مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

پرنده کوچکی که نمی‌دانم نامش چیست
حروف نام تو را
بر کتابم می‌ریزد
آفتاب ،
به شکل پروانه‌ای از مس
گرد صدایم ،
بال می‌زند
و می‌دانم سکوت
فقط به خاطر من سکوت است ..
اما من ،
دلتنگ توام
شعر می‌نویسم
و واژه‌هایم را کنار می‌زنم !
که تو را ببینم ...

 

[mobina01]

بی‌آنكه بوی‌ تو را بشنوم
ريشه‌های‌ سياهم
در تاريكی‌ بيدار می‌شوند
فرياد می‌زنند: بهار، بهار،
شاخه‌های‌ درختم
من به آمدنت معتادم

 

[mobina01]

می‌سوزم و عطر یادهای تو را می‌دهم.
عطر بال پرنده‌ای تازه‌سال،
که به اشتیاق قوس‌ و قزح پر گرفت،
و به خانه‌ی خود برنگشت!

یادهای تو،
بارانی سرکش است،
که به اشتیاق دهانم مسـ*ـت می‌کند،
و سر به شیشۀ آسمان می‌کوبد.

 

[mobina01]

برای ستایش تو
همین کلمات روزمره کافیست
همین که کجا میروی؟
دلتنگتم..

برای ستایش تو
همین گل و سنگریزه کافیست
تا از تو بتی سازم

 

[mobina01]

دست‌های تو انگار
پرچم‌های صلح‌اند
بر خرابه‌ی روزهای من
که جز نشانه‌ای از گنج‌ها در او باقی نیست
زورق‌ها و نگهبانانی
که باروت کشف‌شده را به جزیره‌ی دور می‌برند.
دست‌های تو انگار
سیم‌های تارند
که ترانه‌های حرام را پنهانی
در آتش رودخانه‌های‌شان حفظ می‌کنند،
رودهایی روشن
که صورت سربازهای شکست‌خورده را
در آتش زخم‌ها می‌شویند.
دست‌های تو
صبحی روشن‌اند
صبح جمعه‌ی پاییز
که زیر ملافه‌ی سردی به موسیقی دوری گوش می‌کنم
ای سرمای صبح
که شمدهای سفید را بر اندامم رواج می‌دهی
به پاس همین دست‌هاست
که تو را
دوست دارم.

 

[mobina01]

آتش باشی، براب تو هيزم می‌شوم
دريا بروی، پارو...

تو هميشه درست پنداشته‌ای؛
دل من شبيه تكّه‌سنگی است
كه می‌خواهم تو
با همه‌ی خستگی‌هايت
يک‌لحظه به من تكيه كنی...

 

[mobina01]

دور از تو
فوّاره‌ای بی‌قرارم،
پرپر می‌زنم
که از آسمان تهی
به خانه‌ی اوّلم برگردم...

 

[mobina01]

برای صبح شدن
نه به خورشید نیاز است
نه خنده‌های باد
چشم هایت را که باز کنی
موهایت که پریشان بشود
زندگی
عاشقانه طلوع خواهد کرد...

 

[mobina01]

دست‌های تو انگار
پرچم‌های صلح‌اند
بر خرابه‌ی روزهای من
که جز نشانه‌ای از گنج‌ها در او باقی نیست
زورق‌ها و نگهبانانی
که باروت کشف‌شده را به جزیره‌ی دور می‌برند.
دست‌های تو انگار
سیم‌های تارند
که ترانه‌های حرام را پنهانی
در آتش رودخانه‌های‌شان حفظ می‌کنند،
رودهایی روشن
که صورت سربازهای شکست‌خورده را
در آتش زخم‌ها می‌شویند.
دست‌های تو
صبحی روشن‌اند
صبح جمعه‌ی پاییز
که زیر ملافه‌ی سردی به موسیقی دوری گوش می‌کنم
ای سرمای صبح
که شمدهای سفید را بر اندامم رواج می‌دهی
به پاس همین دست‌هاست
که تو را
دوست دارم.

 

[mobina01]

آرام باش عزیز من، آرام باش
حکایت دریاست زندگی
گاهی درخشش آفتاب، برق و بوی نمک، ترشح شادمانی
گاهی هم فرو می‌رویم ، چشم‌های مان را می‌بندیم ، همه جا تاریکی است

آرام باش عزیز من
آرام باش
دوباره سر از آب بیرون می‌آوریم
و تلالو آفتاب را می‌بینیم
زیر بوتهطای از برف
که این دفعه
درست از جایی که تو دوست داری
طالع می‌شود ...