نیمه حرفه‌ای [زخمه‌ی خُلقان] اثر «لیلا مرادی نویسنده افتخاری انجمن رمان بوک»

[Leila Moradi]

انگار شور زندگی را در وجودش کشته بودند. یادش هست در گذشته، همیشه می‌گفت عروسی یک‌دانه برادرش را سنگ‌تمام می‌گذارد؛ اما اکنون در این دنیا سیر نمی‌کرد. این میهمانی بهانه‌ای ایجاد کرد که اقوام از دور و نزدیک گرد هم جمع شوند. فامیل‌های پدری‌اش جمعیت کمی داشتند و دیدارهایشان به همان سالی یک‌بار خلاصه میشد. چشمانش در بین آن فوج از آدم، امیرعلی را شکار کرد؛ کنار چند تن از دوستانش، نشسته گرم صحبت بود. چه زود با شرایط اخت شد! انگار فقط آمده‌بود زندگی‌اش را متلاطم کند و برود. ظرف شیرینی جلویش قرار گرفت. کی خانم‌جون و مادرشوهرش کنارش نشستند که متوجه نشد؟ نگاه جنگلی‌ ستاره‌جون، برقی از نگرانی در خود داشت.
- بیا یه‌کم از این میوه بخور. چقدر ساکتی؟
به خودش آمد. نگاهی به ناپلئونی‌های پیش رویش انداخت و دستش را کوتاه کرد.
- ممنون، اشتها ندارم.
سرزنش‌ در کلامش نشست:
- به خودت برس دختر! حسام بهم سفارش کرد حواسم پی‌ات باشه. آخه این‌جوری که نمی‌شه.
مسبب این حال خودِ پسرش بود، محبت‌های زیرپوستی‌اش را نمی‌‌خواست. خانم‌جون نگاه عجیبش را در صورت نوه‌اش گرداند و بعد کنجکاو پرسید:
- تو یه چیزیت هست. ببینم، دکتر رفتی؟
گیج و منگ به طرفش برگشت. مگر چطور بود که این‌ همه مته به خشخاش می‌گذاشتند؟ لب‌هایش مثل ماهی تکان خوردند:
- نه، دکتر برای چی؟
اخم شیرینی بین ابروهایش جا خوش کرد.
- خودت رو به اون راه نزن! این رنگ و رو و بی‌اشتهایی، حتماً دلیلی داره.
دستپاچه شد. عرق سرد روی کمرش نشست. لبخند معنی‌دار ستاره‌جون را درک نمی‌کرد. آن‌قدر غرق دغدغه‌های زندگی‌اش بود که نمی‌دانست چه درست است و چه غلط. با آمدن عروس و داماد توانست از آن مخمصه نجات پیدا کند. به استقبال‌شان رفت. صدای ساز و دهل به هوا برخاست‌. جلوی پایشان گوسفند بی‌نوا را سر بریدند و سه بار از خون رد شدند. طلعت‌خانم، در حالی که نم اشکش را با گوشه‌ی روسری‌اش می‌گرفت، بالای سر عروس و داماد اسپند دود کرد و نرگس‌خانم هم هلهله‌کنان نقل پاشید. فاطمه برای مراسم، به میل خودش تیپ ساده و محجبه‌ای زده‌بود. در آن پیراهن سفید دنباله‌دار صدفی‌رنگ کم از فرشته نداشت. آرایش ساده‌ی صورتش بانمک‌تر نشانش می‌داد. اول او را در آغوش کشید و بعد به سمت برادرش رفت. چقدر در لباس دامادی مشکی رنگش جذاب شده‌بود. بغض به گلویش نشست.
- خوشبخت بشی داداشی!
گوشه‌ی چشمان مهران چین خورد. انگار درون تیله‌های آسمانی‌اش، ستاره‌ها می‌درخشیدند. زیر گوش ماه‌بانو پچ زد:
- همه چی رو مدیون توأم خواهر کوچیکه.
برق اشک در چشمان دخترک نشست. گوشه‌ای دور از جمعیت ایستاد. جای سوزن انداختن نبود. چشمش به حسام افتاد که مردانه مهران را در آغوش گرفت و آرام در گوشش چیزی گفت. این مرد خوب بلد بود جلوی بقیه خود را مبرا جلوه دهد. آن پیام ناشناس دوباره خاطرش را مکدر کرد و احمق بودنش را به او یادآور شد. چشمانش آماده‌ی گریستن بودند. با حالی خراب بالای پارچه‌ی ساتن ایستاد و مشغول قند سابیدن شد. همه دور سفره‌ی عقد ایستادند. به یاد عروسی خودش افتاد. وضعیت آن موقعش با حال عروس امشب، زمین تا آسمان تفاوت داشت. عاقد خطبه را خواند و یکی از دختران فامیل با شیطنت گفت:
- عروس رفته گل بچینه.
از حرص کله‌ قند‌ها را با شدت بیشتری به‌هم سابید که خرده‌های ریزش روی پارچه ریخت. در آن‌سو، امیرعلی تمام وجودش چشم شده‌بود و حرکات ریز ماه‌بانو را می‌پایید. نه صدای عاقد را شنید و نه لبخند خواهرکش را دید. قلبش از دیدن حال و روز دخترک به درد می‌آمد. سرش را زیر انداخته‌بود که کسی پی به حالش نبرد؛ اما چشمان اشک‌بارش را که از دیده‌اش نمی‌توانست مخفی کند. فاطمه با صدای ضعیف و آرامی بله را داد که هیاهوی جمع بلند شد. صدای کف زدن بقیه، باعث شد که به خودش بیاید و او هم شروع به دست زدن کند. نگاهش را با لبخند تلخی از صورت شاد و پر ذوق خواهرش گرفت که با چهره‌ی برزخی حسام مواجه گشت. چشمانش به حالت دورانی، بین او و ماه‌بانو می‌چرخید. اختیار نگاه هرزش را گرفت و کلافه دست پشت گردنش کشید. یعنی حسام به ماه‌بانو علاقه پیدا کرده‌بود؟ نمی‌توانست در عقلش بگنجاند که رفیق دیرینه دیروز، همین‌طور تصادفی با کسی که او عاشقش بود ازدواج کرد و تشکیل زندگی داد. فقط خداخدا می‌کرد آن چیزی که در مغزش جولان می‌داد حقیقت پیدا نکند. نمی‌خواست ماه‌بانو قربانی طمع و کینه‌های یک فرد مریض شود. دو سکه‌‌ای که به عنوان هدیه برای عروس و داماد تهیه کرده‌بود را تقدیم‌شان کرد و بعد از تبریک گفتن، سریع از آن فضای خفقان‌آور دور شد. خودش را به پشت‌ خانه رساند و جلوی حوض خم شد. سرش را زیر شیر آب گرفت تا داغی از سرش بپرد. شقیقه‌اش نبض می‌زد و به دشواری نفس می‌کشید. صدای خش‌خشی از پشت سر به گوشش خورد. در آن نور کم طلایی، قامت حسام پیش رویش ظاهر گشت.

 

[Leila Moradi]

در سکوت فقط توانست شیر را ببندد و کمر راست کند. حسام آستین‌های پیراهن سرمه‌ایش را تا زد و ریشخند‌زنان جلو آمد. بارقه‌ای از خشم و حس انتقام‌جویی در چشمانش می‌درخشید. سیگاری از جیبش درآورد و آتش زد.
- خلوت کردی استوار!
نفس سنگینش را با آه عمیقی بیرون فرستاد و روی جدول‌ بتنی باغچه نشست. دل و دماغ حرف زدن با کسی، از جمله با این مرد را نداشت. حسام چند کام از سیگار گران‌قیمتش گرفت و کتش را روی یک شانه انداخت.
- توی نظامتون نگاه کردن به زن شوهردار جرمش چیه؟
به سمتش سر برگرداند و چشم ریز کرد. با این حرف‌ها می‌خواست به کجا برسد؟ فقط شأن و منزلتش را به سخره می‌گرفت، هدف دیگری نداشت. آب پاکی را روی دستش ریخت.
- ضعف خودت رو با گناهکار کردن بقیه لاپوشونی نکن.
جا خورد. فیلتر سیگارش را روی زمین خالی کرد و قدم پیش گذاشت.
- من سرم برای دعوا درد می‌کنه، پس سعی نکن بیشتر از این توی لونه‌ی زنبور دست بندازی.
برخاست و از جلد آرام همیشگی‌اش خارج شد.
- این نمایش رو خودت شروع کردی.
به چند ثانیه نکشید که یقه‌اش اسیر دستانش شد و بانگ خشمگینش، پرده‌ی گوشش را خراش داد:
- و موقعی تموم میشه که باز پا توی کفش من نکنی. ببینم نگاه هرزت، حتی فکرت سمت ماه‌بانو بچرخه، اولین نفری که می‌سوزه اونه، فهمیدی؟
می‌خواست با تهدید جان آن دختر بی‌گناه، او را از راه به‌در کند؟ هر چه که می‌گذشت بیشتر به این نتیجه می‌رسید که حسام عقده‌ای شده‌بود و آخ که شعله‌ی نفرت، چه زندگی‌ها را که خاکستر نمی‌کرد. کم‌کم اخم غلیظی میان ابروهایش نشست و پیشانی‌اش چین افتاد. یقه‌اش را از حصار دستانش بیرون کشید و به عقب هلش داد.
- خیلی پستی مرد! تو حتی به زن خودت هم رحم نداری؛ اون‌که برده‌ات نیست.
صاف ایستاد و نگاه زشتی تحویلش داد.
- این رو تو تعیین نمی‌کنی. اون‌قدر آدم دارم که سر به نیستت کنن، به ضرر خودته.
این حرف او را به نقطه‌ی جوش رسانید. روی نقطه‌ ضعفش دست گذاشت.
- تو به فکر خودت باش که تا گردن توی منجلاب رفتی.
مراعات هم حدی داشت؛ این مرد حیا را خورده و آبرو را قی کرده‌بود. نگاه تیره و باریک حسام، هم‌چون مار نیش می‌زد. حال امیرعلی با پوزخندی آشکار، لبه‌ی کتش را درست کرد و مقابلش ایستاد.
- تو که نمی‌خوای اعتبارت توی بازار خراب بشه پسر حاجی؟
چهره‌اش عبس گشت. باز آبرو و غرورش را نشانه گرفته‌بود. رفیقی که اکنون نقش یک رقیب داشت. اصلاً از کی پرده بینشان افتاد؟ شاید از همان وقتی که مدام در خانواده با او مقایسه میشد؛ زمانی که الگوی جوانان محل نام گرفت و او را خراب‌کار و سرخور خواندند. آن شب کذایی و اتفاقات بعدش هم، ضربه‌ی کاری‌اش را زد. همین عقده‌ها بذر کینه را در دلش دواند و مسیر زندگی‌اش انحراف پیدا کرد. سی*ن*ه به سی*ن*ه‌اش ایستاد و انگشت شست و اشاره‌اش را به دو گوشه‌ی لب کبودش کشید.
- لغز نخون! تو کی باشی که از اعتبار حسام فلاح حرف بزنی؟
امیرعلی کمی در اطرافش جست‌و‌جو کرد تا از نبودن کسی یقین پیدا کند و بعد به طرفش متمایل شد.
- خودت باید خوب بدونی. بد راهی پیشه کردی.
برق تعجب در نگاهش نشست؛ اما خیلی زود فروکش کرد و در جلد سفت و سختش فرو رفت.
- توی حوزه‌ی خودت کارآگاه‌بازی دربیار استوار!
امیرعلی در زیرک بودن نظیر خاصی داشت و از حرکات آدم‌ها می‌توانست درونشان را بخواند‌. به نوعی مو را از ماست بیرون می‌کشید!
- پس خبرها درسته.
سیگار درون پنجه‌هایش سوخت و دردش را حس نکرد. کمی کوتاهی و سهل‌انگاری کرده‌بود که حال یک درجه‌دار ساده به ریشش می‌خندید. خودش را نباخت و چشم تنگ کرد.
- منظور؟
عاقل‌اندرسفیه نگاهش کرد و در حالی که دورش، مثل بازجوها می‌چرخید، شمرده‌شمرده شروع به صحبت کرد:
- فکر نکن با دودوزه بازی می‌تونی کارهات رو لاپوشونی کنی. اخلال در بازار عواقب بدی برات داره.
متعجب شد و چنان به طرفش برگشت که گردنش تیر کشید. این مرد از خیلی چیزها خبر داشت که اصلاً برای وجهه‌ی کاری‌اش خوب نبود. رگ‌های آبی باریک پشت پلکش، کم مانده‌بود از شدت خشم پوسته‌ی رویش را بشکافند و بیرون بزنند.
- از کی تا حالا بازار تهران دست یه نظامی تازه‌کار افتاده؟
راه ضربه زدن را با طعنه پی می‌گرفت. امیرعلی سری از روی تأسف تکان داد و پوفی کشید.
- بس کن حسام! حق هم‌وطن‌های بی‌چاره ما رو امثال شماها ضایع کردین. با قاچاق جنس خارجی که دوبرابر قیمت قانونی به مردم می‌فروشین؛ با فروش بارهای ته‌لنجی، باز هم بگم؟

 

[Leila Moradi]

یک‌ذره هم رویش تأثیر نداشت. به نوعی، چشمانش پایین‌تر از نوک دماغش را نمی‌دید!
- پس از الان یکی‌یکی شروع کن و یقه‌ی همه رو بگیر.
فکش از خشم منقبض شد. سعی کرد از کوره در نرود.
- به موقعش! این‌قدر جمعیتتون زیاده که از دست دولت خارج شده، شما هم خوب دارین خرسواری می‌کنین؛ اما همین‌طوری نمی‌مونه.
آن روزهای سیاه گذشته در ذهن حسام تداعی شدند. همیشه‌ی خدا در کارش دخالت می‌کرد. چه قصدی داشت؟ یک‌بار آبرویش را همه جا برد برایش بس نبود؟ با همان ظاهر اخم‌آلود در صورتش تیز شد و آهسته پچ زد:
- مراقب رفتارت باش سرکار، چون ممکنه این دفعه بهای سنگین‌تری بدی.
چیزی از جمله‌ی مرموزش نفهمید. دست بر شانه‌اش نهاد و لبخند معنی‌داری بر لب نشاند.
- این آدم‌هایی که بهش چسبیدی، سر پیچ ولت می‌کنن رفیق، آخرش میری ته دره.
این را گفت و در مقابل نگاه ماتش، سریع از کنارش گذشت.
***
حوصله‌ی بودن در جشن را نداشت. تکیه به حصار آجری، فقط سیگار روی سیگار می‌کشید تا به افکار آشفته‌اش سر و سامان دهد. امیرعلی موی دماغش شده‌بود و وجودش اعصابش را به تنش می‌انداخت. چرا توبه نمی‌کرد؟ باز از جانش چه می‌خواست؟ باید یک گوشمالی حسابی به او می‌داد که حد خودش را بداند. تلفنش را برداشت و شماره‌ای گرفت. به دو بوق نرسیده صدای خواب‌آلودی از پشت گوشی پیچید:
- جانم... .
نگذاشت حرفش کامل شود، در این لحظه زورش فقط به نوچه‌اش می‌رسید.
- این همه پول بهت نمی‌دم که مثل چوب‌ خشک وایسی تا یه نظامی جز برام هارت و پورت کنه.
خواب از سرش پرید و ترسیده به تته‌پته افتاد:
- چی‌‌‌‌... چی‌شده آقا؟
چنگ به موهای پریشانش زد. صدای خش‌خشی را از پشت سر شنید. برگشت که از بین دود‌های خاکستری سیگار، چهره‌ی آشنای زنی مقابل دیدگانش ظاهر گشت. روی سطح شنی، با آن پیراهن و کفش‌های پاشنه‌بلندش، طمأنینه‌وار قدم برمی‌داشت. گوشه‌ی لبش بالا رفت. کارآگاه کوچولو! تن صدایش را پایین‌تر آورد و تکیه‌اش را از دیوار گرفت.
- دیگه می‌خواستی چی بشه وهاب؟ این یارو ممکنه بهم ضرر می‌زنه، یه زهرچشم ازش می‌گیری.
- شما جون بخواین، فقط بگین کیه که برم سر وقتش.
با نوک کفش ضربه‌ای به سنگ‌ریزه‌ی جلوی پایش زد و به طرف دخترک گام برداشت. با چشمان درشت شده‌اش، کنجکاوانه به مکالمه‌‌اش گوش می‌داد. سیگار نصفه‌اش را گوشه‌ای انداخت و تا رسید، بی‌مقدمه دست دور کمرش حلقه کرد و سرش را به سی*ن*ه چسباند که در آغوشش به جست و خیز افتاد. پوزخند زد.
- بیدار باش بهت خبر میدم، ببینم چه می‌کنی.
بدون منتظر ماندن جوابی تماس را قطع کرد و تلفن را از گوشش فاصله داد. دخترک هم‌چنان سعی می‌کرد راه گریزی پیدا کند. جثه‌ی ریز و ضعیفی نداشت؛ اما در مقابل او که نمی‌‌توانست کاری از پیش ببرد! لب به گوشش نزدیک کرد.
- موش‌های نابلد و ساده سریع دم به تله میدن.
ماه‌بانو از تقلا ایستاد. لبخند گوشه‌ی لبش را که با لذت تماشایش می‌کرد، از نظر گذراند. تاب گیسوانش اسیر انگشتان پهن مردانه‌اش شد. شاید تنها چیزی که حسام تا به الان توانسته‌بود از امیرعلی بدزدد همین دخترک بود که ارزش بالایی برایش داشت؛ برگ برنده‌اش بود. قلب دخترک در سی*ن*ه به تلاطم افتاد و دلهره در سراسر وجودش خروشید‌. می‌ترسید با آن نگاهش بو ببرد که همه‌ی حرف‌های رد و بدل شده‌ی بین او و امیرعلی را شنیده‌است. پشت حصار پنهان بود و چقدر در آن لحظات خودش را کنترل کرد، چقدر به سرنوشت شوم و ننگینش لعنت فرستاد. این مرد به حدی خطرناک بود که در مخیله‌اش نمی‌گنجید.
- چرا.‌‌.. چرا این‌جایی؟
حسام به دو چشم خودش هم شک داشت. ریزبینانه کمی روی صورتش خم شد که سعی می‌کرد استرسش را مخفی کند. لب‌های سرخی که از شدت اضطراب زیر دندان می‌کشید، بدجور دل‌فریبی می‌کردند؛ اما الان وقت بیدار کردن حس‌های مردانه‌اش نبود. چانه‌ی لرزانش را گرفت تا وادارش کند سرش را بالا بگیرد.
- بخوای خلاف فرامینم پیش بری، دودش توی چشم خودت میره.
ماه‌بانو، مردمک‌های سیاهش را در چشمان بی‌نور و سردش گرداند. رفتارهایش گاهی از حالت عادی خارج میشد که بعضی وقت‌ها حس می‌کرد شاید عضو سازمانی باشد که در آن هزار جور جرم و جنایت انجام می‌دهند. سرش سبک بود و زانوهایش رمق ایستادن نداشتند. جوری در آغوشش گرفته‌بود که کف هر دو دستش، روی سی*ن*ه‌اش جمع شده‌بود.
- میشه... ولم... .
مثل مرغکی بال و پر شکسته، در پنجه‌‌ای بی‌رحم، نفس‌زنان بی‌خودی نوک می‌زد که نجات پیدا کند. حسام نوک پنجه‌اش را به قوز بینی‌ دخترک کشید و زیر گوشش آرام نجوا کرد:
- شامت رو که خوردی می‌ریم خونه.
ماه‌بانو از تعجب دهانش باز ماند. انتظار شنیدن این جمله را نمی‌کشید.
- چی؟
عضلاتش زیر فشار انگشتانش داشت خرد میشد. صورتش از درد توی‌‌هم رفت.
- آخ! الان... الان که هنوز زوده... .
دیگر خبری از نرمش چند لحظه پیشش نبود؛ خلع‌سلاحش کرد.
- بهت میگم باید بریم، بگو چشم.
آن لحظه قدرت مخالفت نداشت. فکر کرد سکوت پیشه کند از خر شیطان پیاده می‌شود.
***
نفس‌های کند شب، به انتظار طلوع با خستگی می‌گذشت‌؛ مثل زندگی او که انگار قرار نبود هیچگاه رنگ روشنی به خود ببیند. لیوان شربتی از روی میز برداشت و یک نفس سر کشید؛ خنکی‌اش آرامش اندکی به سی*ن*ه‌ی پرعطشش داد. شام را سر میزها آوردند. تمام میهمان‌ها در حال جنبش بودند و در آن همهمه صدا به صدا نمی‌رسید. دست و دلش به خوردن نمی‌رفت، خودش را با دسر مشغول کرد. کمی بعد سر و کله‌ی حسام هم پیدا شد. از هم‌کلام شدن با او بیم داشت. سیخ کبابی در ظرفش خالی شد. مات و مبهوت سر بالا گرفت که شاکی دیس برنج را به دستش داد.
- زود بخور که باید بریم.
هنوز روی حرفش بود. کاش می‌توانست ذهنش را بخواند. چند چشم کنجکاو با تعجب به آن‌ها خیره بودند. می‌ترسید چیزی بگوید و آن‌وقت جلوی همه سکه‌ی یک پولش کند. از این مرد بعید نبود که در همین مراسم آبرویش را ببرد. تا آخر شام به زور چند لقمه توانست قورت بدهد. حسام مثل بخت‌النحس نگاهش می‌کرد.

 

[Leila Moradi]

همه در حال خودشان بودند و کسی به او توجه نمی‌کرد. چشم گرداند که مادرش را مشغول صحبت با خاله دید. صبر کرد حرف زدنش تمام شود و بعد به سویش برود. سنگینی نگاهی رویش سایه افکند. به آرامی چرخید که چشم در چشم مجید مستوفی شد. با آن فاصله دوری که از هم داشتند، برق تأسف در دیدگانش، همانند خار بر جانش نشست. ترحم این یکی در کتش نمی‌رفت. نامزدش پس کجا بود؟ گوشه‌ی لبش را جوید و از آن فضای خفقان‌آور خودش را نجات داد. همین نامزدش زندگی آرام و بی‌دردسری داشت و اوی احمق، عقده‌ی یک‌ذره دل‌خوشی بر دلش می‌ماند. بین راه چند نفس عمیق کشید تا آشوب درونی‌اش کاسته شود؛ اما رنگ و روی پریده‌اش را که نمی‌توانست پنهان کند. طلعت‌خانم با دیدن دخترکش یک تای ابرویش بالا رفت. از تمام حرکاتش اضطراب می‌بارید. نزدیک که شد نادیده‌اش گرفت و شاهانه روی صندلی نشست.
- خوب شد ما شما رو دیدیم!
ماه‌بانو دلش پر بود و آن لحظه کوچک‌ترین کنایه‌ای منفجرش می‌کرد. مجبور شد بلند‌بلند صحبت کند تا در میان همهمه و موسیقی، صدایش شنیده شود.
- تو رو جون حاج‌بابا دست از سرم بردار.
اول کمی شوکه خیره‌‌‌اش ماند و بعد سگرمه‌هایش توی هم رفت. به تندی از جایش برخاست.
- خوشم باشه! قدیم‌ها حرمتی بود.
شرم‌زده، لب زیر دندان کشید و شقیقه‌اش را فشرد. مادر از ظاهر پریشانش پی به حالش برد که دنباله‌ی شکوه و شکایتش را نگرفت و تنش نگاهش خوابید. یک دستش را به کمر چسباند.
- باز چی‌شده که قیافه‌ات عین مادرمرده‌ها شده؟
حال مگر می‌توانست از زیر تیغ نگاهش خودش را به کوچه‌ی علی‌چپ بزند؟ کمی مِن‌مِن کرد. برای لحظه‌ای سر برگرداند که دید مأمور عذابش، کنار چند تن از جوان‌های فامیل دور یک میز نشسته؛ اما از همان فاصله‌ی دور، چشمانش عین دوربین مداربسته رصد می‌کرد که مبادا دست از پا خطا کند. تنفر عظیمی در تمام سلول‌های بدنش فریاد کشید.
برگشت و کف دستان سر شده‌اش را به‌هم مالید.
- ام... اومدم بگم که... دا... داریم می‌ریم خونه.
زن بیچاره ماتش برد. کم‌کم رنگ صورتش عوض شد. بی‌معطلی دست دخترک را گرفت و دور از جمعیت، به گوشه‌‌ی حیاط، نزدیک انباری برد. آن‌چنان مچش را محکم می‌کشید که انگار دزد گرفته‌است!
- آخ مامان، یواش!
از هیاهو که دور شدند، شاکی به طرفش برگشت و تشرش جفت پلک‌هایش را پراند.
- یامان!
کمی به دور و برش نگاه کرد و بعد سر جلو برد و تن صدایش را پایین‌تر آورد:
- هیچ معلومه داری چی کار می‌کنی؟ خوبه والا! هنوز غریبه‌ها نرفتن، دخترم برم‌برم راه انداخته.
غصه‌دار نگاهش کرد، جوری که نگاهش به شک نشست و عصبانیتش فروکش کرد. دستانش را از روی سی*ن*ه برداشت و شانه‌هایش را گرفت.
- ماه‌بانو، چیزی شده؟ هان؟ از اول جشن رنگ به رو نداری؛ خب اگه حالت بده به حسام بگو ببرتت دکتر.
کم مانده‌بود اشکش فرو بریزد و همین‌جا رسوا شود. به تندی مخالفت کرد و بغضش را قورت داد.
- نه.. نه، خوبم.
محال بود مادری از دل فرزندش خبر نداشته باشد و او چه ساده‌لوحانه گولش می‌زد. رهایش که کرد، نگاه دزدید و پیراهن را در دستش چلاند. آخ که اگر حرف‌های امیرعلی حقیقت پیدا می‌کرد آن‌وقت خانواده‌اش روی سر بالا گرفتن نداشتند. چقدر توی سرش می‌زدند:
«که مگه این همون لقمه‌ای نبود که سرش زمین و زمان رو به‌هم دوختی؟!»
تا چه اندازه سرزنش میشد. نمی‌خواست بار مشکلاتش را روی دوش خانواده‌اش بگذارد؛ حاج‌بابایش نباید میان مردم سرش افتاده می‌گشت. مادرش از سر و سامان گرفتن هر دو فرزندش جوان‌تر شده‌بود. روا نبود این زن و مرد بیچاره را از خیال خوششان بیرون می‌کشید. ترجیح داد دروغ مصلحتی سرهم کند تا اوضاع از این بیشتر بیخ پیدا نگردد و کاش آن‌موقع واقعیت را می‌گفت، کاش.
- حسام یه‌کم ناخوشه، میگرنش عود کنه نمی‌تونه بمونه.
این روزها در نقش بازی کردن نظیر نداشت. چه حلال‌زاده هم بود! همان لحظه عین اجل معلق سر رسید و با آن نگاهش برایش خط و نشان کشید.
در چشمان تیره و سردش نمی‌توانست چیزی بخواند. دستپاچه و مضطرب سر پایین انداخت و خودش را جمع کرد. از نزدیک بودن به او هم حذر داشت. پنجه‌هایش به آرامی دور کمرش پیچید. نگاهش کرد، بلکه از رویش خجالت بکشد. هیچ فکر نمی‌کرد پسرک همسایه‌ی دیروز، تبدیل به همچین هیولایی شود و سرنوشت‌شان به هم گره بخورد. لبخند خاصی گوشه‌ی لبش خودنمایی می‌کرد.
- دنبالت می‌گشتم عزیزم، دیر کردی.
به خودش آمد و تکان خفیفی خورد که حلقه‌ی دستش را تنگ‌تر کرد.
مردک زبان‌باز! صاحب این چشمان فریبنده، بس ظالم و خودخواه بود.
طلعت‌خانم که تا آن لحظه، در سکوت محو تماشای دختر و دامادش بود، لبخندی از سر شوق بر لبانش جان گرفت و زیرلب خدا را شکر کرد. نزدیکشان شد.
- اگه سرت درد می‌کنه، لااقل یه مسکن بخور پسر.
حسام از همه‌جا بی‌خبر، جا خورده به دخترک خیره شد تا توضیحی دهد. ماه‌بانو اما، روزه‌ی سکوت گرفته‌بود! بهتر دید حسام را در آن وضعیت رها کند تا در این نمایش مضحک و ساختگی غایب باشد. در مقابل چشمان گرد شده‌اش از آن‌جا گریخت. به خانه رفت و‌ وسایلش را برداشت. بین راه مانتویش را پوشید و دکمه‌هایش را باز گذاشت. دید که مادرش پچ‌پچ‌وار چیزی زیر گوش حسام می‌گوید و او هم با آرامشی نسبی در جواب حرف‌هایش سر تکان می‌دهد. ندیده‌اش گرفت و برای خداحافظی راهش را به سمت جایگاه عروس و داماد کج کرد.

 

[Leila Moradi]

نزدیک‌تر که شد، قدم‌هایش سست گشتند. لب بالایش از سکوت لرزید. راه برگشتی نداشت. پلکی زد و توانش را در پاهایش جمع کرد. لبخندهای نایاب و شوخی‌هایی که با فاطمه می‌کرد قلبش را به خروش می‌انداخت. کف دستان عرق زده‌اش را بین دامن لباسش مخفی کرد و سعی کرد بر خود مسلط شود. فاطمه با دیدنش، خنده‌اش قطع شد و لبخند مضطربی زد. مهران و امیرعلی هم رد نگاهش را گرفتند که به او رسیدند. بی‌توجه به نگاه سنگین و خیره‌شان، گام برداشت و لب‌های خشکیده‌اش را با زبان تر کرد.
- مزاحم صحبتتون که نشدم؟
فاطمه لباسش را مرتب کرد و تصنعی خندید تا فضا عادی شود.
- نه عزیزم، اتفاقاً خوب کردی اومدی. آقا‌حسام کو؟
داغ دلش تازه شد. کاش حسامی وجود نداشت که جمع چهار نفره‌شان به‌هم بخورد. اگر همه‌چیز درست پیش می‌رفت، حال کنار امیرعلی خوشبخت‌ترین زن دنیا میشد. قلبش از حسرت تیر کشید. مهران که امشب درخشش چشمانش یک لحظه هم قطع نمی‌شد، زیاد در احوالش کنجکاوی به خرج نداد و سرخوشانه به پشتی جایگاهش تکیه زد.
- به‌به خواهر کوچیکه! خوب شد ما شما رو رؤیت کردیم.
لب گزید و شکاف پلک‌هایش را گشود. تنها عضو ساکت جمع همان مردی بود که اکنون مثل فصل خزان، تلخ نگاهش می‌کرد. این همه در آن روستای غریب با تمام سختی و مشکلاتش تمرین کرد که این عشق نفرینی را فراموش کند؛ اما یک دیدار کافی بود که معادلاتش به‌هم بریزد و دیده‌اش باز طلب معشوق را کند. سعی کرد نقاب بی‌تفاوتی به چهره بزند؛ اما حال مریض‌گونه‌ی دخترک شریان‌های مغزش را فعال کرد. ترس درون چشمانش از چه نشأت می‌گرفت؟ نکند حسام با تهدید موجب اذیتش شود. فکرهای مالیخولایی‌ زائده ذهنش را پس زد و کمی دورتر ایستاد. ماه‌بانو با دیدن حسام که از دور می‌آمد، دستپاچه و کورمال‌کورمال کف دستان خیسش را به‌هم چسباند و سراسیمه شروع به حرف زدن کرد:
- اومدم خداحافظی کنم. انشاالله که خوشبخت بشین.
همان‌طور که کلمات را مثل تلگراف کنار هم می‌چید، فاطمه‌ی بهت‌زده را در آغوش کشید و بر روی گونه‌اش بوسه زد. در نگاهش موجی از نگرانی خواهرانه می‌غلتید. دسته‌ای از دختران برای عکس گرفتن با عروس سر رسیدند و دیگر فرصت حرفی نماند. لبخند محزونی به رویش پاشید و پلک به‌هم زد که دلواپس نباشد؛ در این گیر و دار نباید ذهن فرد دیگری را مغشوش می‌کرد. مهران که از حرکات عجیب ماه‌بانو گمان بد به دامادش داشت، وقتی که سر و کله‌‌ی حسام پیدا شد، برخاست و به نزدش رفت.
- الان که هنوز سر شبه! ماه‌بانو یه چیزهایی می‌گفت.
دخترک چشم دیدن حسام را نداشت. سر به زیر شد که لحن خشکش بذر نفرت در دلش کاشت.
- حالش زیاد خوب نیست. بهتره دیگه از حضورتون مرخص بشیم، خوش باشین.
امیرعلی که گوشش مثل رادار کار می‌کرد، با شنیدن این جمله تیز به طرفشان برگشت. حال ماه‌بانو مگر چطور بود؟ مهران از این جواب قانع نشد، با سوء‌ظن نگاه از حسام گرفت و این‌بار به چهره‌ی زرد و چشمان غم‌زده‌ی خواهرکش چشم دوخت.
- شوهرت چی میگه آبجی؟ حالت خوب نیست؟
آمد چیزی بگوید که پهلویش فشرده شد. از درد آخ خفه‌ای گفت. حسام عصبی دندان به‌هم فشرد و نیم‌نگاه تهدیدآمیزی به امیرعلی انداخت تا آن چشمان وق‌ زده‌اش را درویش کند.
- گفتم که حالش زیاد خوب نیست، انگاری مسموم شده. برمی‌گردیم خونه، شما به جشنتون ادامه بدین.
تحکم کلامش همه را به سکوت وا داشت. تا موقعی که از آن‌جا دور شوند نگاه پر تشویش امیرعلی، بدرقه‌ی راه ماه‌بانو شد. دخترک یاد یکی از شعرهای فروغ افتاد. عجیب وصف حالش بود.
«در این فکرم که در یک لحظه غفلت
از این زندان خاموش پر بگیرم
به چشم مرد زندان‌بان بخندم
کنارت زندگی از سر بگیرم.»
نم اشکش را با سرانگشت گرفت. حین عبور از جمعیت، شالش را جلوتر کشید تا کسی پی به هویتش نبرد. حسام جلوتر از او به سمت اتومبیلش رفت تا از پارک خارجش کند. پا از دروازه بیرون گذاشت که آوای آشنایی به گوشش خورد:
- ماه‌بانو؟
پاهایش از حرکت ایستاد. آرام به سمت صدا چرخید که از دیدن خانم‌جون لب‌هایش همچون ماهی باز ماندند. به حتم از آغاز در تعقیبش بود. نگفته از راز خفته‌ی دلش خبر داشت و می‌دانست چه بر روز نوه‌اش می‌گذرد. سر پایین انداخت که چند لحظه بعد، دستش روی شانه‌اش قرار گرفت.
- یه مرد به توجه نیاز داره دخترجان! با محبت نرم میشه. اینی که من دیدم عین بچه‌ها که اسباب‌بازیش رو ازش گرفتن لج کرده.
مغموم سر بالا گرفت. نصیحت‌هایش این‌بار به گوشش نمی‌رفت. فقط حال او مهم بود؟ با صدای بوق کش‌دار ماشین، به افکارش ادامه نداد و در آغوشش گرفت. عطر گلاب تنش را عمیق بو کشید.
- برام دعا کنین، خیلی تنهام خانم‌جون.
مهربانانه گونه‌اش را بوسید و حصار دستانش را باز کرد.
- دعای من همیشه پشت سرته دختر. برو خدا به همراهت.
اشک‌هایش را کنترل کرد و از حیاط خارج شد. وقتی در ماشین نشست، چانه‌اش لرزید و بی‌صدا بغضش ترکید. این هم از میهمانی امشب؛ خواهر داماد زودتر از بقیه مراسم را ترک کرد. حسام پشت فرمان جا گرفت و تیک‌آف را زد. ماه‌بانو آن‌قدر از دست این مرد عصبانی بود که دلش می‌خواست با همین ماشین از رویش رد شود. گوشه‌ی لبش را جوید که پوست ترک برداشته‌اش به سوزش افتاد. دلش عجیب هوس بحث و دعوا داشت. بینی‌اش را بالا کشید و گریه‌اش را پس زد.
- مهمونی خواهر خودت هم بود تموم نشده برمی‌گشتی؟
با ژست خاصی مشغول رانندگی شد و یک آرنجش را به شیشه چسباند. این همه خونسردی دیوانه‌اش می‌کرد. دنبال یک بهانه بود که هر چه در دلش تلمبار شده را بیرون بریزد و طغیان کند.
- کاش می‌فهمیدم چی توی سرت می‌گذره. فقط بلدی عذابم بدی. خریت خودمه، شکایتی نیست؛ اما دیگه به این‌جام رسیده.
و دستش را تا بالای گردنش گرفت. حسام شاکی به طرفش برگشت و اخم به ابرو نشاند.
- ساکت بمون! اعصابم سر جاش نیست، یه وقت دیدی... .
عصیان زده جیغ کشید.
- تو کی اعصابت سر جاشه؟ همش با زور و دعوا کارهات رو پیش می‌بری. دلت از یه جای دیگه پره سر من خالی نکن.
چنان روی ترمز زد که کم مانده‌بود با سر توی شیشه برود.
- چی‌کار می‌کنی دیوونه؟

 

[Leila Moradi]

صدای بوق اعتراض اتومبیل‌ها از اطرافشان بلند شد. قلب ناکوکش بی‌محابا می‌کوبید. احساس خطر می‌کرد. این مرد همین‌جا نفسش را می‌برید. اضطراب در سراسر اندام‌های لرزانش ضربه می‌زد.
- هیچ پایان خوشی واسه این رابطه وجود نداره.
با کشیده شدن گیسوانش درد تا اعماق سرش نفوذ کرد و قلب چینی بند زده‌اش شکست.
- شعر نگو! کی گوشت رو پر کرده که باز پات لغزیده؟
نعره‌اش پرده‌ی گوشش را لرزاند. در آن وضعیت نمی‌دانست چرا جلوی زبان سرخش را نمی‌توانست بگیرد. دوست نداشت جلویش از خود ضعف نشان دهد و به التماس بیفتد.
- این رو دیگه باید خودت بگی. با سر رفتی توی چاه، خبر نداری آقا‌حسام!
پنجه‌هایش، پوست گردنش را به سوزش انداخت. جلوی ریزش اشک‌هایش را گرفت و مشتی نثار سی*ن*ه‌ی ستبرش کرد.
- وحشی! همه می‌گفتن روانی هستی، من عین کبک سرم رو توی برف کرده‌بودم.
- دهنت رو ببند!
چنان تودهانی زد که برق از سرش پرید. آن‌قدر در این مدت بدنش ضعیف شده‌بود که پخش صندلی شد. حس کرد یک‌طرف بدنش، با آن سیلی از کار افتاد. زخمه‌های مرد بی‌رحمش، کبودی روی دلش حک کرد که تا ابد جایش می‌ماند. استخوان فکش زیر فشار انگشتانش اسیر گشت. از دیدگانش شراره‌های آتش می‌بارید.
- گفتم دم‌پرم نپیچ ماهی. داری خرابش می‌کنی، داری کاری می‌کنی اون روم رو نشونت بدم که هست و نیستت رو به باد بده.
بغض به گلویش چنگ انداخت. چرا یک‌دفعه خودش را مجازات نمی‌کرد؟ هوای داخل ماشین سرد بود. به تسلیم شدن نمی‌اندیشید و قصد عقب‌نشینی نداشت. از گوشه‌ی لبش خون می‌آمد. حسام دَستمالی به سمتش گرفت که با غضب پس زد و پرخاش کرد:
- ازت متنفرم حسام فلاح، از تویی که سرتاپات پر از کثافت و دروغه و بقیه رو بی‌گناه زیر پاهات له می‌کنی.
دیگر کارد به استخوانش رسیده‌بود. جوری رفتار می‌کرد که انگار هیچ اشتباهی مرتکب نشده‌است. شاید هم داشت بی‌جهت قضاوت می‌کرد. اصلاً نکند امیرعلی حسام را با فرد دیگری عوضی گرفته باشد؟ یک تشر محکم به ذهن خفته‌اش زد تا از خواب خرگوشی بیدار شود. از بوی دودی که در ماشین پیچید، فهمید که باز برای آرام کردن خود به آن سیگار لعنتی پناه برده. حین مسیر حرفی بینشان رد و بدل نشد. وقتی که اتومبیل توقف کرد، سریع‌تر از او پیاده شد. کمی طول کشید تا با آن پیراهن بلند و دست و پاگیر، خود را به خانه برساند. وارد اتاق‌خواب که شد اول از همه خودش را از شر لباس خلاص کرد. همان‌جا پایین کمد زانوهایش از رمق افتادند. پیمانه‌ی صبرش تمام شد و اشک، همچون آخرین قطره‌ی باران که از ناودان می‌افتد، روی تیغه‌ی بینی‌اش نشست. کاش می‌توانست قید همه‌چیز را بزند و کنار امیرعلی هم حتی نه، تنها برای خودش زندگی کند. حسرت یک جو آرامش بر دلش مانده‌بود. با باز شدن درب، افکار کج و معوجش بی‌پایان ماندند. آتش جهنمش قرار نبود هیچ‌گاه خاموش شود. صدای ریز گریه‌اش را خفه کرد و تن نیمه‌برهنه‌اش را با شال پوشاند‌. قدم‌های آرام و خسته‌ی مرد، روی پارکت‌های سرد اتاق طنین انداخت.
- بی‌خودی تلاش نکن! تو کفتر جلد همین خونه‌ای. موقعی که پیش من نمونی، بال پروازی هم نداری.
سر بالا گرفت و به زندان‌بان خودخواهش چشم دوخت.
جلوی تن جمع شده‌اش، روی کاسه‌ زانوهایش نشست. نفس سوزان و عاصی‌اش، بر گونه‌های مرطوبش لغزید.
- هیچ‌کَس شاه‌ماهیش رو به کسی نمی‌فروشه.
و صدایی در قلب حسام ندا داد که چرا جلوی دخترک نمی‌تواند آن کسی که می‌خواهد باشد؟ نیروی عجیبی او را به سمتش می‌کشاند. بینی به خرمن موهایش چسباند؛ در جست‌وجوی آرامشی بود که سالیان سال در وجودش نبود. ماه‌بانو از شب‌های آلوده‌ی این قفس پای فرار داشت؛ همچون بچه آهویی که اسیر شکارچی بد‌ذات می‌شود.
- همیشه اذیتم می‌کردی. یادته... یادته می‌خواستی با دختر فروغ‌خانم چی‌ کار کنی و من... .
حسام از مکث دخترک، خاطرات کهنه‌ی گذشته در ذهنش گذر کردند. فقط سیزده سال سن داشت. کارش اشتباه بود؛ اما در آن سن حساس، هر کسی می‌توانست خطای او را انجام دهد. دخترک چه حافظه‌ی قوی داشت! می‌خواست با این حرف‌ها به کجا برسد؟ دستش را به میان موهایش رساند و با آن ابریشم‌ها مشغول بازی شد.
- که چی؟ یادته چغلیم رو پیش آقام کردی؟
آب بینی‌اش را بالا کشید و نفسی گرفت.
- پشیمون نیستم. تو از اول هم شیطون توی نفست بود.
حسام با یادآوری تنبیه بعدش، پلک روی هم فشرد. گودی کمر دخترک را به پنجه گرفت.
- پس به‌خاطر همون ازم می‌ترسیدی. حقت بود جاسوس کوچولو!
نفس‌های هوس‌آلودش جسم نحیف ماه‌بانو را مکیدند. در انبوه پیچش بازوان تنومندش، دریای تقلایش به ساحل رسید. با یک بوسه طولانی کام تشنه‌ی خود را سیراب کرد. این اتاقی که شهوت در آن می‌خندید، حال شبیه دخمه‌ای می‌مانست که هر آن امکان داشت دیوارهای زبان‌بسته‌اش لب به اعتراض باز کنند.

 

[Leila Moradi]

***
درون پستوی آشپزخانه، دگر عطر خوش و لذید غذا نمی‌پیچید. رخسار کدر و بی‌حالش، در قاب شیشه‌ای مقابل ناگفته‌ها را عیان می‌ساختند. صدای جیغ آشنای لاستیک‌های اتومبیلی، باعث شد که از جلوی آینه کنار رود و به پا خیزد. پشت پنجره ایستاد و پرده را کنار زد. این‌ نقطه به حیاط دید بیشتری داشت. مثل شب‌های گذشته باز دیر به خانه برگشته‌بود. دلش می‌خواست به طبل بی‌عاری بکوبد و بگوید هر چه باداباد؛ اما نمی‌‌فهمید چرا نمی‌توانست بی‌خیال بماند. در ظلمت وهم‌آور بیرون، نگاهش به سایه‌ی قامتی افتاد که سست و فرو‌ ریخته‌ از اتومبیلش پیاده شد. باد از پنجره‌ی نیمه‌باز، پرده را تکان داد‌. شمع روی میز به یک‌باره نورش خوابید. زانوهایش از تپش شل شدند. آن حسام همیشه محکم و سرحال نبود. قدم‌های قوی و پرصلابت برنمی‌داشت. نکند باز سراغ آن زهرماری رفته‌ باشد؟ به ولای علی این بار به پدرش خبر می‌داد که دسته گل پسرش را جمع کند. عصبی پا از سالن بیرون گذاشت و به ایوان رفت. زیر نور چراغ‌های روشن بیرون، چشمش به هیبت بیگانه و آشفته‌اش افتاد. مغزش هشدار داد که طوفانی در راه است. گویی در آستانه‌ی دوزخ ایستاده باشد. دمپایی پوشیده و نپوشیده از پله‌ها پایین رفت. سوز سردی می‌آمد. ناله‌ی جغد شوم، بر روی شاخه‌ی درخت پیر، آواز دهشتناکی داشت. بوی آن نوشیدنی حرامی که به مشامش خورد، شستش خبردار شد. این ابتدای ویرانی‌ بود.
- می‌موندی سحر می‌اومدی! اصلاً ساعت رو دیدی؟
مطمئن بود که این مرد یک چیزش شده، وگرنه که همیشه جواب پر و پیمانی در آستینش داشت. پیکر کمان شده‌اش، پایین پله‌ها، روی کاشی‌های خیس حیاط فرود آمد. ماه‌بانو نگرانی‌ مسخره‌اش را پس زد و بالای سرش ایستاد. وضعیتش رقت‌انگیز شده‌بود.
- باز زیاده‌روی کردی؟
حسام پنجه بر گلویش کشید و کف زمین خم شد. دخترک چشم از تصویر مشمئزکننده مقابلش گرفت. بوی تعفن این کاشانه، همه‌جا را برداشته‌بود. بغض سمجش را پس زد. الان وقت کم آوردن نبود. دست زیر کتفش گذاشت.
- بلند شو، حالت بده.
با صدای خش‌دارش از حرکت ایستاد.
- و... ولم کن، ب... بذار به د..‌. درد خودم... .
سرفه راه نفسش را بست و ادامه‌ی حرف در دهانش نصفه ماند. بینی‌ دخترک از بوی عرق و الکل چین افتاد. چرا مثل بچه‌ها خودش را لوس می‌کرد؟ محال بود حرفش را گوش کند. در این شرایط هم دست از غد‌بازی و لج کردن برنمی‌داشت. از حوض وسط حیاط، کاسه آبی پر کرد و به سویش شتافت. آخ که اگر خانواده‌اش حال و روز امشبش را می‌دیدند شانه‌هایشان سنگین میشد. دست تنها از پس این مرد برنمی‌آمد. جلوی پایش زانو زد.
- صورتت رو بیار جلو. خیلی بی‌فکری حسام.
از پشت پرده‌ی اشک، چهره‌ی حیران دخترک را تار می‌دید.
- ب... برو خونه، م... من با... باید بمیرم. چ... چرا به فکرمی؟
روی استخوان برآمده‌ی زیر چشم راستش، خراشیدگی سطحی به چشم می‌خورد. می‌خواست برود، اما گام رفتن نداشت. مثل مادری که فرزندش را تیمار می‌کند، دست به کار شد و رویش را شست. باید اثر مستی را از سرش می‌پراند. حسام گیج و مبهم چشم گرداند. آب از موهایش چکید و تا ریش‌های تیره‌ و اصلاح نشده‌اش رخنه کرد. ذهنش قدری به‌هم ریخته‌بود که توان کنکاش حرکات دستپاچه‌ی دخترک را نداشت.
- بلند شو، بلند شو باید بریم دکتر.
انگار با دیوار داشت صحبت می‌کرد. پسش زد و به زحمت روی پاهایش ایستاد.
- د... دم‌پرم نباش ما... ماهی، اع... اعصابم سر جاش نیست.
از حرص، دوباره کاسه آبی پر کرد و روی سر و صورتش پاشید که نفس در سی*ن*ه‌اش حبس ماند و صورت خیس و کبودش مچاله شد.
- کی سر جاشه؟ با این کارهات آخر سر هردومون رو نابود می‌کنی.
حسام، با تکیه بر نرده خودش را بالا کشید و پله‌ی اول را بالا رفت. چشمانش از گیجی همه‌چیز را مات می‌دید؛ دخترک هم مدام روی مغزش یورتمه می‌رفت.
- بس کن نصفه‌شبی، صدات توی در و همسایه.... .
تعادلش را یک آن از دست داد. حال که زبانش راه افتاده‌بود، لنگ می‌زد! کم مانده‌بود با سر روی پله‌ها سرنگون شود که ماه‌بانو سریع جنبید و بازویش را گرفت. می‌خواست جیغ بکشد و بگوید:
«خیلی خوشبختم خدا!»
امشب تمام همسایه‌ها آسوده در خواب بودند، دیگر صدای جر و بحث‌ و شکستن وسیله آزارشان نمی‌داد و کسی چه می‌دانست او در چه جهنمی دست و پا می‌زند.

 

[Leila Moradi]

حاج‌بابا عقیده داشت، مرد که زانوهایش تا بشود، ستون‌های خانه فرو می‌ریزد.
اما این خانه از پای‌بست ویران بود و اصلاً ستونی وجود نداشت که بخواهد خراب شود. کنارش ایستاد و اجازه داد سرش را روی شانه‌هایش بگذارد.
- کله‌شقی رو کنار بذار.
نفسش از سنگینی وزنش گرفت. شامپانزه‌ای برای خودش بود.
در آن وضعیت از تشبیه خود خندید.
به زور دو پله بالا رفتند. با این سرعت لاک‌پشتی که داشت، تا فردا صبح هم نمی‌رسیدند.
- شدیم مضحکه و مایه خنده‌‌ی دیگرون. حاج‌حسین باید کلاهش رو بندازه هوا!
آخ که زبانش از نیش عقرب هم تیزتر بود. طعنه‌هایش، حسام را به اوج خستگی می‌رسانید. سعی کرد توانش را جمع کند. با هزار زور و زحمت به داخل رفتند و هر دو، با هم روی اولین مبل فرود آمدند. ماه‌بانو نفس حبس شده‌اش را از سی*ن*ه رها داد و عرق روی صورتش را پاک کرد. انگار همین الان از تشک کشتی بیرونش آورده باشند؛ قلبش مثل ثانیه‌شمار می‌کوبید. صدای خس‌خس ریزی به گوشش رسید. سر برگرداند، تازه یادش آمد که اوضاع جسمانی مرد کناری‌اش اصلاً خوب نیست. کوسن‌ها را دورش چید تا راحت بنشیند. رنگ صورتش به زردی می‌زد و مردمک چشمانش درون کاسه‌ی خونی تاب می‌خورد. به آشپزخانه رفت. در این تاریکی چشمش چیزی را نمی‌دید. اول از همه کلید برق را زد. درون گوشش صدای قطار سوت می‌کشید. حال او هم چندان تعریفی نداشت.‌ جوشانده‌ای دم کرد. به سالن که بازگشت، او را در حالی که دنبال چیزی می‌گشت و مدام به اطرافش می‌نگریست دید. عجز و کلافگی در حرکاتش پیدا بود‌. به سویش رفت.
- چی می‌خوای برات بیارم.
بدون این‌که نگاهش کند، سعی کرد از جا برخیزد.
- موبایلم، حتماً توی ماشینه.
کنارش نشست و بازویش را گرفت.
- بشین، حالت خوب نیست.
عصبی از وضعیتش، سر جای خود برگشت و با دکمه‌های پیراهن مشکی‌اش کلنجار رفت. ماه‌بانو خواست کمکش کند؛ اما هنوز غرور خودش را داشت که دست رد به سی*ن*ه‌اش زد.
- راحتم بذار!
پررو و گستاخانه، در کنارش با فاصله‌ی اندکی نشست و مشغول باز کردن دکمه‌های تیره پیراهنش شد. سکوت غریبی بر فضا حاکم بود. حسام با دقت دخترک را زیر نظر داشت.
- تا الان بیدار بودی؟
دخترک از شنیدن این سخن که با لحن گرفته و غمگینی ادا کرد، بر خود لرزید. به چشمان متلاطم و عمیقش که برقی از اندوه در آن می‌درخشید نگریست. لبخند اجباری زد و از جواب دادن سوالش طفره رفت. شیشه‌ی رنگین دمنوش را برداشت و جلوی دهانش گرفت.
- بخور، حالت رو بهتر می‌کنه.
کمی نگاهش کرد. این محبت‌ها برایش رنگ و بوی تازه‌ای داشتند. چیزی درون قلبش تکان خورد، چیزی که هیچ‌وقت حتی در گذشته هم تجربه‌اش نکرده‌بود. این افکار در آخر دیوانه‌اش می‌کردند! در سکوت جرعه‌جرعه شروع به نوشیدن کرد. کم‌کم با خوردن جوشانده، حالش رو به بهبودی رفت و از حالت گیجی اولیه خارج شد. دخترک، لیوان خالی را به آشپزخانه برد و چای‌نبات مخصوصش را آماده کرد؛ برای تسکین سردرد خوب بود. به سالن که بازگشت، از دیدن صحنه‌ی مقابلش خون با سرعت زیادی بر صورتش دوید و چاقویی قلبش را خراش داد. چگونه ممکن بود آدمی با خواست خودش در منجلاب و تاریکی فرو برود؟ انگار نفت زیر خاکسترش ریخته باشند. سینی را در مقابل چشمانش روی میز کوبید که از صدای مهیبش؛ تکان خفیفی خورد‌. بی‌معطلی سیگار را از بین دو انگشتش برداشت و جلوی چهره‌ی منگش تکان داد.
- چقدر دیگه باید این کوفتی رو بکشی که راحت شی هان؟ تا الان داشتی می‌مردی بدبخت! میگن توبه‌ی گرگ مرگه، دروغ نگفتن!
در آن شرایط، حرف‌های دخترک برای حسام احمقانه به نظر می‌رسید. تنها چیزی که در این لحظه فکرش را از بدبختی‌هایش دور می‌کرد همان جسم باریک کاغذی بود. وقتی که ماه‌بانو به سمت پنجره رفت و قصد کرد سیگار را به بیرون پرت کند، جنون او را در محاصره‌ی خود گرفت. شروع به فحش دادن کرد. ماه‌بانو سعی کرد اشک‌های ناخوانده‌اش را با نقاب بی‌تفاوتی پنهان کند. نمی‌دانست چرا به خودش ناسزا می‌گفت! وصله‌ی جانش را جلوی چشمان شاکی‌اش از پنجره بیرون انداخت. حسام لعنتی‌گویان روی مبل نیم‌خیز شد.
- آدمت می‌کنم، خیلی سرخود شدی.
تعادلش را هنوز به درستی نمی‌توانست حفظ کند، سرپا نشده، زانوهایش از نفس افتادند. شاید باید خوشحال میشد که امشب نمی‌توانست روی سگش را نشان دهد؛ اما نبود. جسارت کرد و کنارش نشست. چشمان مرد مقابلش از حدقه بیرون زد. حتماً با خودش می‌گفت:
«عجب سیریشیه!»
رو برگرداند.
- برو بخواب، حالم خوش نیست.

 

[Leila Moradi]

ماه‌بانو چم و خمش را در این مدت، خوب یاد گرفته‌بود. فنجان چای را به دستش داد.
- یه ذره از این بخور، بعد قهر کن.
عجب پوست‌کلفتی بود و خودش خبر نداشت. مرد تخس روبه‌رویش، با وجود داغ بودن دمنوش، محتویات درون فنجان را لاجرعه سر کشید. بعد از خوردنش دور لبش را پاک کرد و یک ابرویش را بالا انداخت.
- این هم از این، چیز دیگه‌ای هم مونده؟
چشم‌غره‌ای برایش رفت. می‌خواست او را دنبال نخود‌ سیاه بفرستد؟ دست‌به‌سی*ن*ه شد و پا روی پا انداخت.
- دیر اومدن‌های این مدتت رو چشم‌پوشی می‌کنم؛ ولی من که خر نیستم! باید بگی کجاها میری، چی کار می‌کنی.
سر به پشتی مبل تکیه داد و پلک روی هم گذاشت.
- به چه دلیلی اون‌وقت باید بهت جواب پس بدم؟
از حرص گر گرفت.
- به همون دلیلی که معلوم نیست تا این ساعت سرت توی کدوم آخوریه.
به‌ ضرب صاف نشست و جدی نگاهش کرد.
- حرف دهنت رو بفهم. موقعیت خوبی رو واسه بحث انتخاب نکردی.
بغضش گرفت. آزاد شدن از قید و بندهای این خانه و صاحبش، گویی شبیه به رویایی کهنه می‌ماند. سر پایین انداخت و دسته‌ای از موی وز و به‌هم پیچیده‌اش را به بازی گرفت.
- به نظرم باید پیش مشاور بریم، تو نرمال نیستی.
جان داد تا این جمله را به پایان رساند. حسام که انتظار نداشت چنین حرفی بشنود، اول تعجب کرد و بعد از چند ثانیه تازه به عمق فاجعه پی برد. فکر نمی‌کرد روزی حقیقت تلخ بر سرش آوار شود. مثل اسپند روی آتش ترکید.
- ماه‌بانو!
گوش‌هایش را گرفت. عربده‌اش پنجره‌های خانه را به لرزه درآوردند. مخش سوت کشید. آب ریخته جمع‌شدنی نبود. مرد خشمگین امشب، بهانه خوبی برای خالی کردن دق و دلی‌اش داشت. چنان لگدی به میز عسلی زد که روی زمین واژگون گشت و ظروف‌های کریستال رویش، همچون دل دخترک خرد و خاکشیر شدند. تنش به رعشه افتاد. این مرد زخمی باز سرپا شده‌بود که سوهان روح و جسم دردناکش شود.
- قبل از این‌که اون دهن بی چاک و بستت رو باز کنی، حرف رو زیر زبونت مزه کن.
آمد برخیزد که مانع رفتنش شد. ماه‌بانو محکم خودش را عقب کشید و حرص‌آلود در چشمان خون‌آلودش زل زد‌.
- چرا سختش می‌کنی؟ فکر کردی نمی‌فهمم دور و برم چی می‌گذره؟ تو ذاتت خرابه حسام، با ندونم‌کاری‌هات سر هردومون رو به باد میدی. باید اصلاح شی.
چهر‌ه‌اش از کینه تیره گشت و پره‌های بینی‌اش باز و بسته شدند. لب‌های چفت شده‌ و مشت گره کرده‌اش نشان از این می‌داد که به زور جلوی خودش را گرفته‌است تا دستش هرز نرود. در آخر، قامت شکسته‌اش روی مبل فرو ریخت و چنگ بین موهایش کشید.
- این‌قدر محض تیشه گرفتن اره دستم نده. تو چه می‌فهمی حالم رو!
قلبش را از سنگ کرد و بی‌رحمانه در دو گوی طوفانی و سردرگمش خیره شد.
- برای من داستان نباف! همش دروغ میگی. تو باید درمان شی، وگرنه دیگه یک دقیقه هم به این زندگی ادامه نمی‌دم.
با گفتن این حرف از جا برخاست که ناگهان دست زبر و خشنی بازویش را سفت گرفت.
- وایسا ببینم.
فاتحه‌ی‌ خودش را خواند. تقلا کرد تا از چنگالش نجات یابد.
- ولم کن، من رو بگو دلم به حالت سوخت، باید می‌ذاشتم توی تب بمیری.
عصبانیتش شدت گرفت. مثل خروس جنگی به جان هم افتادند؛ در این گیر و دار، ضربه‌ای به کمر ماه‌بانو خورد که محکم نقش بر زمینش کرد. لگنش در برخورد با پایه‌ی میز به سوزش افتاد. از درد وحشتناکش، اشک در چشمانش جمع شد؛ اما حتی یک آخ هم نگفت.
صدای نفس‌های سنگین و صدادار حسام، گوش‌هایش را پر کردند. کنار جسم نحیفش چمباتمه زد و یقه‌ی لباس خوابش را گرفت.
- توام لنگه‌ی همونایی. برو، راه بازه و جاده دراز.
یقه‌اش را طوری رها داد که کم مانده‌بود سرش با پارکت‌های سخت خانه برخورد کند. نفس‌نفس‌ می‌زد. خواست بگوید:
«حالا؟ حالا که دامنم دریده شده و بخوام با مهر طلاق برگردم، یک عمر حرف از این و اون باید بخورم. برم و سربار اون زن و مرد بدبخت بشم که تازه رنگ خوشحالی و آرامش رو دیدن؟»
قاتل خوشبختی‌هایش مثل اجل دورش می‌چرخید. انزجارش، همانند دریایی وسیع موج انداخت.
- تف به غیرتت بیاد. کاش همون روز پام می‌شکست و به حجره‌ات پا نمی‌ذاشتم، کاش.
سکوت می‌کرد، حرفی هم نداشت بزند. جلوی پنجره ایستاد و باز به آن لوله‌ی دراز منفور پناه برد. سرش بازار شام بود. وقتی شاهرخ آن پیشنهاد بی‌شرمانه را سر میز قم*ار به او داد، دیگر نفهمید چه‌کار می‌کند، شاید اگر نوچه‌هایش نبودند خونش را می‌ریخت. درست بود که از سر عشق با ماه‌بانو ازدواج نکرد؛ اما رویش احساس مالکیت داشت و نمی‌خواست جز خودش، دست هیچ احد و ناسی به او برسد. دخترک، با تکیه بر مبل خودش را بالا کشید و بی‌رمق رویش نشست. یک‌ لحظه کمرش چنان تیری کشید که ناله‌اش بلند شد؛ به هق‌هق افتاد. حسام به طرفش برگشت. سیگارش را نصفه از پنجره بیرون انداخت و پوفی کشید.
- وای از دست تو، آدم‌بشو نیستی.
قدم‌زنان پیش آمد. خواست پیراهنش را بالا بزند تا ببیند چه مرگش است که مثل دیوانه‌ها به صورت و گردنش چنگ انداخت.
- بهم دست نزن. برو همون‌جایی که بودی، برو... برو... .
بی‌توجه به حرفش، تنش را در بر گرفت. حسام فلاح و دلسوزی؟ پلک‌هایش را محکم بست و سرش را به طرفین تکان داد تا ذهنش از افکار خالی گردد.
- تو قیمتت بالاتر از اونیه که به این زودی از دستت بدم.
هرم نفس‌های سرکش و داغش، پوست گردن دخترک را به مورمور می‌انداخت‌. داشت از چه صحبت می‌کرد؟ خواست از حصار بازوانش بگریزد که عرصه را برایش بست و زیر گوشش پچ زد:
- هر چی رو ازم بگیرن، اجازه نمی‌دم چیزی که سهم منه نصیب یکی دیگه شه.
از حرف‌هایش چیزی متوجه نمی‌شد.
- تو مسـ*ـت کردی، داری هذیون میگی.
تلخ خندید. سرش را از صورتش فاصله داد.
- به گمونشون می‌تونن دورم بزنن، نشونشون میدم.
وحشت‌زده سر بالا گرفت. منظورش چه بود؟ از برق غریبی که در گودال‌های سیاهش جولان می‌داد، ترسید.

 

[Leila Moradi]

***
نبض متلاطمش، مدام خود را به چهاردیواری قلب رنجورش می‌کوبید. میان شمشادها قدم برداشت. روی سطح خیس و لغزنده‌ی زیر پایش، با احتیاط راه می‌رفت. دو سوی یقه‌ سوئی‌شرت قرمزش را به‌هم نزدیک کرد تا سرما نتواند راه نفوذی پیدا کند. زیر سایه‌بان درخت هلو ایستاد و به خطوط چمنی میان کاشی‌های سفید خیره شد. آفتاب صبح‌گاهی از میان برگ‌های شبنم خورده می‌تابید. دگر مثل روزهای قبل، بوی خاک نم گرفته شامه‌اش را نوازش نمی‌داد. وقتی که فاطمه با گریه از امیرعلی برایش گفت، قلبش مالامال از غم شد. شک نداشت که کار خودش است؛ بالاخره زهرش را ریخت. نمی‌توانست خشم و نفرت خود را در سی*ن*ه پنهان کند. غوغایی در درونش بود. روحش از حجم تحمل، به درماندگی رسید. بی‌معطلی برخاست و مسیر خانه را در پیش گرفت. در آماج فکر و خیالاتش، به سمت راهرو قدم برداشت. برخلاف انتظارش، درب اتاق کارش نیمه‌باز بود. او را در حالی که چای می‌نوشید، روی مبل راحتی، مشغول حسابرسی برگه‌های تجاری‌اش دید. نور اندکی از پنجره‌ی بزرگ اتاق که حفاظ‌های فلزی سفیدی داشت به فضای نیمه‌تاریک داخل می‌آمد. قدم‌هایش را محکم‌تر برداشت. لب‌هایش از خشم می‌لرزیدند. متوجه‌‌ی حضورش شد که سر بالا گرفت و یک نگاه سرسری به شمایلش انداخت.
- مگه قرار نبود بری سرکار؟ دیرت نشه.
کاش قدرت سر به نیست کردن این مرد را داشت. کنار کتاب‌خانه ایستاد و از پنجره‌ به دنیای بیرون نگریست. رو به محوطه سرسبز و زیبایی باز میشد که همیشه در گذشته دلش می‌خواست روزی با عشقش به همچین جایی برود و آن‌قدر لا‌به‌لای درختان به دنبال هم بدوند که سرآخر، روی چمن‌هایش خسته دراز بکشند. پرده را کنار زد. صدای موسیقی و خنده‌های جوانان در گوشش سوت می‌کشید.
- تا چه حد می‌تونی پست باشی؟!
خیلی سعی می‌کرد که سرش فریاد نکشد. اخم بر صورت حسام غلتید. لوله‌ی خودکار آبی رنگش را از بین گوشه‌ی لبش برداشت و چشم تنگ کرد.
- نفهمیدم! باز چی شده سر صبحی که پاچه می‌گیری؟
خدای من! تا چه اندازه بلد بود حاشا کند؟ اندازه‌ی سر سوزن هم وجدان نداشت. دست به کمر برگشت. از زور حرص نفس‌نفس می‌زد.
- خودت رو به اون راه نزن.
وانمود به ندانستن کرد و عینک مطالعه فریم‌دار باریکش را از روی چشمانش بالا داد.
- بشین. حالا که مرخصی، می‌تونیم عصری با هم یه جایی بریم.
برق نگاهش هم تنش را می‌لرزاند. دورتر از او، میان لباس‌های انباشته شده‌ی روی مبل، برای خودش جا باز کرد و نشست.
- من با تو قبرستون هم نمیام.
پوزخندزنان، مشغول جمع کردن برگه‌های مقابلش شد.
- حتی اگه عیادت امیرعلی باشه؟
قلبش ترکید و صد تکه شد.
چشم دیدن امیر را نداشت، آن‌وقت برای دیدن حال و روز خرابش اشتیاق به خرج می‌داد. گاهی وقت‌ها فکر می‌کرد شاید مریضی، سادیسمی چیزی باشد. مشت گره کرده‌اش می‌لرزید. کف دستانش عرق زده‌بود.
- زیر سر تو بوده، مگه نه؟
بغض صدایش باعث شد که ثابت نگاهش کند. دو مرتبه، با تن صدای بلندتری سوالش را تکرار کرد:
- کار تو بوده؟
به ثانیه نکشید که اخم‌هایش درهم رفت. بی‌توجه به چهره‌ی اَلو گرفته و لب‌های به‌هم فشرده‌‌‌اش، خونسردانه به مبل تکیه داد و پاهایش را از هم باز کرد.
- می‌دونی، یه دیالوگی هست که میگه، اگه با گرگ‌ها رقصیدی، انتظار نداشته باش دریده نشی.
چیزی از جمله‌ زیرکانه‌اش نفهمید. موج قساوت، هیچ‌گاه از چشمان قاطع و پرنفوذش پنهان نمی‌شد. مضطرب نگاهش کرد که با لبخند موذیانه‌ای از جا بلند شد و بوسی در هوا برایش فرستاد.
- چشمات رو مثل گربه‌ها ملوس نکن. هر کسی باید تاوان اشتباهاتش رو بده.
داشت از نگرانی پس می‌افتاد. پهلویش که نشست، شتاب‌زده فاصله گرفت. دست آغوشش در هوا معلق ماند‌ و تای ابروهایش بالا رفت. خوب می‌دانست که کم‌محلی کردن تا چه حد غرورش را خرد می‌کند. حسام پوزخند کم‌رنگی گوشه لبش نشست‌ و سر به پشتی مبل تکیه داد‌.
- آخ دختر! فرار کردنات، وقتی این جوری می‌ترسی، همیشه میل و اشتیاقم رو واسه خواستنت بیشتر می‌کنه.
این مرد اجازه‌ی دوست داشته شدن نمی‌داد. هر بار که می‌خواست قدمی برای بنا کردن خشت این ویرانه بردارد، حس انزجارش شدت می‌گرفت.
- تو عقده‌ای هستی، من یک لحظه هم دیگه تحمل این‌جا موندن رو ندارم.