تلفن را سر جایش گذاشتم و به زنگ‌های مکرراًش اهمیتی ندادم. شربت آبلیمویی برای شیما درست کردم و به دستش دادم.
- آی دستت طلا دختر! دهنم خشک شده بود.
شربت را تا نصفه سر کشید و یک آخیش از ته دل گفت.
- خب ادامه‌‌اش چی شد؟
عصایش را برداشت و روی پایش ایستاد.
- فردا برات میگم!
ولی من خودرأی زیر بار نرفتم‌.
- الان بگید دیگه.
خیره آسمان شد. آفتاب ظهر کم کم داشت بساط‌اش را از روی سقف آسمان جمع می‌کرد و هوا رو به خنکی پیش می‌رفت.
- اگه الان بگم، فردا دیگه چیزی برای گفتن ندارم.
تا قبل از دیدن شیما فکر می‌کردم خودم تنهاترین آدم دنیا هستم ولی او پیر بود، خسته بود و حتی به منی که چند ساعت بیشتر نمی‌شناخت به چشم یک هم‌صحبت نگاه می‌کرد. شاید خاصیت پیری همین بود که تنها آرزویت می‌شود داشتن کسی که برایش از زخم‌ها و غم‌هایت بگویی و کسی را داشته باشی که شادیت را با او سهیم شوی‌‌.
ما اسیریم در اسارت چرخش عقربه‌های ساعت که لحظه‌ای نمی‌ایستند و ساعت خوش‌مان به خواب رفته بود، دلواپسی‌هایمان بود که روی صفحه‌ی روزگار، جلوه‌گری می‌کرد. ساعت هفت و پانزده دقیقه غروب بود، در باز شد و طناز و شاهرخ در حال و هوای عاشقانه‌‌شان بودند، در دست طناز یک دسته گل با رزهای سفید و در دست شاهرخ چند جعبه پیتزا بود.
- خیلی خوش گذشت عشقم، مرسی!
صدای عمه شیما، سدی میان عاشقانه‌های آن‌ها شد.
- خوش رسیدی برادر!
صورتشان بهت زده بود و انتظار دیدن عمه شیما را نداشتند. طناز ولی مهارت کنترل اوضاع را داشت.
- سلام شیما جانم، قدم رنجه کردی!
دسته گل‌اش را روی میزی که گرامافون بود گذاشت و جعبه‌های پیتزا را از دست شاهرخ گرفت.
- نمی‌دونی چقدر خوشحالم که... .

شاهرخ به طرفش آمد تا در آغوشش بگیرد اما شیما با عصایش آرام به شانه‌اش زد.
- من خوشحال نیستم! اومدم بچه‌ام رو ببینم زودم از اینجا میرم.
شاهرخ مستأصل گفت:
- شیما!
***
سوییچ ماشین‌اش را روی میز آرایشش رها کرد و با دلخوری گفت:
- یه زنگ نباید به من می‌زدی و خبر می‌دادی؟
زیر نگاه شماتت بارش خجالت می‌کشیدم سر بلند کنم.
- آخه شماره‌تون رو... .
حرفم را قطع کرد و صدایش را بلندتر.
- پس اون دفتر که توش شماره‌ها رو نوشتم چیه؟ مگه بهت نگفتم هر مشکلی پیش اومد... .
در نظر خودم کار اشتباهی نکرده بودم که او اینگونه سرزنشم کند.
- الان چی شده خانم؟ چرا اینقدر بهم ریخته‌اید؟
شال‌اش رو دور گردنش انداخت و خودش را کمی باد زد.
- هیچی نشده، فراموشش کن.
با صدای پیامکی که برایش آمد، دست در کیف‌اش کرد و با دیدن صفحه‌ی موبایلش وا رفته روی صندلی افتاد.
- حالتون خوبه؟ اتفاقی افتاده؟
شماره‌ای را گرفت و بلافاصله صدای« دستگاه مشترک مورد نظر خاموش می‌باشد» در فضای اتاق پیچید. موبایلش را با خشم روی زمین پرت کرد. با نگرانی گفتم:
- به کی زنگ زدید؟
دستش را روی پیشانی‌اش گذاشت.
- البرز امشب خونه نمیاد! پسره‌ی احمق حالا که امشب... .
سعی کردم کمی به او دلداری دهم.
- اشکال نداره طناز خانم! خودتون رو ناراحت نکنید.
دستش را از روی پیشانی‌اش برداشت و دست از صندلی گرفت و بلند شد.
- تو برو از عمه شیما پذیرایی کن، منم لباسام رو عوض کنم میام پایین.
عمه شیما در سالن کنار کیهان نشسته بود و شاهرخ را مثل یک بازپرس مورد بازجویی قرار می‌داد.
- این بود پسری که می‌گفتی از دنیا بیشتر دوسش داری؟ یه نگاه بهش کن نابرادر، این بچه رنگ به رو نداره، روز به روز هم داره حالش بدتر میشه.
ظرف بزرگ میوه را روی میز عسلی گذاشتم و تعارف کردم‌.
- بفرمایید.
با همان نگاه غضباناکش خیره من شد.
- به خیال خودت براش زن بگیری دیگه خوب میشه، آره؟ نه اینجوری نمیشه. اومدم که دست این بچه رو بگیرم و با خودم ببرم اون ور اونجا دکترای بهتری دارن.
شاهرخ هم هیچ‌جوره زیر بار نمی‌رفت.
- این چه حرفیه خواهر! از طناز بهتر چه دکتری تو این مملکت هست؟ من و طناز همه تلاش‌مون رو کردیم ولی کیهان نمی‌خواد همکاری کنه، نمی‌خواد با شادی و خوشبختی زندگی کنه.من که براش همه چی فراهم کردم یه مدت بردمش سوئد گفتم یه حال و هوایی بخوره بدتر شد که بهتر نشد‌. الآنم این دختر شاید تنها امید ما باشه.
شیما اما دوباره ملامتش کرد.

- هیچ‌وقت نخواستی براش پدری کنی، تو هیچ‌وقت لیاقت پدر شدن رو نداشتی‌‌.
و بعد این صدای طناز بود که در سالن اکو شد.
- بی انصاف نباش، عمه خانم!
پیراهن آستین بلند سفیدی پوشیده با ساپورت مشکی چسبان، موهایش هم بالای سرش با کلیپس بسته بود.
- به به خانم دکتر! کاش جای اون همه درسی که می‌خوندی یکمم درس مادری یاد می‌گرفتی.
شاهرخ مدافع‌اش بود و با خشم اسمش را بر زبان آورد.
- شیما، دیگه داری... .
و طناز مثل نامش چقدر با طنازی می‌خندیدید انگار نه انگار چند دقیقه پیش در اتاق چه حال و احوال خرابی داشت.
- شیما جان درست میگن من باید درس مادری رو یاد بگیرم اما از کسی که خودش مادر باشه، مگه نه شیما جان؟
نمی‌دانم در این صحبتش چه کنایه‌‌ی مخفی بود که شیما چند بار عصایش را به سرامیک‌ها کوبید و زیر لب غرید:
- تو یه ماری! یه مار هفت خط و موذی.
عصایش در دستش شل شد و با ناتوانی به قفسه سی*ن*ه‌اش کوبید، صدای پر از عجز کیهان را شنیدم.
- عمه!
هول کرده بودم اما سریع از کیف‌اش قرصی برداشتم و در حلقش انداختم و شاهرخ هم با دستپاچگی لیوان آب را به لب‌هایش نزدیک کرد.
- غلط کردم آبجی!
کمی که از آب خورد، قرص اثرش را گذاشت و حالش بهتر شد. کیهان همچون طفلی صغیر سرش را روی پاهایش گذاشته بود و وقتی دست شیما سرش را نوازش کرد، مروارید‌های کوچکی از چشمش به نام«اشک» فرو ریختند.
- نمی‌ذارم تو رو هم بدبخت کنن پسرم، نجاتت میدم. عمه‌ات نجاتت میده.
دلم برای ناجی خودم تنگ شده بود! در آسمان دنبالش گشتم اما ماه هم پشت سیاهی ابرها پنهان شده بود و ستاره‌ها دسته دسته از دیدمان محو می‌شدند. خوابم نمی‌گرفت‌ و به دنبال کور سویی از امید در سقف بی‌کران آسمان بودم. هوا گرگ و میش شد و صدای اذان روحم را جلا بخشید.از آشپزخانه وضو گرفتم و چادر سفید عقدم را روی سرم انداختم.

و دیگر هیچ چیز و هیچ‌ک.س مانع میان من و او نبود اینجا فقط من بودم و فرشتگانی که لبخندزنان دعاگوی من بودند و صدایم را به پادشاه زمین و آسمان و کهکشان‌ها می‌رساندند. رکوع و سجده دوم را که می‌ر‌وم. احساس می‌کردم کسی در تمام این لحظات مرا تماشا می‌کند و وقتی خواستم ذکر بگویم و به کسی که نظاره‌گرم بود نگاه کنم، تنها تصویر مبهم از مردی را دیدم که صدای پایش آرام آرام دور شد یا کیهان بود یا شاهرخ یا شاید هم البرز!
در چارچوب در ایستادم و چنگی به چادر سفیدم زدم. در این راهرو هیچ‌ک.س نبود، شاید هم خیالاتی شدم.
سجاده را برداشتم و چادرم را تا زدم و در کشوی لباسم گذاشتم. روی تختم دراز کشیدم و چشم‌هایم را بستم و طبق معمول سر ساعت مشخصی یعنی هشت صبح بیدار شدم، این عادت سحرخیزی را مدیون اصالت روستایی‌ام بودم. از پنجره به حیاط نگاه کردم، ماشین البرز پارک شده بود و این نشانه برگشتش به خانه بود. شالم را به سر کردم و با آب‌پاشی که در حیاط بود به گل‌های آفتاب گردان، درخت مو و درخت پرتقال آب دادم و طراوت همین‌ها بود که هنوز طبیعت روحم را که جایی میان جنگل و صحرا بود زنده نگه می‌داشت.
- رفتم که ببینمش!
شیما با پیراهنی مشکی که روی آستین‌هایش طرح سیمرغ گلدوزی شده بود و یک روسری کوچک اکلیلی که زیر آفتاب به رنگ بنفش و نقره‌ای و سبز دیده می‌شد در مقابلم ایستاده بود. به او صبح بخیر گفتم، با لبخند پاسخم را داد.
- می‌خوای بدونی بعدش چی شد؟
کمکش کردم تا زیر سایه‌‌ی درخت پرتقال بنشیند و خودم هم کنارش بودم.
- به خودم یه قولی دادم این‌که یک‌بار دیگه برم اونجا اگه دیدمش که می‌‌ذارم پای تقدیر و اگه نبودش برای همیشه اونو از خاطرم می‌برم. رفتم به اون کوچه‌ی نحس، رفتم پیش درخت پرتقالی که اونقدر بلند بود که شاخه‌هاش حتی به کوچه‌ هم می‌رسید. رفتم تا دلم آروم بگیره و همه جا سر می‌چرخاندم که چشمم به قهوه‌ای چشمانش بیوفته ولی اون نبود. انگار که زندگی من به آخر رسیده باشد، بی رمق قدم‌هایم را به سمت خانه برداشتم که صدایی شاید همان آمین دعایم بود، شاید همان قهرمان قصه‌ای بود که قرار بود مرا به خوشبختی برساند.
- منتظرتون بودم!
هر دو کم سن بودیم او جوانکی هفده ساله من دخترکی چهارده ساله شرم و حیا داشتیم مثل جوان‌های امروزی که نبودیم. به او گفتم:
- دیگر منتظرم نباشید و مرا در گناه خود شریک نکنید.
آن پسر پرتقال به دست که بعدها فهمیدم نامش سیامک است گفت:
- برای گناه نمی‌خواهمت تو به من یک نشانی بده، تو چراغ راه من باش. با تو به سعادت می‌رسم! خواهش می‌کنم به من نشانی خانه و کاشانه‌ات را بده.
نباید بی اطلاع خانواده آدرس می‌دادم اما چه کنم که افسار دلم وحشی‌تر از آن بود که عقلم جلودارش شود و بعد از آن روز شدم یک شیمای دیگر! من که راه و رسم خانه‌داری را بلد نبودم به ملوک خانم می‌گفتم باید یادم دهد بلاخره به کارم میاید من که نه از سرخاب سفیداب خوشم می‌آمد نه از رخت‌ها و جواهرات زنانه، تصمیم گرفتم مثل زن‌ها و دخترهای دیگر لباس‌های زیبا بپوشم با دامن‌های چین دار به جز اصلاح صورت، سرخاب سفیداب که برای دخترهای مجرد یک جورایی گناه بود، حسابی به خودم می‌رسیدم‌‌.
باد با شاخ و برگ درختان بازی می‌کرد و در چشمان شیما نمی از اشک یافت می‌شد.
- انتظار سخت است مادر! هر خواستگاری که می‌آمد با خودم می‌گفتم حتمی خودش است اما وقتی یواشکی از پشت در اتاق به داماد نگاه می‌کردم و بعد به شانس بدم لعنت می‌فرستادم یا وقتی کسی زنگ در را می‌زد سریع چارقد سر می‌کردم و خیال می‌کردم حتمی مادر یا خواهر سیامک است... آه! کاش نفهمی عجب درد بدی است این انتظار.

می‌فهمیدم هر ک.س که این موضوع را نفهمد، من یکی خوب درک می‌کردم انتظار کشیدن برای آدمی که یا نمی‌آید یا اگر هم بیاید برای تو نیست چه معنایی دارد.
- سرت رو درد نمیارم. زمستون که شد یک شب که هوا خیلی برفی بود در این خونه زده شد. یک زن تقریباً سی ساله بود بدون هیچ ک.س دیگه برای خواستگاری اومده بود و اول از همه در و دیوار خونه رو کامل برانداز می‌کرد. سینی چایی را مقابل‌اش گرفتم:
- خودت ریختی؟
با بی میلی گفتم:
- بله‌.
می‌خواستم این یکی را هم به یک بهانه‌ی الکی رد کنم اما وقتی چایی‌اش را با دو، سه قند هورت کشید و بعد ناگهان سر اصل مطلب رفت شوکه شدم.
- پسرم تو رو کجا دیده؟ از مشتری‌هاش بودی؟
با حیرت گفتم:
- پسر... شما؟ نمی‌دونم از چی حرف می‌زنید.
و بعد با لحنی کاملا بی‌ادبانه گفت:
- ببین دختر‌ه‌ی چشم سفید نمی‌دونم چه عشوه‌‌ای ریختی یا چی به خوردم پسرم دادی و جادو جنبلش کردی، اما تا وقتی دخترخواهرم هست چرا از غریبه براش زن بگیرم؟ سیامک من، دیگه نامزد داره نمی‌خوام مزاحم زندگی‌شون بشی.
آن زن رفت و من ماندم یک دنیا غضب و خشم پدر و مادرم. هر چه قسم می‌خوردم به خرج‌شان نمی‌رفت این‌ها به کنار من ناراحتی پدرم را نمی‌توانستم تاب بیاورم وقتی که گفت:« این دختری بود که من بزرگ کردم؟ دستت درد نکنه بابا، بد زدیم، محکم زدیم» جگرم پاره پاره شد. من که سیامک را دو بار بیشتر ندیده بودم که یک‌بارش هم اتفاقی بود، لایق این همه تهمت و افترا بودم؟ نمی‌دانم شاید هم بودم!
هر جا می‌رفتم با مادرم بود و با پوشش زن‌های آن زمان. دیگر خبری از آن آزادی‌هایی که داشتم نبود. یک‌بار که به کوزه‌گری رفتیم تا ظرفی سفالی برای گلدان‌های خانه بخریم صدای آن پسرک سفالگر در نظرم آشنا آمد.
- این گلدون برای گل‌‌هاتون مناسبه، این کار یکی از بهترین کوزه‌گرهای اینجاست.
مادرم نقاب‌اش را برداشت تا گلدان را وارسی کند، من اما از ترس این‌که خودش باشد تنها تصویر محوش را پشت نقاب تماشا می‌کردم.
- تو هم ببینش واسه اون حسن یوسف‌مون خوبه؟
نقاب کنار رفت، گلدان بهانه شد و چشمان‌مان جای ما سخن می‌گفت و عشق‌مان را در میان کوزه‌ها فریاد می‌زدند.