در حال تایپ [تقدیر چهاردوتا] اثر «فاطمه امینی کاربر انجمن رمان بوک»

[Fati-Ai]

(بردیا)

نگاهم به متن پیام لیا آزاد بود که قرار فردا رو بهم یادآوری می‌کرد و ذهنم به تقلید از روزهای اخیر، پی اندک خاطرات و صحبت‌هایی که داشتیم، می‌چرخید. دست خودم نبود، انگار منتظر فرصت بودم تا لحظات خوب رو مرور کنم و چهره‌ی شیطون و موهای‌چتری روی پیشونیش که استایل جدیدش بود و حسابی بهش می‌اومد رو مجسم کنم! فعلاً نمی‌خواستم خودم رو بازخواست کنم؛ مگه صلح کردن چه ایرادی داشت؟ قرار نبود که تا ابد با لیا سر لج و‌ لحبازی دنبال هم باشیم! لیا! انصافاً اسم زیبایی بود!
با شنیدن صدای سوزان، دکمه‌ی کنار موبایلم رو فشردم تا صفحه‌ش خاموش بشه، سرم رو بالا گرفتم و به سوگل سلام کردم. قیافه‌ش مثل یک تیکه یخ بود! تا جایی که می‌دونم امروز با خواستگارش قرار داشته و مثل اینکه ساعاتی که سپری شده دل‌به‌خواهش نبوده! سوزان خودش رو به سوگل رسوند و بی‌توجه به حال نامساعد سوگل، با هیجان شروع به سؤال‌پرسیدن کرد. نگاهم بینشون رد و‌ بدل شد. سوگل‌ گردنش رو به سمتم چرخوند و با لحن محکمی‌ گفت:
- بردیا! لطفاً برو توی اتاق!
و سریع نگاهش رو ازم گرفت. حس کردم بعد از شنیدن این لحن کوبنده‌ی سوگل که خطاب به من بیان شده‌بود، روی سرم شاخ دراومد! ناخواسته ایستادم اما با توجه به شناختی که از اخلاقش داشتم، ترجیح دادم فعلاً چیزی بهش نگم و فقط به خواسته‌ش احترام بذارم. به سمت اتاق‌ها چرخیدم.
- چیه سوگل؟ چی‌شده؟
من هم مثل سوزان خیلی دوست داشتم بدونم چی‌شده! ولی فعلاً حرف‌ها، خواهرانه بود! یک قدم به جلو برداشتم که با شنیدن صدای سوگل، ناخودآگاه پاهام قفل شد و ایستادم.
- تو پسری به اسم ایمان می‌شناسی؟!
گوش‌هام تیز شد و هر چه خواستم به اتاقم‌ برم تا ادامه‌ی حرف‌هاشون رو نشنوم، نتونستم.
- ایمان؟! ایمان کاویان؟! نه! نه، من ایمان کاویان نمی‌شناسم!
حس مشهودی که در صدای سوزان جاری بود، استرس و اضطراب بود که تندتند کلمات رو به زبون می‌آورد. سرم رو به عقب چرخوندم. سوگل‌ نفس عمیقی کشید و شالش رو از روی سرش برداشت. با صدای آرومی در جواب سوزان گفت:
- ایمان کاویان نه! کاویان فامیل مادرش بود، ایمان علی‌پور!
از این فاصله هم می‌تونستم ببینم که چشم‌های سوزان تا آخرین حد ممکن باز شد.‌ دهنش باز و بسته می‌شد، بدون اینکه کلامی ازش بیرون بیاد. سوگل دستی بین‌ موهاش کشید. جدی بود اما لحنش نرم بود.
- سوزان! من نمی‌خوام توی کارای تو‌ دخالت کنم، نه می‌خوام شماتت کنم نه نصیحت! در واقع بخوام هم نمی‌تونم، الان مغزم کار‌ نمی‌کنه پس نگران نشو.
سوزان دست‌هاش رو در هم پیچوند و با تته‌پته خطاب به سوگلی که سرش رو‌ پایین انداخته‌بود، گفت:
- آخه... نمی... فهمم! مگه...‌مگه چی... چی... شده؟!

 

[Fati-Ai]

چرخی به بدنم دادم و‌ یک قدم جلو رفتم. جو عجیب و بدی جریان داشت که همچنان علتش رو نمی‌فهمیدم.
- موبایلتو ‌چک کن، فکر کنم متوجه بشی...‌ فقط بدون که اون به اصرار مامانش سر قرار با من اومده‌بوده و زیاد هم صحبت نکردیم، از این بابت ناراحت نباش.
یک‌ قدم جلو رفت و ادامه داد:
- من میرم استراحت ‌کنم، خیلی خسته‌م.
به سمت اتاقش رفت و چند لحظه‌ی بعد، صدای بسته شدن در اتاقش توی خونه‌ی ساکت ما پیچید. جملات رو به زبون فارسی شنیده‌بودم اما حقیقتاً نیاز به ترجمه داشت! پسری که برای آشنایی با سوگل قرار داشت، سوزان رو می‌شناخت؟! نگاهم به روی صورت رنگ‌پریده‌ی سوزان چرخید که به زمین چسبیده‌بود و تکون نمی‌خورد. آروم جلو رفتم که یک‌دفعه‌ای سوزان از جا پرید و به سمت موبایلش که روی میز تلویزیون بود، هجوم برد.
شاید برای یک دقیقه، چشم به صفحه‌ی‌ موبایلش دوخته‌بود! در نهایت «هین» بلندی کشید، موبایلش رو همون‌جا رها کرد. بلافاصله به گریه افتاد و با قدم‌های‌تند به سمت راهرو‌ی اتاق دخترها رفت. کف دستش رو به صورت مکرر به در اتاق سوگل می‌کوبید.
- سوگل؟ سوگل جونم؟ خواهش می‌کنم... درو باز کن تا... تا با هم صحبت... کنیم! سوگل... به روح بابا... من خبر... نداشتم!
گریه‌های بی‌تاب و بلند سوزان، نگرانی رو به وجودم تزریق کرد. خودم رو به سوزانی که همچنان به در اتاق سوگل چسبیده‌بود، رسوندم. با دیدن من، چشم‌های خیسش رو به نگاهم دوخت و عاجزانه گفت:
- بردیا! بگو... سوگل... درو باز کنه... من... نمی‌دونستم خواستگارش... ایمانه! بگو درو... باز کنه تا باهاش... حرف بزنم.
الان فقط یک فرضیه وجود داشت؛ پسری به اسم ایمان که خواستگار سوگل بود، دوست‌پسر سوزان بوده! که صددرصد این فرضیه، واقعیت بود! در حال حاضر نمی‌تونستم به عمق فاجعه فکر کنم، اون هم وقتی سوزان، این شکلی زیر دست‌هام می‌لرزید و ملتمسانه سوگلی رو صدا می‌زد که انگار جوابی برای سوزان نداشت و قفل درش رو باز نمی‌کرد.
- باشه سوزان، یه دیقه آروم باش لطفاً!
حتی نمی‌دونستم در جوابش چی‌ باید بگم! فقط تونستم بغلش کنم تا این حجم از استرسی‌ که به جونش افتاده‌بود و بدنش رو به لرز انداخته‌بود، کم بشه. خیلی پیچیده بود، سوزان اهل روابط اجتماعی با پسرها نبود! حتی توی‌ جمع بچه‌های دانشکده هم شرکت نمی‌کرد. این یعنی با پسری به اسم ایمان، رابطه‌ی عاشقانه داره که حالا به این اندازه ترسیده!
- سوزان!
با شنیدن صدای بلند سوگند،‌ سوزان به‌ وحشت افتاد؛ حتی من هم از لحن کوبنده‌ی‌ سوگند ترسیدم. سوزان فدمی عقب رفت و هق‌هق‌کنان به سوگندی که ابتدای راهرو ایستاده‌بود، خیره شد.
- چه‌خبره؟ هان؟! سوگل‌ چی می‌گفت؟ زود باش برام توضیح بده!
و کیف توی دستش رو‌ روی زمین پرت کرد.

 

[Fati-Ai]

- سوگل که درست حسابی برام توضیح نداد! فقط می‌خوام بدونم خواهرزاده‌ی دوست آقاجون چرا باید تو رو بشناسه؟! چرا سوزان؟
چشم‌های ‌سوگند، خشم‌‌ رو فریاد می‌زد! آهسته به سمتمون می‌اومد‌ و سوزان به همون میزان، ازش فاصله می‌گرفت.
- دیگه پسر توی این شهر نبود؟! تو باید بری با فک و فامیل دوستای آقاجون، رفیق بشی؟ تو به آبرومون فکر نکردی؟ آره سوزان؟
- سوگند، ولش کن!
صدای فریاد سوگل بود که از پشت در بسته‌ی اتاقش شنیده شد. سوگند اما از مرز آروم بودن، رد شده‌‌بود. با صدای بلند گفت:
- نمی‌تونم! باید برام توضیح بده که چرا این کارو‌ کرده!
و جلو اومد که مانعش شدم و نذاشتم به سوزان گریون، بیشتر از این نزدیک بشه. تا حالا به این اندازه سوگند رو عصبانی ندیده‌بودم و نمی‌تونستم حرکت بعدش رو پیش‌بینی کنم. پس احتیاط، شرط عقل بود!
- برو کنار بردیا، می‌خوام باهاش حرف بزنم!
دست‌هام رو روی بازوهاش گذاشتم و وادارش کردم که تکون‌ نخوره. سعی کردم جوری باهاش صحبت کنم که قانع بشه.
- سوگند تا آروم نشی که نمی‌تونی با سوزان حرف بزنی! آروم باش توروخدا!
حرف‌هام زیاد مؤثر‌ نبود؛ صدای گریه‌های سوزان بالا رفت و سوگندی‌ که انگار آروم‌ناپذیر بود، ابروهاش عمیقاً در هم گره خورد و توی صورتم غرید:
- نمی‌تونم آروم باشم! خواهر احساساتی من، چرا باید بره با خواهرزاده‌ی‌ دوست آقاجون رفیق بشه؟ اصلاً چطوری؟! من جواب آقاجون و خانم‌کاویان‌ رو چی بدم؟!
سوزان جرأت صحبت نداشت و من‌ هم هیچ‌وقت به این اندازه کلمات رو گم‌ نکرده‌بودم! سوگند رو آروم می‌کردم؟! اون هم وقتی که به این نگرانی‌ها حق می‌دادم؟ دوباره بازوش رو فشردم.
- سوگندجان! این بچه داره سکته می‌کنه، الان صحبت کردن باهاش هیچ فایده‌ای نداره، تو آروم شو بلکه سوزانم آروم بگیره!
فشاری به دست‌هام وارد کرد، اون‌قدر زورش زیاد بود که دست‌هام شل شد و از روی بازو‌هاش افتاد.
- بیخود! من که نمی‌خوام بزنمش، فقط می‌خوام باهاش صحبت کنم! پس به جای بچه‌بازی و‌ گریه کردن بیاد جلو و به من بگه جریان چی بوده؟!
نه! سوگند هیچ‌جوره کوتاه نمی‌اومد. به سمت سوزان برگشتم، بلکه اون کوتاه بیاد! اما توی همین چند دقیقه، چشم‌هاش حسابی ملتهب شده‌بود و رنگ صورتش با دیوار پشت سرش که بهش چسبیده‌‌بود، یکی شده‌بود. اگه می‌خواست هم نمی‌تونست صحبت کنه!
- چیه؟ چی‌شده؟! صداتون تا پایین میاد! عزیزجون بی‌نهایت نگران شده!

 

[Fati-Ai]

با شنیدن صدای باراد، فرشته‌‌ی‌ نجاتم، نگاهم از روی صورت سوگند به پشت سرش کشیده‌شد. باراد حیرت‌زده ایستاده‌بود و نگاهش بین دخترها می‌چرخید. سوزان از فرصت لحظه‌ای پیش اومده و غفلت سوگند، استفاده کرد و با قدم‌های سریع خودش رو به اتاقش رسوند. با شنیدن صدای بسته شدن در اتاقش، سوگند تکون محکمی خورد و پشت در اتاق سوزان قرار گرفت. کف دستش رو محکم به در کوبید.
- درو باز کن سوزان! این اداها برای چیه؟ زود باش برام تعریف کن ببینم چه غلطی ‌کردی! من باید به بقیه جواب پس بدم!
دستم رو به کمرم زدم و کلافه به باراد نگاه کردم. از هیچ قسمت قضیه خبر نداشت و گیج‌تر از من به نظر می‌رسید. خودش رو به سوگند رسوند و مثل من ازش خواست که آروم بگیره اما این درخواست‌ها سوگند رو عصبی‌تر‌ می‌کرد!
- نمی‌تونم باراد، مغزم داره منفجر میشه! باید همین الان با سوزان حرف بزنم!
باراد حیرون و از همه‌جا بی‌خبر، با چشم‌هایی که از کاسه بیرون زده‌بود‌، بهش خیره شد و در جوابش گفت:
- باشه! فقط میگم آروم صحبت کن، به خدا عزیزجون خیلی ترسیده! صداتون رو می‌شنوه.
سوگند لحظه‌ای چشم‌هاش رو بست و نفس‌های عصبیش رو محکم بیرون فرستاد. باراد نگاهم کرد و با صدای آرومی پرسید:
- مگه چی‌شده؟!
قبل از اینکه من حرف بزنم، سوگند به سمتش چرخید و مقابلش ایستاد. این‌دفعه تُن صداش رو پایین آورد اما کلمات، همچنان کوبنده از دهنش خارج می‌شدند.
- خواهر دوست آقاجون میاد خواستگاری سوگل و حالا می‌فهمیم پسرش دوست سوزانه! می‌فهمی؟ با سوگل رفته سر قرار و گفته من خواهرتو می‌شناسم‌ و با هم دوستیم! سوگل جزئیاتو برام تعریف نکرد که بدونم... حالا من چطور آروم بگیرم باراد؟ من جواب عزیزجون و آقاجون رو چی بدم؟
باراد لبش رو به دندون گرفت و نگاه حیرت‌زده‌ش رو به من دوخت. سری به نشونه‌ی‌ تأسف تکون دادم. درسته، خیلی اوضاع پیچیده‌ و غیر قابل باوری بود!
- من کم گذاشتم باراد؟ من برای این دختر کم‌ گذاشتم؟! شاید نباید ازدواج می‌کردم! شاید ازدواج من باعث شد بره با پسر مردم رفیق بشه! همش تقصیر منه که جای مادر نداشته‌مون رو براش پر نکردم!
دوباره به سمت اتاق سوزان چرخید.
- تو که میای بیرون، مگه تا ابد می‌تونی اونجا بمونی؟ پس به جای این لوس‌بازیا بیا به من بگو جریان چیه تا بدونم چه غلطی باید بکنم!
دستم رو به گردنم گرفتم. درد خفیفی رو بین عضلاتم، از قسمت زیر گوش تا شونه‌م حس می‌کردم.
- این حرفا چیه می‌زنی دختر؟ هیچ‌کَس مقصر نیست! سوزان هم باید توضیح بده اما یکم بهش زمان بده! خواهش می‌کنم بیا بشین.

 

[Fati-Ai]

باراد گفت و دستش رو دور شونه‌ی سوگند انداخت. برخلاف میل دختر‌ سرکش و عصبانیمون، اون رو به سمت مبل‌ها برد و به من اشاره کرد تا پایین برم و به عزیزجون سر بزنم. جهت قدم‌هام رو به سمت پله‌ها کج کردم و در همین حالت موبایلم رو از جیب شلوارم بیرون کشیدم. باید به فرهود خبر می‌دادم؛ تنها کسی که می‌تونست آتیش سوگند رو خاموش کنه، فرهود بود. البته زیاد مطمئن نبودم، چون تا به حال به این اندازه سوگند رو خشمگین ندیده‌‌بودم، اما به‌هرحال شوهرش بود و بهتر از من و باراد می‌دونست چطور باید با سوگند حرف بزنه. در قالب یک پیام، براش نوشتم که زودتر به خونه بیاد. احتمالاً بعد از دیدن پیامم نگران می‌شد و سریعاً خودش رو می‌‌رسوند. راستش نمی‌دونستم چطور باید برای این داستان، ‌مقدمه‌چینی کنم، امیدوارم فرهود زیاد نگران نشه!
آخرین پله رو پایین رفتم و خودم رو به عزیزجون رسوندم. حق با باراد بود، پیرزن بیچاره رنگ به رو نداشت و زیر لب با خدای خودش صحبت می‌کرد.
- احوال عزیزجون خوشگل من؟
نگاهش رو به طبقه‌ی بالا دوخت و در جوابم گفت:
- بردیا پسرم، چی‌شده؟ چرا‌ این‌قدر سروصدا می‌اومد؟ اتفاق بدی افتاده مادر؟ بچه‌هام حالشون خوبه؟
مقابلش ایستادم و به خودم اشاره کردم.
- الان حال من چطوره؟ ببین چقدر خوبم! هم سالمم هم می‌خندم!
خندیدم و ادامه دادم:
- بقیه هم‌ مثل من! فقط عزیزجون نمی‌دونم چرا وقتی یه چالش کوچیک پیش میاد، این دخترا اول وارد راه گیس و گیس‌کشی‌ می‌کشن!
دوباره خندیدم و نگاه نامطمئنم‌ رو به چشم‌هاش دوختم. ابروهاش به پایین خم شده‌بود و غم توی نگاهش موج می‌زد.
- آخه چرا پسرم؟ دخترای من که خیلی آرومن!
دستم رو به گردنم گرفتم و لبم رو اسیر دندون‌هام کردم. حق با سوگند بود! بازگو کردن این قضیه، خیلی بد بود، خصوصاً اگه عزیزجون این قصه رو از زبون مادر پسره می‌شنید! حتماً خجالت‌زده می‌شد چون مثل چشم‌هاش به ما‌ اعتماد داشت!
- بردیا مادر، کمک کن من برم بالا!
ای وای! همین کم بود! جلو رفتم و مقابل پاهاش زانو زدم.
- دورت بگردم، برای چی خودتو اذیت می‌کنی؟ باور کن موضوعی نیست که بخوای به خاطرش جوش بزنی! لطفاً بسپار به خود دخترا و بذار خودشون این قضیه رو حل کنن، اگه شما بری بالا خجالت‌زده میشن.
- آخه خیلی دلم شور می‌زنه پسرم!
سرم رو خم کردم و روی دست‌های چروکش رو بوسیدم. قربون دلش برم که این‌قدر به دل ما نزدیک بود.
- نه دورت بگردم، آروم باش! می‌خوای کمکت کنم بری توی اتاقت؟ یکم به خودت استراحت بده، به‌ وقتش سوگند میاد و باهات صحبت می‌کنه.
زیاد راضی نبود اما کمکش کردم تا بلند بشه و به اتاقش بره. خدا رو شکر که آقاجون خونه‌ نبود. نمی‌دونستم دوباره خشم سوگند منفجر میشه یا نه، اما امیدوارم حداقل صداش به گوش آقاجون نرسه که اون، هیچ‌‌جوره توجیه نمیشه!
***