مجموعه اشعار حضرت مولانا

[STARLET]

صورتگر نقاشم هر لحظه بتي سازم
وانگه همه بت‌ها را در پيش تو بگدازم
صد نقش برانگيزم با روح درآميزم
چون نقش تو را بينم در آتشش اندازم
تو ساقي خماري يا دشمن هشياري
يا آنک کني ويران هر خانه که مي سازم
جان ريخته شد بر تو آميخته شد با تو
چون بوي تو دارد جان جان را هله بنوازم
هر خون که ز من رويد با خاک تو مي گويد
با مهر تو همرنگم با عشق تو هنبازم
در خانه آب و گل بي‌توست خراب اين دل
يا خانه درآ جانا يا خانه بپردازم

 

[mobina01]

پیش آی دمی جانم زین بیش مـرنجانم
ای دلبر خندانم آهسته که سرمـــستم

از خود ببریدم من عشق تو بـــگزیدم
خود را چو فنا دیدم آهسته که سرمستم

 

[mobina01]

یادها رفتند و ما هم می‌رویم از یادها،

کی پر کاهی بماند در میان بادها ...

 

[mobina01]

اندر دل من مها دل افروز تویی

یاران هستند و لیک دلسوز تویی

شادند جهانیان به نوروز و به عید

عید من و نوروز من امروز تویی

 

[mobina01]

عقل و دل روزے زهم دلخور شدند
هر دو از احساس نفرت پر شدند

دل بہ چشمان ڪسے وابستہ بود
عقل از این بچہ بازے خستہ بود

حرف حق با عقل بود اما چہ سود
پیش دل حقانیت مطرح نبود

دل بہ فڪر چشم مشڪے فام بود
عقل آگاہ از خیال خام بود

عقل با او منطقے رفتار ڪرد
هر چہ دل اسرار عقل انڪار ڪرد

ڪش مڪش مابین شان شد بیشتر
اختلافے بیشتر از پیش تر

عاقبت عقل از سر عاشق پرید
بعد از آن چشمان مشڪے را ندید

تا بہ خود آمد بیابان گرد بود
خندہ بر لب از غم این درد بود
ا‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌

 

[mobina01]

صبر پرید از دلم
عقل گریخت از سرم

تا به کجا کشد مرا
مستی بی امان تو

 

[mobina01]

گر چرخ ترا خدمت پیوست کند
مپذیر که عاقبت ترا پست کند

ناگاه به شربتی ترا مسـ*ـت کند
در گردن معشوق دگر دست کند

 

[mobina01]

دل ویران مرا داد ده ای قاضی عشق!

که خراج از ده ویران دلم ،بـستده‌ای

 

[mobina01]

‌‌‌‌
‌
شاهی‌ست که تو هرچه بپوشی داند
بی‌کام و زبان گر بخروشی داند
‌
هر ک.س هوس سخن فروشی داند
من بنده آنم که خموشی داند..

 

[mobina01]

پیش آی دمی جانم زین بیش مـرنجانم
ای دلبر خندانم آهسته که سرمـــستم

از خود ببریدم من عشق تو بـــگزیدم
خود را چو فنا دیدم آهسته که سرمستم