مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

تکرارِ تو
بوییدن لیمو‌
تکانِ دستِ علف،
شعله ی آفتابِ صبح
بر پشتِ یخ کرده ی سنجاب

تکرارت
ریزش خون بود
در دامنِ قلبی
که به آرامی
می تپد

 

[mobina01]

روز،
با کلماتِ روشن حرف می‌زند،
عصر، با کلماتِ مبهم...
شب،
سخن نمی‌گوید،
حُکم می‌کند...!

 

[mobina01]

زخمی كهنه ام
سايه رنجی پايان يافته
دوستت دارم
و به لمس سرانگشتانت
بر سايه اين زخم
دلخوشم

 

[mobina01]

تو که پیش منی...
آفتاب انگار شوخی اش گرفته...
زیر پیرهنم می دود...
ماه انگار شوخی اش گرفته...
و همین الان است ...
که بیاید پایین با ما بازی کند....
تو که با منی...
صبحانه ی من ...
لیوانی کهکشان شیری است...
و تکه های تازه رعد و برق در بشقابم...
برق می زند...

 

[mobina01]

چه چیزهای ساده ای که آدمی از یاد می برد،
می بینی !
دنیا زیباست محبوب من،
نمی دانستیم...
برای نشستن زندگی در کنارمان
چهارپایه ای نداریم!

 

[mobina01]

دوستت دارم...
و پنهان کردن آسمان
پشت میله های قفس
آسان نیست...

 

[mobina01]

چندان به تماشایش برنشستیم
که بامدادی دیگر برآمد
و بهاری دیگر
از چشم اندازهای بی برگشت در رسید
از عشق تن جامه‌ای ساختیم روئینه
نبردی پرداختیم که حنظل انتظار
بر ما گوارا آمد

ای آفتاب که برنیامدنت
شب را جاودانه می‌سازد
بر من بتاب
پیش از آن‌که در تاریکی خود گم شوم

 

[mobina01]

آن قدر به تو نزدیک بودم
که تو را ندیدم

در تاریکی خود،
به تو لبخند می زنم
شکرانه روزهایی که
کنار تو
راه رفته ام

 

[mobina01]

نابینای توام

نزدیک تر بیا

فقط به خط بریل می توانم که تو را بخوانم،

نزدیک تر بیا

که معنی زندگی را بدانم

 

[mobina01]

شعرم
همهمه ی پنهان توست
گل شب بوی من!
میخواهم تو را
در عبور عطر شبانه ام بشناسند.