انشاء انشا با موضوع ضرب المثل

[Mahi.otred]

 

[Mahi.otred]

داستان ضرب المثل شاهنامه آخرش خوشه چیست؟​

روایت های متعددی است که ضرب المثل ” شاهنامه آخرش خوشه ” را به آن نسبت می دهند، ولی معروف ترین روایت این است که :

خوانندگان شاهنامه زمانی که به مدح و ستایش سلطان محمود غزنوی در شاهنامه می رسیده اند او را فردی خوب می دانسته اند و به او خوش بین بوده اند و او را ستایش می کرده اند که فردوسی را در به پایان رساندن شاهنامه کمک کرده است؛


اما کسانی که شاهنامه را تا آخر خوانده بودند می دانستند که در ابیات بعدی شخصیت واقعی او نشان داده خواهد شد و به بقیه توصیه می کردند که شاهنامه را تا آخر بخوانند و بعد درباره ی سلطان محمود غزنوی قضاوت کنند، و در پایان شاهنامه مشخص می شد که سلطان محمود فرد قدر شناسی نبوده است.

انسان های عاقل از این ضرب المثل برای کسانی استفاده می کنند که کارهای دور از عقل انجام دهند و بدی آن را کار نبینند و در راه انجام آن ها اصرار و پا فشاری کنند.

اما امروزه این ضرب المثل بیش تر برای موقعیت هایی استفاده می شود که کسی کاری را شروع کرده ولی به نظر می رسد کار از روش های درستی پیروی نمی کند اما در انتها مشخص می شود که پایان خوشی داشته است.

در واقع توصیه می شود که تا به انتهای کاری نرسیده ایم درباره آن کار نباید قضاوت کنیم زیرا ممکن است اتفاقات زیادی باعث شود انتهای کار خوب و یا بد شود.

زمانی که این ضرب المثل را به کسی می گوییم در حقیقت او را ترغیب می کنیم که با ما تا پایان کار صبر داشته باشد و پایان خوب کار ما را ببنید.

برداشت: باید از قضاوت های عجولانه پرهیز کرد و آخر هر کار را دید.

 

[Mahi.otred]

انشای دوم – گسترش و برداشت​

گفته اند که ” شاهنامه آخرش خوش است ” اما آخر شاهنامه برای ایرانیان خوش نبود. انتهای شاهنامه با شکست ایرانیان به پایان می رسد، جایی که مقاومت های یزدگرد در برابر اعراب سودی نداشت و پیروز میدان نبرد، اعراب بودند.

برخی می گویند این ضرب المثل در واقع یک کنایه است، کنایه از شکست ایرانیان و خوش نبودن پایان شاهنامه برای ایرانیان و خوش بودن آن برای اعراب و آن ها این ضرب المثل را به کنایه گسترش دادند.

و نیز برخی این ضرب المثل را بر گرفته از داستان سلطان محمود غزنوی می دانند او که در ابتدا حامی فردوسی بود و بعد که ابیات شاهنامه طبق خواسته اش سروده نشد، آن چنان شد که کمر به قتل فردوسی بست، فردوسی از دست او گریخت و سپس آنچه که لایق او بود را سرود:

آیا شاه محمود کشور گشای
ز ک.س گر نترسی، بترس از خدای
که بد دین و بد کیش خوانی مرا
منم شیر نر، میش خوانی مرا

و در پایان چهره ی واقعی سلطان محمود غزنوی آشکار شد، شنیدن این سرگذشت صبوری و قضاوت نکردن را به ما یاد آوری می کند.

و یا شاید این ضرب المثل مفهوم پیروزی است، پیروزی پهلوانان ایران بر پهلوانان توران، اما ریشه هر چه که باشد این شاهنامه است که برای ما خوش و شیرین است، شنیدن داستان های پهلوانان بی مثال که جنگیدند و پیروز شدند.


خود شاهنامه و خواندن آن است که برای ما خوش است، شاهکاری که زبان پارسی را ماندگار کرد و اگر نبود ما اکنون به زبان دیگری تکلم می کردیم.

“پایان شاهنامه خوش است” ما را دعوت به صبوری می کند تا از قضاوت عجولانه بپرهیزیم و به تماشای پایان کار بنشینیم کاری که ما انتظار داریم، پایان خوشی نداشته باشد اما پایان کار دور از انتظار ماست و آنچه در پایان خواهیم دید خوشی و پایان خوش است.

برداشت: کاری که از نظر ما پایان خوشی ندارد اما در انتها به خوبی تمام خواهد شد.

 

[Mahi.otred]

 

[Mahi.otred]

انشای اول​

مادر در حال پختن غذا برای شام بود، که تلفن خانه شروع به زنگ زدن کرد. او گوشی را برداشت و به آشپزخانه رفت و در حالی که سیب زمینی ها را خرد می کرد شروع به حرف زدن با تلفن کرد.

او پیاز رنده شده را روی گاز گذاشته بود تا سرخ شود و همین طور هم زمان که با تلفن حرف می زد آرام آرام سیب زمینی ها را هم خرد می کرد و می شست، پس از مدتی بوی سوختگی بلند شد مادر را صدا کردم و گفتم از آشپزخانه بوی سوختگی می آید او هول شد و انگشتش را با چاقو برید و در حالی که انگشتش را گرفته بود تا خون ریزی نکند تلفن را روی زمین گذاشت و سریع اجاق گاز را خاموش کرد.

بوی سوختگی پیاز در خانه پیچیده بود، انگشت مادر را چاقو بریده بود و تلفن هم هنوز روی زمین بود. مادر پس از مکث کوتاهی گفت: “چه شیر تو شیری شد” باید همه ی کارها را دوباره انجام بدهم.

او این بار کارها را به ترتیب انجام داد. اول سیب زمینی ها را خرد کرد، سپس پیازها را دوباره سرخ کرد و بعد از این که آشپزی اش تمام شد به خاله که چند دقیقه پیش با او تلفنی صحبت می کرد زنگ زد و از او خداحافظی کرد و توضیح داد که چه اتفاقی افتاده است.

با این اتفاق تلخ و خنده دار و جمله ای که مادر گفت من کاملا متوجه معنی و مفهوم ضرب المثل شیر تو شیر شدم و پس از آن سعی کردم کارها را با هم انجام ندهم و برای هر کاری برنامه ریزی داشته باشم و آن را در زمان خودش انجام دهم.

با برنامه ریزی و طبق آن عمل کردن تمام کارها به خوبی و با نظم و ترتیب پیش می رود و نیازی نیست یک کار را چند باره انجام دهیم.

برداشت: انجام دادن کارها به صورت هم زمان باعث می شود هیچ کاری به درستی انجام نشود.

 

[Mahi.otred]

انشای دوم – پایه هشتم​

ضرب المثل ” شیر تو شیر” کنایه از انجام کارها به طور هم زمان است که باعث می شود هیچ کدام از آن ها به درستی انجام نپذیرد.
نمی توان منکر این امر شد که برنامه ریزی و طبق برنامه پیش رفتن در کارها باعث می شود آن ها نتیجه ی بهتری داشته باشند اما اگر بر عکس این مطلب یعنی بدون برنامه باشیم و بخواهیم کارها را هم زمان انجام دهیم باعث آشفتگی بیش تر ما خواهد شد و نه تنها کاری پیش نخواهد رفت بلکه زمان را نیز از دست خواهیم داد.

زمانی که کارها را هم زمان انجام می دهیم روی هیچ کدام از آن ها تمرکز لازم را نداریم و همین امر سبب عدم موفقیت یا درست اجرا نشدن کارها می شود و در انتها با شکست مواجه خواهیم شد.

برنامه ریزی، ترتیب و اولویت بندی در هر کاری باعث استفاده ی حداکثری از توانایی و زمان موجود می شود و مسئله ای است که تمام افراد موفق به دیگران توصیه می کنند.

افرادی هستند که در انجام کارهای شان می توان این ضرب المثل را به آن ها نسبت داد، این افراد باید در روال انجام کارها تجدید نظر کنند زیرا زمان و انرژی ای که صرف می کنند کاملا بیهوده است و نتیجه ای نخواهد داشت.

البته باید این نکته را هم اضافه کرد که در این میان استثناء هم وجود دارد، یعنی افرادی هستند با توانایی های بالای ذهنی و جسمی که می توانند هم زمان چندین کار را به خوبی در کنار هم انجام دهند و نتایج خوبی هم حاصل شود.

برداشت: برای رسیدن به بهترین نتیجه باید کارها را با برنامه ریزی و به ترتیب انجام داد.

 

[Mahi.otred]

انشا و داستان ضرب المثل کوه به کوه نمی رسد اما آدم به آدم می رسد​

 

[Mahi.otred]

انشای اول – داستان کوتاه​

در زمان های قدیم در دامنه دو کوه دو روستا به نام های بالا ده و پایین ده وجود داشت که از وسط این دامنه یک رود می گذشت و به هر دو روستا راه داشت و زمین های کشاورزی روستائیان را آبیاری می کرد.

یک روز ارباب بالا ده طمع کرد و تصمیم گرفت زمین های پایین ده را هم صاحب شود، به همین خاطر به افرادش دستور داد تا راه رودخانه به پایین ده را مسدود کنند، بعد از مدتی محصولات زراعی پایین ده خشک شد و زمین های کشاورزی آن ها به شکلی در آمد که دیگر نمی شد در آن محصولی کاشت و برداشت کرد.


ارباب و مردم پایین ده برای شکایت به بالا ده آمدند و به ارباب بالا ده گفتند که رودخانه را دوباره به حالت قبل برگرداند، اما او با گستاخی به آن ها گفت که این کار نشدنی است و تنها راهی که آن ها دارند باید زمین هایشان را به ارباب بالا ده واگذار کنند.

مردم پایین ده از این حرف ارباب بالا ده بسیار ناراحت شدند و دنبال راه چاره ای گشتند و راه حلی برای این کار پیدا کردند، آن ها قناتی در پایین ده حفر کردند و بعد از مدتی وضعیت زمین های کشاورزی شان به حالت قبل بازگشت.

دیری نگذشت که آب رودخانه ی بالا ده خشک شد و این بار ارباب بالا ده بود که سراغ مردم پایین ده رفت برای شکایت، زمانی که او از مردم پایین ده درخواست کرد تا یکی از قنات ها را به طرف روستای بالا ده سرریز کنند پاسخ آن ها این چنین بود: آب از پایین به بالا نمی رود، کوه به کوه نمی رسد ولی آدم به آدم می رسد.

برداشت: به کسی بدی نکنیم چون ممکن است روزی نیازمند همان آدم شویم و بدی ما را تلافی کند.

 

[Mahi.otred]

انشای دوم​

کوه ها به هم نخواهند رسید اما انسان هایی که در حق یکدیگر نیکی یا بدی می کنند روزی دوباره روبروی هم قرار خواهند گرفت و آن زمان است که ممکن است خوبی یکدیگر را جبران کنند یا بدی ای که در حق شان شده را تلافی.

انسان ها یک روز جایی باز به همدیگر می رسند و به جبران گذشته می پردازند، آن ها در این روز جوانمردی را با جوانمردی پاسخ خواهند گفت، و بی انصافی و رفتار ناروا را با همان رفتار.


اگر بدی کردیم و زمان گذشت و روزی کسی به داد خواهی و تلافی نزد ما آمد نمی توانیم از او شکایتی کنیم، حالا او قدرت آن را دارد که رفتار ناشایست ما را تلافی کند، او در مقابل ما خواهد ایستاد و خواهد گفت: بالاخره رسیدیم به روزی که تو باید تقاص آنچه که در حق من انجام داده ای را بدهی و ما آن زمان راه نجات یا فراری نداریم.

روزها می گذرد و آدمی نتیجه ی آن چه را انجام داده می بیند، نتیجه ی تمام کارهای کوچک و بزرگ، تمام خوبی ها و بدی هایی که به دیگران روا داشته است.

مغرور شدن به قدرت، ثروت یا منصبی که داریم و جفا به دیگران و تحقیر آنان پسندیده نیست زیرا که هیچ کدام این ها همیشگی و پایدار نیست و ممکن است روزی دیگر این ها را نداشته باشیم و کسی دیگر در همین مقام به قصد آزار ما بر آید.

در حق دیگران جز خوبی کار دیگری انجام ندهیم که این رفتار خوب یک روز که ما در سختی و مشکلات هستیم مثل یک معجزه زندگی ما را نجات خواهد داد.

برداشت: هیچ چیز همیشگی نیست و در زندگی فقط خوبی است که می تواند زندگی را برای ما خوشایند کند.

 

[Mahi.otred]