست انجام نمی‌شد در هر صورت می‌مردم، حالا یا در یسار، یا در یمین... .
صدای تیراندازی برای ثانیه‌ای قطع شد و من توانستم با کمک دست‌ها و چفت کردن پاهایم کانکس را دور بزنم و به خودم زحمتی برای پایین آمدن از حصار فلزی سفید رنگ را بدهم، عارف با کمال امیدواری هنوز میان داد و فریادش نامم را صدا می‌زد... .
با دیدن دو جعبه‌ی واژگون شده‌ی مقابلم با اضطراب برای برداشتنش پا تند کردم که صدای داد عارف باز بلند شد، نمی‌فهمیدم چه می‌گوید. دو نفر داشتند سمت جعبه‌های واژگون شده می‌رفتند اما من نزدیک‌تر بودم، می‌توانستم سریع بدوم و برشان دارم، داد زدم:
- عارف!
صدای گلوله‌ که بلند شد فهمیدم هست، داشت دیر می‌شد، باید سریع حرکت می‌کردم، یاسر گفته‌بود خیلی مهم‌اند، خیلی مهم‌تر از جان یک مزدور اما من جانم را دوست داشتم... .
- پوششم بده!
دویدم، آن‌قدر سریع و با اضطراب که نزدیک بود به زمین بیفتم، عارف داد زد و فحش داد اما من جعبه را پیش نگاه عصبی و بهت‌زده‌‌اش برداشتم، برای خودم شجاع شده‌بودم و دلم کمی قهرمان بازی می‌خواست، یاسر باید می‌فهمید به قول خودش من یک «مزدور» بی‌مصرف نیستم.
با فریاد به پشت سرم شلیک کرد و با صدایی که حنجره‌ش را به باد می‌داد فریاد زد:
- بدو نیاز، بدو!

یک ثانیه بود انگار، کسی دستم را کشید و جعبه از دستم رها شد که با فحش آرنجم را در صورتش کوبیدم، جیمز باند بازی‌ام حسابی گل کرده‌بود، باز عارف داد زد که بدوم‌، صدای شلیک اسلحه‌ی عارف آمد و سپس‌... نمی‌دانم چه شد، لحظه‌ای انگار سر شدم و روی زمین افتادم، پایم سوخت و میان صدای عارفی که نامم را صدا می‌‌زد ناله‌ای کردم.
عارف: لعنت بهت، لعنت... .
به گمانم من را لعنت کرد اما انگار دهانم برای باز کردنش نمی‌چرخید، گیج به کتانی‌های سفیدم نگاه کردم، اما انگار یکی‌شان سفیدتر بود، نه! یکی سرخ‌تر از دیگری... شاید هم تیر خورده‌بودم.
صدای گلوله‌ها خوابید و حالا فقط صدای نفس‌های پر درد من میان صدای برخورد موج‌ها با بدنه‌ی کشتی‌ها می‌آمد، استخوانم از درد می‌سوخت و اشک پشت پلک‌هایم لنگر انداخته‌بود.
با نشستن دستی روی بازویم توانم شکست صدای فریادم فضای خلوت بندر را پر کرد:
- آی خدا... .
عارف رفته‌بود یا بهتر بگویم فرار کرده‌بود و من، با دردی که داشت ریشه‌ی نفس‌هایم را می‌خشکاند باز می‌خواستم زنده بمانم. بی‌رمق به مرد مقابلم که حتی از پشت چفیه‌‌ی سیاه و سفید نگاه به برق نشسته‌اش را می‌شناختم لب زدم:
- اونی که به... رئیس خبر داد من بودم، باید... باید منم ببرین!
فشار دستم روی زخمم بیشتر شد، سوزشش چشم‌هایم را هم می‌سوزاند، گلویم را هم... .
صدایش را در پستوهای ذهنم ذخیره کردم تا وقتی حالم خوب شد دوباره گوشش کنم و بفهمم چه‌ گفته‌‌است، انگار که درد، عقلم را زایل می‌کرد:
- بگو تمیز کنند این‌جا رو.
با در آوردن کتانی‌ سوزش پایم دو چندان شد و بی‌اختیار اشکم چکید، نفس‌نفس‌زنان از بالای چشم نگاهش کردم، درد بود یا خشم، هرچه که بود ولوم صدایم را بالا برد.
- من رو تنها نذارین...این‌جا هیشکی نیست، لعنتی با توام!
داشت دور و دورتر می‌شد و درد من هر لحظه طاقت‌فرساتر، به کتانی خونی‌او چنگ زدم و با خشم سمتش پرتاب کردم:
- عوضی!
تا سرش را سمتم برگرداند کفش نازنینم صورتش را نوازش کرد، درد او از میزان سوزش پایم کم نکرد اما از سوزش قلبم چرا... .
با عصبانیت شال را از سرش باز کرد، کاش می‌فهمید سر کسی که تیر خورده نباید داد زد اما او آدم فهمیده‌ای نبود، خشم ابروهایش را به هم پیوند داده‌بود و مرا می‌ترساند!
شال را دور دستش پیچاند و قدم‌های سریعش را سمتم برداشت که با وحشت جیغ زدم، دستی که رویش شال را پیچانده‌بود مشتی شد بر دهانم و من آن لحظه بود که فهمیدم درد چیست.
- واسه تو دلسوزی نیومده، آشغال!
دستم با کم توانی دور ‌مچش که روی سی*ن*ه‌ام بود نشست، نگاهم دو‌ دو‌می‌زد درد‌ به لرزش صدایم دامن می‌زد:
- ولم... کن... .
صدای خشاب کردن اسلحه میان صدای پر حرص خوپش بلند شد:
- جاستین احمقه، باید همون شب یه گلوله حروم مخت می‌کرد... .
- اون شب، نامرد...ی کردی وگرنه... من... من جونم رو برده‌بودم... .
دستم روی یقه‌اش چنگ شد و با همه‌ی توانم خودم را از روی‌ زمین به بالا کشیدم، چهره‌اش در هم شد، دستش روی دستم نشست که یقه‌ی اورکتش را محکم‌تر در چنگ فشردم و خیره در چشم‌های پر خشم و عصبی‌اش نالیدم:
- ببرم پیش رئیس... یاسر من رو می‌کشه!
با یک حرکت، دستم را از یقه‌اش رهانید و با نگاهی تحقیر آمیز، انگار که به چیز چندشی نگاه می‌کند نگاهش را ما بین دست‌ها و یقه‌ام رد و بدل کرد:
- به درک!

اشک دیدم را تار کرده‌بود‌ و درد باعث شده‌بود غرور کم‌رنگ‌شود، بلند شد و مسیر رفتنش را پیش گرفت... .
صحنه‌ها آشنا بود، با یک تفاوت که این‌بار من روی زمین بودم و او داشت می‌رفت، با این تفاوت که من در آینده‌ای که حال باشد هنوز زنده بودم و در گذشته، نبض او نمی‌زد!
بی‌حال شده‌بودم و درکی از زمان نداشتم، یک ساعت، دو ساعت، هر چه که بود انگار نمی‌گذشت.
دلگیری از یاسر، بغض را خانه‌نشین گلویم کرد. بلند شدم و پایم تیر کشید، بدنم داغ کرده‌بود، نمی‌شد قدمی بردارم اما باید می‌رفتم، سرم گیج می‌رفت اما باید می‌رفتم، باید به یاسر می‌گفتم که مبلغ چک را بیشتر کند، من برایش حتی تیر هم خورده‌بودم!
لنگ می‌زدم و قدم‌هایم را به سختی و با ضعف برمی‌داشت، دیدم که از ردپایم خون می‌بارد، دیدم که درد تا مغز استخوانم نفوذ کرده‌است و هر لحظه ممکن است این استخوان را بشکاند.
- نمی‌تونم راه برم، نمی‌تونم خدا!
با گریه روی زمین نشستم و اجازه دادم اشک‌هایم بدون محدودیتی جریان یابند، آرام نمی‌شدم، حالم داشت از این همه بوی گس به هم می‌خورد و سرم از درد گیج می‌رفت، دردناک بود که از خونریزی زیاد، تک و تنها بمیرم و شیخ و آدم‌های احمقش به ریش جنازه‌ام بخندند!
با دست‌هایی که کم‌کم رو به سر شدن می‌رفت، شماره‌ی صهبا را گرفتم، مهم نبود که او اهل این کثیف‌ بازی‌ها نبود و از گلوله و خون‌بازی چیزی سر در نمی‌آورد، اصلاً شاید خودم یادش دادم که بتواند خون بریزد و آن موجود کثیف و پلید را با یک گلوله به درک واصل کند. جواب نمی‌داد!
با دیدی تار به مچ پایم که غرق در خون بود نگاه کردم، لبم را گزیدم و فریادی که می‌آمد تا بلند شود را در گلو خفه کردم، قبل از این‌که کسی پیدایش می‌شد باید می‌رفتم، فرار می‌کردم، من در فرار کردن تبحر زیادی داشتم، بارها و بارها از موقعیت‌های خیلی بد فرار کرده‌بودم، یک‌بار در هفت سالگی، دفعه‌ی دوم سیزده سالم بود و آخرین‌بار در هفده سالگی‌ که تاریخ یک فرار بزرگ بود... .
- لعنت بهت نیاز، لعنت!
بینی‌ام را به سختی بالا کشیدم و سعی کردم بلند شوم، عجیب بود که بعد از صدای گلوله و تیر اندازی سر و کله‌ی کسی پیدا نشده‌بود، شاید شانس آورده‌بودم شاید هم بدشانس بودم که کسی نبود تا یاری‌ام کند. لنگان‌لنگان و با درد و ضعف و گریه‌ای بی‌صدا چند قدمی برداشتم که توانم ته کشید و از درد روی زمین سر خوردم، دیگر نمی‌شد، باید باختم را قبول می‌کردم اما... .
با افتادن چراغ‌های ماشینی، پلکم جمع شد، مگر چه‌‌قدر آمده‌بودم که به ماشین و خودرویی بر بخورم؟
شاید شانس بود، صدای باز و بستن در ماشین میان صحبت‌های دو مرد آمد، انگار درد بینایی‌ام را دچار ضعف کرده‌بود، نمی‌دیدمشان، شاید هم کور شده‌بودم... پلک‌هایم روی هم افتاد و داغی اشک گونه‌ام را سوزاند. فکر کردم در سخت‌ترین شرایط هم شانس زنده ماندن را دارم، امکان زنده ماندن را داشتم؟
امید در من نمی‌‌مرد!
حواسم به اطراف نبود اما آن‌قدر هوشیار بودم که فهمیدم یک نفر بلندم کرد یا نه، شاید کمک کرد بلند شوم، شاید یاسر فرستاده‌بودشان؟
یاسر به فکرم بود، او بارها ثابت کرده‌بود هنوز هم نیاز کوچکش هستم، لعنت بر من، لعنت به ترسی که در جانم رخنه کرده‌بود، لعنت به آن زندگی لجنی که هنوز هم برای داشتنش در این لجن‌زار دست‌ و پا می‌زدم اما قابل گذشتن نبود!

***
- با بچه طرف نیستی، میگم حواسم هست!
گوشه‌ی چشمی نگاهش کردم، داشت با تلفن صحبت می‌کرد، شاید رئیس بود شاید هم نه، اما انگار این تماس نسبتا‌ً طولانی که میلی به صحبت نداشت کلافه‌اش کرده‌بود. من هم کلافه بودم، آن‌قدر که از فرط بی‌چارگی و درد ناشی از هفده‌ بخیه‌ا‌‌ی که بدون بی‌حسی خوردم میان داد و گریه و بدبختی هرچه فحش از این و آن شنیده‌بودم را ردیف کردم و به هرکس و هر آنچه که به ذهنم می‌آمد نسبت دادم و نتیجه‌‌ی کولی بازی‌هایم سیلی بود که نوش جانم شد... .
انگار صحبتش تمام شده‌بود و دیگر صدایش نمی‌آمد، لنگان‌لنگان از آشپزخانه خارج شدم، سه روز بود که هر روز صبح رئیس را می‌دیدم، سه روز بود که از یاسر هیچ‌ خبری نبود و سه روز بود که فهمیده‌بودم رئیس آن‌قدرها هم نامرد نیست، البته که نامرد بود اما نه خیلی زیاد، حداقل آن‌قدر شعور و معرفت داشت که در بندرگاه تنها رهایم نکند و بخاطر پایی که به واسطه‌ی افراد احمقش چلاق شده‌بود دکتر خبر کند. سعی کردم ترش‌رویی‌اش را نادیده بگیرم و به خودم جرئت پرسیدن بدهم؛ در یک قدمی‌اش ایستادم و لب گشودم:
- رئیس کی میاد؟
بدون این‌که به خودش زحمت جواب دادن بدهد روی مبل اسپرت مقابل تلویزیون نشست، می‌دانستم آدم بی‌شعوری است و در این چند روزی که دیده‌بودمش اخلاقش ثابت شده‌بود اما باز هم حرصم می‌آمد.
با پایی که هنوز هم درد می‌کرد و می‌سوخت، به سختی سمتش قدم برداشتم و سعی کردم حرص کلامم زیاد مشهود نباشد:
- سوال پرسیدم!
صدای گزارشگر فوتبال که تندتند و با هیجان داشت به زبان عربی چیزهایی را بلغور می‌کرد روی اعصاب بود، دستم مشت شد، به این آدم مصالحت نیامده‌بود، نیشخندی زدم و هم‌چون خودش خیره به صفحه‌ی تلویزیون شدم:
- تو گوش‌هات عینک می‌خواد داداش، تقصیر خودت هم نیست خب... .
وقتی این‌گونه چپ‌وارانه محلم نمی‌گذاشت زیاد می‌سوختم، فحشی که تا نوک زبانم آمده‌بود را با زیر دندان بردن زبان دک کردم و از درد و سوزشش چهره‌ام در هم شد.
نتوانستم نسبت به نگاه هیچ و پوچش هیچ نگویم، پیش پایش ایستادم و با اخم لب گشودم:
- ببین جناب، مستر، یارو... بزمجه!
انگشتم را سمتش گرفتم و با تمام حرصی که از خودم سراغ داشتم مقابل صورتش غریدم:
- وقتی کر نیستی حق نداری خودت رو بزنی به کریت!
اخم کم‌رنگی میان ابروهای پهن و تیره‌اش جا خوش کرد، لحنش اما خشن نبود:
- زیاد رو مخمی!
بهَخدا که از این روی مخ بودن زیاد راضی بودم، من حالم خوب نبود اما حالا با تمام وجودم حس رضایت می‌کردم، برای صهبای احمقم که جز من کسی را نداشت ناراحت و از یاسری که حتی جویای حالم هم نشده‌بود دلگیر اما با لبی که از رضایت کشیده‌تر می‌شد پاسخ دادم:
- خواهش می‌کنم لطف داری، رو مخی از خودتونه... حالا میشه بگی رئیس کی میاد؟
ابرویش بالا پرید، منتظر نگاهش کردم که خیره در چشم‌هایم لب زد:
- نمیشه.

می‌دانستم از من خوشش نمی‌آید، صدای داد و فریاد و دعوایی که با رئیس سرم کرده‌بود را شنیده‌بودم، رئیس مرا می‌خواست، او مثل یاسر احمق نبود که بخواهد از نیروی موثری چون من بگذرد، من نه پول داشتم و نه سیاست، حتی قدرت بدنی‌ام در حد مورچه خفه کردن هم نبود اما در این میان چیزی مرا از دیگران متمایز می‌کرد؛ سیریش بودم و آن‌قدر از این و آن خورده‌بودم که حالا خیلی چیزها حالی‌ام می‌شد، من برای آن‌هایی که مرا انتخاب می‌کردند جان‌ها می‌دادم، حتی خدا هم شاهد بود.
***
- من دیشب باهات اتمام حجت کردم، حرف دیگه‌ای باقی نمی‌مونه..‌. .
جاستین: بشین!
- کار دارم؛ باید برم.
جاستین: بشین معین!
با صدای دادش یک متر عقب پردم و دست مشت شده‌م روی سی*ن*ه‌ام نشست، یک ساعت بیشتر بود که صدای جر و بحث‌شان کل خانه‌ را برداشته‌بود، رئیس بدبخت هرچه سعی داشت با مدارا پیش برود مردک احمق زیر بار نمی‌رفت، نمی‌فهمیدم این همه مدارا برای چیست، مگر نه این‌که او رئیس بود و معین فقط یکی از افرادش؟ او آدم گاوی بود که حضور من در تیم‌شان را نمی‌خواست، اصلاً خودشان ضرر می‌کردند!
سرم را بیشتر به در چسباندم و به صدای جاستینی که حالا رگه‌هایی از حرص و عصبانیت هم در آن موج می‌زد گوش دادم:
- با خودت چی فکر کردی تو؟ عقل تو کله‌ی بی‌صاحابت هست؟ اونی که دستور میده منم نه تو! قرار نیست این دختره جایی بره و قرار هم نیست با بچه بازی گند بزنی به کل کارهایی که تا الان کردم!
معین: رو مخمه، تمرکز ندارم جاستین، د لعنتی بفهم حرفم رو!
جاستین: نمی‌خوام دیگه چیزی بشنوم.
لب‌هایم کش آمد، دوست داشتم بیشتر از این‌ها بارش کند چون حرف‌هایش در جانب‌داری از من بود، چون قبول کرده‌بود تغییر موضع داده‌ام، چون به واسطه‌ی یک پیامک موجب اضافه شدن دو صفر دیگر در حساب میلیاردی‌ش شده‌بودم؛ صفرهایی که یاسر هم دوست‌شان داشت و حالا از نبودشان در موجودی کارتش به حتم درحال غصه خوردن بود.
از اتاق بیرون زدم و بوی قهوه باعث افتادن پلک‌هایم روی هم شد، این بو لذتی وصف نشدنی داشت!
پرده‌های کشیده‌ شده، آفتاب را مهمان خانه کرده‌بود و دیوار شیشه‌ای ساختمان، الشارجه‌ی بزرگ را زیر پایمان هویدا می‌ساخت.
معین با دیدنم با رو ترشی از جا بلند شد و زیر لب چیزی گفت که نشنیدم، زبانم بی‌اختیار خودم چرخید و بلند مخاطب قرارش دادم:
- بودین حالا!
بیسکویتی برداشتم و در فنجان چای روی میز که مطمئناً مال معین بود زدم که رئیس متاسف نگاهم کرد، خندیدم و با گاز زدن به بیسکویتی که کم مانده‌بود نیمش روی میز بیفتد گفتم:
- چای من و چای معین نداریم، مگه نه معین؟
خشمگین سمتم برگشت و غرید:
- زهر مار و معین!
وقتی این‌گونه و در مرز ترکیدن داد می‌کشید خرکیف می‌شدم، لبخند ملیحی زدم و سرم را تکان دادم:
- چرا مثل دخترهای لوس و ننر قهر می‌کنی؟ این بچه بازی‌ها چیه آخه... .
انگشتس را مقابلم گرفت و رو به جاستین با چهره‌ای سرخ‌شده غرید:
- من این رو خفه‌ش می‌کنم؛
شانه‌ای بالا انداختم و با کنار زدن موهایم از مقابل چشمم لب زدم:
- رئیس دعوات کرده من رو خفه می‌کنی؟

با فحشی که نثارم کرد لب گزیدم تا بدتر از آن را بارش نکنم، او بی‌شخصیتی‌اش را به رخ کشیده‌بود و لازم نبود نشان دهم تا از او بی‌شخصیت‌تر هم وجود دارد. صندلی را عقب کشیدم و پشت میز نشستم که صدای جدی‌اش بلند شد:
- کی گفت بشینی؟!
متعجب و گیج پرسیدم:
-یعنی نشینم؟
- بدون این‌که از جدیتش کم‌ کند خیره درچشم‌هایم لب زد:
- باید بشینی؟
دستم مشت شد و بدون این‌که از خیرگی نگاهم کم کنم باحرص لب زدم:
- باید نه، ولی می‌تونم بشینم.
قهوه‌اش را مزه کرد و کوتاه لب زد:
- پس پاشو!
 لب فشردم و با حرص و اخم از روی صندلی بلند شدم؛ مهم نبود که او عقده‌ی رئیس بازی داشت اما من به این کوتاه آمدن‌ها زیاد عادت نداشتم، برای همین هم یاسر ناراحتم کرد.
جاستین: سعی کن حد خودت رو بدونی، یادت نره تو فقط یه مهره‌ی ساده‌ای.
 با اخم و نفرت دست‌هایم را مشت کردم و درحالی که تمام حال خوب چند لحظه پیشم پر کشیده‌بود پاسخ دادم:
- خیلی‌خب، هرچی شما بگین رئیس.
 و زبانم را برای این جنبیدن بدون اذن محکم گزیدم که درد گرفت. بدون این‌که بنشینم همان‌طور چشمی نگاهش می‌کردم تکه بیسکویتی برداشتم که آخر سر با نگاه چپکی‌اش جویده و نجویده قورت دادم و لایه کارامل رویش حرامم شد.
 فنجان قهوه‌اش را روی میز قرار داد و با بلند شدن از پشت میز افزود:
- من نیازی به آدم‌های مفت‌خور ندارم، سعی کن مفید باشی... بهتره از امروز کارت رو شروع کنی.
 خیره به رفتنش بیسکویت دیگری برداشتم و فکر کردم منظورش از مفت‌خور بودن چیست؟ مگر نه این‌که این بلا را معین احمق سرم آورد پس طلب‌کاری‌اش چیست؟
- تو رو خدا ببین کارم به کجا کشیده که این جوجه طلایی هم داره واسم تعیین تکلیف می‌کنه!
نیاز درونم غر زد «برو تخمت رو بذار بابا!» و نیاز بزرگ‌تر گوشش راپیچاند که حرف اضافه‌ی دیگری نزند، من توان غلط اضافه‌ی دیگری را نداشتم. همین حالا هم آدم‌های شیخ وجب‌ به وجب شهر را برای بریدن سرم می‌گشتند و درد سر دیگری به نام جاستین برایم زیادی بود.
ویلای هفتصد متری‌ زیادی شیک و مدرن بود، به‌طوری که دلم خارج شدن از آن را نمی‌خواست. من که جز کاخ پر زرق و برق یاسر و خانه‌ی نقلی و دوست داشتنی‌‌ام جای دیگری را ندیده‌بودم، برای همین فضای کلاسیک و دکور نسبتاً خلوتش زیادی به مذاقم خوش می‌آمد... .
برای پیدا کردن چیزی برای پوشیدن اتاق‌ها را وجب به وجب گشتم و آخر سر از یکی از کمدها هودی خاکستری و جین مشکی یافتم و یک جفت از کتانی‌های ردیف شده‌‌‌ی کمد که بدجور برایم چشمک می‌زدند برداشتم، به هیچ‌ وجه روی لباس پوشیدن حساسیت زیاد نداشتم و این باعث شده‌بود توان تاب‌آوری در شرایطی همچون امروز را داشته باشم.

نگاهم سمت دو بنز مشکی کشیده شد که پشن سر هم پارک شده‌بودند، قرار بود بنز سوار شوم؟ با یک مشت آدم خلافکار که جز نام‌‌شان چیزی نمی‌دانستم که آن هم شک داشتم اسم‌های واقعی‌شان باشد. دیگر یاسر نبود تا در انبوه اسلحه‌های نشانه گرفته شده، مراقبم باشد و دست یخ زده‌ام را بفشارد، حالا فقط من بودم و من... .
دستم مشت شد و سعی کردم بر خودم مسلط باشم، اصلاً مگر قرار نبود قبلش به خانه‌ی کوچکم سری بزنم؟ سعی کردم بی‌توجه به نگاه‌های زوم‌ شده‌ی رویم خونسرد باشم، عجیب بود که باید ما بین یک مشت آدم جانی و قاتل و خلافکار ادای آدم‌های خونسرد را در بیاورم درحالی که از فرط ترس و اضطرابی که از آمدن آینده دامانم را گرفته‌بود دیشب را با کابوس به صبح رسانیدم، اما ترسم چیزی نبود که بخواهم و نتوانم پنهانش کنم.
نگاهم با دیدن دیوار کارشده‌ی آجری و پوشیده از پیچک برق زد و ناخودآگاه دستم روی شیشه‌ی تیره‌ی ماشین نشست، این‌جا فوق‌العاده بود!
درهای ویلا باز شد و ماشین‌ها پشت سر هم داخل شدند، حتی فضای داخلش هم آدم را به وجد می‌آورد. دست‌هایم را در جیب هودی فرو بردم و سعی کردم تمام ذوق و شگفت‌زدگی‌ام را پشت لبخند کوتاهی پنهان کنم، یعنی قرار بود از این به بعد این‌جا برای یک جوجه طلایی خم و راست شوم؟
- وایسا ببینم!
 با شنیدن صدای ناباور معین، نگاه از استخری که در خیالاتم داشتم غرقش می‌شدم گرفتم و سمتش برگشتم که صدای پر بهت و حرصی‌اش بلند شد:
- این لباس منه؟!
قدمی به عقب برداشتم و سعی کردم نسبت به جبهه‌ای که گرفته‌بود بی‌تفاوت باشم، هرچند بدم می‌آمد از نگاهش، طرز برخوردش، لحن زننده‌اش و هرچه به اخلاق گندش مربوط می‌شد. من از تحقیر شدن متنفر بودم و قلبم با هر داد و اخمی ترک برمی‌داشت اما آدم‌های احمق دور و برم که این را نمی‌فهمیدند، آن‌ها بیش از همه قلبم را غمگین می‌کردند.
 معین: باتوام، به چه حقی رفتی سر وقت وسایل من؟!
 نمایشی حالت تعجب به خودم گرفتم و لباس را از تنم فاصله دادم:
- عه مال توئه؟
بی‌توجه به جبهه‌ای که در مقابلم گرفته‌بود قدم دیگری به عقب برداشتم و با دست به پیشانی‌ام کوبیدم:
- الان هیچی هم ندارم بپوشم، چی‌کار کنم حالا؟ داره کم‌کم چندشم میشه!
 معین: بی‌چشم و رو که میگن خود تویی!
 نیشخندی زدم و سرم را تکان دادم، شاید هم راست می‌گفت شاید هم نه، من بی‌چشم و رو بودم؟
- فعلاً که باید به فکر لباس باشم، چون حالم داره به هم می‌خوره!
معین: الان باید بفهمی چه‌قدر حال من رو به هم می‌زنی!
 حالش را به هم می‌زدم؟
 مگر مهم بود؟ مگر ارزش داشت حالم را به‌خاطر حرفش بد کنم؟
 ذره‌ای مهم نبود!
 بلند خندیدم و به چشم‌هایش نگاه کردم:
- چه خوب، الان انگیزه‌ای واسه نگه داشتن پست و کارم دارم.
دیدم که دستش را مشت کرد و از بین دندان‌های کلید شده‌اش غرید:
- پات رو از این بازی بکش بیرون!
انتهای موهای بافته شده‌ام را از روی شانه‌ کنار زدم و حینی که به رفتن رئیس به داخل ویلا نگاه می‌کردم، چشمکی زدم و نگاهم را به او سوق دادم:
- فعلاً که چاربست در خدمتتونیم!
خنده‌ی عصبی‌ش را دیدم چگونه روی لب‌های رنگ‌دار و خوش‌فرمش نقش بست، برق خشمی که از نگاهش گذشت و حتی چین کنار چشم‌های تیله‌ای‌اش، خنده از لب‌هایش محو شد و قدمی سمتم برداشت که چشم‌هایم گشاد شد، نگاهش وحشت را به من منتقل می‌کرد، خاطره‌ای در ذهنم زنده شد پایم هنوز هم از درد کمی لنگ می‌زد و او، عامل اصلی دردهایم بود، شاید هم فقط یکی شبیه به او... .
در یک قدمی‌ام ایستاد و سرش را نزدیک گوشم آورد که چشم‌هایم گشاد شد، قبل از این‌که قدمی به عقب بردارم صدای حرصی‌اش از همان فاصله‌ی نزدیک به گوشم رسید:
- معین: به خدمتتون هم می‌رسیم!
با عقب کشیدنش انگار حجم عظیمی از اکسیژن وارد ریه‌هایم شد، صدای خش‌دارش مرا یاد چیزی می‌انداخت که نباید، نگاهش و حتی... .
دستی به چشم‌های نم گرفته‌ام کشیدم و به آسمان خیره شدم، هوا هم خوب بود و داغی‌اش چشم‌هایم را می‌سوزاند. اما نه، ابر هم داشت و من از پشت شاخه نخل بالای سرم خورشید را می‌دیدم که اشعه‌‌ی مستقیمش چشمم را می‌‌زد.