مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

و تپش‌های بهار را می‌شمارم
در قلب پرندگان
و لرزش خارها و برگ و بهار را می‌شمارم
بی‌شمار
تویی
که در تمام خانه پراکنده‌ای...

 

[mobina01]

پاییز
جنون ادواری سال است
پیرهنش را ریز ریز می کند
در ملافه ای به سفیدی برف
خواب می رود
با انگشتانی
که از لبه تخت بیرون است

 

[mobina01]

سر به هوا نیستــــم امــــا
همیشـــــه
چشــــم به آسمان دارم
حال عجیبـــی‌ست
دیدن همان آسمانی که
شاید تو دقایقی پیش به آن نگاه کـــرده باشی ...

 

[mobina01]

دوستت دارم!!
و عشق تو از نامم می تراود
مثل شیره ی،،
تک درختی مجروح در حیاط
زیارتگاهی

 

[mobina01]

خیابان ها،

بی حضور تو؛
راه های آشکار جهنم اند

 

[mobina01]

عشق دستم را می‌گیرد
چشم بسته کنار تو می‌آورد
چگونه نقشه‌ی راه را ندیدم و از برم
مگر که هوای توام در سر مانده باشد...

 

[mobina01]

در انتظار توام
در چنان هوایی بیا
که گریز از تو ممکن نباشد
تو
تمام تنهایی‌هایم را
از من گرفته‌ای
خیابان‌ها
بی حضور تو
راه‌های آشکار جهنم‌اند…

 

[mobina01]

دلم می خواهد چنان بنوشمت
که در استخوانم حل شوی،
آسمان آب شده در تنگ بلورین من،
موجی کف بر لبم که به اشتیاقِ تو
تا ساحل می دوم،
و لب پر زنان به بستر خود می روم
بی آنکه تو را ببینم...

 

[mobina01]

شعرم
همهمه ی پنهان توست
گل شب بوی من!
میخواهم تو را
در عبور عطر شبانه ام بشناسند.

 

[mobina01]

و دلی ديده ام از كاغذ
ليمويی بی هوش
كه روشن و خاموش می شد
و در تن من می تپيد
دلی كه تو را ديده بود ، آمده بودي
كاغذ را ورق مي زدی .