داستان کوتاه [شَغَب] اثر «عسل کاربر انجمن رمان بوک»

[STARLET]

به نام خدایی که نور بی‌نهایت و روشنایی بی‌منت است.

نام: شَغَب
ژانر: درام
گپ نظارت (8) S.O.W
خلاصه داستان:

در تئاتری متروکه، زنی تنها میان دیالوگ‌هایی که دیگر کسی آن‌ها را به زبان نمی‌آورد، زندگی می‌کند. هر روز به تصویر محوی خیره می‌شود که روی یکی از صندلی‌ها جا مانده، گویی می‌خواهد چیزی را به یاد آورد. نویسنده‌ای با یادداشت‌هایی خط‌خورده و سؤالاتی درباره گذشته از راه می‌رسد. آنچه میانشان آغاز می‌شود، نه مکالمه است، نه سکوت؛ بلکه چیزی در میانه، گم‌گشته و گنگ اتفاق می‌افتد، گاهی نگاهشان بی هیچ حرفی در تاریکی سالن به هم می‌رسد و در دل این صحنه‌ی بی‌پایان، هر پرده که بالا می‌رود، چیزی از آن دو پنهان‌تر می‌شود.
​

 

[;FOROUGH]

-به‌نام‌یزدان-

درود خدمت شما نویسنده عزیز و ارجمند.

🚫قوانین تایپ داستان کوتاه🚫
⁉️داستان کوتاه چیست؟⁉️

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
«درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.»
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از اثر بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

پس از ارسال 10 پارت از داستان کوتاه خود، درخواست جلد دهید.
«درخواست جلد»

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

بعد از ارسال حداقل 20 پارت از اثر خود درخواست نقد شورا دهید.
«درخواست نقد شورا»
پس از 25 پارت درخواست تگ و تعیین سطح اثر خود دهید.
«درخواست تگ»

توجه داشته باشید برای اعلام پایان اثر خود باید داستان کوتاه شما 30 پست را دارا باشد.
«اعلام پایان داستان کوتاه»


×تیم مدیریت بخش کتاب×​

 

[STARLET]

مقدمه:
در سالن خاموشی که پرده‌ها مدت‌هاست بالا نرفته‌اند، زنی تنها میان صندلی‌های خالی قدم می‌زند؛ گویی چیزی را فراموش کرده یا شاید نمی‌خواهد به یاد آورد. هر روز، به زمزمه‌ی دیالوگ‌هایی گوش می‌سپارد که جز او کسی به خاطر نمی‌آورد. ناگهان مردی می‌آید، با چشمانی که انگار پیش‌تر این صحنه را دیده‌اند. میان سایه‌ها، پرسشی قدیمی شکل می‌گیرد؛ آیا این دو نفر، پیش از آن‌که همه‌چیز فراموش شود، یکدیگر را دیده بودند؟ چیزی در نگاهشان می‌لرزد، شبیه آغازی که زمانی ممکن بوده باشد. اما در دل این سکوت، چیزی هست که هنوز نامش گفته نشده.


​

 

[STARLET]

سالن تئاتر همچنان در سکوتی سنگین و غیرقابل شکستن غرق بود. پرده‌های خاک گرفته که روزگاری به رنگ‌های زنده و پر‌ انرژی آراسته بودند، اکنون تنها سایه‌هایی محو از خود به جا می‌گذاشتند. پنجره‌های شکسته، همان‌طور که بر خاکستر گذشته‌ها نشسته بودند، فقط نگاه سرد و بی‌رحمی به بیرون می‌افکندند. در دل این سکوت، زن ایستاده بود. قامتش در برابر نور کم‌سوی ماه تابیده از شکاف دیوارها، به آرامی لرزید. چشمانش، که در عمق شب بی‌آن‌که حرکت کند، نگاه می‌کرد، از سایه‌های گذشته پر بود. چهره‌اش در پس حجاب افکار و رویاهای پریشان، هیچ‌چیز جز سکوت و درد نمی‌گفت.
دست‌هایش بی‌حرکت در کنار بدنش آویزان بودند، همچون دو شاخه خشکیده که دیگر بویی از بهار نمی‌دهند. ماه‌ها بود که در این سالن متروکه، تنها با دیالوگ‌های ناتمام زندگی می‌کرد. او نه بازیگری بود که در انتظار اجرا باشد و نه کارگردانی که برای خلق یک نمایش جدید تلاش می‌کرد. فقط زنی بود که در میان این ویرانه‌ها به دنبال معنایی می‌گشت که گم شده بود. هر روز در دل این فضا، جملاتی که به زبان نمی‌آمدند را به یاد می‌آورد و در ذهنش دوباره می‌ساخت اما هیچ‌گاه تمام نمی‌شدند. هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسیدند.
و همان‌طور که به آن دیوارهای پوچ و بی‌روح خیره می‌شد، صدای قدم‌هایش به گوش می‌رسید. گام‌هایی که به آرامی در فضا رژه می‌رفتند، گام‌هایی که گویی از دل تاریکی و بی‌زمانی بیرون آمده‌اند. چهره‌اش بی‌حرکت و بی‌روح به نظر می‌رسید، اما در درونش هزاران صدا، هزاران اندیشه در حال برخاستن بودند. در این سالن متروکه که روزگاری پر از زندگی بود، اکنون او تنها بازمانده‌ای بود که در میان آثار ناتمام، برای معنایی که هیچ‌وقت نمی‌یافت، روزهایش را می‌گذراند.
آیا در دل این سکوت و ویرانی، جایی برای حقیقت باقی می‌ماند؟ یا اینکه در این دنیای از پیش ساخته شده، او تنها بازیگر یک نمایش تمام‌نشدنی خواهد ماند؟​

 

[STARLET]

سارا قدم‌به‌قدم در سالن قدم می‌زد، هر گامش همچون نشانه‌ای از یک خاطره قدیمی بر جای می‌گذاشت. دیوارهای خالی و درهایی که مدت‌ها بسته بودند، شاهد تنها حضور او بودند. دستانش را به آرامی بر لبه‌ی یکی از صندلی‌های قدیمی کشید و احساس کرد که خاک و غبار روزگار همچون سایه‌ای به بدنش چسبیده‌اند. هیچ‌‌چیز در این سالن باقی نمانده بود مگر تکه‌ای از گذشته که هر روز در درونش می‌کاشت و برداشت می‌کرد.
چشمانش را بست و سرش را به سمت سقف بلند گرفت، گویی در آن سقف هزاران سوال بی‌جواب به انتظار نشسته‌اند. ماه‌ها بود که به اینجا می‌آمد، ماه‌ها بود که در این فضا اسیر بود. به تماشای صحنه‌هایی که هرگز تمام نمی‌شدند، به بازسازی نمایش‌هایی که هیچ‌گاه به اجرا در نمی‌آمدند، دل خوش کرده بود. دنیای او دیگر چیزی جز خیالاتی پراکنده و رنگ‌های کمرنگ نبود. دیگر هیچ‌چیز برایش معنی نداشت، جز این سکوت پر از گم‌گشتگی.
یادش آمد که زمانی این سالن پر از صدای خنده‌ها و تشویق‌های مردم بود. آن زمان‌ها وقتی پرده به انتهای شب می‌رسید، پایان همه‌چیز بود، اما حالا، در این فضای خالی، هیچ انتهایی نبود. این سکوت به حدی سنگین شده بود که حتی صدای قدم‌هایش در گوش خود به پژواکی خفه تبدیل شده بود.
دستش را از لبه‌ی صندلی برداشته و به‌سمت پرده‌ای که سال‌هاست به گوشه‌ای افتاده بود، حرکت کرد. هر گامش به شکلی در دل تاریکی این سالن بی‌انتها حل می‌شد. دستانش به آرامی پرده را لمس کرد، انگار چیزی از آن خواسته باشد که دیگر هیچ‌گاه نمی‌تواند به آن دست یابد. او به این باور رسیده بود که چیزی بیش از این در این دنیا برایش باقی نمانده است و ناگهان، در دل همین سکوت مرگبار، صدای دروازه سالن به آهستگی به گوش رسید. در باز شد، اما هیچ کَس ظاهر نشد. سارا لحظه‌ای توقف کرد و به جلو نگاه کرد. هیچ‌چیز. همانند همیشه، او تنها در این سالن باقی مانده بود. اما در درونش، حسی ناشناخته شروع به بیدار شدن کرد. حس گم‌شده‌ای که دیگر مدت‌ها از آن بی‌خبر بود.

 

[STARLET]

سارا ایستاده بود، نه درست میان صحنه، نه بیرون از آن. پاهایش به زمین دوخته شده بودند، گویی هر وجب از کف چوبی سالن چیزی برای گفتن داشت. چیزی پنهان، چیزهایی که کسی به زبان نیاورده بود.
دیوارها ترک برداشته بودند، اما نه از فرسودگی؛ از سکوت. سقف بلند سالن که زمانی پژواک خنده و فریاد را در خود می‌چرخاند، حالا بی‌اعتنا ایستاده بود، مثل پیری که همه چیز را دیده، و دیگر به چیزی دل نمی‌بندد.
سارا قدمی برداشت. هر گامش انگار تکه‌ای از گذشته را بیدار می‌کرد. قاب‌های خالی روی دیوار، هر یک خراشی بودند بر صورت سال‌هایی که دیگر برنمی‌گردند. یکی از قاب‌ها کج شده بود، طوری که انگار عمداً روی برگردانده از چیزی که دیگر قابل دیدن نیست.
نوک انگشتش را آرام کشید روی شیشه‌ی ترک‌خورده‌ی یکی از قاب‌ها. سرد بود، مثل دست کسی که دیگر در این دنیا نیست، اما خاطره‌اش هنوز در لایه‌ای نامرئی از فضا باقی مانده.
سارا نفسش را بیرون داد. بوی چوب کهنه، گرد، و چیزی گنگ،شبیه ترس خاموشی قبل از اجرا در هوا پیچیده بود.
از کنار پنجره، کاغذی افتاد. شاید فهرست برنامه‌ای قدیمی، شاید یادداشتی بی‌اهمیت. نسیم خفیفی پرده‌ی سفیدرنگ را تکان داد. سارا نگاهش را به پرده دوخت. دوخت، و چیزی در نگاهش لرزید؛ نه اشک، نه خشم—نوعی اندوه کهنه، شبیه تماشا کردن سایه‌ی کسی که دیگر حضور ندارد.
قدم‌هایش او را تا ردیف اول کشیدند. همان نیمکتی که همیشه رویش می‌نشست. همان جا که روزی آخرین نگاه را گرفت، بی‌آنکه بفهمد «آخرین» یعنی چه. همان‌جا که هنوز شکل قامت او در چوب نشسته، در صدای خش‌خش لباسش، در مکثی که قبل از رفتن کرد.
نیمکت به ناله افتاد وقتی نشست. صدایی آشنا و مبهم، مثل ساز ناکوکی که در پس‌زمینه‌ی یک خاطره‌ی محو می‌نوازد.
با صدایی آهسته، طوری که انگار نمی‌خواست خودش هم بشنود، گفت:
_اینجا هنوز بوی تمرین می‌ده... بوی عرق و اضطراب، بوی تکرار.
سکوت پاسخ داد. سکوتی که انگار گوش تیز کرده برای بازگشت کسی، یا برای اعترافی که هرگز گفته نشد.
پرده‌ی دوم کمی تکان خورد. شاید باد بود، شاید نه.

 

[STARLET]

سکوت سالن شبیه طاقی متروک بود، که صدای خودش هم در آن گم می‌شد. دیوارها، زخمیِ گذر سالیان، گچ‌پریده و بی‌رمق، در دل خویش بوی کُند خاک و ردّی از زمزمه‌های فراموش‌شده داشتند.
سارا، بی آنکه بدانَد چرا، بی آنکه یقین بیاورد به درستیِ آمدنش، تا لبه‌ی صحنه رفت. زیر سقف بلند، پرده‌ای چروک و خواب‌زده آویزان بود؛ سنگین و خاموش، مثل رازی که سال‌ها در گلو مانده باشد.
انگشت بر لب چوبی صحنه کشید. گردی که برخاست، در نوری که از پنجره‌ی شکسته می‌تابید، چرخید و نشست همچون خاطره‌ای که هنوز تصمیم به ماندن ندارد.
صدای در، آرام و دور، فضا را شکافت. نه آن‌قدر بلند که بترسانَد، نه آن‌قدر بی‌صدا که نشنودش. سارا برگشت.
مردی ایستاده بود. پالتویی خاکی بر دوش، نگاهی کنجکاو، و حالتی که بیشتر از آنکه آشنا باشد، نامفهوم و معذب بود. چند لحظه‌ای در چهارچوب ماند. نه چیزی گفت، نه لبخند زد. فقط با چشمان تیز و بی‌شتابش، صحنه را ورانداز کرد.
سارا یک گام عقب رفت. نه از ترس، بیشتر از ناباوری بود.
مرد پرسید:
–ببخشید... این‌جا بسته‌س؟
صدایش نه گرم بود نه سرد. تنها چیزی در او، شبیه کسانی بود که مدام از خودشان مطمئن نیستند، اما ظاهرشان نمی‌گذارد شک کنی.
سارا لحظه‌ای مکث کرد. به صندلی خالی کارگردان نگاه انداخت، بعد دوباره به مرد:
– نه. یعنی... کسی نیست که بلنده!
مرد نگاهی به اطراف انداخت، انگار دنبال نشانه‌ای از چیزی می‌گشت. گفت:
– عجیبه. فکر نمی‌کردم هنوز کسی بیاد این‌جا.
سارا شانه بالا انداخت.
– اره اینجا همه چیز همین‌طور عجیبه.
و بعد، دوباره به صحنه نگاه کرد. نه برای اینکه چیزی ببیند، فقط برای اینکه به چشمان مرد خیره نمانَد.
سالن ساکت بود. میان دو غریبه، پرده‌ای آویزان‌تر از همیشه، آرام تکان می‌خورد.

 

[STARLET]

کامران چند قدم جلوتر آمد. نور از پنجره‌ی شکسته به صورتش می‌تابید و گوشه‌ای از چهره‌اش را روشن می‌کرد. نگاهش به اطراف پرسه می‌زد، انگار که چیزی را دنبال می‌کرد. سکوت سالن سنگین‌تر از قبل شده بود.
سارا که هنوز ایستاده بود، به او نگاه کرد و گفت:
– شما دنبال کسی می‌گردین؟
کامران سرش را کمی تکان داد، اما جواب نداد. انگار که هنوز جواب سوال خود را هم نمی‌دانست.
– نه، بیشتر دنبال یه جای خاص می‌گشتم.
سارا نگاهی به دور و بر انداخت و سرش را تکان داد.
– اینجا جایی خاص نیست.
کامران به آرامی به دیوارهای پیر و کثیف سالن نگاه کرد. کمی مکث کرد و گفت:
– شاید. اما اینجا یه چیزی داره که نمی‌دونم. یه حس عجیب.
سارا نگاهش را از او برداشت و به صندلی‌های خالی نگاه کرد.
– ممکنه اینجا برای شما عجیب باشه، ولی من زیاد چیزی نمی‌بینم.
کامران قدمی به جلو برداشت و به یکی از صندلی‌ها نزدیک شد.
– به هر حال، به نظرم هیچ‌جا اتفاقی نیست. هر چیزی یه دلیل داره که اینجا باشه.
سارا با احتیاط به او نگاه کرد.
– مطمئنید که دنبال چیزی می‌گردید؟ چون خیلی وقت‌ها وقتی دنبال چیزی هستی، چیزهایی رو پیدا می‌کنی که هیچ وقت نمی‌خواستی.
کامران سرش را کمی خم کرد، انگار که به حرف سارا فکر می‌کرد.
– شاید حق با شما باشه. شاید هم نه.
سارا نفسش را بیرون داد و گفت:
– خب، اگر می‌خواین بمونین، به من نمی‌خواد ربط داشته باشه.
کامران به آرامی نگاهی به اطراف انداخت و دوباره به سارا نگاه کرد.
– نه، به شما ربطی نداره. فقط... یه چیزی اینجا هست که باید پیدا بشه.
سارا از جا بلند شد و به سوی در قدم برداشت.
– شما فکر می‌کنین پیدا کردنش راحته؟
کامران کمی مکث کرد و با صدای آرامی گفت:
– هیچ چیزی راحت نیست، اما باید پیداش کنم.
سارا در حالی که به در نزدیک می‌شد، گفت:
– پس امیدوارم پیدا کنین.
کامران به عقب برگشت و در سکوت به دیوار خیره شد. او هنوز چیزی برای گفتن نداشت، فقط نگاهش پر از سوالات بی‌جواب بود.

 

[STARLET]

سارا هنوز در آستانه‌ی در ایستاده بود. انگشت اشاره‌اش بی‌اختیار روی قاب زنگ‌زده‌ی فلز کشیده می‌شد، صدایی خفیف و زبر زیر پوست سکوت. انگار مرد را نمی‌خواست تنها بگذارد، و هم‌زمان نمی‌دانست چرا مانده است.
کامران صندلی ردیف اول را کشید، گرد و خاکی بلند شد. نشست. پشتش کمی خمیده، دست‌ها روی زانوها. نگاهی به صحنه انداخت که پرده‌اش نیمه‌راه افتاده بود، مثل دهانی که حرفش ناتمام مانده باشد.
–تو قبلاً اینجا بودی؟
صدای سارا نرم بود، از پشت سر.
کامران مکثی کرد.
– یه بار... خیلی وقت پیش. شاید بچه بودم. چیزی یادم نمیاد، فقط یه تصویر تار.
سارا آرام‌تر گفت:
– معمولاً آدما وقتی چیزی یادشون نمی‌مونه، برنمی‌گردن دنبالش.
کامران لبخند کجی زد، بی‌آنکه رو برگرداند.
– آدما همیشه برمی‌گردن. فقط نمی‌دونن چرا.
سارا جلوتر آمد. قدم‌هایش روی موزاییک‌ها بی‌صدا بود، ولی حضورش را می‌شد حس کرد.
– من... اینجا رو اتفاقی پیدا کردم. فقط می‌خواستم جای ساکتی باشه.
کامران سرش را کمی چرخاند.
–و حالا جای ساکتی نیست، چون منم اینجام؟
سارا شانه بالا انداخت.
– نه... فقط ساکتِ دیگه‌ای شده.
بینشان مکثی افتاد. نه سنگین، نه معذب. فقط مکثی که شبیه هوا بود—هست، بی آنکه دیده شود.
کامران دستش را در جیب پالتو فرو برد. صدای خش‌خش کاغذی بلند شد. بیرون آوردش. تکه‌ای کاغذ خط‌خورده، با گوشه‌های تا شده.
– یه چیزی پیدا کردم... شاید دلیل برگشتنم همینه.
سارا ابرو بالا انداخت.
– چی توشه؟
کامران نگاهش کرد، جدی‌تر از قبل.
– نمی‌دونم. هنوز بازش نکردم.

 

[STARLET]

کاغذ، زبری غریبی داشت. شبیه پوستِ زمان، که میان انگشتان مانده و پیر شده باشد. خطوط تاخورده‌اش گواهی می‌دادند که بارها باز و بسته شده، بارها خوانده شده، یا شاید... هرگز خوانده نشده.
سارا با نگاهی دوپهلو، به کاغذی که در دست کامران بود خیره شد. گفتنی در نگاهش بود، اما خاموش مانده بود، مثل نُتی که نوازنده‌اش را گم کرده باشد.
کامران آرام، انگار پرده‌ی قلبش را پس می‌زند، لبه‌ی نامه را گرفت و باز کرد.
جوهر، کمی پَریده بود. اما هنوز خوانا. صدایی در سالن بلند نشد، اما واژه‌ها خودشان را بلند می‌خواندند، از درون، از عمق.
«کامرانِ عزیز تر از جانم... !
نمی‌دانم کجا خواهی بود وقتی این نامه به دستت می‌رسد، یا اصلاً به دستت می‌رسد یا نه. تنها چیزی که می‌دانم، این است که هنوز شکل صدایت در گوشم می‌چرخد، با آن طنینِ خسته، آن حنجره‌ای که بیشتر از گفتن، از نگفتن زخمی شده بود.
تو رفتی، بی آنکه چیزی بگویی. و من ماندم با سکوتی که از صد فریاد، بلندتر بود. اگر می‌دانستی چطور می‌نوشتم برایت، بر خاک، بر تنه‌ی درخت، بر گوشه‌ی کتاب‌هایی که دیگر حوصله‌ی خواندنشان را نداشتم. نامت را تکرار می‌کردم مثل وردی که شفایم نبود، اما نبودنت را قابل‌تحمل‌تر می‌کرد.
کامران... تو رفتی، اما جای پاهایت هنوز در ذهنم نم کشیده. هرگز باور نکردم آدمی بتواند چنین ناگهانی از قاب خاطره بیرون بیفتد. چطور فراموشی ممکن بود، وقتی هر برگ، هر کوچه، حتی صدای باران، شبیه تو بود؟
اگر این نامه را می‌خوانی، پس یعنی زمان، بالاخره خسته شده از پنهان‌کاری.
اگر این کلمات را لمس می‌کنی، پس بگذار بدانی...
من هنوز منتظر نگاهی هستم که در آن، جهان می‌ایستاد.
من هنوز منتظر تو هستم، کامرانِ بعد از همه‌ی سال‌ها.»
دست‌های کامران لرزید، بی آنکه خودش متوجه باشد. نامه را پایین آورد. نگاهش روی کلمات خشک شد، اما ذهنش به جایی دور رفته بود؛ به هوایی که بوی پرتقال و خاک باران‌خورده می‌داد؛ به صدای زنی جوان با پیراهن نخی، که در پیاده‌روِ باریک خانه‌ی مادربزرگ می‌خندید.
سارا که تا آن لحظه خاموش مانده بود، حالا گامی نزدیک‌تر شد. صدایش کمی زمزمه، کمی تردید داشت:
– این خط برات آشناست؟
کامران سر بلند کرد.
– تو اینو دیدی؟ آخه میگی زیاد اینجا رفت و آمد داری.
سارا با چهره‌ای که مرزهای فراموشی را می‌کاوید، آرام گفت:
– نه... شاید. نمی‌دونم. فقط حس کردم این کلمات یه‌بار از کنارم رد شدن... یا شاید... از درونم.
کاغذ میان انگشتان کامران مانده بود، مثل برگ خشک‌شده‌ای از فصلی قدیمی.
پشت چشم‌هایش، تصویری نقش بسته بود که نمی‌دانست خواب است یا گذشته. و در نگاه سارا، سایه‌ای افتاده بود که تازه داشت شکل می‌گرفت، شبیه کسی که سال‌ها پیش گم کرده باشد.
هم‌زمان، سکوت سالن به نفس افتاده بود. پرده‌ی صحنه کمی تکان خورد، بی‌باد. انگار خودش هم فهمیده بود داستان تازه دارد آغاز می‌شود.