مجموعه اشعار اشعار ملک الشعرای بهار

[Mr. Sarmast]

کجا رود دل که دلبرش نیست
کجا پرد مرغ که پر ندارد

امان از این عشق فغان از این عشق
که غیر خون جگر ندارد

 

[Mr. Sarmast]

دیشب من و پروانه سخن می‌گفتیم
گاه از گل و گه ز شمع‌، می‌ آشفتیم

شد صبح نه پروانه به جا ماند و نه من
گل نیز پر افشاند که ما هم رفتیم

 

[Mr. Sarmast]

ای دستگیر فقیران! وای رهنمای اسیران!
راهی، که با دل ویران ز آن سوی رهگذرم من

بال و پریم دگر ده، جاییم خرم و تر ده
زیرا در این قفس تنگ، مرغی شکسته‌ پرم من

 

[Mr. Sarmast]

گوش بر الهام خدایی کنید
وز ره ابلیس جدایی کنید

رشتهٔ الهام نخواهد گسست
تا به ابد متصل است از الست


هرکه روانش ز جهالت بری است
نغمهٔ او نغمهٔ پیغمبری است

******

 

[Mr. Sarmast]

افسوس که صاحب نفسی پیدا نیست
فریاد که فریادرسی پیدا نیست

بس لابه نمودیم و ک.س آواز نداد
پیداست که در خانه کسی پیدا نیست

 

[Mr. Sarmast]

ما درس صداقت و صفا می خوانیم
آیین محبت و وفا می‌ دانیم


زین بی‌ هنران سفله ای دل! مخروش
کآنها همه می‌ روند و ما می‌ مانیم

 

[Mr. Sarmast]

نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم!
گلشن طبع تو جاویدان بهار است، ای حکیم!

آن بهاری کاعتدالش ز آفتاب حکمت است
از نسیم مهرگانی برکنار است، ای حکیم!

 

[Mr. Sarmast]

خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی
دیدار رخ یار دل‌ افروز و دگر هیچ

 

[Mr. Sarmast]

آری، آری، هرکه نادان‌ تر، بلند آوازه‌ تر
و آن‌ که فضلش بیشتر، کوتاهتر آوای او

 

[Mr. Sarmast]

برو کار می‌ کن، مگو چیست کار
که سرمایهٔ جاودانی است کار