در، نیمه‌باز بود. بین رفتن و نرفتن مردد مانده‌بود که صدای بلند تانیا را شنید:
ـ بیا تو سپهر!
دستی به یقه پلیور خاکستری‌اش کشید و وارد شد. با کنجکاوی اطراف را از نظر گذراند؛ آپارتمان نقلی و مرتبی‌ بود. تعجب کرد؛ شاید چون تصورش از خانه کسی مثل تانیا، چیزی عجیب‌تر و آشفته‌تر بود. مبل‌های ال‌شکل بنفش، پرده‌های یاسی، و تابلوی بزرگی از تصویر خود تانیا با لباس چرمیِ جذب، که انحنای اندامش را به خوبی نشان می‌داد.
- نقد رو ول کردی، چسبیدی به نسیه؟ بابا خودم که اینجام، چرا زل زدی به عکسم؟!
سپهر با شنیدن صدای شیطنت‌آمیزش برگشت. با پالت سایه‌ای در دست، به دهانه در اتاق تکیه زده‌بود؛ با آن پیراهن بلند یقه‌باز و نگاهی که پر از لبخند و مچ‌گیری بود.
خودش را از تک و تا نینداخت. ابرویی بالا انداخت و کج خندی زد.
- فعلاً که نقد در حال حرکته، نسیه با اون عظمتش اینجاست که نگاهش کنم.
بعد، خودش را روی یکی از مبل‌ها رها کرد و دست‌هایش را از دو طرف، روی پشتی آن گذاشت. با طعنه ادامه داد:
ـ مگه برای همین نزدیش به دیوار که یکی مثل من نگاهش کنه؟!
کلام برنده‌اش به مذاق تانیا خوش نیامد. مردک عوضی! غیرمستقیم داشت تحقیرش می‌کرد.
سپهر همیشه همه معادلات ذهنی‌اش را به‌هم می‌ریخت. رفتارش بدون انعطاف بود، پر از غرور و خودپسندی. انگار نه انگار که دنبال اطلاعات از او بود. طوری رفتار می‌کرد که کسی نمی‌دانست فکر می‌کرد اصلا در باغ پلیس‌ها نیست. نیشخند نامحسوسی زد. زن نبود اگر این مرد خودخواه را سرجایش نمی‌نشاند.
آهسته به سمتش قدم برداشت. در هر گام، پاهای خوش‌تراشش از زیر دامن حریرش جلوه می‌فروخت، و او هم همین را می‌خواست. موفق بود؛ چون مردمک‌های سپهر دقیقاً به همان نقطه‌ای کشیده شد که هدف او بود.
به نرمی کنارش نشست و دستش را روی سی*ن*ه‌اش گذاشت.
ـ به‌نظرت اون همه اشتیاق اولیه برای گرفتن شماره‌‌م و این عقب‌نشینی‌های اخیر، کمی عجیب نیست؟
سپهر دست روی دستش گذاشت و با حرکتی او را به سوی خود کشید. عطر گرم و ملایم تانیا در بینی‌اش پیچید. خوب می‌دانست این دختر به دنبال چیست.
ـ عجیبه، چون قرار نبود من وارد دنیای تو بشم! رابطه‌مون رو به‌سمتی بردی که خودت خواستی، اشتباه می‌کنم؟
فشار دست سپهر روی مچش، تانیا را عصبی کرد، ولی به روی خودش نیاورد. لبخند خونسردی زد و خیره در نگاهش ماند. وقت آن رسیده‌بود که برگ برنده‌اش را رو کند؛ چیزی که سپهر بی‌صبرانه در انتظارش بود.
- امشب قراره جایی بریم که فقط یه قدم تا رسیدن فاصله‌ست، یه قدم تا خوشبختی!
مکث کرد تا واکنشش را بسنجد. اما سپهر بی‌تفاوت به نظر می‌رسید و این، لبخند تانیا را غلیظ‌تر کرد.
ـ آخه یه شاه ماهی داریم. تنها کسی که باعث شد جهانگیر ریسک کنه و برگرده. به خاطر همونم مجبوره باهامون راه بیاد.
فشار دست سپهر شُل شد. نمی‌دانست منظورش از «شاه‌ماهی» حوریاست یا کسی دیگر! اما چرا یک خلافکار باید به خاطر حوریا ریسک می‌کرد؟ عقب کشید و با ابهام پرسید:
ـ چرا باید برای عتیقه‌های به اون با ارزشی دنبال شریک باشین؟
تانیا با بی‌اعتنایی به شانه‌اش تکیه داد. خودش را اینطور معرفی کرده‌بود، که عتیقه قاچاق می‌کنند و این معامله‌ سنگین، بابت دست یافتن به گنج دوران ساسانیان است‌. با آرامش، براش سایه را در پالتش فرو برد و آن را به پشت پلک‌هایش کشید.
- مسئله همینه، که ارزش این عتیقه‌ها رو فقط یکی مثل جهانگیر می‌فهمه. تنها کسی هم که می‌تونه اون‌ها رو از مرز خارج کنه خودشه!
سپهر انگشت‌هایش را به‌سمت گردن تانیا برد و همان‌جا نگه داشت. دلش می‌خواست این دخترک هفت‌خط را به درک واصل کند! ذهنش به‌شدت درگیر بود؛ اوضاع هر روز پیچیده‌تر میشد. تانیا او را به تمام مهمانی‌ها می‌برد، اما به بخش گفتگوهای آخر شب که می‌رسیدند، ناپدید میشد و اجازه نمی‌داد او در هیچ یک از ملاقات‌های خصوصی‌شان شرکت داشته باشد.
انگار داشت از او به‌عنوان پوشش استفاده می‌کرد. تنها چیزی که از میان حرف‌های پراکنده‌شان فهمیده‌بود، این بود که نتیجه این معامله یا برد بود، یا باخت. حالت سومی وجود نداشت.

مهمانی، هیچ شباهتی به مهمانی‌هایی که تا به حال با تانیا رفته بود، نداشت. برخلاف همیشه، جمعیت کم‌تری حضور داشتند و موسیقی آرام و بی‌کلامی در فضا پخش میشد. در هر چند قدم، محافظانی با کت‌وشلوارهای اتوکشیده، مثل مجسمه‌هایی زنده، دور تا دور ویلا ایستاده‌بودند.
برای اولین‌بار در تمام این مدت، احساس ترس داشت؛ ترسی که با گرفتن گردنبند، انگشتر، تلفن همراه و هر چیزی که می‌توانست راه ارتباطی برایش بسازد، عمیق‌تر شد. همه چیز با تشریفاتی غیرعادی و حساب‌شده انجام شده‌بود. آن‌ها را با چشم‌بند به اینجا آورده بودند، بی‌آن‌که بفهمند مقصد کجاست. عجیب‌تر این‌که تانیا هم مشمول این محدودیت‌ها شده بود. همه‌چیز خارج از کنترل به نظر می‌آمد و او، مطمئن بود که با یک بازی ساده سروکار ندارد. این بازی رسماً معامله با جانش بود.
برای ثانیه‌ای پلک روی هم گذاشت، تا کدهایی که برای خودش در مسیر تعریف کرده بود، بار دیگر در ذهنش مرور شود. این تنها کاری بود که از دستش بر می‌آمد. در مسیر، تمام عقل و گوش و جانش را به حرکت‌های ماشین داده‌بود تا با احساس هر چرخش، شماره‌ای روی آن بگذارد.
و حالا یک دسته اعداد پانزده‌تایی در ذهنش حک شده‌بود که می‌خواست هر چه سریع‌تر آن را روی کاغذ پیاده کند، مبادا از اضطراب فراموشش شود.
سینی‌ حاوی لیوان‌های پایه‌بلند شفاف، توسط زنی که پیدا بود مسئول خدمات است، مقابلش گرفته شد. خبری از نوشیدنی و الکل نبود. یکی از لیوان‌هایی را که درون آن مایع نارنجی‌رنگی شبیه به آب پرتقال بود، برداشت. خیلی به محتویاتش اطمینان نداشت و به جای خوردنش، آن را در دست‌هایش نگه داشت. امشب باید تمام‌قد هشیار می‌بود؛ نمی‌خواست لحظه‌ای غفلت باعث از دست دادن نکته‌ای در این عمارت عجیب شود.
نگاهش در جمعیت چرخید. نمی‌دانست کدام یک از آن‌ها جهانگیر است، اما شکش به مردی بود که با کت و شلوار سفید، روی یکی از مبل‌های سلطنتی تک نفره با آن تراشه‌های شاهانه، نشسته‌بود. با عصایی مشکی در کنارش که سری به شکل سر یک شاهین داشت. نیمی از صورت مرد پشت نقابی پنهان بود و با همین فاصله هم میشد سردی و سختی نگاهش را حس کرد.
تانیا در گوشه‌ای سرگرم گفت‌وگو با مردی بود و از لحظه ورود، حتی برای یک دقیقه هم ننشسته‌بود. زمان به کندی می‌گذشت؛ دلش می‌خواست ثانیه‌ها را روی دور تند بگذارد تا هر چه زودتر از این دقایق منحوس عبور کند.
غرق در افکارش، به اطراف می‌نگریست که ناگهان، زنی با پیراهن مشکی بلند، با انگشت‌هایی که به نرمی روی نرده‌های نقره‌ای می‌لغزید، با وقاری مسحورکننده‌ از پله‌های مرمر پایین آمد؛ همراه دختری که با فاصله‌ای اندک در پشت‌سرش حرکت می‌کرد.
دو محافظ، پایین پله‌ها منتظرشان بودند.
همه‌چیز برای لحظه‌ای متوقف شد و نگاه‌ها به سوی آن زن برگشت؛ گویی که شخص مهمی بود.
اما برای سپهر، دنیا در آن لحظه فقط یک نفر بود. دختری که آرام و بی‌صدا، با سری پایین افتاده و موهایی بلند، پشت آن زن قدم برمی‌داشت. بی‌اختیار از جا بلند شد. چشم از او برنداشت. حس عجیبی در دلش چرخ می‌خورد؛ ترکیبی از شوک، سردرگمی و نگرانی. دست‌هایش مشت شد و آب دهان قورت داد. او را پیدا کرده‌بود، حوریا را پیدا کرده‌بود!
زن، آخرین پله را پایین گذاشت و همان‌جا ایستاد. نور ملایمی که از چلچراغ کریستالی می‌تابید، برق محوی روی لباس مشکی‌اش انداخته‌بود. سکوت مهمانی، حالا سنگین‌تر از قبل شده‌بود؛ مثل پرده‌ای که به‌آرامی روی صحنه‌ای مهم کشیده شده باشد.
سپهر قدمی جلو رفت، سعی کرد خودش را کنترل کند. نباید بی‌گدار به آب میزد. احساس می‌کرد ضربان قلبش کند شده. حوریا بدون این‌که لحظه‌ای به اطراف نگاه کند، پشت سر زن ایستاده‌بود.

با حلقه شدن دست‌های تانیا به دور بازویش، از ورطه افکارش بیرون کشیده شد.
- این همون شاه‌ماهی‌ایه که بهت گفتم... اهرمی که قراره پرتابمون کنه وسط بازی اصلی!
سپهر جا خورد. نمی‌فهمید حوریا دقیقاً چه نقشی در این بین دارد. چرا باید نقطه‌ضعف یکی مثل جهانگیر می‌بود؟ نتوانست جلوی کنجکاوی‌اش را بگیرد:
- مگه این دختر کیه؟ چرا باید جهانگیرِ لعنتی حاضر بشه به خاطرش کاری کنه که نمی‌خواد؟
لبخندی مرموز کنج لب‌های تانیا نشست و در دل گفت: «تو هم نمی‌خواستی وارد این بازی بشی، اما شدی... فقط به خاطر اون.»
سپس، بی‌مقدمه و با نیشخند گفت:
- چون دخترشه!
سپهر خشکش زد؛ آن‌قدر سریع سرش را چرخاند که گردنش تیر کشید و با صورتی درهم رفته از درد گفت:
- چی؟ یعنی چی ؟
تانیا شانه بالا انداخت. انگار که داشت ساده‌ترین حقیقت دنیا را بیان می‌کرد:
- یعنی دقیقاً همینی که شنیدی؛ سال‌ها قایمش کرده‌بود تا کسی سمتش نره. ولی یه اتفاق باعث شد همه بفهمن که دخترشه.
سپهر ماتش برد. نگاهش ناخودآگاه دوباره به همان سمت کشیده شد. خود حوریا هم از این موضوع خبر داشت؟
اول فکر کرد شاید جهانگیر زمانی همسر هاجرخانم بوده. بعد با تردید تصور کرد شاید پدر حوریا هیچ‌وقت نمرده، شاید همه‌اش یک داستان ساختگی بوده تا نبودنش توجیه شود. اما یاد خیرات هر ساله‌ای افتاد که هاجرخانم با همان تنگ‌دستی‌اش به نیت شوهر مرحومش می‌داد. نه، این فرضیه نمی‌توانست درست باشد.
در آن‌سوی سالن، حوریا در کنار آشوب و خیره به زمین، گوش سپرده‌بود به سخنرانی قرایی که او من‌باب خوش‌آمدگویی می‌کرد. دلش نمی‌خواست در این جمع باشد. اما آشوب گفته‌بود حضورش برای پیش بردن نقشه‌شان ضروری‌ است.
از شبی که با دلی شکسته برگشته‌بود و آشوب، بی‌قید و شرط پذیرایش شد، نسبت به او کوتاه آمده‌بود. نه آن‌قدر که اعتماد کامل داشته باشد، نه! فقط خسته‌تر از آن بود که بخواهد دیوار بسازد و بجنگد. به علاوه این‌که آشوب، خیلی از ابهام‌های ذهنی‌اش را برطرف کرده‌بود. حالا می‌دانست چرا اینجاست. می‌دانست برای خلافکارها، حکم او، حکم همان جفت شیشی است که با آن، آشوب را وادار به همکاری کنند. با نوای نرم او زیر گوشش به خودش آمد.

- باید بریم سالن اجتماعات. سعی کن با کسی حرف نزنی تا من برگردم، باشه شیرینم؟
پشت دستش را نوازش کرد. با لحن مطمئنی ادامه داد:
- همین‌جا بمون عزیزکم، زود برمی‌گردم.
سپس به محافظ‌های کنار دستش اشاره کرد و پچ زد:
- نگران چیزی نباش. اون‌ها اینجان که ازت محافظت کنن.
حوریا سر تکان داد. نگران نبود. شاید چون دیگر فرقی برایش نمی‌کرد. حس کسی را داشت که ساعت‌ها در پی چکه‌ای آب دویده بود و حالا می‌دید آن دریاچه‌ی آبی خوش‌رنگ، تنها سرابی توخالی بود.
با رفتن آن‌ها، بی‌توجه به محافظ‌ها به سمت راهروی باریکی رفت که گوشه سالن قرار داشت. بودن در خلوت را ترجیح می‌داد به نشستن میان این جمعیت متظاهر! به میانه راهرو رسیده بود که صدای باز شدن در پشت سرش، باعث شد نفسش را با کلافگی بیرون بدهد. فکر کرد محافظ‌های آشوب هستند. دلش نمی‌خواست مثل سایه مدام دنبال شود. با عصبانیت برگشت تا تندی کند که با دیدن قامت آشنای سپهر، درست مقابل چشم‌هایش، آن‌طور یک‌باره و بدون زمینه، قلبش تیر کشید و پلک‌هایش پرید. سپهر، با نگاهی سریع به اطراف، دستش را کشید و او را پشت یکی از ستون‌های بزرگ پنهان کرد.
دستش را روی شانه‌های حوریا قرار داد و با صدایی آرام و شتاب‌زده گفت:
- وقت برای محو و مات شدن نداریم حوریا. منم مثل خودت نمی‌دونم اینجا دقیقا چه خبره... نمی‌دونم تو با این لباس‌ها و بین این آدم‌ها چیکار می‌کنی.
نفسش را تند بیرون داد:
- فقط بدون منو دیار فرستاده. به روی خودش نمیاره ولی اون بیرون داره جون می‌کنه که یه نشونی ازت پیدا کنه.
صدایش لرزید:
- فقط طاقت بیار! طاقت بیار تا ما بهت برسیم... تا نجاتت بدیم از دست این جهانگیر لعنتی!
با شنیدن صدای دو مردی که نزدیکشان میشد، چند ثانیه‌ای خاموش ماند. سپس با همه دلتنگی سه‌ساله‌اش، برای چند لحظه سرش را به آغوش گرفت و بعد رهایش کرد. خواست قدم بردارد که حوریا مچ دستش را گرفت. خرمایی‌هایش دو دو میزد. احساسی از خشم، امید، ترس و دلتنگی توأمان در وجودش می‌خروشید. صداها حالا خیلی نزدیک شده بودند. شاید فقط چند قدم فاصله داشتند. با عجله و صدایی لرزان گفت:
- جهانگیر مرد نیست، زنه! به اسم جهانگیر معرفی شده، ولی...
اما گام‌های سنگین محافظ‌ها اجازه نداد جمله‌اش را کامل کند. سپهر چند قدم عقب رفت، درحالی‌که چشم‌هایش پر از سؤال بود. لب زد:
- مراقب خودت باش.
و بعد، در فرو رفتگی انتهای راهرو پنهان شد، جایی که به پنجره‌ای قدی ختم می‌شد.

میلی به غذای مقابلش نداشت. فقط بی‌هدف با آن بازی می‌کرد. شب گذشته و آن ملاقات غیرمنتظره، همه‌چیز را برایش دگرگون کرده بود. همین‌که فهمیده بود هنوز کسانی هستند که نگرانش باشند، یا هنوز کسی هست که بیرون از این عمارت منتظرش باشد، روحش را از آن مرگ تدریجی نجات داده بود.
- شیرینم؟ غذات رو دوست نداری؟ بگم برات عوضش کنن؟
نگاهش را بالا آورد و به آشوب دوخت. اگر پلیس خلافکارها را دستگیر می‌کرد تکلیف او چه میشد؟ زنی که دیر آمده بود، اما وقتی رسید، تمام مهر مادری‌اش را در طَبق چیده و خرج او می‌کرد. گرچه گرمای این محبت هنوز نتوانسته بود دل آزرده‌‌خاطرش را آرام کند، ولی نمی‌توانست چشم روی عشقی ببندد که بی‌منت نثارش میشد. آشوب با او همچون شاهزاده‌ رفتار می‌کرد، شاهزاده‌ای که انگار آخرین وارث تاج‌وتخت یک امپراطوری بود. حتماً اگر در زمان و مکان بهتری با او آشنا میشد، تمام قلبش را تقدیمش می‌‌کرد. شاید در قصه‌ای دیگر، آشوب مادر لایق‌تری می‌بود.
لب‌های خشکیده‌اش را با زبان تَر کرد. حالش به‌هم می‌خورد از این‌که آشوب به خاطر او وارد این بازی خطرناک شده بود و قرار بود تاوان هم بدهد.
ناگهانی پرسید:
- چقدر طول می‌کشه تا این بازی تموم بشه؟
آشوب، با طمانینه دستمال کنار بشقابش را برداشت و لب‌هایش را پاک کرد.
- نگران نباش عزیزکم، همه چیز رو بسپر به من! چاهی که کندن خیلی عمیقه، چیزی نمونده که توش بیفتن.
حوریا به صندلی‌اش تکیه داد. نظرش از زنی که با لباس خدمتکارهای فرانسوی برای سرویس دهی کنار میز ایستاده بود، گذشت.
- اما اگه اون‌جوری که شما می‌خواین پیش نره چی؟ اگه جای شما اون‌ها دورتون بزنن چی؟
آشوب اخمی ملایم به صورتش آورد. با چنگال، تکه‌ای از استیک را از سینی برداشت و درون بشقاب حوریا گذاشت.
- من رو دست کم گرفتی شیرینم. فکر کردی چرا تونستم بعد از این‌همه سال و با اون همه دشمن زنده بمونم؟ همه‌چیز تحت کنترله!
حوریا با آشفتگی بشقابش را کنار زد. نمی‌توانست بگوید پلیس‌ها نزدیکند. از این‌که می‌دانست و نمی‌توانست بگوید احساس گناه می‌کرد.
- اما قبلاً هم فکر کردین همه‌چیز تحت کنترله، فکر کردین متوجه وجود من نمی‌شن... ولی دیدین که شدن. بهتون رو دست زدن.
آشوب لبخندی آرام و پرمحبت زد. آرامشی در وجودش بود که انگار هیچ‌چیز نمی‌توانست آن را بلرزاند.
- درسته متوجه شد‌ن، اما رودَست؟ بعید می‌دونم. پا گذاشتن تو حریم اشتباهی. دست گذاشتن روی بچه‌ی یه ماده‌ببر... محاله بذارم زنده از این قفس بیرون برن.
آرنج‌هایش را روی میز گذاشت و انگشت‌هایش را درهم قفل کرد. با اطمینان پلک زد.
- فقط بهم اعتماد کن. چشم طمع همشون رو باخاک پر می‌کنم.
حوریا کف دست عرق کرده‌اش را به شلوار پارچه‌ای‌اش کشید.
- چرا بهم نمی‌گی اون معامله چیه؟ چرا بهش می‌گن شام آخر؟
آشوب دستی میان موهای لختش کشید. نگاهش رنگ باخت و خیره به شعمدان پایه‌بلند وسط میز گفت:
- بهش می‌گن شام آخر... چون ته خطه. چون یا من می‌برم، یا دیگه هیچ چیزی برای نجات دادن نمی‌مونه. می‌خوان کاری کنن که تو صفت کفتارم نمی‌گنجه. یه معامله‌ی چرک... با بویی که حتی مرگم نمی‌تونه پاکش کنه.
چنگالش را روی استیل بشقاب کشید.
- چیزهایی هست که حتی گفتنش نجاست میاره رو زبون آدم...
مکث کرد. زمزمه‌اش آرام‌تر شد:
– وقتی یه مشت انسان‌نما بخوان با پوست بچه‌های بی‌صدا تخت پادشاهی بسازن، تنها کاری که می‌مونه اینه که قبل از شام، میز رو به آتیش بکشی.
برقی در نگاهش جهید. حوریا دست روی سی*ن*ه‌اش گذاشت. هیچ آثاری از شوخی در او نمی‌دید. گویی طوفان سهمگینی در راه بود.
- وقتی... وقتی اونی بشه که می‌خوای، من چی میشم؟
آشوب دست به لیوان کریستال برد و کمی آب برای خودش ریخت.
- می‌برمت انگلیس، کنار خودم. می‌خوام اونطور که لایقته زندگی کنی.
حوریا پاهایش را روی زمین فشرد. پس دیار، دوست‌هایش، حریر بی‌معرفت، زنی که این همه سال نقش مادرش را داشت چه؟ همه‌شان را پشت سر می‌گذاشت و می‌رفت؟ به همین سادگی؟
لب‌هایش تکان خورد. انگار که بخواهد چیزی بگوید. اما سکوت کرد. و آن حس را مثل بغض در گلویش خفه کرد.

سپهر وارد آپارتمان شد. دور تا دور خانه را میزهای چوبی به فاصله دو متر از هم پر کرده بود. پشت میزها مامورهایی نشسته بودند که هر یک مشغول انجام کاری بودند. پنجره‌ها روزنامه کشی شده بود و تعداد نیروهای داخل خانه حداقل به ده نفر می‌رسید. دیار پشت یکی از میزهای منتهی به پنجره نشسته بود. سرهنگ هم خیره به پرده بزرگی بود که روی دیوار کشیده شده و با پروژکتور، نقشه‌ای را به نمایش گذاشته بود. با قدم‌های شتاب‌زده به طرفش رفت. نفس‌نفس میزد و عرق از تیره پشتش می‌گذشت. از وقتی پا در آن مهمانی عجیب گذاشته بود، آمار نفس کشیدنش هم رصد میشد.
- سلام! با هزارتا جنگولک‌بازی تونستم دورشون بزنم. بعیده بار دیگه بتونم قسر در برم.
سرهنگ سرش را به طرف او برگرداند. نظر از موهای پریشانش گذراند و به چشم‌های سرخش رسید.
- عجیب نیست. به هر حال تو تنها کسی بودی که پا تو محدوده قرمزشون گذاشتی، بایدم بترسن.
دست روی شانه‌اش گذاشت و با لحنی جدی ادامه داد:
- اونجا رفتنت کمک بزرگی بهمون کرد.
سپهر نتوانست خشم پنهان درونش را کنترل کند. برای او به جز حوریا و وضعیتش، چیز دیگری مهم نبود.
- این کمک منجربه چی شد؟ این‌که هنوز دست روی دست بذارین؟ دقیقاً چی باید بشه تا وارد عمل بشین؟
سرهنگ در سکوت خیره‌اش ماند. چند ماموری که کنار میز کنفرانس جاگذاری شده در وسط خانه، ایستاده بودند و تصاویر جدید را بازبینی می‌کردند، با تعجب نگاهش کردند. به نظرشان این پسر زیادی طلبکار بود. اما سرهنگ ناراحت نشد، او درک می‌کرد که چه اتفاقی افتاده.
سپهر نیروی کارکشته نبود که انتظار صبر و تحمل از او داشته باشد. همین که حاضر شد میان آن کفتارهای کثیف گام بردارد، قدم بزرگی برداشته بود. با صلابت گفت:
- صبور باش پسرجان! به خیالت با چهارتا آفتابه دزد طرفیم؟
سپس رو به دیار کرد.
- براش توضیح بده تو چه مرحله‌ای هستیم. لازمه که بدونه.
سپهر با اضطراب به طرف دیار رفت؛ دیاری که پشت یکی از سیستم‌ها نشسته و مشغول نوشتن گزارش بود.
- تونستین بفهمین اون زن کیه؟
صورت دیار سخت و بی‌احساس بود. این روزها کم‌تر حرف می‌زد و بیشتر کار می‌کرد. نیروها زیاد جرات نزدیک شدن به او را نداشتند. سعی می‌کردند مزاحمش نشوند تا آتش خشم او دامن‌شان را نگیرد.
با مکثی طولانی پاسخش را داد:
- اون زن قبلا شناسایی شده بود، فقط نمی‌دونستیم داره به اسم جهانگیر بازی می‌کنه.
ستوان دبیری متوجه کم حوصلگی‌اش شد و جای او ادامه داد:
- در مورد این‌که اون زن مادر حوریاست هنوز تردید داریم. به هر حال به حرف این قماش نمی‌شه زیاد اعتماد کرد. ما به جواب‌های زیادی رسیدیم، اما سوال اصلی سرجاشه، این‌که اون معامله چیه؟
سپهر با پشت ناخن شستش، خیسی گوشه شقیقه‌‌اش را پاک کرد. انگار نه انگار که زمستان بود. از تنش زیاد داغ کرده بود.
ساعتش را باز کرد‌. فلش کوچکی که در بند پلاستیکی‌اش مخفی شده بود را بیرون کشید.
- این و از تو خونه تانیا پیدا کردم. نمی‌دونم توش چیه، ولی فکر می‌کنم اطلاعات به درد بخوری داشته باشه.
نگاه بی‌تفاوت دیار هوشیار شد.
- از کجا مطمئنی؟
چند نفر از مأموران کارشان را متوقف کرده و به او چشم دوختند.
سپهر نظری به سرهنگ انداخت که با دقت منتظر بود.
- از اونجایی که سر راه نبود بردارم با خودم بیارم، تو قاب عکسش جاساز شده بود. می‌خواستم گوشیش رو بردارم، اتفاقی قاب عکسش افتاد زمین، این از پشتش افتاد بیرون!
ستوان دبیری جا خورد و سرهنگ قدم‌هایش را تند کرد.
دیار فلش را گرفت و به سیستمش متصل کرد. همه چشم‌ها به صفحه مانیتور خیره ماند. برای لحظاتی، هیچ‌ک.س حتی نفس هم نمکشید.
دیار روی حافظه کلیک کرد. اما اخطار رمزنگاری، اولین چیزی بود که صفحه را پر کرد. دیار به سرعت از پشت میز بلند شد.
- رمزنگاری شده‌ست. باید برسونیمش دست بچه‌های سایبری.
بعد مستقیم به چشم‌های سپهر نگاه کرد:
- اگه اون چیزی باشه که ما فکر می‌کنیم، تو شدیداً تو خطری!
سپهر با حیرت نگاهشان کرد. وقتی فلش را برمی‌داشت فکر نمی‌کرد چیز خیلی مهمی در آن باشد.

دیار با گام‌های بلند وارد اتاق جرایم سایبری شد. دیوارهای واحد شیشه‌ای بود و فضای آن پر بود از مانیتورهایی که کدهای سبز و قرمز رویشان می‌دوید. و صدای بوق هشدار، تنها نوایی بود که هر چند لحظه یک‌بار، سکوت سرد اتاق را می‌شکست.
افسر جوانی که با لباس غیررسمی پشت یکی از مانیتورها خم شده بود، با ورود دیار، بی آن‌که سر بلند کند لب زد:
- حدس‌تون درست بود، سرگرد! با چندتا رمزنگاری معمولی طرف نیستیم.
دیار نزدیک شد.
- رمزنگاری از چه نوعیه؟
افسر تایپ را متوقف کرد. به صفحه اشاره زد:
- از همون مدل‌هایی که تو سیستم‌ بانکی یا عملیات‌های نظامی استفاده می‌کنن. باز کردنش با حمله brute-force ممکن بود ماه‌ها طول بکشه... البته اگه نمی‌خواستیم فلش رو نابود کنیم.
دیار اخم کرد.
- ما این همه فرصت نداریم. فکر کردم باز شده که صدام کردین.
نگاه افسر از اتاق شیشه‌ای به قدم‌های محکم سرهنگ افتاد، همراه با ستوان کبیری به سمتشان می‌آمدند. توضیح داد:
- همینطوره قربان! خبر خوب این‌که روی فلش یه فایل پنهان پیدا کردیم. فرمتش متنی بود، ولی پسوندش رو عمداً تغییر داده بودن. تونستیم با الگوهای مهندسی معکوس رمز رو بشکنیم.
دیار با گنگی جلو رفت.
- خب؟ محتویاتش چی بود؟
افسر به احترام سرهنگ که تازه وارد شده بود، از جا برخاست. همزمان بااحتیاط پاسخ داد:
- ما چندتا پوشه تو فلش پیدا کردیم. فکر کردیم بهتره در حضور خودتون باز بشه.
سرهنگ با چهره‌ای عبوس بالای سرش ایستاد.
- همه چیز رو بیار روی مانیتور اصلی، جزئیات می‌خوام. سریع!
افسر پوشه‌ای را که با نام F.d ثبت شده بود باز کرد. داخلش یک فایل ویدیویی کوتاه، چند تصویر، و یک فایل متنی که به صورت انگلیسی "شام آخر" نام‌گذاری شده بود، وجود داشت. افسر گفت:
- ویدیو کوتاهه، ولی ظاهراً مخفیانه ضبط شده. احتمالاً صاحب فلش برای حفظ سند یا شایدم باج‌گیری نگهش داشته.
روی فایل کلیک کرد و ویدیو، پخش شد. تصویری با نور کم، صدای خفه، و میزی گرد در اتاقی مبله!
پنج مرد با صورت‌های تار شده دور میز نشسته بودند.
یکی از آن‌ها گفت:
- همه چیز طبق برنامه‌ست. بچه‌ها رو از پایگاه سمنان آوردن. چیزی تا شروع معامله نمونده. آخرین گروه از بچه‌های کار، باید تا قبل از پایان ماه جمع‌آوری بشن. فقط مطمئن باشید که هیچ‌کدوم رد نشن.
صدای دیگری با خنده جواب داد:
- نمی‌ذاریم هیچ‌کدومشون رد شن. مخصوصا وقتی خریدارها خودشون انتخاب کنن.

ویدیو قطع شد. هوای اتاق سنگین بود. دیار آرام عقب رفت. حدسی که در سرش می‌چرخید، رگ‌های پیشانی‌اش را متورم کرد. فکر می‌کرد پای قاچاق اعضای بدن کودکان کار در میان است. ولی هنوز نمی‌دانست آنچه در ذهن دارد، تنها سایه‌ای محو از یک واقعیت خونین است.
- فایل بعدی رو باز کن.
افسر فایل متنی را باز کرد. داخلش تنها چند جمله نوشته شده بود، اما همان چند خط کافی بود تا خون در رگ‌هایشان یخ بزند:
《 هر میز هفت صندلی دارد. هر کودک، یک کارت. هر کارت، یک قیمت. خریدارها از راه دور انتخاب می‌کنند. بعد از شام بشقاب‌ها تمیز می‌شود، هیچ شاهدی زنده نمی‌ماند.》
سرهنگ سرخ شد و دیار، انگار که راه گلویش را بسته باشند، خفه گفت:
- دارن بچه‌ها رو می‌فروشن؟
افسر با تردید پوشه سوم را باز کرد. یکی از اسناد به آموزش خاص در کمپ غربی اشاره داشت. سندی ‌که نشان می‌داد بچه‌ها، طی یک پروسه چند مرحله‌ای، تحت کنترل روانی و رفتاری قرار می‌گیرند. نفس‌ها در سی*ن*ه حبس ماند.
افسر به سختی به پوشه‌ی بعدی دست برد. تصاویر دختران و پسران کوچکی که لباس‌های خاص به تن داشتند، روی صفحه نقش بست. نیروهای سایبری، مبهوت از چیزی که می‌دیدند، بی‌اختیار از جا بلند شدند.
دست‌های سرهنگ روی قفسه سی*ن*ه‌اش نشست و قلبش را در چنگ گرفت. حالش چنان منقلب شد که گویی از پشت بر کمرش کوبیده باشند.
قهوه‌ای‌های دیار رنگ باخت و همچون سنگ بر جا ماند؛ مانند کسی که روح از تنش جدا شده باشد. آن حیوان صفت‌ها داشتند از کودکان بی‌گناه بهره می‌بردند؟
احساس کرد شریان‌هایش برای اکسیژن‌رسانی یاری نمی‌کند. صدای "یا فاطمه زهرای" ستوان واقعی بودن آنچه که می‌دیدند را قطعی کرد. ستوان برافروخته گام برداشت و چندبار متوالی به چشم‌هایش دست کشید. انگار با این روش می‌خواست آنچه را که دیده از خاطر ببرد. شاید چون کودک شش ساله خودش را جای آن کودکان بی‌گناه دید. صورتش از سرخی زیاد رو به کبودی می‌رفت. زیرلب زمزمه کرد:
- حرومزاده‌ها!
شانه‌های سرهنگ تکان خورد. در خاطرش نمی‌گنجید زیر پوست این شهر، چنین لجن‌زاری به راه افتاده باشد. برای لحظه‌ای، همه هشت سالی که با جان و تن برای این خاک جنگید، در نظرش به هیچ مبدل شد. همچون پول سیاهی که ارزش یک قِران هم نداشت.
این اولین باری بود که کسی از سرهنگ همیشه مستبد و استوار، چنین تصویری می‌دید. حتی در سخت‌ترین عملیات‌ها هم، او تنها کسی بود که تیم را سرپا نگه می‌داشت، اما این‌بار فرق داشت.
سرهنگ با صدایی شکسته، ولی با صلابت، مثل غرش شیری زخم خورده، خروشید:
- وارد فاز عملیاتی می‌شیم. تعلل جایز نیست. هر ثانیه‌ای که می‌گذره، بچه‌ها رو یه قدم به جهنم نزدیک‌‌ کردیم.
و در همان چند لحظه، غیرت چونان آتشی در رگ‌هایشان زبانه کشید. چشم‌ها برق زد، نفس‌ها سنگین شد، و سی*ن*ه‌ها از خشم و عزم داغ شد. اتاق دیگر یک مرکز تحلیل نبود؛ میدان جنگ بود. مردانی که پشت میز نشسته بودند، همان جان‌برکفانی شدند که روزی در آن هشت سال آتش و خون، قامت خم نکردند. حالا اما دشمن، بی‌هیاهو و بی‌لباس رسمی، به جان کودکان وطن افتاده بود. و این بار، آن‌ها شمشیرشان را نه با گلوله، که با غیرت از غلاف کشیدند.

ستوان دبیری پس از ارائه توضیحات تکمیلی ساکت شد و منتظر پاسخ، خیره‌اش ماند.
سپهر با محکم‌ترین لحنی که از خودش سراغ داشت، مطمئن لب زد:
- تا پای جون تو این راه هستم.
دیار دست روی شانه‌اش گذاشت. حدسش را میزد؛ سپهری که برای دوستانش از خودش می‌گذشت، گذشتن از جانش برای چنین جنایتی چندان غیرقابل پیش‌بینی نبود.
- انتظار دیگه‌ای ازت نداشتم.
سپهر آماده بود؛ این‌بار نه فقط برای حوریا، بلکه برای کودکانی ‌که سهمشان از زندگی، دست‌های پینه‌بسته و بی‌مهری دنیا بود. این بی‌رحمی تیره چنان طغیانی در درونش به‌پا کرده‌بود که خطر مرگ در نظرش کوچک و ناچیز جلوه می‌کرد.
- من آماده‌ام تا بهم بگید که چیکار کنم.
مرکز فرماندهی عملیات پر از مأمورانی بود که بی‌وقفه در تکاپو بودند. بعضی از آن‌ها نزدیک به هفتاد و دو ساعت بود که پلک روی هم نگذاشته‌بودند؛ شاید چون این مسئله حیاتی‌تر از خواب و خوراکشان بود.
دیار دست پشت سپهر گذاشت. او را به طرف میزی برد که سرهنگ ایستاده و مشغول شرح عملیات برای نیروها بود. تصویر هوایی بزرگی از یک عمارت باشکوه به‌واسطه پروژکتور روی دیوار افتاده بود؛ عمارتی که کشف موقعیتش را مدیون ذکاوت سپهر و رمزگشایی‌هایش بودند.
سرهنگ با لیزر کوچکش نقطه‌ای در شمال نقشه را نشان داد:
- در اصلی باغ این‌جاست؛ جایی که مهمان‌های اصلی وارد میشن. اما طبق گمانه‌زنی‌های ما شخص رابط، حوالی ساعت هشت شب از در غربی وارد میشه.
با فشار دکمه‌ای، تصویر بزرگ‌تری از ساختمان مرکزی بالا آمد.
- ما سه مسیر برای نفوذ داریم؛ در جنوبی، دیوار شرقی که به واسطه درخت پوشش داده شده، و پنجره شمالی عمارت!
چشم‌هایش میان مامورها چرخید و روی دیار ثابت ماند.
- سرگرد پیران با هویت جعلی نماینده یکی از خریداران خارجی وارد خواهد شد؛ مسئول نفوذ داخلی ایشونه. و پوشش بیرونی به عهده ستوان دبیری خواهد بود.
چند گام به جلو برداشت. صدایش آرام اما مستبد بود؛ صدایی که همه را وادار به شنیدن می‌کرد.
- طبق آخرین بررسی‌های اطلاعاتی، تبادل در تالار طبقه دوم انجام میشه. دوربین‌های مداربسته عمارت مسیر راه‌پله و ورودی رو پوشش میدن. تیم پشتیبانی سایبری با همکاری ستوان کبیری دقیقاً پنج‌دقیقه قبل از ورود رابط، سیگنال دوربین‌ها رو مختل می‌کنن. این یعنی فقط پنج‌دقیقه زمان برای نفوذ و جای‌گیری نیروهای داخل داریم.
مکث کرد و بعد به بخش جنوبی تصویر اشاره زد؛ جایی شبیه به انبار قدیمی!
ــ این انباری کورترین نقطه عمارته. تیم دوم با هدایت سروان نادری از این سمت به‌صورت مخفی وارد میشن. و اسنایپرها از روی بلندی ضلع‌غربی تمام مسیرهای فرار رو پوشش میدن.
سپس مستقیم به چشم‌های دیار زل زد:
- سرگرد، شما آخرین حلقه‌اید. اگه ارتباط قطع بشه، تصمیم نهایی برای ورود یا عقب‌نشینی با شماست. ما دنبال جسد رابط نیستیم، اما اگه چاره‌ای نبود... کاری کنید که کسی جرئت پنهان‌کردن حقیقت رو نداشته باشه.
بعد رو به جمع کرد، محکم‌تر از همیشه گفت:
- هدف بازداشت زنده‌ست. اما اگه فرصت فرار داشتند به لاشه‌شون هم راضی‌ام!
به چهره تک‌تکشان نگاه کرد. گویی همه‌شان آماده خون‌خواهی بودند. بی‌انعطاف اضافه کرد:
- یادتون نره عملیات فردا شب فقط یه مأموریت نیست، حفظِ شرف و امنیت یک ملته. ممکنه این آخرین‌باری باشه که کنار هم ایستادیم، ممکنه بعضیامون برنگردن...
نفسی کشید و با آن چشم‌های استوار ادامه داد:
- ولی تا وقتی نفس تو سی*ن*ه‌مونه، نباید بذاریم این جنایت صورت بگیره.
با صلابت گفت:
- ختم جلسه!
صفحه نقش بسته روی دیوار کم‌کم تاریک شد و چراغ‌ها را روشن کردند.
سپهر به سمت سرهنگ گام برداشت که دیار میانه‌راه دستش را گرفت.
سپهر پرسش آمیز به طرفش برگشت. چهره دیار باابهت و نفوذناپذیر بود. مانند صخره‌ای که در مقابل ضربه هیچ موجی از پا نیفتد، اما از درون خالی باشد. آهسته لب زد:
- فردا...
مکثی کرد و جدی ادامه داد:
- باید حوریا رو پیدا کنی. قبل از شروع عملیات باید بتونی از عمارت خارجش کنی.
قهوه‌ای‌هایش همچون شکلات صددرصد تلخ شدند، همانند کامش!
- من شاید دیگه نگردم...
ثانیه‌ای سکوت کرد. گفته سنگینی بود. آب‌دهان قورت داد. سخت و سرد زمزمه کرد:
- مراقبش باش‌!