دلنوشته [دلنوشته دلتنگی]اثر م.م.ر(shahbaz)کاربر انجمن رمان بوک

[Shahbaz]

امروز دلم می‌خواهد کنارِ کسی بنشینم و از قصُه بگویم نه از غصُه،

غصُه‌ها را جعبه‌ای کادو کنم، بسپارم به رودخانه که رهسپارِ دریا شود.

دلم چایِ کنارِ تو را می‌خواهد،

چای با قندِ وجودت، کنارِ هلِ نگاهت و عطرِ زعفرانِ تنت.

تو می‌توانی بهترین هدیه‌ی خدا باشی، برای مرهم شدن بر شکستگی‌های متعددِ قلبم!

 

[Shahbaz]

وقتی رسیدی به مقصد، نگاهی به آسمان کن.

دورترین ستاره را که دیدی، دستانت را به سویش دراز کن.

بچین آن را از آسمانِ قلبم، بگذار کفِ دستت و هر جا که رفتی، معرفی‌اش کن به عنوانِ ستاره‌ای که در هفت آسمان برای تو می‌درخشد... .

دلبندم دعایم کن که من محتاجِ قلبِ پاکت هستم که روحم با روحِ تو هم‌پرواز شده به سمتِ آسمانِ دلدادگی‌ها!

 

[Shahbaz]

گوشه‌ای در خانه‌ی قلبم، میانِ تو در توی راهروها و دهلیزِ چپ و راست، یک احساسی در گذر است.
گاهی پررنگ و گاهی کم‌رنگ، گاهی مثل نسیم، نوازش‌گونه و گاهی به مانندِ طوفانی سهمگین، تمامی پایه‌های وجودم را می‌لرزاند.
گاهی آرام می‌تپد با پچ‌پچ‌های مخفیانه و گاهی می‌لرزد از عاشقانه‌های آرامش‌وارت در کنار گوشم.
عشق...
همان حسی است که ما را از جهنمِ بی‌معنایی به بهشتِ عشق و احساسِ لطیفِ دونفره می‌برد.
من در بیابان، کویر و شن‌زارهای داغِ احساس، ما بین دستانِ گرمِ تو گم شده‌ام.
دربه‌درِ بودنت!
همیشه عاشقت می‌مانم، حتی زمانی که دیگر قلبم نتپد و از گرما و زندگی بیافتد... .

 

[Shahbaz]

من زنی هستم که دیگر اشک مرهمِ زخم‌ها و دردهایم در زندگی نیست.

غمم‌ را به‌صورتِ دیگری در من می‌توانی ببینی،

غم را در کلامم احساس می‌کنی، آن‌گاه که شاعری پر از غزل شده‌ام.

غم را در لباسی بافته شده از تار و پود بر تنِ دخترکی خردسالِ بازیگوش،

غم را در پارچه‌ای که با دستانِ مرتعشم بریده و دوخته می‌شود،

غم را در می‌توانی ببینی که با آن به جانِ خانه افتاده و گرد و غبار از در و دیوارش زدوده می‌شود.

من زنی هستم که دیگر اشکم سرازیر نمی‌شود و غمم را با کلافی از درد، هر صبح از نو در قلابِ زندگی سر می‌اندازم.

 

[Shahbaz]

آن‌جا که در سرزمینِ نومیدی‌ها دست بسته به تک درختِ خشکِ آرزو رسیدم، یک لحظه در دل تمنا کردم که کاش طنابی بود که بینِ شاخه‌ی درخت و گردنم حلقه‌ای ایجاد می‌کرد و تمام... .

ولی وقتی صدای آبشار را از تهِ جنگلِ احساس شنیدم، آبشار! تکراری که تمام نشده و جذابیتش به انتها نمی‌رسد، خواستم که زندگی کنم و آرزو کنم بعدِ مرگ ذره‌ای از قطراتِ آبِ بی‌انتهایش باشم. تنها با امید هست که می‌توان به آرزو دست پیدا کرد، پس به ناامیدی مجالِ پیش‌روی نخواهم داد.

 

[Shahbaz]

شانه‌ای سراغ ندارم که تابِ گریه‌ها و اشک‌هایم را داشته باشد،
دیواری نیست که بتوان به محکمی‌اش تکیه کنم،
غم‌هایم سنگین‌تر و قوی‌تر از قله‌های جهانند؛
اما او را دارم... در انتهایی‌ترین گوشه‌ی قلبم، ایمانم به اوست،
که در ناامیدترین لحظاتِ ناامیدی و درد،
آن‌جا که دیگر نفس‌ها به آخرینِ خود می‌رسد،
آن‌جا که دیگر دست‌ها جانی برای گرفتن ندارد،
دستانم را محکم می‌گیرد، من را بلند می‌کند و در گوشم می‌گوید:
- تو قوی هستی و می‌توانی با لبخندی دنیا را بخندانی!

 

[Shahbaz]

در میانِ همهمه‌ی صداهای درونِ سرم،

در میانِ آشوب‌های گر گرفته در قلبم،

در میانِ ناامیدی‌های فزون گرفته در این روزها،

در میانِ شک و بدبینی و هراس،

تنها صدای قلب و نجوای درونی توست که به من امیدِ زنده ماندن می‌دهد.

تو در کنارِ خدایت می‌توانی، امیدِ از دست رفته‌ی این روزهای من باشی،

وقتی این‌گونه قهرمان و بی‌پروا برایم از آرزوهای پیش‌رو در آینده‌ حرف می‌زنی و زندگی را در اوج خاکستری بودن، رنگی می‌سازی.

 

[Shahbaz]

من دنیایم را با نگاه به لبخندِ تو رنگی می‌کنم،
من زندگی کسالت‌بار را با اندیشیدن به سیاهی چشمانت هیجان‌زده می‌کنم،
من روزگارِ بی‌مروت را با عشقِ باوفای تو بر خود آسان می‌گیرم،
تمامِ سرنوشتم را با حضورِ همه جانبه‌ات آغشته می‌سازم تا گذرانِ ناملایمتی‌‌هایش، برایم ممکن شود، پس بر قلبِ عاشقِ من خرده مگیر!

 

[Shahbaz]

بهار را با یادت گذراندم و هر صبحِ بهاری با خاطره‌ی حضورِ تو، شکوفه‌ها را رج به رج بافتم و روز را به شب رساندم.
بهار در دلِ من آغاز شده، آن‌گاه که با تو در آن خاطره‌سازی می‌کنم؛ پس نبودنت توفیری در روندِ زندگی‌ام نخواهد گذاشت.
اگر باز هم نیایی، چشم به آمدنت در فصل‌های دیگر خواهم بود. گمان نبر از این چشم انتظاری دوست داشتنی‌ام دست خواهم کشید!

 

[Shahbaz]

اما تو چون ساقه‌های نورسیده‌ی یک درخت، در تن و شاخسارِ من پیچیدی و مرا سبز کردی،
تو با نورِ وجودی خویش، ظلمتِ تاریکِ احساس مرا روشنی بخشیدی و گرما را به جانم هدیه کردی،
تو در اوجِ بی‌انگیزگی و ناامیدی روانم، چون شعله‌ای کوچک، کورسوی امید را به من نوید دادی و با قدرت در انتهای قلبم نشاندی، که هنوز برای رجوعِ دوباره‌ات باید چشم انتظار و روشن باقی بمانم.