در حال تایپ [ضعیفه برقص] اثر «ریحانه اصلانی کاربر انجمن رمان بوک»

[مَهنویس؛]

***

ماشین کنارِ مجتمعِ بلند و سردی می‌ایستد.

دایی‌اش با صدایی گرفته می‌گوید:
- این‌جاست... پیاده شین.

پاهایش روی زمین سست می‌شود.
قرار است به دیدارِ جگرگوشه‌اش برود
اما واهمه‌ای ناپیدا در جانش می‌پیچد
ترسی که نمی‌داند از کجاست.

دایی‌اش نگاهی میان او و خواهرش می‌چرخاند.

دایی: کدومتون اول می‌رید بالا؟ با هم راهتون نمی‌دن.

مادرش نگاهش را به دخترک می‌دوزد و می‌گوید:
- تو برو مادر.

سرش را آهسته تکان می‌دهد.

- بپرسم نشونم می‌دن دیگه؟

دایی: آره، برو بالا، نوشته ICU... خودشون میگن کجاست.

پله‌ها را دوتا یکی بالا می‌رود؛
هر قدمش، سنگین‌تر از قبلی.
دلش می‌تپد، بی‌قرار و ناتوان.

به انتهای راهرو که می‌رسد، دو در روبه‌رویش می‌بیند.
بر یکی "CCU" و بر دیگری "ICU" نوشته شده.
نفسی عمیق می‌کشد و دست بر درِ هرماتیک می‌گذارد.

بوی الکل، جانِ هوا را گرفته بود.
صندلی‌های انتظار در صفی منظم چیده شده‌اند.
چند نفر در سکوت، محو سقف و دیوارند.

به سوی زنی میان‌سال می‌رود که پشت میز پذیرش نشسته است.
تک‌سرفه‌ای می‌کند و آرام می‌گوید:
- سلام... خسته نباشید.

زن، سرش را از پشت صفحه بیرون می‌آورد و می‌گوید:
- بفرمایید؟

- می‌خوام پدرم رو ببینم.

زن: اسم؟

- علی کیانفر.

زن رشته‌ی موهای طلایی‌اش را پشت گوش می‌زند، با لحنی خشک می‌گوید:
- کارت شناسایی لطفاً.

کارت را می‌دهد.

زن نگاهی کوتاه می‌اندازد، سپس از پشت میز برمی‌خیزد و می‌گوید:
- بیا دنبالم.

در راهروی باریکی قدم می‌زنند.
زن کنار دری می‌ایستد و اشاره‌ای می‌کند و می‌گوید:
- این‌جاست... زیاد طولش نده.

《باشه‌ای》آرام از لبش بیرون می‌آید.
دستگیره را می‌چرخاند و وارد می‌شود.

و ناگهان، جهان در او فرو می‌ریزد.
پدرش با پا و دستی باندپیچی‌شده،
سر بانداژ شده، و دستگاه‌هایی که با نفسش بازی می‌کنند.

نفسش بند می‌آید.
جلو می‌رود.
کاش این دیدار نبود... .
کاش این فاصله میان زندگی و نبودن این‌گونه عیان نمی‌شد.

وهله‌ای‌ست میان جان‌دادن و فراموشی
وهله‌ای که در آن، دل می‌خواهد هر چه دارد بدهد.
تا چشمان پدرش، یک بارِ دیگر باز شود.

 

[مَهنویس؛]

با دستان لرزانش، نوازشی بر رخسارِ زخم‌ و زیلی پدرش می‌کشد.

گویا قلبش به تپیدن وادار شده است، ورنه همین‌جا کار را یک‌سره می‌کند تا بس باشد برایش.
که نه قرصی آرامش می‌دهد، نه خبری از تسکین.

اشک‌های بی‌پروایش راه خود را می‌جویدند
مزه‌ی نمکینش در کنج لبانش می‌نشیند و او را به خود می‌آورد.

نشسته است بر صندلی چرمیِ قهوه‌ای بیمارستان، و نظاره می‌کند این پدرِ ناسور‌دیده را.

دستان کرخت پدرش را در بر می‌گیرد و زیر لب می‌گوید:
- باشوا دولانوم ای آتا، نه اولدو سَنه؟
دور اَیاقه قیزین گِلیب‌ها، دور، اینجیتمَه منی... .
(دور سرت بگردم ای پدر، چی به سرت اومده؟ پاشو، دخترت اومده... پاشو، دلم را نسوزان!)

با پشت دست، شرمگین اشک‌هایش را پاک می‌کند.

- آی بابا، سن اللهی تِز خور اول... من گِجلَر یوخو گوزلریمه گلمیر ها!
(آی پدر، تو رو خدا زودتر خوب شو... شب‌ها خواب به چشم‌هام نمیاد!)

هق‌هقش در اتاق می‌پیچد، و زنِ پذیرش با گام‌های سرد وارد می‌شود.

لب‌های ژل‌زده‌اش را غنچه می‌کند و نگاهی به مانیتور می‌اندازد.
زن: خب، وقت تمومه.

- نمی‌شه چند دقیقه‌ی دیگه بمونم؟
زن: نه جانم، با من بیا.

تسلیم می‌شود.
بوسه‌ای بر پیشانی رنگ‌پریده‌اش می‌زند.

- من سَنیدَن بیر قوجاخلاشوم... .
(من بغلت کنم... .)

خم می‌شود و سر پدرش را بر سی*ن*ه‌اش می‌فشارد.

***

به اجبار دو قاشق برنج می‌خورد و کنار می‌کشد.

مهین: ای بابا سوگل جان، چرا چیزی نمی‌خوری؟ به‌خاطرت قرمه‌سبزی پختم.

- غذا که حرف نداشت زن‌دایی‌جون، فقط انگار یه چیزی سد گلومه.

دایی: تعارف نکن دایی‌جان، خونه‌ی خودته.

لبخندی کم‌رمق می‌زند و می‌گوید:
- خونتون آباد.

نوشابه‌اش را سر می‌کشد و به نقطه‌ای نامعلوم خیره می‌ماند.
چه کند؟
بنشیند و خاموش باشد؟
یا برود و خرِ آن مرد احمق را بگیرد و خدویی به صورتِ لجنش بی‌اندازد.

چه سود؟
اگر هزار فحش هم نثارش کند، آیا دردی از پدرش دوا می‌شود؟

سکوت را می‌شکند.
- چند سالشه؟

نگاه‌ها به سمتش بر می‌گردند.

دایی: کی؟

- اون مرده.


دایی‌اش پیاز را با کف دست له می‌کند و می‌گوید:
- نمی‌دونم والا، فکر کنم سی‌ و سه سالش باشه... .

 

[مَهنویس؛]

[پارت ۸]

***
ماشین را کنارِ مجتمع‌‌‌‌‌ای بزرگ و مرتفع‌ متوقف می‌کند.
دایی: این‌جاست..‌. پیاده شین.
سست‌گونه پیاده می‌شود.
حال قرار است به دیدارِ جگر گوشه‌اش برود ولیکن واهمه‌ای دارد... نمی‌داند از چیست.
دایی‌اش نگاه گذرایی به او و خواهرش می‌کند و می‌گوید:
- کدومتون اول می‌رید بالا؟ چون دوتاتونو باهم نمی‌ذارن داخل.
مادرش اشاره‌ای به او می‌کند و می‌گوید:
- سوگل برو.
سرش را به علامت تایید تکانی می‌دهد و رو به دایی‌اش می‌گوید:
- بپرسم نشونم میدن دیگه؟
دایی: آره، همین پله‌ها رو بری بالا نوشته آی سی یو (ICU) بپرسی اتاقشو نشونت میدن.
پلکان را دوتا یکی بالا می‌رود... .
با هر قدمی که بر می‌‌دارد حالش شوریده و شوریده‌وار می‌شود.
به انتهای رهرو که می‌رسد... نگاهی می‌اندازد دوتا درب وجود دارد "CCU" و روی دیگری از آن‌ها "ICU" درج شده است.
نفس عمیقی می‌کشد و دربِ هرماتیک
"ICU"
را به سمت داخل می‌گشاید.
بوی الکل تمامِ محوطه را آغشته به خود کرده است.
صندلی‌های انتظار همچون اتوبوس در یک رَده قرار گرفته‌‌اند و افراد کمی به سلطه آن‌ها پرداخته‌‌‌‌ است.
به سوی خانمِ میان‌سالی که احتمالاً پذیرش آن‌جا را بر عهده دارد حرکت می‌کند.
تک سرفه‌ای در گلویش می‌اندازد و می‌گوید:
- سلام خسته نباشید.
آن زن، سرش را از صفحه نمایش بیرون می‌کشد و می‌گوید:
- ممنون، بفرمایید.
- می‌خوام پدرم رو ببینم.
- اسم؟
- علی کیانفر.
جعد بلوندش که حسابی شلاقی است را کنار می‌زند، و با تبختری که دارد می‌گوید:
- کارت شناسایی لطفاً.
کارت را از کیفِ پولش بیرون می‌کشد و نشانی می‌دهد.
زن پس از وارسی از میزش کناره می‌گیرد و با خمیازه‌ای کوتاه حرفش را پر می‌کند.
- دنبال من بیا.
واردِ سالنی باریک می‌شوند.
زن سر جایش می‌ایستد و اشاره‌ایی به اتاق رو به رو می‌کند.
- این‌جا اتاق پدرتِ، طول نکشه.
"باشه‌ایی" می‌گوید و با زانوان عاجزی که دارد؛
دستگیره‌ی در را به سمت پایین فشار می‌دهد و وارد اتاق می‌شود.
با نگرش این صحنه تمامی از او می‌لغزد.
پای راستش باند پیچی، دست چپش نوارپیچی سرش بانداژ
بسیاری از دستگاه‌‌ها متصل به دهان و بدنش هستند.
دگر چه می‌خواهد؟
جلوتر می‌رود.
ای کاش... .
ای کاش... .
لحظه‌ای که با پدرش این‌گونه دیدار دارد
وهله‌ی جان ستیزی‌، وهله‌ی نسيان، وهله‌ای که مهیا می‌کند هر آنچه را که دارد بدهد اما چنین نباشد که می‌بیند.

 

[مَهنویس؛]

گویی سردرد، راه بر هر تحملی بسته است.
برمی‌خیزد و با تکیه بر نوری که از صفحه‌ی موبایلش می‌تابد، مسیر اتاق تا تراس را می‌پیماید.
سرش میان دستانش جا می‌گیرد.
این‌گونه نمی‌شود... .
حال بر روی چهار پایه‌‌ی پلاستیکی‌ای که در گوشه‌ای رها شده است می‌نشیند.
گویا هر تپش در شقیقه‌هایش صدای یادآوری چیزی است ‌که نمی‌خواهد به یاد آورد.
بادی می‌وزد، هوای سردِ نیمه شب او را از خود بیرون می‌کشد.
با دو ضربه‌‌ی آرام روی صفحه‌ی موبایلش ساعت برای او نمایان می‌شود.
3:52 بامداد... دست‌های کم توانش را بر لوله گاز قفل می‌کند که برخیزد...‌ .
اما سر گیجه‌‌ی ناگهانی چاشنی آن سردرد مضحکش می‌شود.
- سوگل!
دیدگانش را سمت صدا سوق می‌دهد.
- جانم مامان؟
مادر: چرا اومدی تراس نشستی دخترم خوابت نمی‌بره؟
- نه! خواب بودم سردرد بیدارم کرد.
- بریم داخل یه مسکن بخور تا آروم شی
پاشو مامان جان این‌جا نشین سرده.
- بیا کمکم کن سرم داره گیج میره نمی‌تونم.
مادرش دست‌های ظریف دخترکش را می‌گیرد و او را از جایش بلند می‌کند.

***
با ضربه‌ های مداوم بر روی شانه‌هایش چشم‌های دخترک نیمه باز می‌شود.
زیبا: دِ پاشو دیگه کدو تنبل ساعت ۱0 صبحه انگار نه انگار که دختر روستایی، تو باید از ۶ صبح بیدار باشی.
با دیدن زیبا، گویا جرقه‌ای در وجودش روشن می‌شود.
- واااای زیبا دورت بگردم کی اومدی؟
زیبا با لوندی می‌گوید:
- عزیزم از ساعت 8 اینجام، گفتم بچه‌ای زود بیدارت نکنم، نکنه بغض کنی یه وقت.
خنده‌ای سر می‌دهند و آغوشی تازه می‌کنند.

زن‌دایی‌اش سینی چای را بر روی جلو مبلی می‌گذارد.
ننه‌جون: خب دخترم دیگه چه‌خبر؟
- فدات‌بشم ننه، خودت خوبی کمرت بهتر شده بعد عمل؟
ننه‌جون: ای چی بگم مادر... ماها دیگه آدم سابق نمی‌شیم شما قدر جوونیتون رو بدونید.
زیبا پشت‌بند مادرش ادامه می‌دهد:
- مثلا مادرِ من چه‌طور آدم می‌تونه قدر جوونی رو بدونه؟ دیگه زمان می‌گذره دست خودِ آدم که نیست.
- آره زیبا جونم شما درست میگی.
زن‌دایی‌اش ابروانی بالا می‌اندازد و رو به زیبا می‌گوید:
- زیبا تو که اومدی، سوگل خانوم حصله‌‌اش اومده سرجاش ها! وگرنه از دیروز که اومده خونه‌ی ما دو کلمه بیشتر باهامون حرف نزده.

 

[مَهنویس؛]

پارت ۱۱

زیبا نیم نگاهی به سوگل می‌‌اندازد و لبخندش چون نوری کوتاه از گوشه‌ی لبش گریز می‌زند و می‌گوید:
- بالاخره من باید یه فرقی داشته باشم یا نه؟
جوابی دریافت نمی‌کند.
زیبا، نگاه دخترک را دنبال می‌کند
او غوطه‌ور بود در خیال خود... .
گویی چشمانش در فنجان چای جا مانده است.
جایی میان بخار رقصانی که آرام بالا می‌رود و در هوای ظهر حل می‌شود.
زیبا اینک با صدای نسبتا بلند می‌گوید:
- سوگل، با توام! تو عالم هپروتی؟
دخترک آهسته نگاهش را از فنجان جدا می‌کند.
- متوجه نشدم عزیزم چی گفتی؟
زیبا اخم تصنعی می‌کند و تکرار می‌کند.
- میگم چرا تو عالم هپروتی؟
گویی به اجبار، لبخند محوی نشان جمع می‌دهد و می‌گوید.
- شاید اون‌جا همه چی قشنگه.
زیبا، کوسن مبل را از زیر آرنج دخترک بیرون می‌کشد و با حالت مضحکی می‌گوید.
- مواظب باش توش جا نمونی سوگل خانوم، هپروت برای استراحته نه زندگی.
مادرش بحث را خاتمه می‌دهد و رو به زن‌داداشش می‌گوید.
- حسین بهت زنگ نزده؟
ز مهین: نه والا منم جرئت نمی‌کنم زنگ بزنم بهش لااقل یه خبری بهمون بده خیالمون راحت شه.
ننه‌جون: مریم مادر، کاش نمی‌فرستادی خرید.
مریم لب پایین‌اش را به دندان می‌گیرد و ادامه می‌دهد.
- آخه مادر، من کف دست بو کرده بودم قراره این اتفاق بیفته؟ هر روز علی این مسیرو با موتور می‌رفت و می‌اومد.
بغضی ته گلوی مریم را می‌فشارد.
او داشت برای مادر و خواهرش از آن روز نکبت‌بار می‌گفت.
گویی هر یک از کلماتی که مادرش بازگو می‌کند بر گلوی دخترکش بخیه می‌زنند و او هم‌چنان می‌شنود، می‌شنود و می‌شنود... .
دگر تحمل تضرع برای او کاری‌ست مضحک و بیهوده‌.
حال می‌گرید... .
اشک‌هایش گویی دریایی‌ست که همه چیز را بر خود می‌بلعد.
حتی بخار آخر چای نیمه سردی که دیگر رمق بالا رفتن ندارد.

 

[مَهنویس؛]

پارت ۱۲


سکوت سنگینی بر اتاق سایه انداخته است.
مادربزرگ زیر لب ذکری آرام می‌گوید، آن‌قدر آهسته که جز خودش کسی نمی‌شنود.
گویی دانه‌های تسبیحش، هم‌نوا با عقربه‌های ساعت، یکی‌یکی می‌لغزند و زمان را به تکرار می‌کشانند.

دخترک، که حال با گریه خود را سبک کرده است، سرش را بالا می‌آورد و ته‌مانده‌ی اشک را از گونه‌هایش پاک می‌کند.
زن‌دایی مهین‌اش برای شکستن سکوت، چیزی می‌گوید:
ـ ان‌شاءالله علی‌آقا هر چه زودتر خوب می‌شه... فقط توکلتون به خدا باشه.

مادربزرگش به علامت تایید سر تکان می‌دهد و با لحنی آرام اما استوار می‌گوید:
ـ آره مادرجان، بد به دلت راه نده، مریم دخترم، تو باید قوت قلب این دخترا باشی، نه این‌که پا‌به‌پاشون گریه کنی.

زیبا در سکوت، نگاهش را میان چهره‌ها می‌گرداند.
همانیست که سوگل در قلبش برای او سرایی جدا ساخته است.
خاله‌ای نه فقط به نام، که پناهی گرم در میان سرمای اندوه.
دخترک آرام سرش را بر روی شانه‌های زیبا می‌گذارد.
صدای تیک‌ تاک ساعت انگار از درون قلبشان می‌آید.
زیبا دستی بر زلف‌های آشفته‌ی او می‌کشد و می‌گوید:
- چشم قشنگم‌، ناراحتیتو نبینم‌ ها!
دخترک چیزی نمی‌گوید، فقط پلک می‌زند آرام و بی صدا.
نگاهش به دست‌های چروکیده‌‌ی مادربزرگش است که هنوز دانه‌به‌دانه تسبیح را می‌گرداند.
مهین بلند می‌شود و پرده را کنار می‌زند
تلالو آفتاب فضای خانه را در خودش غرق می‌کند.
ذرات غبار در پرتو نور آرام می‌رقصند.
زیبا شال باریکش را روی سرش می‌کشد و روبه سوگل می‌‌گوید:
- یه دورمون نشه؟
- وای! زیبا نه.

 

[مَهنویس؛]

پارت ۱۳

با صدای چرخش کلید بر قفل، بحثشان نیمه تمام می‌ماند.
کلمات در گلو می‌میرند و نگا‌ها بی درنگ به سوی در بر می‌گردد.
با ورود دایی‌اش که گویی غبارِ خستگی و اضطراب از چهره‌اش پیدا است، آن‌ها را متمرکز می‌کند.
مریم از کاناپه‌ی طوسی‌رنگی که در گوشه‌ای از پذیرایی برای خود جا خشک کرده است بلند می‌شود.
سکوت، مانند پرده‌ای سنگین، میانشان فرود می‌آید.
گویا هیچ‌کدامشان جرئت پرسیدن ندارند.
اما دل‌ها در تپشی ناآرام... .
دایی: سلام.
ننه‌جون: سلام پسرم.
افراد خانه تک‌به‌تک سلامی می‌دهند.
دایی‌اش به احترام سری تکان می‌دهد، بی آنکه لبخندی بر لب داشته باشد.
مهین: حسین‌جان، خسته نباشی... بیا بشین برات یه چای می‌ریزم.
دایی‌اش آرام به سوی کاناپه‌ی تک نفره می‌رود و می‌نشیند.
دستانش را بر روی زانوانش می‌گذارد؛
چند ثانیه چیزی نمی‌گوید، تنها صدای نفس‌هایی است که میان دیوار‌ها می‌پیچد.
هوای خانه بوی انتظار گرفته است.
سرانجام صدای آن دخترک فضا‌ی حکم فرمای سکوت را له می‌کند.
- دایی حالِ بابام چه‌طور بود؟
دایی‌اش سر بلند می‌کند و نگاهش میان امید و احتیاط سرگردان است.
دایی: چی بگم والا، همون‌طوریه.
مریم دستی بر پیشانی‌اش می‌کشد و می‌گوید:
- دکترش امروز اومد چیزی نگفت؟
دایی: امروز آزمایش سی‌تی‌اسکن ازش گرفتن،
دکتر هم گفت که وضعیت هوشیاریش پایینه.
- دایی یعنی چی وضعیت هوشیاری پایینه.
دایی: من هم زیادی متوجه نشدم دایی‌جان انگار که سطح هوشیاری پنج به پایین کمای عمیق محسوب میشه.
مریم: جواب سی‌تی‌اسکن چی بوده داداش؟
برادرش نظاره می‌کند، بر چشمان خواهری که گویی موج انتظار بر آن‌ها غلبه کرده است.
تک سرفه‌ای می‌کند سرش را پایین می‌گیرد و می‌گوید:
- انگار ضربه مغزی شده.
با شنیده‌ها گویی شاهرگ دختر‌ک را با تیغی نا پیدا بریده باشند.
دردی‌ که آرام‌آرام بر سلولهایش نفوذ کرده است و گویی می‌خواهد از او یک ویرانه‌‌‌ای بی‌جان بدل کند.
ننه‌جون: پسرم، سطح هوشیاری علی چه‌قدره؟
دایی‌اش سکوت می‌کند، گویا نمی‌خواهد با کلمات، تیر دیگری بر دل‌شان بنشاند.

 

[مَهنویس؛]

پارت ۱۴

***
سه روز گذشته است.
بارانِ بی‌رمقِ پاییزی، بی‌وقفه بر پنجره‌های بیمارستان می‌کوبد.
نور مهتابی‌ها رنگی سرد بر چهره‌ها پاشیده‌اند و در راهروی بلند، بوی الکل و استرس درهم آمیخته است.

دخترک کنار پنجره‌ی باریکِ بخش مراقبت‌های ویژه ایستاده است.
چشمانش بی‌خواب و سرخ، و دستانش در هم گره خورده.
بانگ دستگاه‌ها از پشت شیشه می‌آید؛ هر بوق، ضربانی‌ست که زندگی را به چنگ نگه داشته است.

مادرِ دخترک بر روی صندلیِ فلزی نشسته، و دستش را به درگاه معبود بلند کرده است.
دستی که میان دعا و درماندگی معلق مانده.
سلین به آرامی خواهرش را صدا می‌زند:
- آبجی.
با صدای خواهر خردسالش، دخترک سر از صفحه‌ی سیاه مانیتور برمی‌دارد؛
خطوط سبز رنگ که هنوز در حال چشمک زدن هستند.
- جانم‌؟
سلین: میگم بابا کی خوب میشه؟ کی بر می‌گردیم خونمون؟
پاسخ می‌دهد، اما صدایش شکسته و لرزان است.
- خوب میشه آبجی قشنگم، بابا خودش قول داده که زود خوب شه باهم برگردیم خونمون.
چشم‌های سلین پر از پرسش است و نگاهش از خواهر به تخت بیمار می‌لغزد.
پس بار دیگر می‌پرسد:
- پس چرا امروز دایی به زن‌دایی می‌گفت احتمال زنده موندن علی پایینه.
گویی بغض خفقان‌آورش انتظار همین واژه‌ها را می‌کشید؛
فرو می‌پاشد؛ اشک‌هایش هر آن بوی دلتنگی دارد؛
دلتنگ آن رنگ چشم‌‌هایی که بی فروغشان می‌سازد.
نگاهش میان خطوط سبز مانیتور و چهره‌ی خواهر کوچکش سرگردان است؛
می‌خواهد چیزی بگوید، تسکینی، دورغی، امیدی... .
اما چیزی جز سکوت و انتظار نیست.
دستش را روی شیشه می‌گذارد، گویا می‌تواند با لمس شیشه، قلب پدرش را به حرکت وا دارد.
اشک‌ها آرام روی گونه‌هایش می‌غلتند، بی‌صدا و بی‌وقفه،
و گویی با هر قطره، قطعه‌ای از وجودش را نیز با خود می‌برند.

مادرش هنوز دعا می‌کند، گویا امید دارد، اما چهره‌اش، خسته و رنگ‌پریده، حقیقت تلخ را بازگو می‌کند؛
حقیقتی که دخترک پریشان حال ما؛
جرئت این را ندارد کامل درک کند.
سلین دست‌های‌کوچک و لرزانش را میان دستان خواهرش جای می‌دهد و با نگاهی ملتمسانه می‌گوید:
- آبجی لطفًا بگو چرا این حرف و زد؟

و در همان لحظه، سکوت اتاق، سرد و بی‌رحم، پاسخ همه چیز را می‌دهد... .

 

[مَهنویس؛]

پارت ۱۵


بانگ دستگاه‌ها، تا چند لحظه پیش تپشِ زندگی را بازگو می‌کردند، در خود مکث کردند.
و سپس، نازک‌ترین صدای دنیا بوقی ممتد و بی‌احسا‌س در فضا می‌پیچد.

دخترک نگاهش به مانیتور دوخته شده است.
جایی که خطِ سبز، دیگر بالا و پایین نمی‌رود.
بلکه چون رشته‌ای صاف و بی‌جان، تا بی‌نهایت امتداد یافته است.

در همین هنگام، پرستاری با شتاب از انتهای راهرو می‌دود.
و مادرش، در آشفتگیِ مطلق، از جا بر‌می‌خیزد چادر از روی شانه‌هایش سر می‌خورد و صدای لرزانش فضا را می‌شکند:
- آقا… چی شده؟

پرستار پاسخی نمی‌دهد.
فقط دکمه‌ای را می‌فشارد، و لحظه‌ای بعد، پزشک با گام‌های تند وارد اتاق می‌شود.
همه چیز در چند ثانیه می‌گذرد.
قدم‌ها، پچ‌پچ‌ها، فریادها، صدای برخورد کفش‌ها با زمینِ سردِ بیمارستان
و ناگهان، همه‌ی آن صداها خموش می‌شوند.

سکوت، چنان سنگین و بی‌انتها بر فضا افتاده است، که حتی نفس‌ها نیز از حرکت ایستادند.

قلبش گویی می‌خواهد از سی*ن*ه‌اش جدا شود و نگاهش در حیرت جگر گوشه‌اش که زیر آن دستگاه بی جان افتاده است گم می‌شود.
گویا در میان کابوس تلخ گرفتار شده است؛ چگونه می‌توان چنین دید و بی حرکت ماند؟

پاسخی در کار نیست که نیست... .
تنها صدای باران است که حال بی‌تاب‌تر از پیش بر پنجره می‌کوبد؛
چنان که گویی آسمان نیز طاقتِ این لحظه را ندارد.

پزشک نزدیک می‌شود.
در چشمانش اندوهی موج می‌زند که گفتن نمی‌خواهد.
زیرا آنچه باید فهمیده می‌شد، پیش از کلام رخ داده است.
در همان صدای ممتد... .
در همان خطِ سبزِ بی‌حرکت... .
در همان سکوتِ بی‌رحم... .

مادرش فرو می‌افتد.
گویی زمین زیر پاهایشان می‌لرزید.
بوی اشک و نا امیدی در هوا می‌پیچد.
آمیخته با طعمِ سنگینِ حقیقت.

و این‌چنین، پایان فرود آمد:
نه با فریاد، نه با صدایی بلند،
بلکه همچون شکستنِ شیشه‌ای در تاریکی
بی‌صدا، اما شکسته تا عمقِ جان.

 

[مَهنویس؛]

پارت ۱۶
در همان دقایق بعد از آن خبر تلخ، صدای زنگ موبایل‌ها و چندی گذرا، قدم‌های لرزان آشنا‌ها از راهروی بیمارستان شنیده میشد.
با چهره‌هایی پر از اشک و وحشت وارد می‌شوند، نزدیکانی که هر یک گویی بخش کوچکی از جهانشان فرو ریخته است.
نگاه‌هایشان پر از سوختن و لرزیدن است، و فریادها و هق‌هق‌هایشان، مانند موجی سهمگین، بیمارستان را در خود فرو برده.

اما دخترک… دخترک... .
در گوشه‌ای ایستاده است، دست‌هایش بی‌رمق کنار جسم خسته‌اش افتاده است و نگاهش خیره به نقطه‌ای دور و نامعلوم، جایی که نه آغازی دارد و نه پایان، صدای گریه‌ها، التماس‌ها، فریادها، همه به او می‌رسید، اما نه به عنوان صدا، بلکه به شکل امواجی خنثی و بی‌اثر، که از بدن و ذهنش عبور می‌کردند و هیچ نشانه‌ای از لمس یا درد در او نمی‌گذاشتند.

عمه ربابه‌اش به سمت او می‌رود، و دستش را روی شانه‌‌‌ی دخترک می‌گذارد، و با مویه‌ای پرطنین، کلماتش در فضا پراکنده می‌شود، که غم را به هر گوشه‌ای می‌کشاند و می‌گوید:
- آخ! عمه بمیره براتون... گریه کن نریز تو خودت.
عمه‌اش دست بر سی*ن*ه می‌کوبد و نام برادری که دیگر بازنخواهد گشت را بلند می‌گوید، اما حتی پژواک صدا نیز نمی‌تواند خلأیی را پر کند که در فضا و دل همه جاری است.

دخترک پلک هم نمی‌زند، قلبش هنوز می‌تپد، اما روحش گویی در جایی دیگر اسیر است مکانی میان خواب و بیداری، واقعیت و کابوس.
نه اشکی جاری می‌شود، نه صدایی از گلویش بیرون می‌آید؛ تنها نگاهش، خالی و سرد، همه چیز را در برابر خودش بی‌معنی کرده است.

همه‌چیز مثل صدای پرده‌ای ضخیم و نامرئی از او دور بود.

در یک لحظه، دیدش محو می‌شود و زمین زیر پاهایش به لرزه می‌افتد.

***
دیدگان خون‌آلودش را باز می‌کند، گویی هر نگاه، بار درد و اندوه را بر دوشش می‌گذارد.

نغمه‌ای آشنا گوش‌هایش را لمس می‌کند و تصویر، به آهستگی، در ذهنش جان می‌گیرد. نگاه مضطرب و اشک‌های روان بر گونه‌ها، از حقیقتی تلخ حکایت می‌کنند.

زیبا، با آن لحن لرزان و پر از نگرانی که در صدایش موج می‌زند می‌گوید:
- سوگلم! به هوش اومدی دورت بگردم.
آرام پلک می‌زند.
و نگاهش را به لوله‌ی نازک سِرُم می‌سپارد، که هر قطره‌اش مانند زمزمه‌ای سرد به داخل رگ‌هایش می‌ریزد.