در حال برسی {لهیبِ دل} اثر •سایه مولوی کاربر انجمن رمان بوک•

[سایه مولوی]

عنوان: لهیبِ دل
نویسنده: سایه مولوی
ژانر: تراژدی، عاشقانه
عضو دفتر نظارت ادبی یکم

دیباچه:
عشق میان من و تو بازی ناجوانمردانه‌ای بود.
پرشور و آتشین شروع شد و چه زود به خاکستر نشست.
تو بردی و من تو را باختم و از این بازی هرکسی را سهمی رسید.
سهم تو از آن، قلب من و تمام زندگی‌ام بود که به پایت ریختم و سهم من از آن عشق، آتشی بود که پس از رفتنت به جان دلم افتاد؛ آتشی که حتی اشک‌ چشمانم را هم یارای خاموشی‌اش نبود.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[سایه مولوی]

معشوق دیرینه‌ام یادت هست؟! آن روزها را که دنیایمان زیبا بود. آن روزها که دست در دست و شانه‌به‌شانه‌ی هم کوچه و خیابان‌های شهر را بالا و پایین می‌کردیم و گه‌گاهی در نگاه پرمهر یک‌دیگر غرق می‌شدیم و در گوش هم، نجوای عاشقانه سر می‌دادیم.

 

[سایه مولوی]

دنیایمان به مثال رنگین‌کمان بود و خورشید انگار به‌رویمان لبخند می‌زد. در نگاه ما دو عاشق، زندگی زیبا بود، اما چشم حسودِ روزگار، تاب دیدن خوشبختی‌مان را نداشت. لهیب به دامن عشقمان انداخت و زندگی‌مان را به خاکستر نشاند.

 

[سایه مولوی]

حال من مانده‌ام و دلی که از نبودنت آتش به جانش افتاده و همواره می‌سوزد. چشمانم را ستاندن بینایی آرزوست که جهانم بدون تو چیزی برای تماشا ندارد. خوشا آن ضریر که از عطر حضور یار نفس می‌کشد.

 

[سایه مولوی]

حال من حال پرنده‌ایست در کنج قفس که دگر بهر رمیدن از محبس تلاشی نمی‌کند.
حتی پرواز در آسمان هم به آزادی ترغیبش نمی‌کند. پرنده‌ای که آسمانش نیلیِ چشمان زیبای تو بود، حال پس از رفتن تو پر پرواز می‌خواهد چه‌کار؟

 

[سایه مولوی]

پس از رفتن تو بارها شهر را به تنهایی قدم زدم. باورم نمی‌شد، چطور در عرض چند روز شهر زیر و رو شده‌بود؟! نگاه آدم‌هایش سرد و سخت، خیابان‌هایش تیره و خاکستری و حرارت هور به زمهریر زمستانی مبدل گشته‌بود.

 

[سایه مولوی]

شاید هم این‌ها همه خیالات من بود؛ همه خیال و رویای من بود که هر چشمی را نگاه تو، هر لبی را لبخند تو و هر صدایی را آواز تو می‌پنداشتم و در جستجویت به هر روزنه‌ای سر می‌زدم.

 

[سایه مولوی]

اما تو هیچ‌جایی نبودی و من سرخورده و مأیوس‌تر از قبل و خسته از نگاه سنگین و پر از تحقیر آدم‌ها به کنج اتاقم پناه می‌آوردم و باز در خود می‌شکستم و دم نمی‌زدم و هیچ‌ک.س جز در و دیوار اتاق شاهد این شکست‌های پیاپی‌ام نبود.

 

[سایه مولوی]

از در و دیوار خانه‌ام دلتنگی بالا می‌رود و از گوشه‌گوشه‌ی زندگی‌ام حُزن چکه می‌کند. خنده‌هایم را یادت هست؟ همان‌‌ خنده‌هایی که می‌گفتی جان می‌دهی برای دیدنشان؟ مدت‌های طولانیست که دیگر جای شادی‌ام را اندوه، لبخندم را بغض و خنده‌ام را گریه گرفته‌است.