مجموعه اشعار عماد خراسانی

[mobina01]

عمر آن بود که در صحبت دلدار گذشت
حیف و صد حیف که آن دولت بیدار گذشت

آفتابی زد و ویرانه ی دل روشن کرد
لیک افسوس که زود از سر دیوار گذشت

خیره شد چشم دل از جلوه ی مستانه ی او
تا زدم چشم به هم مهلت دیدار گذشت

برو ای ناصح مجنون ز پی کار دگر
نقش بر آب مزن کار من از کار گذشت

هرچه غم هست خدایا به دل من بفرست
که بلای دل ما از کم و بسیار گذشت

یاد آن صبح درخشنده که میگفت "عماد"
عاقبت مهر درخشید و شب تار گذشت...

 

[mobina01]

بعد از این رحم مکن بر دل دیوانه ما
بفرست انچه غمت هست به غمخانه ما

خانه آباد که خوش خانه خرابم کردی
باز هم این تو و این خانه ویرانه کردی

 

[mobina01]

برخیز تا پناه به میخانه ای بریم
دست ز عمر شسته به پیمانه ای بریم

مستانه گر که بر سر ما جام بشکنند
خوش تر که رنج صحبت فرزانه ای بریم

از چرخ شکوه ،قصه ی بیهوده گفتن است
دیوانگی است شکوه ای به دیوانه ای بریم

آن سان شدم ملول که گر وجه می رسد
این پنج روزه خانه به میخانه ای بریم

آنجا هم ار نشد که شوم ،همتم کجاست
چون جغد،آشیانه به ویرانه ای بریم

 

[mobina01]

دلم آشفته ی آن مایه ی ناز است هنوز
مرغ پر سوخته در پنجه ی باز است هنوز

جان بلب آمد و لب بر لب جانان نرسید
دل بجان آمد و او بر سر ناز ست هنوز

همه خفتند بغیر از من و پروانه و شمع
قصه ی ما دو سه دیوانه دراز است هنوز

گر چه رفتی ز دلم حسرت روی تو نرفت
در این خانه به امید تو باز است هنوز

 

[mobina01]

بیا که بی‌تو به جان آمدم ز جان دادن
به هر دقیقه که جانی نمی‌توان دادن

شد از تطاولِ شب‌های هجر، معلومم
که مرگ نیست مسلّم به صرف جان دادن

میانه‌ی من و محبوب من فراق انداخت
دگر چگونه توان دل به این جهان دادن؟

تطاولی تو نکردی به من -فلک!- که توان
به جمله دفتر ایّام، شرح آن دادن

نبود حیف چنان شاخه‌ی گلی به هوس
به دستِ صَدمتِ غارتگر خزان دادن؟

چه عیب داشت رهِ کوی بی‌نشانی را
به سیرگشته‌ی هستی، شبی نشان دادن...؟

 

[mobina01]

سر ز بالین به چه امید برآرم سحری
که در آن روز نبینم رخت ای همچو پری

آه از آن شب که نگیری خبر از من در خواب
وای از آن روز که من از تو نگیرم خبری

 

[mobina01]

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

نیست دیگر بخرابات خرابی چون من
باز خواهی که مرا سیل دمادم ببرد

حال آن خسته چه باشد که طبیبش بزند
زخم و بر زخم نمک پاشد و مرهم ببرد

پاکبازی که تو خواهی نفسی بنوازیش
نه عجب باشد اگر صرفه ز عالم ببرد

آنکه بر دامن احسان تواش دسترسی است
بدهان خاکش اگر نام ز حاتم ببرد...

 

[mobina01]

هرکه جز پیمانه با من بست پیمانی شکست

نیست بیجا گر که می‌بوسم لب پیمانه را

 

[mobina01]

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

نیست دیگر بخرابات خرابی چون من
باز خواهی که مرا سیل دمادم ببرد

حال آن خسته چه باشد که طبیبش بزند
زخم و بر زخم نمک پاشد و مرهم ببرد

پاکبازی که تو خواهی نفسی بنوازیش
نه عجب باشد اگر صرفه ز عالم ببرد

آنکه بر دامن احسان تواش دسترسی است
بدهان خاکش اگر نام ز حاتم ببرد...

 

[mobina01]

عمر آن بود که در صحبت دلدار گذشت
حیف و صدحیف که آن دولت بیدارگذشت

آفتابی زد و ویرانه ی دل روشن کرد
لیک افسوس که زود از سر دیوار گذشت

خیره شد چشم دل از جلوه ی مستانه ی او
تا زدم چشم به هم مهلت دیدار گذشت

برو ای ناصح مجنون ز پی کار دگر
نقش بر آب مزن کار من از کار گذشت

هرچه غم هست خدایا به دل من بفرست
که بلای دل ما از کم و بسیار گذشت

یاد آن صبح درخشنده که میگفت "عماد"
عاقبت مهر درخشید و شب تار گذشت