مطلوب [زعم و یقین] اثر «سایه کاربر انجمن رمان بوک»

[سایه مولوی]

دستانش را دور پرهام حلقه کرده‌بود. پسرک با حضور دخترها، غریبگی می‌کرد و مثل همیشه به آغوش او پناه برده‌بود. خودش هم کمی غریبگی می‌کرد، اما دخترها برعکس او و پرهام طوری راحت رفتار می‌کردند که انگار چندین سال است او را می‌شناسند.
- میگما پری‌جون تو چند سالته؟
سامان پری‌جون غلیظی که یکی از دخترها گفته‌بود را با غیض زیرلب تکرار کرد. لب گزید تا از حرص خوردن سامان نخندد. نیم‌نگاهی سمت دختری که سؤال کرده‌بود انداخت؛ هنوز هم نمی‌توانست تشخیص بدهد که کدام یکی سونیا و کدام یکی کیانا است و لباس‌های هم‌شکل‌ و هم‌‌رنگشان هم به این سردرگمی دامن می‌زد.
- من بیست و سه ‌سالمه.
دختر «هومی» کشید.
- پس پنج سال از من و کیانا بزرگتری‌.
آرام و بی‌هدف سر تکان داد. با این‌که اندام کشیده و قد بلند دخترها کمی سن و سالشان را بیشتر نشان می‌داد، اما رفتار کودکانه و شیطنت‌شان خود نشان دهنده‌ی سن و سال کم‌شان بود. گرچه که او در همین سن و سال هم با وجود شرایطش شیطنتی نداشت، ولی خوب می‌توانست از روی رفتار آدم‌ها سن و سالشان را تخمین بزند. دختری که پشت سرش روی صندلی عقب نشسته و طبق گفته‌ی خودش قُل بزرگتر یا همان سونیا بود خودش را کمی جلو کشید و پرسید:
- راستی پری‌جون تو چطوری دایی رو پیدا کردی؟
کیانا حرف خواهرش را ادامه داد:
- اون هم بعد از این همه سال!
نگاه مرددی سمت سامان انداخت. نمی‌دانست در جواب آن‌ها چه باید بگوید‌. پلک بستن سامان را که دید با من‌و‌من جواب داد:
- من... راستش... خب من توی خونه‌ی آقای احتشام کار می‌کردم و... یه روز عکس‌های مادرم رو دیدم و فهمیدم که... که آقای احتشام پدرمه.
سونیا باز پرسید:
- چرا میگی آقای احتشام اون که الان دیگه بابای توعه؟
هنوز جوابی به سؤال سونیا نداده‌بود که کیانا سمت سامان خم شد و پرسید:
- راستی دایی رو هنوز آزاد نکردن؟
لب به دندان گرفت و نگاهش را به سامان دوخت. دخترها ماجرای به زندان افتادن احتشام را هم می‌دانستند؟! سامان سر بالا انداخت و کیانا غر زد:
- آخه این چه سوء‌تفاهمیه که به‌خاطرش دایی رو این همه مدت انداختن زندان؟
با خجالت سرش را پایین انداخت. نمی‌دانست عاطفه تا چه حد از ماجرا با خبر است و نگران بود که بعد از ‌فهمیدن ماجرا، دیگر میان این خانواده جایی نداشته‌باشد. سامان هم انگار از سؤالات دوقلوها کلافه شده‌بود که غرید:
- میشه بس کنین؟!

 

[سایه مولوی]

- عجب اشتباهی کردم قبول کردم این دو تا هم باهامون بیان!
نگاه از سونیا و کیانا که جلوتر از آن‌ها سمت ورودیِ شهربازی می‌رفتند گرفت و به سامانی که کلافه و عصبی به‌نظر می‌رسید نگاه کرد‌.
- زیاد بهشون نمیاد که افسرده شده‌ باشن‌.
سامان پوزخند زد.
- این دو تا اعجوبه افسردگی نمی‌دونن چیه.
کمی من‌ومن کرد:
- اممم... از این که درباره‌ی آقای احتشام پرسیدن ناراحت شدین؟
سامان با دستش فشاری به پیشانی‌اش آورد. سامان هم مثل او این روزها به هم ریخته‌تر از هر زمانی بود، اما سعی می‌کرد خودش را خونسرد نشان دهد.
- این دو تا همیشه خوب بلدن چجوری برن روی اعصاب بقیه؛ واقعاً نمیفهمم عمه چجوری شیطنت این دو تا رو تحمل می‌کنه؟!
آرام خندید. برعکس سامان در نظر او شیطنت دخترها آنقدرها هم آزاردهنده نبود.
- شیطنت توی ذات همه‌ی دخترهای به این سن و سال هست.
سامان کج‌خندی زد و با حرص و زیرلب گفت:
- چه عالی!
با سرانگشتان دست آزادش موهایش را زیر شال مشکی‌رنگش فرستاد. سامان را درک می‌کرد؛ خودش هم مثل او در بحبوحه‌ی مشکلاتش اعصابش به‌شدت ضعیف می‌شد و کوچک‌ترین چیزی اعصابش را تحریک می‌کرد.
- آبجی؟!
نگاهش را به پرهام دوخت و لب زد:
- جانم؟
پرهام آرام و با خجالت به جایی اشاره کرد و گفت:
- میشه بریم اون دستگاهه رو سوار بشیم؟
رد نگاهش را که گرفت به تابِ گردانی که مردم را میان زمین و آسمان می‌چرخاند رسید. جای او سامان جواب داد:
- بله که میشه؛ فقط قبلش باید بریم بلیط بخریم.
در همین لحظه‌ سونیا و کیانا هم به سمتشان آمدند.
- میگما بیاین بریم تاب گردون سوار بشیم.
سامان چشم درشت کرد و زیرلب گفت:
- واقعاً که سلیقه‌شون با سلیقه‌ی یه بچه‌ی چهارساله یکیه!
اینبار نتوانست خودش را کنترل کند و به خنده افتاد. از خنده‌ی او سامان لبخند زد. نگاه هاج و واج دخترها را که دید دستی دور دهانش کشید تا خنده‌اش را کنترل کند.
- وا! تاب گردون سوارشدنِ ما خنده داره؟
با سرفه‌ی کوتاهی، خنده‌اش را کنترل کرد. نمی‌خواست دخترها را ناراحت کند، اما لحن جدی و مخلوط با حرصِ سامان به قدری بانمک بود که نمی‌توانست خنده‌اش را کنترل کند. لبخند محوی زد و جواب داد:
- نه عزیزم؛ یاد یه چیزی افتادم خنده‌ام گرفت.
کیانا مشتاقانه گفت:
- خب برای ما هم تعریف کن.
نگاه ملتمسش را به سامان دوخت‌. مطمئناً حالا اگر سودی کنارش بود می‌توانست یک داستان از خودش بسازد، اما او در آن لحظه‌ هیچ چیزی به ذهنش نمی‌رسید.
- من... چیزه... خب... .
سامان که تقلایش را دید میان حرفش پرید و درحالی که سمت باجه‌ی بلیط فروشی می‌رفت گفت:
- جای این حرف‌ها بیاین برین تو صف تا من بلیط بگیرم.

 

[سایه مولوی]

نگاه از پرهامی که روی صندلی عقب به خواب رفته‌بود گرفت و شقیقه‌هایش را با سرانگشتانش فشرد. دستانش را تا روی استخوان‌های فکش امتداد داد. بیشتر از هر چیز از سؤال و جواب‌های دوقلوها خسته بود و سرش به حد انفجار درد می‌کرد. سرش را به پشتیِ صندلی تکیه داد و چشمانش را بست. خسته بود، اما خستگی‌اش به خنده‌‌ها و خوشحالیِ برادرش می‌ارزید. نفسش را کلافه بیرون داد. حالا منظور سامان از این که گفته‌بود «آرزو می‌کردی که ای کاش دوقلوها را هرگز ندیده‌بودی.» را درک می‌کرد.
- سرت درد می‌کنه؟
چشم باز کرد و بی‌آنکه تغییری در نحوه‌ی نشستنش بدهد از گوشه‌‌ی چشم به سامان نگاه کرد.
- نه بیشتر از فکم.
سامان لبخند خسته‌ای زد.
- باز خوبه که کنجکاوی‌شون برطرف شد.
از تیر کشیدن شقیقه‌هایش اخم درهم کرد و بی‌حوصله غر زد:
- اگه برطرف نشده‌باشه هم من دیگه قصد جواب دادن به سؤالاتشون رو ندارم.
سامان سرش را با تأسف تکان داد و گفت:
- حق داری؛ اون دوتا همیشه یه دنیا سؤال واسه پرسیدن دارن.
داخل کوچه که پیچیدند، متوجه نگاه اخم‌آلود و دقیق سامان به نقطه‌ای شد‌.
- اون کیه دم در خونه وایساده؟
صاف روی صندلی نشست و به رو‌به‌رو نگاه کرد. یک مرد کنار درِ عمارت ایستاده و منتظر کسی یا چیزی به‌نظر می‌رسید‌‌. چشم ریز کرد و با دقت نگاهش کرد، اما از آن فاصله و در تاریک و روشنیِ کوچه چیزی از چهره‌اش دیده‌نمی‌شد. سامان ماشین را کمی مانده به در عمارت پارک کرد و درحالی که در را باز می‌کرد تا پیاده شود گفت:
- تو همین‌جا باش، من میرم ببینم کیه دم در وایساده.
سر تکان داد و دوباره نگاهش را به مردی که قد و قامتش عجیب آشنا بود دوخت. سامان جلو رفت و مشغول صحبت با مرد شد. نفسش را عمیق بیرون داد و با کلافگی روی صندلی‌اش جابه‌جا شد. کاش حداقل می‌توانست چهره‌ی مرد را ببیند تا بفهمد کیست و چگونه سامان را این همه مدت مشغول صحبت کرده‌است. صحبت‌شان که طولانی شد تصمیم گرفت پیاده شود و خودش از ماجرا سردر بیاورد. می‌ترسید باز دردسر جدیدی برای سامان یا احتشام درست شده‌باشد. دسته‌ی کیف را روی شانه‌اش انداخت و نیم‌نگاهی سمت پرهام انداخت. از خواب بودن پسرک که مطمئن شد در را باز کرد، از ماشین پیاده شد و به سمت عمارت قدم برداشت.

 

[سایه مولوی]

آرام و با تردید سمت عمارت قدم بر‌می‌داشت‌. مرد ناشناس همچنان مشغول صحبت با سامان بود و صدای ضعیفی از صحبت‌شان به گوشش می‌رسید و حدس می‌زد که مشغول جروبحث باشند. کمی جلوتر رفت؛ صورت مرد که روبه‌روی سامانی که پشت به او ایستاده‌بود کم‌کم برایش واضح شد. با دیدنش آن هم جلوی عمارت قدم‌هایش سست شد. او دیگر آنجا چه می‌کرد؟! مگر حالا نباید در کمپ به سر می‌برد؟ اصلاً او آدرس این عمارت را از کجا پیدا کرده‌بود؟! کلافه از سؤالات بی‌پایانی که در فکرش می‌گذشت به قدم‌هایش سرعت داد. نمی‌دانست قادر آنجا چه می‌کند، اما حس خوبی هم از دیدنش نداشت. وجود قادر در زندگی‌اش همیشه با دردسر همراه بود و نمی‌خواست که دردسر‌هایش این‌بار سامان یا احتشام را درگیر کند. نزدیک‌شان که شد با اخم از قادری که زودتر از سامان متوجه‌ی آمدنش شده‌بود پرسید:
- تو اینجا چی‌کار می‌کنی؟!
سامان سر به سمتش چرخاند و پرسید:
- شما هم‌‌دیگه رو می‌شناسین؟
قدمی به سامان نزدیک‌ شد و آرام لب زد:
- بابای پرهامه.
بعد با صدای بلندتری ادامه داد:
- پرهام توی ماشین مونده اگه بیدار بشه تنهایی می‌ترسه؛ میشه برین پیشش؟
سامان انگار از نگاهش خواند که می‌خواهد با قادر تنها صحبت کند و سر تکان داد و به سمت ماشینش که کمی دورتر پارک شده‌بود رفت. با رفتن سامان نگاهش را دوباره به قادر دوخت. از روزی که در کمپ دیده‌بودش چاق‌تر شده و رنگ به صورتش برگشته‌بود.
- برای چی اومدی اینجا؟
قادر بی‌آنکه جوابش را بدهد پرسید:
- چرا هرچی بهت زنگ زدم جوابم رو ندادی؟
دستی به صورتش کشید. سیم‌کارتش را از ترس تماسِ داوودی عوض کرده‌بود و فراموش کرده‌بود شماره‌ی جدیدش را به کمپی که قادر در آن بستری بود بدهد تا اگر خواست با او تماس بگیرد، اما لزومی نمی‌دید که جوابش را بدهد.
- آدرس اینجا رو چجوری پیدا کردی؟
قادر نیش‌خندی زد و جواب داد:
- پیدا کردن آدرس آدمی به شهرت علیرضا احتشام کاری نداره‌.
با حرص دندان روی هم فشرد و غرید:
- چرا اومدی اینجا؟
قادر ابرو بالا پراند.
- نمی‌خوای به‌خاطر ترخیصم از کمپ بهم تبریک بگی؟
پوزخند عصبی زد و دست به سی*ن*ه ایستاد.
- مگه به‌خاطر من ترک کردی که حالا از من تبریک می‌خوای؟!
قادر قدمی به سمتش برداشت و باعث شد قدم پیش آمده‌اش را با قدمی رو به عقب جبران کند. از نزدیک بودن به قادر حس خوبی نداشت؛ تقریباً تمام دفعاتی که رو در رو و اینطور نزدیک به هم صحبت کرده‌بودند به کتک خوردنش از قادر منجر شده‌بود. قادر آرام‌تر گفت:
- من به‌خاطر تو و پرهام ترک کردم.
نفس عمیقی کشید. حتی مطمئن نبود قادر کاملاً مواد را کنار گذاشته‌باشد که اینطور منتش را بر سرشان می‌گذاشت.
- فکر نمی‌کنی این کمترین کاری بود که می‌تونستی برای بچه‌ات انجام بدی؟
قادر سر تکان داد. از تأییدش کج‌خندی زد؛ خوب بود که این یک حرفش را قبول داشت.

 

[سایه مولوی]

- خب؛ چی‌کار داری حالا؟
قادر نگاهی به ماشین سامان و خودش که دست به سی*ن*ه زده و تکیه زده به بدنه‌ی ماشینش ایستاده‌بود انداخت و پرسید:
- پرهام خوبه؟
بی‌حوصله دستی به پیشانی‌ دردناکش کشید و گفت:
- واسه پرسیدن از حال پرهام تا اینجا اومدی؟
قادر سر بالا انداخت.
- نه؛ واسه بردنش اومدم.
با حرص چشم درشت کرد و غرید:
- چی؟
قادر کلافه دستی به ته‌ریش جوگندمی که صورتش را پوشانده‌بود کشید؛ پس از ترکش خیلی زود عصبی و بی‌حوصله می‌شد‌.
- اگه گوشیت رو جواب می‌دادی بهت می‌گفتم که می‌خوام پرهام رو ببرم پیش خودم؛ وسایل‌هاش رو جمع کن تا آخر هفته میام دنبالش.
دستش را با حرص مشت کرد. حالا پس از این همه مدت یادش آمده‌بود که به دنبالش بیاید؟ حالا یادش آمده‌بود که بیاید و پرهام را ببرد؟!
- می‌خوای ببریش پیش خودت؟! به چه حقی اون‌وقت؟
قادر اخم درهم کرد و گفت:
- به چه حقی؟! مثل این که تو یادت رفته من پدر اون بچه‌ام؟!
پوزخند حرصی زد. حالا یادش آمده‌بود که پدر است؟! این حس پدرانه وقتی که پول داروهایش را خرج مواد خودش می‌کرد کجا بود؟!
- تو اگه پدر بودی که بچه‌ات رو ول نمی‌کردی بری دنبال خوش‌گذرونیِ خودت؛ حالا یادت اومده که بچه داری؟
قادر درحالی که از کنارش می‌گذشت تا برود بی‌حوصله گفت:
- آره الان یادم اومده؛ وسایل‌هاش رو جمع کن، آخر هفته میام دنبالش.
با حرص قدم برداشت و از پشت بازوی قادر را کشید و نگه‌اش داشت.
- نمی‌ذارم ببریش؛ تو هیچ حقی نسبت به پرهام نداری.
قادر بازویش را از میان دستان او بیرون کشید و با اخم گفت:
- حقم رو دادگاه معلوم می‌کنه؛ اگه دلت نمی‌خواد چند روز دیگه با حکم دادگاه بیام اینجا، وسایل‌هاش رو جمع کن تا بیام و ببرمش.
دندان‌هایش را روی هم فشرد تا فریاد نکشد. نمی‌گذاشت قادر پرهام را ببرد. امکان نداشت اجازه بدهد تنها کسی که برایش مانده‌بود به همین راحتی از دستش برود. خواست برود، جلوی رفتن قادر را بگیرد و بگوید که نمی‌گذارد پرهام را با خودش ببرد، اما پیش از آن‌که قدمی بردارد بازویش میان دستان سامان اسیر شد. دستش را با حرص کشید.
- ولم کن!
سامان بازویش را فشار اندکی داد.
- آروم باش!
با حرص سمت سامان چرخید و فریاد زد:
- آروم باشم؟ چجوری آروم باشم؟ مگه نمی‌بینی چی داره میگه؟ می‌خواد برادرم رو ازم بگیره!

 

[سایه مولوی]

قادر ایستاد و نگاهش را به او که فاصله‌ای تا گریه کردن نداشت دوخت و آرام گفت:
- من نمی‌خوام پرهام رو ازت بگیرم؛ تو هم می‌تونی باهامون بیای.
بازویش را از میان پنجه‌ی سامان بیرون کشید و قدمی به قادر نزدیک شد.
- من نمی‌تونم باهات بیام؛ اینجا خونه‌ی پدرمه، پدرم الان به من نیاز داره.
قادر سر تکان داد.
- خیله خب، ولی منم به پرهام نیاز دارم. تو می‌خوای پیش پدرت بمونی و منم می‌خوام بچه‌ام کنار خودم باشه؛ این خواسته‌ی زیادیه؟
قدم دیگری پیش آمد و نالید:
- ولی من بدونِ پرهام نمی‌تونم!
قادر چشم بست و درحالی که پشتش را به او کرده‌بود و دور می‌شد گفت:
- می‌تونی بیای ببینیش، می‌تونی بیای و پیشش بمونی؛ در اون خونه همیشه به‌روی تو بازه.
خواست به دنبالش برود، اما نتوانست؛ جان از پاهایش رفته‌بود و توان قدم برداشتن نداشت. سامان خودش را به او رساند و زیر بازویش را گرفت تا از زمین خوردنش جلوگیری کند.
- نذار بره؛ اون نمی‌تونه پرهام رو ببره، نمی‌تونه!
سامان سر تکان داد و آرام زمزمه کرد:
- آروم باش؛ آروم باش عزیزم.
چنگی به پیراهن سامان انداخت و مصرانه ادامه داد:
- نمی‌تونه پرهام رو ببره مگه نه؟ بگو که نمی‌تونه!
سامان بازویش را نوازش کرد.
- نه نمی‌تونه. حالا بلند شو عزیزدلم؛ پاشو بریم داخل، پرهام از اون‌موقع تا حالا توی ماشینه گناه داره‌.
با وحشت و هراس پرسید:
- ولی اگه ببرتش چی؟ دادگاه... دادگاه حق رو به اون میده. اگه بره دادگاه... اگه... .
سامان با دو دست بازوهایش را گرفت، سر به صورتش نزدیک کرد و با اطمینان گفت:
- هی! ببین من رو. کسی نمی‌تونه پرهام رو از تو بگیره؛ تو هر چی که بشه خواهرشی و کسی نمی‌تونه این موضوع رو نادیده بگیره؛ خب؟
لبخند بغض‌آلود و لرزانی زد. اطمینانی که در چشمان سامان می‌دید دلش را گرم می‌کرد.
سامان در ماشین را باز کرد و خم شد تا پرهام را بغل کند که او پیش دستی کرد و گفت:
- نه؛ من خودم می‌برمش.
سامان پرهام را از داخل ماشین بیرون آورد و آرام گفت:
- اما سنگینه.
سرش را به طرفین تکان داد. می‌خواست برادرش در آغوش خودش باشد. می‌خواست در آغوشش بگیرد و از وجودش و از آغوش کوچکش کمی آرامش بگیرد. پرهام را از دست سامان گرفت و میان آغوشش فشرد. فکر یک لحظه‌ ندیدن پرهام دیوانه‌اش می‌کرد. به قدم‌هایش سرعت داد و سمت اتاق خودشان رفت. دلش امنیت اتاقشان را می‌خواست. همان چهاردیواریِ کوچکی که در آن تنها خودش بود و برادرش. وارد عمارت که شد، طلعتی که تا آن ساعت از شب منتظرشان نشسته‌بود از جا برخاست و با دیدن رنگ و روی پریده‌ی او خواست سؤالی بپرسد، اما او نایستاد. دلش دیدن کسی را نمی‌خواست. صدای صحبت سامان با طلعت را شنید و از پله‌ها بالا رفت.