- آقا واقعاً خجالت نمی‌کشید؟ خیلی زشته!
در جلد مرد متشخص داستان فرو رفت.
- بله حق با شماست. فقط یه لحظه هوس بچگی کردن به سرم زد به هرحال معذرت می‌خوام.
گل از گل زن شکفت، یا مرد ندیده بود یا از این دخترانی که منتظر تنها گوشه چشمی از غریبه‌ها هستند تا تورشان را پهن کنند.
- نه خواهش می‌کنم نفرمایید. شما هم به نظر مرد با اصالت و با شخصیتی میاید.
از حرف آن زن پوزخندی زدم و به البرز چشم دوختم،توقع داشتم پروسه مخ زنی آن زن را آغاز کند اما تنها به گفتن کلمه « مرسی» بسنده کرد و به سمت ما آمد.
- خوش گذشت پسرم؟
جواب عمه شیما را با لبخند جذابی داد و از کنارم رد شد. با صدایی آهسته گفتم:
- می‌موندی و مخش رو می‌زدی، واقعاً حیف شد.
لحن صدایش آنقدر جدی بود که یک لحظه شک داشتم البرز باشد.
- هنوز خوب منو نشناختی، زن‌داداش.
و این البرز حتی مرموز‌تر از بردیا بود و نمی‌دانستم در سرش چه می‌گذرد که چنین رفتارهایی را دارد!
شیما روی نیمکت نشست و البرز هم کنارش.
- چرا سرپا موندی، دختر؟
اصلا جایی برای من خالی گذاشته بودند.
- راحتم، عمه!
البرز دوباره مسخره بازیش گل کرد.
- بیا روی پای من بشین عمویی، کوچولویی که جای زیادی نمی‌خوای!
شیما به حرف‌هایش خندید و من نشنیده گرفتم و متوجه غیبت کیهان شدم.
- پس کیهان کجاست؟
و گویا نام او همواره با غمی عظیم همراه بود.
- بچه‌ام رفته یه گوشه نشسته، نمی‌دونم خلوتش رو بهم بزنی بهتره یا به حال خودش بذاریش!
زیر سایه درختی کاج روی نیمکتی نارنجی رنگ، گوشه‌ای خلوت و ساکت از این پارک نشسته بود. با کمی فاصله کنارش نشستم، پاهایش را مانند یک تیک عصبی مرتب تکان می‌داد.
- استرس داری؟
پایش بی‌حرکت شد و سرش را میان دستانش پنهان کرد.
- می‌شنوم کیهان، تمام حرف‌هات رو می‌شنوم.
در صدایش تنها نگرانی بود که موج می‌زد.
- بهت گفتم برو، نگفتم؟
- بهت گفتم تا خوب نشی جایی نمیرم، نگفتم؟
مستقیم به چشمم خیره شد، کاری که هیچ‌وقت در این مدت نکرده بود.

- اگه این یه بازیه تبریک میگم! تو خیلی خوب نقشت بازی کردی؛ نقش یه دختر ساده و مهربون که می‌خواد دلم به دست بیاره.
لب‌هایم به حالتی شبیه پوزخند کش آمد، شاید لحن جدی و با اطمینانم را این‌بار لااقل باور می‌کرد.
- آره من دلت رو می‌خوام نه برای تصاحب شخصی خودم، نه! برای خودت می‌خوام، می‌خوام با دلت قشنگی‌های دنیا رو ببینی، می‌خوام بفهمی این‌که کی بودی و چی به سرت گذشته مهم نیست، مهم اینه الان کجایی؟ یه نگاه به دور ورت بنداز، قشنگ نیست کیهان؟ تو این دنیا هنوز خیلی چیزای قشنگ هست که تو ندیدی پس لطفاً در حق خودت ظلم نکن حتی اگه همه دنیا بهت ظلم کنن تو نباید به دلت خ*یانت کنی.
سرش را به صورتم نزدیک کرد، دستم را روی قسمتی از نیمکت گذاشتم تا فاصله میانمان به صفر نرسد.
- قشنگ حرف می‌زنی و قشنگی! اما این قبری که داری سرش گریه می‌کنی مرده‌ای توش نیست. شاید البرز به روت بخنده شاید حرفای عمه شیما تو رو به این باور برسونه که می‌تونی قلبم رو تصاحب کنی اما... نه با صورت قشنگت نه با حرفای قشنگت من گول نمی‌خورم، غربتی!
چرا هر آدمی که در زندگی‌ام بود اینطور ناجوانمردانه قضاوتم می‌کرد، از روی نیمکت بلند شد و پشت به من ایستاد، دیگر نمی‌خواستم آن دختر ساکتی باشم که هرکس از هر کجا خسته بود زخمی هم به من میزد.
- اشتباهت اینه که نمی‌تونی دوست و دشمنت رو از هم تشخیص بدی. اگه قبلاً کسی توی زندگیت بوده که ازش ضربه خوردی دلیل نمیشه همه قصد صدمه زدن بهت رو داشته باشن! آقای شهری، آقای تهرانی، آقایی که فکر می‌کنی کل دنیا برده و خدمت‌گزار توئه، من خواستم برات یه دوست باشم اگه همونم نمی‌خوای من اعتراضی ندارم.
در آخر این قصه من اعتراضی نداشتم، کلاغه به خانه‌اش می‌رسید اما من به خوشبختی نه!
کمی صورتش را به طرفم چرخاند، حقیقت را بگویم نیم رخ جذابی داشت، چشم‌های عسلی و دماغی با قوزی کوچیک و برجستگی لب‌هایش جلوه‌ای زیبا به صورتش بخشیده بود.
- دیگه چیزی نمونده از من که کسی بخواد نابودش کنه. فقط می‌خوام تنها باشم، بیشتر از این مزاحمم نشو.
نه! واقعاً بحث با او بی فایده‌ترین کار دنیا بود، به طرف عمه شیما که حسابی با البرز گرم گرفته بود و مشغول صحبت بودند رفتم، عمه شیما که متوجه حضورم شد مرا بابت کاری که کردم تشویق کرد.

- آفرین خوب کاری کردی رفتی پیش‌اش، زن باید هوای شوهرش داشته باشه.
دیگر حتی به لفظ شوهر هم خنده‌ام نمی‌گرفت. کدام شوهر؟ شوهری که حتی به سایه خودش هم شک داشت.
- اسمت چیه؟
این صدای بم و پیر و البته خسته توجه ما را به خود جلب کرد. پیرمردی بود با لباس‌های ورزشی و لبخندی که مطمئنا به لطف دندان‌های مصنوعی‌اش بود، کاغذی کوچیک را به طرف عمه شیما گرفت.
- زنگ بزن، منتظرم!
شیما با تردید کاغذ را گرفت و در چنان شوکی فرو رفت که تنها صدای قهقهه البرز او را به خود آورد.
- خنده داره پسر؟ جلوی چشمت به عمه و ناموست شماره میدن بعد تو می‌خندی؟
البرز اخمی تصنعی کرد و مثلاً داشت نقش یک برادرزاده غیرتی را بازی می‌کرد.
- ببین عمه خانم! از این به بعد پات رو از در خونه بیرون نمی‌ذاری که خدای ناکرده چشم بد بهت نیوفته، شهر هرت که نیست من نمی‌خوام عمه جوون و خوشگلم و دم بخت‌ام طعمه گرگ‌ها بشه، اصلاً تو غیرت ما نیست.
این‌بار نوبت قهقهه سر دادن عمه شیما بود. البرز که از این حجم خونسردی من تعجب کرده بود گفت:
- حسودی نکن پونی کوچولو! وقتی واسه عمه من با هشتاد سال سن خاطرخواه پیدا شده واسه تو هم میشه.
نمی‌دانم چرا ناگهان لبخند روی لب‌های البرز از بین رفت و به پشت سرم خیره شد. سرم را برگرداندم و با عسلی چشمانش مواجه شدم، با نفرت طوری به البرز چشم دوخته بود که حس می‌کردم هر لحظه ست که خنجری در قلبش فرو کند.
- دیگه نریم بچه‌ها؟
سوال شیما را البرز پاسخ داد:
- آره ولی قبلش میرم برا همه‌مون بستنی می‌گیرم بزنیم بر بدن.
البرز که می‌خواست از کنار کیهان رد شود، بازویش به اسارت پنجه‌های او در آمد و در گوشش چیزی زمزمه کرد.

راوی:

- دوباره نمی‌تونی شکستم بدی، برادر!
با لبخندی ساختگی آرام بر شانه کیهان زد. تمامی آدم‌های این قصه بازیچه سرنوشت بودند، پونه از عشق بچگانه به پسرعمویش به اینجا رسید، البرز از خودخواهی‌های مادرش و کیهان را بی مسئولیتی پدرش تقدیرش را این چنین رقم زد.

***