مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

زخمی كهنه ام
سايه رنجی پايان يافته
دوستت دارم
و به لمس سرانگشتانت
بر سايه اين زخم
دلخوشم...

 

[mobina01]

تو که پیش منی...
آفتاب انگار شوخی اش گرفته...
زیر پیرهنم می دود...
ماه انگار شوخی اش گرفته...
و همین الان است ...
که بیاید پایین با ما بازی کند....
تو که با منی...
صبحانه ی من ...
لیوانی کهکشان شیری است...
و تکه های تازه رعد و برق در بشقابم...
برق می زند...

 

[mobina01]

من
لب به سخن نمی‌گشایم
که تو را
برای همیشه در قلبم
به ابدیَّت‌هایِ ناشناخته باز بَرم
لب به سخن نمی‌گشایم
که برای همیشه
با تو بمانم !

 

[mobina01]

برای آنچه که دوستش داری
از جان باید بگذری
بعد ...
می ماند زندگی
و آنچه که دوستش داشتی

 

[mobina01]

در کنار تو صبحی است
که رنج شبان را
از یاد می برد...

بگذار صبحم را به نام تو بیاغازم
تا پریشانی دوشینم
از یاد برده شود

 

[mobina01]

از تمامی رودهایی که به چشم دیده ام
رودخانه تویی
از سراسر جاده هایی که عبور کرده ام
جاده تویی
چرا که هیچ رودخانه ای از دور غرقم نکرد
چرا که هیچ جاده ندیده ام
نرفته در آفاقش گم شوم

از تمامی بال هایی که به دوش برده ام
پر و بالم تویی
پیشاپیشم می روی
و من
پی بال ها می دوم

 

[mobina01]

آفتاب برآمده
دریا روشن است...
زورقی بی‌هنگام
در بخار فلق نزدیک می‌شود...
و می‌شنوم
نامَم را
با حروفی از شن
بر دریای سحر می‌خوانند!
کاش در کنـارم بود‌ی...

 

[mobina01]

پرندگان شوریده در نفست ره گم می کنند
شوریدگان هوایت را دریاب!
نگاه کن

دو پرنده روحم را می‌برند
و جهان در عبور پرندگان
شکل تو را می‌گیرد!!

 

[mobina01]

من یک جاده‌ام
می‌آیم
بی‌آنکه آمده باشم
می‌رسم
بی‌آنکه قدم بردارم
به دوردست جاده نگاه می‌کنم
پیش پای توام ...

 

[mobina01]

بیا و مرا ببر
دیگر نه آفتاب گُرگرفته
زبانم را روشن می‌کند
نه بال‌بال شب پره‌ای جانم را می‌شکافد
و نه شبنمی در قلبم آب می‌شود !

بیا دستم را بگیر
و خرده‌ریز این کلمات تباه شده را
از پیشم جمع کن ...!